从前有个农夫，赶着一头母牛去集市出售，结果卖了七个银币。 在回家的路上，他经过一个池塘，远远地就听到青蛙们在叫："呱--呱--呱--呱--。""嘿，"农夫自言自语地说，"你们真是在胡说八道。我只卖了七个银币，不是八个。"他走到池塘边，冲着青蛙喊道："你们这些愚蠢的东西！难道你们还没有搞清楚吗？是七个银币，不是八个！"可是青蛙还在那里叫着："呱，呱，呱，呱。""我说，要是你们真的不相信，我可以数给你们看。"农夫说着便从口袋里掏出钱来数，并把二十个小钱算成一个银币，结果数来数去还是七个银币，然而青蛙们根本不管他数出来的钱是多少，只管一个劲地叫着："呱，呱，呱，呱。""什么？"农夫生气地喊道，"要是你们自以为懂得比我还多，那你们就自己去数吧。"他说着把钱全部扔进了水里。 他站在池塘边，等待着青蛙们把钱数完后还给他，可是青蛙们却固执己见，仍然叫着："呱，呱，呱，呱。"它们再也没有把钱还回来。 农夫在那里等了很久，一直等到天黑，才不得不回家。 临走的时候，他大声骂青蛙："你们这些水鬼，你们这些蠢货，你们这些阔嘴巴、鼓眼睛的家伙！你们整天吵得别人耳朵根不得清静，而你们居然连七个银币都数不清！你们以为我会一直呆在这里等着你们把钱数清吗？"他说完这番话就走了，而青蛙们还在喊着：
"呱，呱，呱，呱"，气得他到家时仍然憋着一肚子气。
过了一阵子，农夫又买了一头牛，把它宰了。 他一算计，发现自己不仅可以挣回两头牛的钱，而且还白得一张牛皮。 于是，他把肉运到了城里；可是城门口有一大群狗，领头的是一只大狼犬。 大狼犬围着牛肉跳来跳去，一面闻一面"汪，汪，汪"地叫着。 农夫看到自己怎么也制止不了它，便对它说："是的，是的，我知道你那'汪，汪，汪'的意思。你是想吃点肉，可要是我们肉给了你，我自己就倒霉了！"但是狼犬只是回答"汪，汪，汪"。 "那么你愿不愿意答应不把肉全吃完，并且愿意为其他狗作担保呢？""汪，汪，汪，"狼犬叫着。 "好吧，要是你硬要这么做，我就把肉都留在这里。我认识你，也知道你在谁家当差。我把话说在头里，你必须在三天内把钱还给我，不然我叫你好看！你可以把钱送到我家去。"说着，农夫就把肉卸在地上，转身回家去了。 那群狗一下子扑到牛肉上，大声叫着："汪，汪，汪！"
农夫在远处听到它们的叫声，自言自语地说："听啊，它们现在都想吃一点，但账得由那头大狼犬付。"
三天过去了，农夫想："今晚我的钱就可以装在我的口袋里了。"想到这里，他非常高兴。 然而谁也没有来给他还钱。 "这年月谁也不能相信！"他说。 到最后他终于不耐烦了，只好进城找屠夫要钱。 屠夫以为他是在开玩笑，可是农夫说："谁和你开玩笑？我要我的钱！难道你的那条大狼犬三天前没有把一整头牛的肉给你送来吗？"屠夫这次真的发火了，一把抓起扫帚把农夫赶了出去。 "你等着，"农夫说，"这世界上还有公道呢！"他说着就跑到王宫去喊冤，结果被带去见国王。 国王正和公主坐在一起，他问农夫有什么冤屈。 "天哪！"他说，"青蛙和狗把我的钱拿走了，屠夫不但不认账，还用扫帚打我。"接着，他把事情从头至尾讲了一遍，逗得公主开心地哈哈大笑。 国王对他说："这件事情我无法为你主持公道，不过我可以把我女儿嫁给你。她一辈子还从来没有像笑你那样大笑过；我许过愿，要把她嫁给能使她发笑的人。你能交上这样的好运，真得感谢上帝！"
"哦，"农夫回答，"我才不想娶你女儿呢。我已经有了一个老婆，而这个老婆我都嫌多。每次我回到家里，总觉得到处都有她似的。"国王一听就生了气，说："你真是个蠢货！""嗨，国王老爷，"农夫说，"除了牛肉，你还能指望从牛身上得到什么呢？""等等，"国王说，"我另外给你一样奖赏吧。你现在去吧，过三天再回来。我要给你整整五百块银元。"
农夫从宫门出来时，卫兵问他："你把公主逗笑了，肯定得到什么奖赏了吧？""我想是吧，"农夫说，"国王要给我整整五百块银元呢。""你听我说，"卫兵说，"你要那么多钱干什么？分一点给我吧！""既然是你嘛，"农夫说，"我就给你两百块吧。你三天后去见国王，让他把钱付给你好了。"站在旁边的一位犹太人听到了他们的谈话，赶紧追上农夫，拽着他的外衣说："我的天哪，你的运气真好啊！你要那些大银元做什么？把它们换给我吧，我给你换成小钱。""犹太人，"农夫说，"你还有三百块银元好拿，赶紧把小钱给我吧。三天后让国王把钱给你好了。"犹太人很高兴自己占到了便宜，给农夫拿来了一些坏铜钱。 这种坏铜钱三枚只能值两枚。 三天过去了，农夫按国王的吩咐，来到了国王的面前。 国王突然说道："脱掉他的外衣，给他五百板子。""嗨，"农夫说道，"这五百已经不属于我了。我把其中的两百送给了卫兵，把另外的三百换给了犹太人，所以它们根本不属于我。"就在这时，卫兵和犹太人进来向国王要钱，结果分别如数挨了板子。 卫兵因为尝过板子的滋味，所以挺了过来；犹太人却伤心地说："天哪，天哪，这就是那些沉重的银元吗？"国王忍不住对农夫笑了，怒气也消失了。 他说："既然你在得到给你的奖赏之前就已经失去了，我愿意给你一些补偿。你到我的宝库去取一些钱吧！愿意拿多少就拿多少。"这句话农夫一听就懂，把他的大口袋装得满满的，然后他走进一家酒店，数着他的钱。 犹太人悄悄跟在他的后面，听见他在低声嘀咕："那个混蛋国王到底还是把我给骗了！他干吗不自己把钱给我呢？这样我就能知道他究竟给了我多少。他现在让我自己把钱装进口袋，我怎么知道有多少钱呢？""我的天哪，"犹太人心中想道，"这个家伙居然在说国王大人的坏话。我要跑去告诉国王，这样我就能得到奖赏，而这家伙就会受到惩罚。"
国王听了农夫说过的话大发雷霆，命令犹太人去把农夫抓来。 犹太人跑到农夫那里，对他说："国王让你赶紧去见他。""我知道怎么去更好，"农夫回答，"我要先请裁缝给我做件新外套。你认为口袋里装着这么多钱的人能穿着这身旧衣服去见国王吗？"犹太人看到农夫怎么也不愿意穿着旧衣服去见国王，怕时间一长国王的怒火平息了，自己会得不到奖赏，农夫也会免遭惩罚，便对他说："纯粹是出于友谊，我暂时把我的外套借给你。为了友爱，人可是什么事情都肯做的呀！"农夫对这种安排很满意，便穿上犹太人的外套，和他一起去见国王。
国王责问农夫为什么要说犹太人所告发的那些坏话。
"啊，"农夫说，"犹太人什么时候说过真话呢？狗嘴里吐不出象牙来！这混蛋大概还要说我身上的外套是他的呢。"
"你说什么？"犹太人嚷道，"难道那外套不是我的吗？难道我没有出于友谊把它借给你，好让你来见国王吗？"国王听到这里便说："这个犹太人肯定骗了人，不是骗了我就是骗了农夫，"然后又命令人再赏给他一些硬板子。 农夫穿着漂亮的外套，口袋里装着鼓鼓的钱，边往家走边想："这次的交易做成功了！"
"呱，呱，呱，呱"，气得他到家时仍然憋着一肚子气。
过了一阵子，农夫又买了一头牛，把它宰了。 他一算计，发现自己不仅可以挣回两头牛的钱，而且还白得一张牛皮。 于是，他把肉运到了城里；可是城门口有一大群狗，领头的是一只大狼犬。 大狼犬围着牛肉跳来跳去，一面闻一面"汪，汪，汪"地叫着。 农夫看到自己怎么也制止不了它，便对它说："是的，是的，我知道你那'汪，汪，汪'的意思。你是想吃点肉，可要是我们肉给了你，我自己就倒霉了！"但是狼犬只是回答"汪，汪，汪"。 "那么你愿不愿意答应不把肉全吃完，并且愿意为其他狗作担保呢？""汪，汪，汪，"狼犬叫着。 "好吧，要是你硬要这么做，我就把肉都留在这里。我认识你，也知道你在谁家当差。我把话说在头里，你必须在三天内把钱还给我，不然我叫你好看！你可以把钱送到我家去。"说着，农夫就把肉卸在地上，转身回家去了。 那群狗一下子扑到牛肉上，大声叫着："汪，汪，汪！"
农夫在远处听到它们的叫声，自言自语地说："听啊，它们现在都想吃一点，但账得由那头大狼犬付。"
三天过去了，农夫想："今晚我的钱就可以装在我的口袋里了。"想到这里，他非常高兴。 然而谁也没有来给他还钱。 "这年月谁也不能相信！"他说。 到最后他终于不耐烦了，只好进城找屠夫要钱。 屠夫以为他是在开玩笑，可是农夫说："谁和你开玩笑？我要我的钱！难道你的那条大狼犬三天前没有把一整头牛的肉给你送来吗？"屠夫这次真的发火了，一把抓起扫帚把农夫赶了出去。 "你等着，"农夫说，"这世界上还有公道呢！"他说着就跑到王宫去喊冤，结果被带去见国王。 国王正和公主坐在一起，他问农夫有什么冤屈。 "天哪！"他说，"青蛙和狗把我的钱拿走了，屠夫不但不认账，还用扫帚打我。"接着，他把事情从头至尾讲了一遍，逗得公主开心地哈哈大笑。 国王对他说："这件事情我无法为你主持公道，不过我可以把我女儿嫁给你。她一辈子还从来没有像笑你那样大笑过；我许过愿，要把她嫁给能使她发笑的人。你能交上这样的好运，真得感谢上帝！"
"哦，"农夫回答，"我才不想娶你女儿呢。我已经有了一个老婆，而这个老婆我都嫌多。每次我回到家里，总觉得到处都有她似的。"国王一听就生了气，说："你真是个蠢货！""嗨，国王老爷，"农夫说，"除了牛肉，你还能指望从牛身上得到什么呢？""等等，"国王说，"我另外给你一样奖赏吧。你现在去吧，过三天再回来。我要给你整整五百块银元。"
农夫从宫门出来时，卫兵问他："你把公主逗笑了，肯定得到什么奖赏了吧？""我想是吧，"农夫说，"国王要给我整整五百块银元呢。""你听我说，"卫兵说，"你要那么多钱干什么？分一点给我吧！""既然是你嘛，"农夫说，"我就给你两百块吧。你三天后去见国王，让他把钱付给你好了。"站在旁边的一位犹太人听到了他们的谈话，赶紧追上农夫，拽着他的外衣说："我的天哪，你的运气真好啊！你要那些大银元做什么？把它们换给我吧，我给你换成小钱。""犹太人，"农夫说，"你还有三百块银元好拿，赶紧把小钱给我吧。三天后让国王把钱给你好了。"犹太人很高兴自己占到了便宜，给农夫拿来了一些坏铜钱。 这种坏铜钱三枚只能值两枚。 三天过去了，农夫按国王的吩咐，来到了国王的面前。 国王突然说道："脱掉他的外衣，给他五百板子。""嗨，"农夫说道，"这五百已经不属于我了。我把其中的两百送给了卫兵，把另外的三百换给了犹太人，所以它们根本不属于我。"就在这时，卫兵和犹太人进来向国王要钱，结果分别如数挨了板子。 卫兵因为尝过板子的滋味，所以挺了过来；犹太人却伤心地说："天哪，天哪，这就是那些沉重的银元吗？"国王忍不住对农夫笑了，怒气也消失了。 他说："既然你在得到给你的奖赏之前就已经失去了，我愿意给你一些补偿。你到我的宝库去取一些钱吧！愿意拿多少就拿多少。"这句话农夫一听就懂，把他的大口袋装得满满的，然后他走进一家酒店，数着他的钱。 犹太人悄悄跟在他的后面，听见他在低声嘀咕："那个混蛋国王到底还是把我给骗了！他干吗不自己把钱给我呢？这样我就能知道他究竟给了我多少。他现在让我自己把钱装进口袋，我怎么知道有多少钱呢？""我的天哪，"犹太人心中想道，"这个家伙居然在说国王大人的坏话。我要跑去告诉国王，这样我就能得到奖赏，而这家伙就会受到惩罚。"
国王听了农夫说过的话大发雷霆，命令犹太人去把农夫抓来。 犹太人跑到农夫那里，对他说："国王让你赶紧去见他。""我知道怎么去更好，"农夫回答，"我要先请裁缝给我做件新外套。你认为口袋里装着这么多钱的人能穿着这身旧衣服去见国王吗？"犹太人看到农夫怎么也不愿意穿着旧衣服去见国王，怕时间一长国王的怒火平息了，自己会得不到奖赏，农夫也会免遭惩罚，便对他说："纯粹是出于友谊，我暂时把我的外套借给你。为了友爱，人可是什么事情都肯做的呀！"农夫对这种安排很满意，便穿上犹太人的外套，和他一起去见国王。
国王责问农夫为什么要说犹太人所告发的那些坏话。
"啊，"农夫说，"犹太人什么时候说过真话呢？狗嘴里吐不出象牙来！这混蛋大概还要说我身上的外套是他的呢。"
"你说什么？"犹太人嚷道，"难道那外套不是我的吗？难道我没有出于友谊把它借给你，好让你来见国王吗？"国王听到这里便说："这个犹太人肯定骗了人，不是骗了我就是骗了农夫，"然后又命令人再赏给他一些硬板子。 农夫穿着漂亮的外套，口袋里装着鼓鼓的钱，边往家走边想："这次的交易做成功了！"
Er was eens een boer, die zijn koe naar de markt gedreven had en haar voor zeven daalders had verkocht. Terug naar huis moest hij langs een vijver; en hij hoorde al uit de verte, hoe de kikkers riepen. "Ak, ak, ak, ak." – "Ja," zei hij bij zichzelf, "die zeggen ook maar wat, zeven heb ik er betaald gekregen, geen acht." Hij kwam bij de vijver en riep: "Domoren dat jullie zijn! Weten jullie niets beters? Zeven daalders zijn het en geen acht." Maar de kikkers riepen: "Ak, ak, ak, ak!" – "Nou, als jullie 't niet geloven willen, ik zal ze je even voortellen!" En hij haalde het geld uit de zak en telde de zeven daalders uit, telkens dertig stuivers tegelijk. Maar de kikkers stoorden zich niet aan zijn gereken en riepen opnieuw: "Ak, ak, ak, ak!" – "Wel," riep de boer, nu heel boos, "willen jullie 't beter weten dan ik, tel het dan zelf!" en hij wierp al het geld in het wate. Daar bleef hij staan wachten, tot ze klaar waren en hem 't zijne weer terug zouden brengen; maar de kikkers bleven bij hun mening en riepen voortdurend: "Ak, ak, ak, ak," en ze gaven het geld niet terug. Hij wachtte nog een hele poos, tot de avond viel en hij naar huis moest, toen schold hij de kikkers uit en riep: "Jullie waterpatsers, jullie dikkoppen, jullie bologen, een grote bek hebben jullie en schreeuwen kun je dat iemand doof wordt, maar zeven daalders kun je nog niet tellen, dacht je soms dat ik hier bleef staan tot je klaar was?" Zo ging hij door, maar de kikkers riepen toch: "Ak, ak, ak, ak," achter hem aan, zodat hij volkomen uit zijn humeur thuis kwam.
Een poos later wilde hij weer een koe verkopen; die slachtte hij en hij maakte een berekening. Als hij het vlees goed verkopen kon, dan kreeg hij zoveel geld als deze koe en de vorige samen waard waren; en dan had hij ook nog de huid. Toen hij met het vlees de stad naderde, was er bij de poort een hele troep honden bij elkaar, voorop een grote hazewindhond. Die sprong om het vlees heen, snoof eraan en blafte: "Wat, wat, wat, wat." Daar hij helemaal niet ophield, zei de boer tegen hem: "Ja, ik weet het wel, je zegt "wat, wat" omdat je wat van dat vlees wilt hebben, maar dat zou me wat moois zijn, als ik het je gaf." De hond antwoordde alleen maar: "Wat! wat!" – "Zal je 't niet allemaal opeten en sta je ook in voor je kameraden?" – "Wat, wat!" zei de hond. "Nu, als je daar bij blijft, dan wil ik het wel bij jou laten, ik ken je wel en ik weet in bij wie je in dienst bent; maar één ding zeg ik je, binnen drie dagen moet ik mijn geld hebben, anders zal het je slecht vergaan, je kunt 't alleen maar erger maken." Daarop laadde hij het vlees van de wagen, en maakte rechtsomkeert: de honden vlogen erop af en blaften luid: "Wat! wat!" De boer hoorde dat van verre en zei: "Kijk, nu willen ze allemaal 'wat' hebben, maar de grote moet er voor instaan."
Toen de drie dagen voorbij waren, dacht de boer: "Vanavond heb jij je geld op zak." En hij was vergenoegd en blij. Maar er kwam niemand om hem te betalen. "Je kunt niemand meer vertrouwen," zei hij, en tenslotte dreef zijn ongeduld hem; hij ging naar de stad, naar de slager en eiste zijn geld op. De slager dacht dat het een grap was, maar de boer zei: "Geen gekheid, geld moet ik hebben; heeft de grote hond jou niet een hele koe thuisgebracht, drie dagen geleden?" Toen werd de slager woedend, pakte een bezemsteel en joeg de boer weg. "Wacht maar," zei de boer, "er is nog gerechtigheid in de wereld!" en hij ging regelrecht naar 't paleis van de koning en vroeg om gehoord te worden. Hij werd naar de koning gebracht, die daar zat met zijn dochter en vroeg wat hem voor ongeluk was gebeurd. "Ach!" zei hij, "de kikkers en de honden hebben mij mijn geld afgepakt en de slager heeft me dat met de stok betaald!" En hij vertelde heel uitvoerig hoe het gebeurd was. Daar begon de prinses hartelijk te lachen, maar de koning zei tegen hem: "Recht kan ik je niet geven, maar je kunt mijn dochter tot vrouw krijgen; van haar levensdagen heeft ze nog niet gelachen, als juist om jou, en ik heb haar beloofd aan de eerste die haar aan 't lachen maakte. Dank nu maar voor zoveel geluk." – "O," antwoordde de boer, "maar ik wil haar helemaal niet hebben; thuis heb ik maar één vrouw en die is me al teveel, als ik thuis kom is het toch alsof er in iedere hoek van de kamer één is." Toen werd de koning boos en zei: "Dat is al te grof." – "Och, lieve koning," zei de boer, "wat kan men nu van een os anders verwachten dan rundvlees!" – "Wacht maar," zei de koning, "ik weet een andere beloning voor je. Maak nu dat je wegkomt, maar kom over drie dagen terug, dan krijg je er vijfhonderd uitbetaald."
Toen de boer de poort uitkwam, zei de schildwacht: "Je hebt de prinses aan het lachen gemaakt, dan zul je wel wat goeds hebben gekregen." – "Dat zou ik menen," zei de boer, "vijfhonderd krijg ik, voluit betaald." – "Nu," zei de soldaat, "geef daar maar wat van aan mij, wat wou jij met zoveel geld beginnen?" – "Omdat jij het bent," zei de boer, "krijg je er tweehonderd van, meld je over drie dagen bij de koning en laat je uitbetalen." Een hebberige koopman die dichtbij stond, en 't gesprek ook had gehoord, liep de boer achterna, pakte hem bij zijn jas en zei: "Wat ben jij een gelukskind! Ik wil het je betalen, ik wil het je wisselen in pasmunt, wat wou jij met die harde daalders?" – "Top," zei de boer, "driehonderd kun je er nog krijgen; geef het mij meteen in klinkende munt, vandaag over drie dagen zul je de betaling bij de koning gaan halen." De koopman verheugde zich over het voordeel en telde de som uit in minderwaardige munten, waarvan er drie net zoveel waard waren als twee goede. Na verloop van drie dagen ging de boer, volgens het bevel van de koning, naar hem toe. "Trek je jas maar uit," zei de koning, "dan krijg je er vijfhonderd." – "Ach," zei de boer, "ik krijg ze niet meer, tweehonderd heb ik aan de schildwacht toegedacht en driehonderd heb ik al ingewisseld bij een koopman; van rechtswege krijg ik helemaal niets." Intussen kwamen de soldaat en de koopman binnen, verlangden het hunne wat ze van de boer al beloofd hadden gekregen, en kregen de slagen precies toegemeten. De soldaat droeg het met kalmte, hij wist al hoe dat smaakte; de koopman evenwel jammerde luid: "Ach en wee! zijn dat de harde daalders!" De koning moest om de boer lachen, en toen zijn boosheid geheel verdwenen was, sprak hij: "Daar je je loon al verloren hebt, voor je het nog gekregen hebt, zal ik je toch iets in ruil geven: ga naar de schatkist en haal zoveel geld als je maar wilt." De boer liet zich dat geen tweemaal zeggen en stopte zoveel in zijn wijde zakken als die maar bergen konden. Toen ging hij naar de herberg en telde zijn geld. De koopman was hem nageslopen en hoorde hoe hij in zijn baard bromde: "Nu heeft mij de spitsboef van een koning toch in 't ootje genomen! Had hij me dat geld niet zelf kunnen geven, dan wist ik tenminste hoeveel ik had; hoe kan ik nu weten of het wel juist is wat ik zo op goed geluk in mijn zakken heb gestopt?" – "God beware me," zei de koopman, "wat spreekt die oneerbiedig over onze koning, ik ga het gauw aangeven, dan krijg ik een beloning en krijgt hij nog straf bovendien." Toen de koning over de uitdrukkingen van boer hoorde, werd hij woedend en zond de koopman weg om de zondaar dadelijk te halen. De koopman liep weer naar de boer: "Je moet dadelijk bij de koning komen, net zoals je bent." – "Ik weet wel beter hoe het hoort," antwoordde de boer, "ik laat me eerst een nieuwe jas maken; denk je dat een man die zoveel geld op zak heeft, in zulke lompen naar de koning kan gaan?" Toen de koopman merkte, dat de boer zonder een nieuwe jas niet mee te tronen was, en daar hij bang was dat, wanneer de woede van de koning bedaard was, het hem dan de beloning en de boer zijn straf zou kosten, zei hij: "Ik wil je voor dat ogenblik een jas lenen, enkel en alleen uit vriendschap; wat doet een mens niet allemaal uit liefde!" De boer stemde toe, trok de jas van de koopman aan en ging met hem mee. De koning verweet de boer het gebrek aan eerbied dat de koopman had overgebriefd. "Ach," zei de boer, "wat een koopman zegt, is allemaal leugen; hem komt geen waar woord uit zijn mond, die kerel daar is in staat om te zeggen, dat ik zijn jas aanheb." – "Wat nu?" schreeuwde de koopman, "en is die jas dan niet van mij? Heb ik die niet uit pure vriendschap aan je geleend, omdat je zo niet voor de koning wilde verschijnen?" Toen de koning dat hoorde, sprak hij: "De koopman heeft in ieder geval iemand bedrogen, of de boer of mij," en hij liet hem nog enige harde daalders uitbetalen. Maar de boer ging met de goede jas en met goed geld op zak naar huis en sprak: "Ditmaal heb ik het getroffen!"