Er waren eens een man en een vrouw, die al heel lang tevergeefs hadden gehoopt, dat zij een kind zouden krijgen; maar eindelijk leek het erop dat de lieve God hun wens toch zou vervullen. Nu hadden deze mensen aan de achterkant van hun huis een klein raam, waardoor je in een prachtige tuin kon kijken, die vol stond met prachtige bloemen en planten.
Die tuin was echter door een hoge muur omgeven en niemand waagde het er binnen te gaan, want er woonde een toverkol die heel machtig was en door iedereen werd gevreesd. Op een dag stond de vrouw voor dat raam en keek in de tuin naar beneden; daar zag ze een heel bed beplant met de mooiste raponsjes, en die waren zo fris en zo groen, dat ze ervan watertandde en een hevig verlangen kreeg van die raponsjes te eten. Elke dag werd dat verlangen groter en omdat ze wist dat ze er toch niets van krijgen kon, werd ze steeds magerder en zag er bleek en ellendig uit. Toen werd haar man bang en vroeg: "Wat scheelt er aan, lieve vrouw?" - "Ach," zei ze, "als ik geen raponsjes uit de tuin achter ons huis kan krijgen, dan zal ik sterven." De man hield veel van haar en dacht: "Voor je je eigen vrouw laat omkomen, moet je haar maar van die raponsjes halen, wat het je ook kost." Toen de schemering gevallen was klom hij dus de muur over en liet zich zakken in de tuin van de toverkol, griste in allerijl een handvol raponsjes weg en bracht die naar zijn vrouw. Ze maakte er dadelijk sla van en at het met grote gulzigheid. Maar het smaakte haar zo bijzonder goed, dat ze er de volgende dag nog driemaal zoveel trek in had. Wilde ze rust hebben, dan moest de man nog een keer in de tuin klimmen. Dus begon hij in de avondschemering weer zijn tocht, maar toen hij zich van de muur liet zakken, schrok hij ontzettend want de toverkol stond voor hem. "Hoe durf je," sprak ze met toornige blik, "om in mijn tuin te klimmen en als een dief mijn raponsjes te stelen? Dat zal je duur komen te staan." - "Ach," antwoordde hij, "laat genade gelden voor recht. Ik heb alleen uit nood gehandeld; mijn vrouw heeft uw raponsjesbed vanuit haar raam gezien en had er zo'n groot verlangen naar dat ze was gestorven als ze er niet van gegeten had."
Toen werd de toverkol kalmer en zei: "Als het zo is als je vertelt, dan zal ik je toestaan zoveel raponsjes mee te nemen als je wilt, maar op één voorwaarde: mij moet je het kind geven, dat je vrouw ter wereld zal brengen. Het zal goed verzorgd worden en ik zal er een moeder voor zijn." In zijn angst beloofdde de man van alles en nauwelijks was het kindje geboren of de toverkol kwam binnen en gaf aan het kind de naam Raponsje en nam het mee.
Raponsje werd het mooiste kind op aarde. Toen zij twaalf jaar was geworden sloot de toverkol haar op in een toren die in het bos stond en waar geen trap en geen deur in was, alleen helemaal bovenin was een klein raampje. Als de toverkol naar binnen wilde dan ging ze beneden aan de voet van de toren staan en riep:
"Raponsje, Raponsje
laat je vlechten neer."
laat je vlechten neer."
Raponsje had prachtig lang haar, fijn als gesponnen goud. Als ze de stem van de toverkol hoorde, nam ze haar vlechten ter hand, wierp ze over het kozijn omlaag; dan vielen ze wel twintig el naar beneden; en langs die vlechten klom de toverkol omhoog.
Na een paar jaar gebeurde het, dat de zoon van de koning door het bos reed en langs de toren kwam. Daar weerklonk een gezang, helder en lieflijk, zodat hij zijn paard liet stilhouden en bleef luisteren. Dat was Raponsje die in haar eenzaamheid zong om de tijd te verdrijven. De prins wilde haar bezoeken en zocht naar een ingang van de toren, maar er was nergens een deur te vinden. Hij reed weer naar huis, maar het mooie gezang had zijn hart zozeer getroffen, dat hij elke dag uitreed naar 't bos om te luisteren. Eens stond hij achter een boom, toen zag hij de toverkol aankomen, en hoorde haar omhoog roepen:
"Raponsje, Raponsje
laat je vlechten neer!"
laat je vlechten neer!"
Toen liet Raponsje haar vlechten vallen, en de toverkol klom omhoog. "Is dat de ladder die omhoog voert, dan zal ik mijn geluk ook eens beproeven." En toen de volgende dag de schemering viel, ging hij naar de toren en riep:
"Raponsje, Raponsje
laat je vlechten neer!"
laat je vlechten neer!"
Meteen vielen de vlechten het venstertje uit en nu was het de prins die omhoog ging. Eerst schrok Raponsje geweldig, toen er een man bij haar binnenkwam, maar de prins begon heel vriendelijk te praten en vertelde haar hoe hij altijd zo genoten had van haar gezang, dat het hem niet met rust had gelaten en hij haar zelf eens had willen zien. Toen was Raponsje niet bang meer, en toen hij vroeg of zij met hem wilde trouwen, en ze zag dat hij jong en knap was, dacht ze: "Die zal meer van mij houden dan de oude vrouw Gotel," en ze zei "ja" en legde haar hand in de zijne. Zij zei: "Ik wil graag met je meegaan, maar ik weet niet, hoe ik uit deze toren moet komen. Als je bij mij komt, breng dan elke keer een streng zijde mee, daarvan zal ik een ladder vlechten, en als die klaar is, kan ik naar beneden, en dan neem je me mee op 't paard." Ze spraken af, dat hij voortaan elke avond komen zou, want overdag kwam de toverkol. Deze had er niets van gemerkt, tot eens op een keer Raponsje vroeg:
"Zeg me toch eens, vrouw Gotel, hoe komt het toch, dat u zo zwaar bent om naar boven te trekken, veel zwaarder dan de prins, die is altijd in een oogwenk boven."
"O jij goddeloos kind!" riep de toverkol, "wat moet ik daar van je horen; ik dacht nog wel dat ik je volkomen had opgesloten, en nog heb je me bedrogen!"
In haar woede nam ze het mooie haar van Raponsje in haar linkerhand, greep met de rechter een schaar, en ritsrats was alles afgeknipt en de mooie vlechten lagen op de grond. En ze was zo onbarmhartig om de arme Raponsje naar een wildernis te brengen, waar ze in armoe en ellende moest leven.
Nog dezelfde dag dat ze Raponsje verstoten had, maakte de toverkol 's avonds de afgeknipte vlechten aan het venster vast en toen de prins kwam en riep:
"Raponsje, Raponsje
laat je vlechten neer!"
laat je vlechten neer!"
liet zij ze naar buiten vallen. De prins klom erin, maar boven vond hij niet zijn lieve vrouw, maar de toverkol, die hem met boze, ja met giftige blikken aanzag. "Zo," sprak zij honend, "je wilde je vrouw bezoeken, maar de vogel is gevlogen, het nest is leeg en ze zingt niet meer; de kat heeft haar gehaald en zal haar nog de ogen uitkrabben! Raponsje is verloren, nooit zul je haar weer zien!"
De prins was zo bedroefd, dat hij in vertwijfeling uit het raam sprong: hij leefde nog wel. maar de doornstruiken die zijn val braken, staken hem de ogen blind. Zo dwaalde hij gebrekkig door het bos, leefde van boomwortels en bosbessen, en deed niets dan jammeren dat hij zijn jonge vrouw verloren had. Zo zwierf hij jaren rond, tot hij dwaalde naar de wildernis waar Raponsje met haar tweeling, een jongen en een meisje, een zorgelijk bestaan leidde. Hij hoorde een stem, ze scheen hem zo bekend; hij volgde de richting van 't geluid, en toen hij nader kwam, herkende Raponsje hem en viel hem om de hals en schreide. Twee van haar tranen echter vielen op zijn ogen, en toen werden ze weer helder, en hij kon weer zien als vroeger. Hij bracht haar naar zijn rijk, waar hij met blijdschap werd ontvangen, en zij leefden nog lang en gelukkig.
从前有一个男人和一个女人，他俩一直想要个孩子，可总也得不到。 最后，女人只好希望上帝能赐给她一个孩子。 他们家的屋子后面有个小窗户，从那里可以看到一个美丽的花园，里面长满了奇花异草。 可是，花园的周围有一道高墙，谁也不敢进去，因为那个花园属于一个女巫。 这个女巫的法力非常大，世界上人人都怕她。 一天，妻子站在窗口向花园望去，看到一块菜地上长着非常漂亮的莴苣。 这些莴苣绿油油、水灵灵的，立刻就勾起了她的食欲，非常想吃它们。 这种欲望与日俱增，而当知道自己无论如何也吃不到的时候，她变得非常憔悴，脸色苍白，痛苦不堪。 她丈夫吓坏了，问她："亲爱的，你哪里不舒服呀？""啊，"她回答，"我要是吃不到我们家后面那个园子里的莴苣，我就会死掉的。"丈夫因为非常爱她，便想："与其说让妻子去死，不如给她弄些莴苣来，管它会发生什么事情呢。"黄昏时分，他翻过围墙，溜进了女巫的花园，飞快地拔了一把莴苣，带回来给她妻子吃。 妻子立刻把莴苣做成色拉，狼吞虎咽地吃了下去。 这莴苣的味道真是太好了，第二天她想吃的莴苣居然比前一天多了两倍。 为了满足妻子，丈夫只好决定再次翻进女巫的园子。 于是，黄昏时分，他偷偷地溜进了园子，可他刚从墙上爬下来，就吓了一跳，因为他看到女巫就站在他的面前。 "你好大的胆子，"她怒气冲冲地说，"竟敢溜进我的园子来，像个贼一样偷我的莴苣！""唉，"他回答，"可怜可怜我，饶了我吧。我是没办法才这样做的。我妻子从窗口看到了你园子中的莴苣，想吃得要命，吃不到就会死掉的。"女巫听了之后气慢慢消了一些，对他说："如果事情真像你说的这样，我可以让你随便采多少莴苣，但我有一个条件：你必须把你妻子将要生的孩子交给我。我会让她过得很好的，而且会像妈妈一样对待她。"丈夫由于害怕，只好答应女巫的一切条件。 妻子刚刚生下孩子，女巫就来了，给孩子取了个名字叫"莴苣"，然后就把孩子带走了。
"莴苣"慢慢长成了天底下最漂亮的女孩。 孩子十二岁那年，女巫把她关进了一座高塔。 这座高塔在森林里，既没有楼梯也没有门，只是在塔顶上有一个小小的窗户。 每当女巫想进去，她就站在塔下叫道：
"莴苣，莴苣，
把你的头发垂下来。 "
莴苣姑娘长着一头金丝般浓密的长发。 一听到女巫的叫声，她便松开她的发辫，把顶端绕在一个窗钩上，然后放下来二十公尺。 女巫便顺着这长发爬上去。
一两年过去了。 有一天，王子骑马路过森林，刚好经过这座塔。 这时，他突然听到美妙的歌声，不由得停下来静静地听着。 唱歌的正是莴苣姑娘，她在寂寞中只好靠唱歌来打发时光。 王子想爬到塔顶上去见她，便四处找门，可怎么也没有找到。 他回到了宫中，那歌声已经深深地打动了他，他每天都要骑马去森林里听。 一天，他站在一棵树后，看到女巫来了，而且听到她冲着塔顶叫道：
"莴苣，莴苣，
把你的头发垂下来。 "
莴苣姑娘立刻垂下她的发辫，女巫顺着它爬了上去。 王子想："如果那就是让人爬上去的梯子，我也可以试试我的运气。"第二天傍晚，他来到塔下叫道：
"莴苣，莴苣，
把你的头发垂下来。 "
头发立刻垂了下来，王子便顺着爬了上去。
莴苣姑娘看到爬上来的是一个男人时，真的大吃一惊，因为她还从来没有看到过男人。 但是王子和蔼地跟她说话，说他的心如何如何被她的歌声打动，一刻也得不到安宁，非要来见她。 莴苣姑娘慢慢地不再感到害怕，而当他问她愿不愿意嫁给他时，她见王子又年轻又英俊，便想："这个人肯定会比那教母更喜欢我。"她于是就答应了，并把手伸给王子。 她说："我非常愿意跟你一起走，可我不知道怎么下去。你每次来的时候都给我带一根丝线吧，我要用丝线编一个梯子。等到梯子编好了，我就爬下来，你就把我抱到你的马背上。"因为老女巫总是在白天来，所以他俩商定让王子每天傍晚时来。 女巫什么也没有发现，直到有一天莴苣姑娘问她："我问你，教母，我拉你的时候怎么总觉得你比那个年轻的王子重得多？他可是一下子就上来了。""啊！你这坏孩子！"女巫嚷道，"你在说什么？我还以为你与世隔绝了呢，却不想你竟然骗了我！"她怒气冲冲地一把抓住莴苣姑娘漂亮的辫子，在左手上缠了两道，又用右手操起一把剪刀，喳喳喳几下，美丽的辫子便落在了地上。 然后，她又狠心地把莴苣姑娘送到一片荒野中，让她凄惨痛苦地生活在那里。
莴苣姑娘被送走的当天，女巫把剪下来的辫子绑在塔顶的窗钩上。 王子走来喊道：
"莴苣，莴苣，
把你的头发垂下来。 "
女巫放下头发，王子便顺着爬了上去。 然而，他没有见到心爱的莴苣姑娘，却看到女巫正恶狠狠地瞪着他。 "啊哈！"她嘲弄王子说，"你是来接你的心上人的吧？可美丽的鸟儿不会再在窝里唱歌了。她被猫抓走了，而且猫还要把你的眼睛挖出来。你的莴苣姑娘完蛋了，你别想再见到她。"王子痛苦极了，绝望地从塔上跳了下去。 他掉进了刺丛里，虽然没有丧生，双眼却被刺扎瞎了。 他漫无目的地在森林里走着，吃的只是草根和浆果，每天都为失去爱人而伤心地痛哭。 他就这样痛苦地在森林里转了好几年，最后终于来到了莴苣姑娘受苦的荒野。 莴苣姑娘已经生下了一对双胞胎，一个儿子，一个女儿。 王子听到有说话的声音，而且觉得那声音很耳熟，便朝那里走去。 当他走近时，莴苣姑娘立刻认出了他，搂着他的脖子哭了起来。 她的两滴泪水润湿了他的眼睛，使它们重新恢复了光明。 他又能像从前一样看东西了。 他带着妻子儿女回到自己的王国，受到了人们热烈的欢迎。 他们幸福美满地生活着，直到永远。
"莴苣"慢慢长成了天底下最漂亮的女孩。 孩子十二岁那年，女巫把她关进了一座高塔。 这座高塔在森林里，既没有楼梯也没有门，只是在塔顶上有一个小小的窗户。 每当女巫想进去，她就站在塔下叫道：
"莴苣，莴苣，
把你的头发垂下来。 "
莴苣姑娘长着一头金丝般浓密的长发。 一听到女巫的叫声，她便松开她的发辫，把顶端绕在一个窗钩上，然后放下来二十公尺。 女巫便顺着这长发爬上去。
一两年过去了。 有一天，王子骑马路过森林，刚好经过这座塔。 这时，他突然听到美妙的歌声，不由得停下来静静地听着。 唱歌的正是莴苣姑娘，她在寂寞中只好靠唱歌来打发时光。 王子想爬到塔顶上去见她，便四处找门，可怎么也没有找到。 他回到了宫中，那歌声已经深深地打动了他，他每天都要骑马去森林里听。 一天，他站在一棵树后，看到女巫来了，而且听到她冲着塔顶叫道：
"莴苣，莴苣，
把你的头发垂下来。 "
莴苣姑娘立刻垂下她的发辫，女巫顺着它爬了上去。 王子想："如果那就是让人爬上去的梯子，我也可以试试我的运气。"第二天傍晚，他来到塔下叫道：
"莴苣，莴苣，
把你的头发垂下来。 "
头发立刻垂了下来，王子便顺着爬了上去。
莴苣姑娘看到爬上来的是一个男人时，真的大吃一惊，因为她还从来没有看到过男人。 但是王子和蔼地跟她说话，说他的心如何如何被她的歌声打动，一刻也得不到安宁，非要来见她。 莴苣姑娘慢慢地不再感到害怕，而当他问她愿不愿意嫁给他时，她见王子又年轻又英俊，便想："这个人肯定会比那教母更喜欢我。"她于是就答应了，并把手伸给王子。 她说："我非常愿意跟你一起走，可我不知道怎么下去。你每次来的时候都给我带一根丝线吧，我要用丝线编一个梯子。等到梯子编好了，我就爬下来，你就把我抱到你的马背上。"因为老女巫总是在白天来，所以他俩商定让王子每天傍晚时来。 女巫什么也没有发现，直到有一天莴苣姑娘问她："我问你，教母，我拉你的时候怎么总觉得你比那个年轻的王子重得多？他可是一下子就上来了。""啊！你这坏孩子！"女巫嚷道，"你在说什么？我还以为你与世隔绝了呢，却不想你竟然骗了我！"她怒气冲冲地一把抓住莴苣姑娘漂亮的辫子，在左手上缠了两道，又用右手操起一把剪刀，喳喳喳几下，美丽的辫子便落在了地上。 然后，她又狠心地把莴苣姑娘送到一片荒野中，让她凄惨痛苦地生活在那里。
莴苣姑娘被送走的当天，女巫把剪下来的辫子绑在塔顶的窗钩上。 王子走来喊道：
"莴苣，莴苣，
把你的头发垂下来。 "
女巫放下头发，王子便顺着爬了上去。 然而，他没有见到心爱的莴苣姑娘，却看到女巫正恶狠狠地瞪着他。 "啊哈！"她嘲弄王子说，"你是来接你的心上人的吧？可美丽的鸟儿不会再在窝里唱歌了。她被猫抓走了，而且猫还要把你的眼睛挖出来。你的莴苣姑娘完蛋了，你别想再见到她。"王子痛苦极了，绝望地从塔上跳了下去。 他掉进了刺丛里，虽然没有丧生，双眼却被刺扎瞎了。 他漫无目的地在森林里走着，吃的只是草根和浆果，每天都为失去爱人而伤心地痛哭。 他就这样痛苦地在森林里转了好几年，最后终于来到了莴苣姑娘受苦的荒野。 莴苣姑娘已经生下了一对双胞胎，一个儿子，一个女儿。 王子听到有说话的声音，而且觉得那声音很耳熟，便朝那里走去。 当他走近时，莴苣姑娘立刻认出了他，搂着他的脖子哭了起来。 她的两滴泪水润湿了他的眼睛，使它们重新恢复了光明。 他又能像从前一样看东西了。 他带着妻子儿女回到自己的王国，受到了人们热烈的欢迎。 他们幸福美满地生活着，直到永远。