从前有位磨房主，他越来越穷，除了磨房后有棵大大的苹果树外一无所有。 有一天，他到森林里去砍柴，一个他从没见过的老头走近前来对他说："你何苦这么辛苦地砍柴呀？
只要你答应把你磨房后的东西给我，我就让你过富人的日子。 "
"磨房后面不就是那棵苹果树吗？"磨房主想。 "行。"他说着就写了个承诺给陌生人。 陌生人嘲笑地说："三年之后，我会来取走属于我的东西。"说完便走了。
磨房主回到家中，妻子迎出来对他说："快告诉我，咱们家这些财富突然从什么地方来的？家里所有的箱笼一下子全被装满了，又没人来过，到底是怎么回事呀？"磨房主回答说："是我在森林里碰到的一个陌生人给的。他只要我们磨房后的东西作为回报。我们把那棵大苹果树给他不就得了。"
"唉呀，老公，"妻子吓坏了，"那准是恶魔！他不是要苹果树，他要的是我们女儿，她正在磨房后面扫院子呢。"
磨房主的女儿是个美丽、虔诚的姑娘，她敬畏上帝、没犯任何过失。 三年过去了，在恶魔要来带她走那天，她将自己从头到脚洗得干干净净，用粉笔绕着自己画了一个圈。 恶魔很早就来了，可就是没法靠近姑娘。 他怒气冲冲地对磨房主说："把水全给我拿走！让她没法洗得那么干净。要不然我对她就没有魔法了。"
磨房主害怕，只得照办。 第二天，恶魔又来了。 可姑娘的泪水把她的手冲得十分干净。 恶魔还是没法靠近她，因此气势汹汹地对磨房主说："把她的手砍掉，要不然我对她就没有魔力了！"磨房主吓了一跳，回答说："我怎么能砍自己孩子的手呢！"恶魔威胁说："如果你不这么做，你就是我的，我就要把你带走。"这位父亲吓坏了，答应照他说的去做。 他走到女儿跟前，对她说："我的孩子，假如我不砍掉你的手，恶魔就要把我抓走，我吓坏了，就答应了他。现在请你帮帮我，饶恕我对你的伤害吧。"姑娘回答说："亲爱的父亲，尽管砍吧，我是你的孩子。"说着，她伸出了双手，让父亲砍下了。
恶魔第三次来到磨房。 可是姑娘一直在哭泣，泪水将残肢冲洗得十分洁净。 恶魔只好放弃了，而且对姑娘失去了所有权。
磨房主对女儿说："我以你为代价换取了这么多财富。只要你活着，我就会让你过得舒舒服服的。"可是姑娘回答说："我不能住在这里，我情愿出去，有同情心的人们会给我所需要的东西的，"她请人将她残废的手绑到身后，等太阳升起来的时候，便出发了。 她走了一整天，太阳下山时她来到一个皇家花园，在闪烁的月光中，她看到园子里挂满了诱人的果子的果树。 但是她无法进去，因为果园被一道满是水的深壕围住了。
姑娘已经走了整整一天了，而且没吃过任何东西。 她饿得要命。 "啊，如果我在果园里面就能吃到水果了，"她想，"否则我准会饿死的！"她跪到地上向上帝祈祷。 忽然，有个天使向她走来，在水中筑起一道堤坝。 这样一来，壕中的水干了，姑娘就可以走到果园去了，天使陪着她一起进了果园。 果园的树上挂满了迷人的梨子，可每个上面都编了号，姑娘来到梨子树前，用嘴咬下一只吃了，然后满足地钻进了灌木丛。 园丁看到了这一切，可见天使站在姑娘身边，便以为是幽灵，有些害怕，所以不敢出声，更不敢大声喊叫。
果园的主人是个国王。 第二天，他来到果园数梨时发现少了一个，而且并没有落在地上。 他问园丁怎么回事，园丁回复说："昨晚来了个幽灵，没有手，用嘴咬掉了一个。""幽灵怎么越过水沟的呢？吃完梨之后上哪儿去了呢？"国王问。
园丁回答说："有个浑身雪白的人从天而降。他筑起一道堤坝拦住了水，让幽灵走了过来。我想那人准是个天使，所以有些惧怕，没敢出声。幽灵吃完梨就走了。"
"我今晚和你一起看看是不是真像你说的那样。"国王说。
天黑了，国王带着牧师来到果园。 他要牧师来是为了和幽灵对话。 他们三人坐在树下等着、看着。 半夜时分，姑娘从灌木丛里爬了出来，走到梨树下，用嘴咬下一个梨，身穿白袍的天使仍然陪着她。 牧师从树下走出来对他们说："你们是从天上来的，还是从地下来的？是人还是鬼？"姑娘回答说："我不是鬼，我是个不幸的人。除了上帝外，人人都抛弃了我。"国王接口说："即使世界上所有的人都抛弃了你，我也不会那么做的。"他将姑娘带回王宫，姑娘的美貌和善良使国王深深地爱上了她。 他为姑娘做了一双银手，并娶她为妻。
一年以后，国王不得不远行。 他将年轻的王后托咐给母亲，说："假如她生了孩子，请好好照顾她，同时尽快把消息告诉我。"后来姑娘果真生了个健康漂亮的男孩，国王年迈的母亲立刻将这一令人振奋的消息写在信上派人给国王送去。 但送信人在路上的一条小溪边歇息的时候睡着了。 再说那个恶魔一直想伤害好心的王后。 这时，他将另一封信放进信使的口袋里，上面说王后生了一个妖怪。 国王收到信后十分震惊，而且百思不得其解。 他回信要大家仍悉心照料王后，一切等他回来再说。 送信人带着国王的信往回走，又在来时歇息的地方打了个盹。 恶魔又把另一封信装进信使的口袋，上面要他们将王后和她生的孩子处死。
国王的母亲见信后大惊失色，简直不敢相信。 因此又写了一封信给国王，可是没有回音。 因为恶魔每次都把信换了。 最后一封信上要求把王后的舌头和眼睛挖出来留作服从国王命令的见证。
国王的母亲哭了，她不愿意看到无辜的人被杀害。 于是她趁天黑时杀了一头鹿，留下了舌头和眼睛，然后对王后说："我不愿按国王的命令杀你，但是你不能再住在这儿了。带着孩子走吧，别再回来。"
可怜的妇人把孩子背到背上，含泪离开了王宫。 她来到一座大森林里，跪下来向上帝祈祷。 天使来到她跟前，把她领到一座小屋前。 那里挂着一块牌子，上面写着："一切免费。"一位雪白的侍女从屋里走出来说："欢迎你，王后。"然后将她引进屋里。 她将孩子从王后背上解下来，抱到她怀里让孩子吃奶，随后将孩子放到一张做得极其精致的小床上。 可怜的妇人问："你怎么知道我是个王后。"白侍女回答说："我是个天使，上帝派我来照顾你和孩子的。"王后在这里生活了七年，受到很好的照顾。 由于她虔诚地信仰上帝，因此上帝让她被砍断的双手又长了出来。
国王终于归来了，他的第一个愿望就是看看他的妻子和儿子。 他年迈的妈妈哭着对他说："你这个坏家伙，为什么写信要我杀那两个无辜的人？"她拿出那两封被恶魔换了的信给国王看，接着说："我已经照办了。"说着拿出舌头和眼睛作证。
国王为可怜的妻子和儿子痛哭流涕，伤心的程度远超过他母亲。 老母看他哭得实在可怜，就对他说："别哭了，她还活着。我悄悄地杀了一头鹿，取了那些证物。实际上我把孩子绑到你妻子的背上，让她到野外谋生，要她别再回来，因为你信上似乎对她很恼怒。"国王说："只要我亲爱的妻子和儿子没被杀害或饿死，走遍天崖海角我也一定要找到他们，否则我不吃也不喝。"
于是国王找了七年，不吃也不喝，但是上帝在暗中帮助他支撑着。 他找遍了每一个石缝、每一个山洞，但还是没有找到，他想她准是因为缺衣少食死了。 最后他来到了大森林，看到了小屋和上面挂着的"一切免费"的牌子。 白衣侍女走出来，拉着他的手将他领进屋子说："欢迎光临，国王陛下。"又问他从何而来。 国王回答说："我出来寻找我妻子和孩子已经七年了，我几乎找遍了每一个地方，可就是找不到。"天使请国王吃点肉、喝点酒，国王什么也没吃，说只想休息一下。
他躺下，将一块手帕遮在脸上睡了。
天使走进王后和她儿子"悲伤"住的房间，对她说："带着孩子出去吧，你丈夫找你们来了。"于是王后带着儿子来到国王睡觉的地方。 手帕从国王的脸上滑落到地上，王后对儿子："悲伤，去把你父亲的手帕捡起来，盖到他脸上。"孩子走过去，捡起手帕盖到国王脸上。 国王在睡梦中听到了，便很高兴地让手帕再次滑落到地上。 可孩子不耐烦地说："亲爱的母亲，我在这世上不是没父亲吗？你怎么叫我用手帕盖住父亲的脸？我已经学会祈祷'我们在天之父'，你不是说我父亲在天国吗，是仁慈的上帝，现在怎么又说这陌生人是我父亲？他不是我父亲。"国王一听，马上坐了起来，问他们是谁。 王后回答说："我是你的妻子，他是你的儿子'悲伤'。"
国王看到王后那双自然生长的手，说："我妻子的手是银子做的。"王后回答说："仁慈的上帝让我又长出了一双手。"天使走进内室，拿出那双银手给国王看。 这时国王才确信这就是他亲爱的妻子和儿子，他亲吻了他们，高兴地说："这下我心中的石头算是落地了。"
上帝派来的天使和他们一起吃了最后一顿饭。 随后国王带着妻儿回到王宫，见到了老母亲，到处一片欢腾。 国王和王后再次举行了婚礼，从此永远幸福满足地生活在一起。
只要你答应把你磨房后的东西给我，我就让你过富人的日子。 "
"磨房后面不就是那棵苹果树吗？"磨房主想。 "行。"他说着就写了个承诺给陌生人。 陌生人嘲笑地说："三年之后，我会来取走属于我的东西。"说完便走了。
磨房主回到家中，妻子迎出来对他说："快告诉我，咱们家这些财富突然从什么地方来的？家里所有的箱笼一下子全被装满了，又没人来过，到底是怎么回事呀？"磨房主回答说："是我在森林里碰到的一个陌生人给的。他只要我们磨房后的东西作为回报。我们把那棵大苹果树给他不就得了。"
"唉呀，老公，"妻子吓坏了，"那准是恶魔！他不是要苹果树，他要的是我们女儿，她正在磨房后面扫院子呢。"
磨房主的女儿是个美丽、虔诚的姑娘，她敬畏上帝、没犯任何过失。 三年过去了，在恶魔要来带她走那天，她将自己从头到脚洗得干干净净，用粉笔绕着自己画了一个圈。 恶魔很早就来了，可就是没法靠近姑娘。 他怒气冲冲地对磨房主说："把水全给我拿走！让她没法洗得那么干净。要不然我对她就没有魔法了。"
磨房主害怕，只得照办。 第二天，恶魔又来了。 可姑娘的泪水把她的手冲得十分干净。 恶魔还是没法靠近她，因此气势汹汹地对磨房主说："把她的手砍掉，要不然我对她就没有魔力了！"磨房主吓了一跳，回答说："我怎么能砍自己孩子的手呢！"恶魔威胁说："如果你不这么做，你就是我的，我就要把你带走。"这位父亲吓坏了，答应照他说的去做。 他走到女儿跟前，对她说："我的孩子，假如我不砍掉你的手，恶魔就要把我抓走，我吓坏了，就答应了他。现在请你帮帮我，饶恕我对你的伤害吧。"姑娘回答说："亲爱的父亲，尽管砍吧，我是你的孩子。"说着，她伸出了双手，让父亲砍下了。
恶魔第三次来到磨房。 可是姑娘一直在哭泣，泪水将残肢冲洗得十分洁净。 恶魔只好放弃了，而且对姑娘失去了所有权。
磨房主对女儿说："我以你为代价换取了这么多财富。只要你活着，我就会让你过得舒舒服服的。"可是姑娘回答说："我不能住在这里，我情愿出去，有同情心的人们会给我所需要的东西的，"她请人将她残废的手绑到身后，等太阳升起来的时候，便出发了。 她走了一整天，太阳下山时她来到一个皇家花园，在闪烁的月光中，她看到园子里挂满了诱人的果子的果树。 但是她无法进去，因为果园被一道满是水的深壕围住了。
姑娘已经走了整整一天了，而且没吃过任何东西。 她饿得要命。 "啊，如果我在果园里面就能吃到水果了，"她想，"否则我准会饿死的！"她跪到地上向上帝祈祷。 忽然，有个天使向她走来，在水中筑起一道堤坝。 这样一来，壕中的水干了，姑娘就可以走到果园去了，天使陪着她一起进了果园。 果园的树上挂满了迷人的梨子，可每个上面都编了号，姑娘来到梨子树前，用嘴咬下一只吃了，然后满足地钻进了灌木丛。 园丁看到了这一切，可见天使站在姑娘身边，便以为是幽灵，有些害怕，所以不敢出声，更不敢大声喊叫。
果园的主人是个国王。 第二天，他来到果园数梨时发现少了一个，而且并没有落在地上。 他问园丁怎么回事，园丁回复说："昨晚来了个幽灵，没有手，用嘴咬掉了一个。""幽灵怎么越过水沟的呢？吃完梨之后上哪儿去了呢？"国王问。
园丁回答说："有个浑身雪白的人从天而降。他筑起一道堤坝拦住了水，让幽灵走了过来。我想那人准是个天使，所以有些惧怕，没敢出声。幽灵吃完梨就走了。"
"我今晚和你一起看看是不是真像你说的那样。"国王说。
天黑了，国王带着牧师来到果园。 他要牧师来是为了和幽灵对话。 他们三人坐在树下等着、看着。 半夜时分，姑娘从灌木丛里爬了出来，走到梨树下，用嘴咬下一个梨，身穿白袍的天使仍然陪着她。 牧师从树下走出来对他们说："你们是从天上来的，还是从地下来的？是人还是鬼？"姑娘回答说："我不是鬼，我是个不幸的人。除了上帝外，人人都抛弃了我。"国王接口说："即使世界上所有的人都抛弃了你，我也不会那么做的。"他将姑娘带回王宫，姑娘的美貌和善良使国王深深地爱上了她。 他为姑娘做了一双银手，并娶她为妻。
一年以后，国王不得不远行。 他将年轻的王后托咐给母亲，说："假如她生了孩子，请好好照顾她，同时尽快把消息告诉我。"后来姑娘果真生了个健康漂亮的男孩，国王年迈的母亲立刻将这一令人振奋的消息写在信上派人给国王送去。 但送信人在路上的一条小溪边歇息的时候睡着了。 再说那个恶魔一直想伤害好心的王后。 这时，他将另一封信放进信使的口袋里，上面说王后生了一个妖怪。 国王收到信后十分震惊，而且百思不得其解。 他回信要大家仍悉心照料王后，一切等他回来再说。 送信人带着国王的信往回走，又在来时歇息的地方打了个盹。 恶魔又把另一封信装进信使的口袋，上面要他们将王后和她生的孩子处死。
国王的母亲见信后大惊失色，简直不敢相信。 因此又写了一封信给国王，可是没有回音。 因为恶魔每次都把信换了。 最后一封信上要求把王后的舌头和眼睛挖出来留作服从国王命令的见证。
国王的母亲哭了，她不愿意看到无辜的人被杀害。 于是她趁天黑时杀了一头鹿，留下了舌头和眼睛，然后对王后说："我不愿按国王的命令杀你，但是你不能再住在这儿了。带着孩子走吧，别再回来。"
可怜的妇人把孩子背到背上，含泪离开了王宫。 她来到一座大森林里，跪下来向上帝祈祷。 天使来到她跟前，把她领到一座小屋前。 那里挂着一块牌子，上面写着："一切免费。"一位雪白的侍女从屋里走出来说："欢迎你，王后。"然后将她引进屋里。 她将孩子从王后背上解下来，抱到她怀里让孩子吃奶，随后将孩子放到一张做得极其精致的小床上。 可怜的妇人问："你怎么知道我是个王后。"白侍女回答说："我是个天使，上帝派我来照顾你和孩子的。"王后在这里生活了七年，受到很好的照顾。 由于她虔诚地信仰上帝，因此上帝让她被砍断的双手又长了出来。
国王终于归来了，他的第一个愿望就是看看他的妻子和儿子。 他年迈的妈妈哭着对他说："你这个坏家伙，为什么写信要我杀那两个无辜的人？"她拿出那两封被恶魔换了的信给国王看，接着说："我已经照办了。"说着拿出舌头和眼睛作证。
国王为可怜的妻子和儿子痛哭流涕，伤心的程度远超过他母亲。 老母看他哭得实在可怜，就对他说："别哭了，她还活着。我悄悄地杀了一头鹿，取了那些证物。实际上我把孩子绑到你妻子的背上，让她到野外谋生，要她别再回来，因为你信上似乎对她很恼怒。"国王说："只要我亲爱的妻子和儿子没被杀害或饿死，走遍天崖海角我也一定要找到他们，否则我不吃也不喝。"
于是国王找了七年，不吃也不喝，但是上帝在暗中帮助他支撑着。 他找遍了每一个石缝、每一个山洞，但还是没有找到，他想她准是因为缺衣少食死了。 最后他来到了大森林，看到了小屋和上面挂着的"一切免费"的牌子。 白衣侍女走出来，拉着他的手将他领进屋子说："欢迎光临，国王陛下。"又问他从何而来。 国王回答说："我出来寻找我妻子和孩子已经七年了，我几乎找遍了每一个地方，可就是找不到。"天使请国王吃点肉、喝点酒，国王什么也没吃，说只想休息一下。
他躺下，将一块手帕遮在脸上睡了。
天使走进王后和她儿子"悲伤"住的房间，对她说："带着孩子出去吧，你丈夫找你们来了。"于是王后带着儿子来到国王睡觉的地方。 手帕从国王的脸上滑落到地上，王后对儿子："悲伤，去把你父亲的手帕捡起来，盖到他脸上。"孩子走过去，捡起手帕盖到国王脸上。 国王在睡梦中听到了，便很高兴地让手帕再次滑落到地上。 可孩子不耐烦地说："亲爱的母亲，我在这世上不是没父亲吗？你怎么叫我用手帕盖住父亲的脸？我已经学会祈祷'我们在天之父'，你不是说我父亲在天国吗，是仁慈的上帝，现在怎么又说这陌生人是我父亲？他不是我父亲。"国王一听，马上坐了起来，问他们是谁。 王后回答说："我是你的妻子，他是你的儿子'悲伤'。"
国王看到王后那双自然生长的手，说："我妻子的手是银子做的。"王后回答说："仁慈的上帝让我又长出了一双手。"天使走进内室，拿出那双银手给国王看。 这时国王才确信这就是他亲爱的妻子和儿子，他亲吻了他们，高兴地说："这下我心中的石头算是落地了。"
上帝派来的天使和他们一起吃了最后一顿饭。 随后国王带着妻儿回到王宫，见到了老母亲，到处一片欢腾。 国王和王后再次举行了婚礼，从此永远幸福满足地生活在一起。
Een molenaar was gaandeweg tot armoe vervallen. Hij had niets meer dan zijn molen en nog een grote appelboom die erachter stond. Op een keer was hij naar het bos gegaan om hout te halen. Daar trad een oude man op hem toe. Hij had hem nog nooit gezien. Hij zei: "Wat sjouw je toch met dat hout; laat mij je tot een rijk man maken, wanneer je mij maar geeft, wat achter je molen staat." - "Wat kan dat anders zijn dan de appelboom?" dacht de molenaar en zei "ja" en bezegelde zijn belofte op schrift. Maar de vreemde man lachte spottend en zei: "Na drie jaar zal ik komen afhalen, wat je me beloofd hebt" en hij verdween.
De molenaar ging naar huis en toen hij bij de molen kwam, trad zijn vrouw naar buiten en zei: "Zeg eens, hoe komt er opeens zoveel rijkdom in huis? Alle kisten en kasten zijn plotseling vol, niemand heeft het gebracht, en ik weet niet hoe het gekomen is." Hij antwoordde: "Dat komt door een vreemde, oude man; ik heb hem in 't bos ontmoet en hij heeft mij rijkdom en schatten beloofd; en ik heb hem moeten beloven, wat er achter de molen stond: de grote appelboom kunnen we echt wel geven."
"Ach man!" zei de vrouw verschrikt, "dat is de duivel geweest; het was niet de appelboom die hij bedoelde, maar onze dochter, die stond achter de molen om het erf aan te vegen."
Het jonge molenarinnetje was een mooi en ook vroom meisje, en ze leefde die drie jaar terwijl ze van God hield zonder zonden. Maar toen de tijd om was en de dag kwam, waarop de boze haar zou halen, toen waste ze zich schoon en maakte een kring van krijt om zich heen. De duivel verscheen al heel vroeg, maar hij kon haar niet benaderen. Boos zei hij tegen de molenaar: "Neem alle water bij haar weg, zodat ze zich niet meer kan wassen, want anders heb ik geen macht over haar."
De molenaar werd bang en deed wat de duivel hem zei. De volgende morgen kwam de duivel terug, maar ze had op haar handen geschreid, en die waren heel schoon. Hij kon haar dus niet naderen en zei woedend tegen de molenaar:
"Hak dan haar handen af, anders kan ik niets beginnen."
De molenaar schrok erg. Hij antwoordde: "Hoe kan ik mijn eigen kind de handen afhakken!" Toen bedreigde de boze hem en zei: "Als je het niet doet, verval je zelf in mijn macht, en dan zal ik jezelf meenemen." De vader werd angstig en beloofde gehoorzaamheid. Hij ging naar het meisje toe en zei:
"Mijn lief kind, als ik je handen niet afhak, zal de duivel komen en mij meenemen. In mijn angst heb ik het hem beloofd. Vergeef het mij en help me in mijn nood; ik moet je iets kwaads aandoen." Zij antwoordde: "Lieve vader, handel met mij zoals u wilt, ik ben immers uw kind."
En ze legde haar handen voor zich en liet ze afhakken. Voor de derde maal kwam de duivel, maar zij had zo lang en zo veel op de stompjes geschreid, dat ze weer volkomen schoon waren. Toen moest hij wijken en had alle recht op haar verloren. De molenaar zei tegen haar: "Ik heb zo'n grote rijkdom door je gewonnen, nu wil ik je je leven lang zo kostelijk mogelijk verzorgen!" Maar zij gaf ten antwoord: "Hier kan ik niet blijven; ik moet weg; vriendelijke mensen zijn er overal en die zullen mij wel zo veel geven, als ik nodig heb."
Toen liet ze zich de verminkte armen op de rug binden; met zonsopgang ging ze op weg en liep de hele dag door tot de nacht viel. Toen kwam zij bij een koninklijke tuin, en bij het schijnsel van de maan zag ze, dat er bomen vol prachtige vruchten in stonden, maar ze kon er niet binnengaan, want er liep een gracht omheen. En daar ze de hele dag gelopen had en niet gegeten had en ze hongerig was, dacht ze bij zichzelf: "Och, kon ik maar daar komen, om wat vruchten te eten, want ik kan niet meer."
Toen knielde ze neer, riep God aan en begon te bidden. Opeens kwam er een engel, die de gracht droog maakte, zodat ze er door kon lopen. Nu ging ze de boomgaard in, en de engel liep naast haar. Ze zag een boom vol vruchten, heerlijke peren, maar ze waren genummerd. Ze ging er naar toe en at een peer van de boom af met haar mond; maar niet meer dan één. De tuinman zag het, maar omdat de engel er naast stond, was hij bang en hij geloofde dat het meisje een geest was; hij zweeg en durfde niet te roepen of de geest aan te spreken.
Toen ze de peer gegeten had, was haar honger gestild en ze ging weg en verschool zich in 't struikgewas. De koning van wie de boomgaard was, kwam de volgende morgen kijken, hij telde de peren en zag dat er één ontbrak, en hij vroeg de tuinman, wat er met die peer was: onder de boom was hij niet en hij was toch weg. Toen antwoordde de tuinman:
"De vorige nacht kwam hier een geest, zij had geen handen en at een peer en beet hem met haar mond van de boom." De koning sprak: "Hoe heeft die geest dan over het water kunnen komen? En waarheen is hij gegaan, nadat hij de peer had opgegeten?" De tuinman antwoordde: "Het was iemand uit de hemel, in een sneeuwwit gewaad; hij heeft het water gekeerd, opdat de geest door de gracht kon lopen. En omdat het een engel moet zijn geweest, was ik niet bang, ik vroeg niets, en ik riep niets. Na het eten van de peer is de geest weer verdwenen." De koning zei: "Als het zo is, als je zegt, zal ik deze nacht hier bij je de wacht houden." Toen het donker werd, kwam de koning in de boomgaard en hij bracht een priester mee, die de geest toe zou spreken. Alle drie gingen ze onder de boom zitten en bleven opletten. Tegen middernacht sloop het meisje uit het struikgewas te voorschijn, liep toen naar de boom toe, en at weer een peer door hem met de mond van de boom te nemen; maar naast haar stond weer de engel in het witte gewaad.
Toen deed de priester een stap naar voren en zei: "Bent u van God gekomen of uit de wereld? Bent u een geest, of bent u een mens?"
Zij antwoordde: "Ik ben geen geest, ik ben slechts een arm mens; ik ben door een ieder verlaten, alleen niet door God."
De koning zei: "Als je door de hele wereld verlaten bent, dan zal ik je niet alleen laten." En hij nam haar bij zich in het koninklijk slot, en omdat ze én mooi én vroom was, begon hij veel van haar te houden; hij liet voor haar zilveren handen maken en nam haar tot vrouw.
Een jaar later moest de koning te velde trekken; hij bracht de jonge koningin onder de hoede van zijn moeder, en zei: "Wanneer ons kind geboren wordt, bewaar en verzorg haar dan goed, en schrijf het mij dadelijk."
– Nu kreeg ze een mooi jongetje. De oude moeder schreef hem dadelijk om het goede nieuws te berichten. De bode rustte echter onderweg aan de oever van een beek en omdat hij moe was van de lange tocht, sliep hij in. Toen kwam de duivel, die al die tijd in de nabijheid van de jonge koningin op de loer had gelegen; en hij nam de bode de brief af en verwisselde die met een andere brief en daar stond in dat de koningin een elvenkind had gekregen.
Toen de koning die brief kreeg, schrok hij geweldig en was heel bedroefd, maar toch schreef hij een brief als antwoord, dat ze de koningin goed moesten verzorgen en verplegen tot hij weer terugkwam. De bode ging met de brief terug, rustte op dezelfde plek uit en viel weer in slaap. En weer kwam de duivel, en stopte weer een andere brief in de brieventas, en daar stond in, dat ze de koningin én het kind dood moesten maken, allebei!
De oude moeder kreeg de brief en schrok verschrikkelijk, maar ze kon het niet geloven en schreef nog eens. Maar ze kreeg geen ander antwoord, want aldoor onderschepte de duivel de brief en deed er een valse voor in de plaats; en in de laatste brief stond bovendien, dat ze als bewijsstuk de tong en de ogen van de koningin moesten bewaren!
Maar de oude moeder schreide, dat er zo onschuldig bloed moest vloeien, en ze liet 's nachts een hinde halen, en sneed daar de tong en de ogen van uit en bewaarde die. En tegen de koningin zei ze: "Ik kan je niet laten doden, zoals de koning gebiedt. Maar je kunt hier niet blijven. Ga met je kindje de wijde wereld in, en kom hier nooit weer terug."
Ze bond haar 't kind op de rug, en de arme vrouw ging met betraande ogen weg. Zij kwam in een groot, woest bos, en daar ging ze op de knieën liggen en bad God; en daar kwam de engel des Heren weer en hij bracht haar naar een klein huisje, en daar zat een schild op met de woorden:
"Hier is vrij wonen."
Uit het huisje trad een sneeuwwitte jonkvrouw, en zij zei: "Wees welkom, koningin," en leidde haar naar binnen. En ze nam haar het jongetje van de rug, en hield het haar aan de borst, om te drinken, en legde het dan in een mooi, fris wiegje. Toen vroeg de arme vrouw: "Hoe weet u, dat ik koningin ben geweest?" De witte jonkvrouw antwoordde: "Ik ben een engel, en door God gezonden, om u en uw kindje te verzorgen."
En ze bleef zeven jaren in het huisje en zij werd goed verzorgd, en door Gods genade om haar grote vroomheid groeiden haar de handen weer aan. Eindelijk kwam de koning van zijn veldtocht weer thuis, en het eerste waarnaar hij vroeg was, om vrouw en kind te zien. Toen begon de oude moeder te schreien en sprak:
"Slechte man die je bent, wat heb je mij toch geschreven, dat ik twee onschuldige zielen moest vermoorden!"
En ze liet hem de beide brieven zien, die de duivel vervalst had, en weer sprak ze: "Ik heb gedaan zoals je bevolen had,"
En ze toonde hem de bewijzen, de tong en de ogen. Toen begon de koning nog veel verdrietiger te huilen om zijn arme vrouw en zijn zoontje. Ten slotte kreeg de oude moeder medelijden en ze zei tegen hem:
"Nu, wees maar gerust. Zij leeft nog. Ik heb heimelijk een hinde laten slachten, en de bewijsstukken zijn van die hinde. Maar je vrouw heb ik 't kind op de rug gebonden, en ik heb haar bevolen, de wijde wereld in te gaan, en ze heeft moeten beloven, dat ze nooit meer hier zou komen, omdat jij haar niet meer verdroeg."
Toen zei de koning: "Dan zal ik zo ver reizen als de hemel blauw is, en ik wil niet eten en niet drinken tot ik mijn eigen lieve vrouw en mijn kind heb weergevonden, als ze tenminste niet al omgekomen zijn of gestorven van honger."
Daarop begon de koning een zwerftocht, en die duurde wel zeven jaren. Hij zocht haar op alle klippen en in rotsholen, maar hij vond haar niet en hij dacht dat zij was omgekomen. Gedurende die hele tijd at hij niet en dronk hij niet; maar God hield hem in leven. Eindelijk kwam hij in een groot bos en daar vond hij het kleine huisje met het opschrift dat luidde:
"Vrij wonen voor ieder."
Nu kwam de witte jonkvrouw naar buiten, ze nam hem bij de hand, leidde hem naar binnen en zei: "Wees welkom, o koning!" En zij vroeg hem waar hij vandaan kwam. Hij antwoordde: "Het is weldra zeven jaar, dat ik gezworven heb om mijn vrouw te zoeken en haar kind. Maar vinden kan ik hen niet."
De engel bood hem eten en drinken, maar hij weigerde; hij wilde alleen maar wat rusten. Toen legde hij zich ter ruste en dekte zijn gezicht af met een doek. Nu ging de engel naar het slaapvertrek, waar de koningin met haar zoontje lag; zij noemde hem meestal Smartekind. En zij sprak tot haar: "Sta op met uw kind, uw heer is gekomen." Zij ging naar de plek waar hij lag; en de doek viel van zijn gezicht. Daarop sprak zij: "Smartekind, raap die doek voor je vader op en dek er zijn gezicht weer mee."
Het kind raapte de doek op en legde die weer over zijn gezicht. De koning hoorde het tussen waken en dromen en liet de doek nog eens vallen. Het jongetje werd ongeduldig en zei: "Lieve moeder, hoe kan ik nu mijn vaders gezicht toedekken, ik heb immers geen vader op deze wereld? Ik heb leren bidden: Onze Vader die in de hemelen is en toen hebt u gezegd, mijn vader was in de hemel en dat was God zelf, en hoe zou ik zo'n beangstigende man kennen? Dat is mijn vader niet."
Toen de koning dat hoorde, sloeg hij de ogen op en vroeg, wie zij was. Zij antwoordde: "Ik ben uw vrouw, en dit is uw zoontje Smartekind." Hij zag nu dat zij werkelijke, levende handen had, en hij zei: "Mijn vrouw had zilveren handen." Zij antwoordde: "Mijn eigen handen dank ik aan de genade van God."
Nu ging de engel naar de slaapkamer, haalde de zilveren handen en liet ze zien. Nu zag hij pas dat het werkelijk zijn eigen lieve vrouw was en zijn eigen kind. En hij kuste haar en was verheugd en sprak: "Een zware steen is mij van 't hart gewenteld." Toen gaf Gods engel hun nog eenmaal te eten, en dan gingen ze naar huis terug naar zijn eigen oude moeder. Nu was er overal grote vreugde, en de koning en de koningin hielden nog eens bruiloft en leefden gelukkig tot hun zalig einde.