Er waren eens een luisje en een vlootje. Ze hadden samen een huishoudinkje opgezet en brouwden bier in een eierschaal. Toen het bier kookte in de dop, viel het luisje er in en verbrandde. Daar begon het vlootje luid te schreien. En het kamerdeurtje zei: "Maar vlootje, waarom huil je zo?" – "Omdat 't luisje verbrand is!"
Toen ging het deurtje piepen. Het bezempje dat in de hoek stond, zei: "Waarom piep je zo, deurtje?" – "Zou ik niet piepen?
Luisje is verbrand,
Vlootje schreit!"
Vlootje schreit!"
Opeens begon het bezempje verschrikkelijk hard te vegen. Daar kwam een wagentje aan en zei: "Waarom veeg je zo, bezempje?" – "Zou ik niet vegen?
Luisje is verbrand,
Vlootje schreit,
Deurtje krijt!"
Vlootje schreit,
Deurtje krijt!"
Toen zei het wagentje: "Dan ga ik heel hard rijden," en het begon heel hard te rijden over de weg. Toen zei een keuteltje dat op de weg lag, waar het wagentje langs reed: "Wat rijd jij hard, wagentje?" – "Zou ik niet jagen?
Luisje is verbrand,
Vlootje schreit,
Deurtje krijt,
Bezempje vaagt,
Wagentje jaagt."
Vlootje schreit,
Deurtje krijt,
Bezempje vaagt,
Wagentje jaagt."
En toen zei het keuteltje: "Dan zal ik heel hard verbranden," en het begon met een helle vlam te branden. Er stond een boompje naast de weg waar het keuteltje lag, dat zei: "Keuteltje, waarom brand je?" – "Zou ik niet branden?
Luisje is verbrand,
Vlootje schreit,
Deurtje krijt,
Bezempje vaagt,
Wagentje jaagt,
Keuteltje vlamt."
Vlootje schreit,
Deurtje krijt,
Bezempje vaagt,
Wagentje jaagt,
Keuteltje vlamt."
Toen zei het boompje: "Dan ga ik me schudden," en 't begon zich zo te schudden, dat alle blaadjes afvielen. Dat zag een meisje, dat aankwam met een waterkruikje, en zij riep: "Boompje, wat schud je je?" – "Zou ik mij niet schudden?
Luisje is verbrand,
Vlootje schreit,
Deurtje krijt,
Bezempje vaagt,
Wagentje jaagt,
Keuteltje vlamt,
Dat het verbrandt!"
Vlootje schreit,
Deurtje krijt,
Bezempje vaagt,
Wagentje jaagt,
Keuteltje vlamt,
Dat het verbrandt!"
En toen zei het meisje: "Dan gooi ik het waterkruikje stuk," en brak het waterkruikje. Toen zei het bronnetje, waar het water uit welde: "Meisje, waarom breek je het waterkruikje?" – "Zou ik het waterkruikje niet breken?
Luisje is verbrand,
Vlootje schreit,
Deurtje krijt,
Bezempje vaagt,
Wagentje jaagt,
Keuteltje vlamt,
Dat het verbrandt,
En het boompje gaat aan 't schudden."
Vlootje schreit,
Deurtje krijt,
Bezempje vaagt,
Wagentje jaagt,
Keuteltje vlamt,
Dat het verbrandt,
En het boompje gaat aan 't schudden."
"Zo," zei het bronnetje, "en ga ik heel hard stromen," en het begon verschrikkelijk hard te stromen. En in het water is tenslotte alles weggespoeld, het meisje, het boompje, het keuteltje, het wagentje, het bezempje, het deurtje, het vlootje, alles en alles!
Вошка и блошка жили одним хозяйством, даже пиво в одной яичной скорлупе варили. Да вот упала раз вошка в скорлупу и обожглась. И стала из-за этого блошка громко-прегромко кричать. А маленькая дверка и говорит:
- Ты чего, блошка, так раскричалась?
- Потому что вошка обожглась.
И стала тут дверка поскрипывать. Вот метелочка в углу и говорит:
- Ты чего, дверка, так поскрипываешь?
- Да как же мне не скрипеть?
Обожглася наша вошка,
Плачет блошка.
Тут принялась метелочка изо всех сил мести. А на ту пору проезжала по дороге повозочка и говорит:
- Ты чего, метелочка, так метешь?
- Да как же мне не мести?
Обожглася наша вошка,
Плачет блошка,
Поскрипывает двёрочка.
А повозочка и говорит:
- А я тогда стану кататься, - и начала быстро-быстро кататься.
Говорит тогда навозный катышок, мимо которого катилась повозочка:
- Чего это ты, повозочка, так катаешься?
- Да как же мне не кататься?
Обожглася наша вошка,
Плачет блошка,
Поскрипывает двёрочка,
Метет себе метелочка.
Вот и говорит навозный катышок:
- Ну, а я тогда огнем-полымем загорюсь, - и начал гореть ярким пламенем.
А около катышка росло деревцо. Вот оно и говорит:
- Чего это ты, катышок, загорелся?
- Да как же мне не гореть?
Обожглася наша вошка,
Плачет блошка,
Поскрипывает двёрочка,
Метет себе метелочка,
Повозочка катается.
А деревцо и говорит:
- Ну, а я тогда стану раскачиваться, - и начало так сильно раскачиваться, что все листья с него пооблетели.
Увидала это девочка - шла она с кувшинчиком за водой - и говорит:
- Чего это ты, деревцо, так раскачиваешься?
- Да как же мне не раскачиваться?
Обожглася наша вошка,
Плачет блошка,
Поскрипывает двёрочка,
Метет себе метелочка,
Повозочка катается,
Катышок вон загорается.
Тогда девочка и говорит:
- А я тогда разобью свой кувшинчик. - И разбила кувшинчик.
Тогда заговорил родничок, из которого бежала вода:
- Девочка, зачем ты разбила свой кувшинчик?
- Да как же мне было не разбить свой кувшинчик?
Обожглася наша вошка,
Плачет блошка,
Поскрипывает двёрочка,
Метет себе метелочка,
Повозочка катается,
Катышок вон загорается,
И трясется деревцо.
- Эх, - сказал родничок, - ну, а я тогда разольюсь, - и начал сильно-сильно разливаться. И всё затонуло в воде: девочка, деревцо, навозный катышок, повозочка, метелочка, дверка, блошка и вошка - всё, всё.