从前，有一位国王，膝下有一个女儿，美丽非凡，却因此而傲慢无理，目中无人，求婚的人里没有谁中她的意。 她不但一个接一个地拒绝他们的美意，而且还对人家冷嘲热讽。
有一回，国王举行盛大宴会，邀请了各地所有希望结婚的男子。 先入席的是几个国王，接着入席的是王子、公爵、伯爵和男爵，最后入席的是其余所有应邀而来男子。 公主走过这个行列，可对每一位横挑鼻子竖挑眼，这位太胖啦，她就用轻蔑的口气说道："好一个啤酒桶。"那个呢，又高又瘦，她就评头论足地说道："活像一只大蚊子。"下一个呢，太矮啦……"五大三粗，笨手笨脚。"她又说道。 第四个呢，脸色太苍白啦，"一具死尸。"；第五个，脸太红润……"一只公火鸡。"第六个呢，身板儿不够直……"像一快放在炉子后面烤干的弯木头。"就这样，她看谁都不顺眼。
有一位国王，下巴长得有点儿翘，更是免不了遭到她的大肆嘲笑挖苦。 "我的天哪！"她一边放声大笑一边高声地说，"瞧这家伙的下巴呀，长得跟画眉嘴一模一样啊！"打那以后，这位国王就落了个诨名--画眉嘴。 老国王发现女儿只是在嘲弄人家，对每个前来求婚的人都嗤之以鼻，便大动干火，发誓要把她嫁给第一个上门来讨饭的叫花子。
几天以后，一个走街窜巷卖唱的人在王宫的窗下唱起歌来，想讨一点儿施舍。 国王听见了歌声，便吩咐把这个人带来见他。 卖唱的衣衫褴褛，肮脏龌龊 ，来到国王和公主面前唱了起来，唱完便恳求给他一点儿赏赐。
国王对他说："你的歌让我很开心，我就把我的女儿许配给你吧。"
公主一听，吓得浑身发抖，国王却接着说："我发过誓，要把她嫁给第一个到这儿来讨饭的叫花子，我得言而有信。"
抗旨不遵完全是徒劳的。 于是，请来了牧师，为公主和这个走街窜巷卖唱的人举行了婚礼。
婚礼结束后，国王说道："现在你已是一个叫花子的老婆了，不宜再留宫中。你和你丈夫快上路吧。"
叫花子牵着她的手往外就走，公主不得不跟着他离开了王宫。 他们俩来到一片大树林前面，公主问："这片树林是谁的？"
卖唱的便回答道：
"是那位心地善良的画眉嘴国王的呀，
要是你当初嫁给他，现在不就是你的吗？ "
公主听了回答说：
"我这个可怜的女孩子啊，当初有点儿翘尾巴，要是嫁给画眉嘴国王就好啦。"
随后，他们俩来到一片绿草地，公主又问："这片美丽的绿草地是谁的？"
"是那位心地善良的画眉嘴国王的呀，
要是你当初嫁给他，现在不就是你的吗？ "
于是，公主又唉声叹气地说：
"我这个可怜的女孩子啊，当初有点儿翘尾巴，要是嫁给画眉嘴国王就好啦。"
接着，他们俩来到一座大城市，公主又问："这座美丽的城市是谁的？"
"是那位心地善良的画眉嘴国王的呀，
要是你当初嫁给他，现在不就是你的吗？ "
公主听了说：
"我这个可怜的女孩子啊，当初有点儿翘尾巴，要是嫁给画眉嘴国王该多好啦。"
"你老是渴望嫁给另一个男人，"卖唱的说，"我听了真气愤。难道我配不上你吗？"
最后，他们俩来到一所很小的房子前，她大声地问：
"这么小的房子我还没见过，
天哪，它会是什么人的窝？
卖唱的回答说："这是我的房子，也是你的家，我们就共同生活在这里。"
房门又矮又小，公主进去时，不得不弯下腰来，不然就会碰了头。
"佣人在哪儿呢？"公主问道。
"哪来的佣人呀。"叫花子回答说，"干什么事你都得自己动手。喏，你得快点儿把火生起来，把水烧开，然后给我煮饭。我已经累得不行了。"
可是，公主哪里会生火煮饭呀，叫花子只得自己动手，不然就得挨饿。 他们的晚饭很简单，晚饭后，就休息了。 谁知第二天一大早，他就把她赶下床，逼着她做家务事。
他们就这样过了几天，吃完了所有的存粮，丈夫于是说："老婆，你看，咱们这样光吃饭，不挣钱，可怎么活下去呀，你来编筐子吧。"
说罢，他就出去砍了些柳枝，扛回家来。 公主开始编筐子，可柳枝又粗又硬，把她娇嫩的双手全弄伤了。
"我觉得，"丈夫说，"这样不行啊，别编筐子啦，你还是纺线吧，也许你会在行些。"
于是，她开始坐下来试着纺线，可是纱线很粗糙，把她柔软的手指勒得鲜血直流。
"你看看，"丈夫又说道，"这算怎么一回事嘛。你什么也干不了，娶了你当老婆，我算倒霉透啦。现在我得做一做陶器生意，卖锅碗瓢盆什么的。你呢，得到市场上去叫卖。"
"天哪，"她心想，"要是我父亲王国里的人来赶集，看到我在那儿叫卖锅碗瓢盆，他们一定会嘲笑我的！"
可是，又有什么别的出路呢？ 不然就得活活饿死。 一开始，她的生意还不错。 人们见她长得漂亮，都来买她的东西，而且连价也不还。 的确，有几个人付了钱，却又把锅子作为礼物送给她。
夫妻俩靠她卖来的钱生活了一段时间，然后丈夫又进了一批陶器。 她坐在市场的一个角落里，把锅碗瓢盆什么的摆放在自己的周围，叫卖起来。 谁知一个喝得醉熏熏的骑兵突然打这儿急驰而过，那匹马冲进她的货摊，把所有的陶器踩得粉碎。 公主放声大哭，束手无策。 "我的天呀，我该怎么办哪？"她呜咽着说，"我丈夫会怎么骂我呀。"于是，她跑回家里，跟丈夫说了自己的遭遇。
"你是一个卖陶器的小贩子，哭管什么用，"她丈夫说，"你什么活儿也干不了。我只得跑到咱们国王的宫殿里，打听了一下你能不能在那儿当个帮厨女佣。人家答应先试用一段时间，还有，你在那里可以白吃饭。"
这样一来，公主就变成了帮厨女佣。 她给大师傅打下手，干各种最脏的活儿。 她在衣服里缝了一个口袋，在口袋里放了一只带盖的罐子，每天把残羹剩饭盛在里面，带回家中糊口。
为了庆祝国王的长子满十八岁，国王举行了盛大的舞会。 在那个不同寻常的夜晚，可怜的年轻女佣躲在上面大厅的门后，偷偷地观望。 她目睹着蜡烛一根根点燃，宾客们一个个步入大厅，全都衣着华丽，光彩照人。 面对眼前富丽堂皇、令人眼花缭乱的景象，她不无哀伤地想起自己悲惨的命运，站在那里几乎泣不成声。 自己一向傲慢无理，目中无人，才落到今天这般贫穷凄惨的境地，她感到痛悔不已。 美味佳肴端进端出，香味扑鼻，她馋得口水直流，仆人们不时扔给她一些残渣剩菜，她便装进罐子里，准备带回家去。
国王的长子身着天鹅绒和绸缎衣服，衣服上镶嵌着钻石，脖子上挂着金项链，正朝大厅走去，发现这个可怜的女子站在门后，正偷偷地观望着舞会的情景，王子一把抓住她的手，要和她跳舞，她却不肯。 她认出这位王子正是曾经向她求过婚，被她嘲弄侮辱过的那个画眉嘴国王，不禁吓得浑身发抖。 可是，不管她怎样挣扎，王子还是硬将她拉进了舞厅。 不料，她用来系口袋的线绳，就在这时断了，罐子一下子滚了出来，汤汤水水流了一地，残渣剩菜撒得到处都是。 人们一见哄堂大笑，她成了众人的笑柄，羞愧得恨不得有个地缝钻进去。 她朝门口冲了过去，想要逃走，可在台阶上被一个男子拦住了去路，又给拉了回来。 她定睛一看，这个男子又是画眉嘴国王，国王用亲切和蔼的语气对她说：
"别怕，我和那个跟你生活在破破烂烂的小房子里的叫花子，原本是一个人哪。我很爱你，才乔装打扮成叫花子；那个喝得醉熏熏的、冲进你的货摊，把陶器踩得粉碎的骑兵，也是我呀。我做这些，全是为了克服你的傲慢无礼，惩罚你对新郎的嘲弄。"
公主听罢，痛哭流涕，抽泣着对国王说："我真是太不应该了，不配做您的妻子。"
画眉嘴国王却安慰她说："过去的已经过去了。现在我们就举行婚礼吧。"
话音刚落，宫女们随即走了过来，给她打扮得花枝招展。 她父亲和宫里的人也来了，祝贺她和画眉嘴国王新婚幸福。
有一回，国王举行盛大宴会，邀请了各地所有希望结婚的男子。 先入席的是几个国王，接着入席的是王子、公爵、伯爵和男爵，最后入席的是其余所有应邀而来男子。 公主走过这个行列，可对每一位横挑鼻子竖挑眼，这位太胖啦，她就用轻蔑的口气说道："好一个啤酒桶。"那个呢，又高又瘦，她就评头论足地说道："活像一只大蚊子。"下一个呢，太矮啦……"五大三粗，笨手笨脚。"她又说道。 第四个呢，脸色太苍白啦，"一具死尸。"；第五个，脸太红润……"一只公火鸡。"第六个呢，身板儿不够直……"像一快放在炉子后面烤干的弯木头。"就这样，她看谁都不顺眼。
有一位国王，下巴长得有点儿翘，更是免不了遭到她的大肆嘲笑挖苦。 "我的天哪！"她一边放声大笑一边高声地说，"瞧这家伙的下巴呀，长得跟画眉嘴一模一样啊！"打那以后，这位国王就落了个诨名--画眉嘴。 老国王发现女儿只是在嘲弄人家，对每个前来求婚的人都嗤之以鼻，便大动干火，发誓要把她嫁给第一个上门来讨饭的叫花子。
几天以后，一个走街窜巷卖唱的人在王宫的窗下唱起歌来，想讨一点儿施舍。 国王听见了歌声，便吩咐把这个人带来见他。 卖唱的衣衫褴褛，肮脏龌龊 ，来到国王和公主面前唱了起来，唱完便恳求给他一点儿赏赐。
国王对他说："你的歌让我很开心，我就把我的女儿许配给你吧。"
公主一听，吓得浑身发抖，国王却接着说："我发过誓，要把她嫁给第一个到这儿来讨饭的叫花子，我得言而有信。"
抗旨不遵完全是徒劳的。 于是，请来了牧师，为公主和这个走街窜巷卖唱的人举行了婚礼。
婚礼结束后，国王说道："现在你已是一个叫花子的老婆了，不宜再留宫中。你和你丈夫快上路吧。"
叫花子牵着她的手往外就走，公主不得不跟着他离开了王宫。 他们俩来到一片大树林前面，公主问："这片树林是谁的？"
卖唱的便回答道：
"是那位心地善良的画眉嘴国王的呀，
要是你当初嫁给他，现在不就是你的吗？ "
公主听了回答说：
"我这个可怜的女孩子啊，当初有点儿翘尾巴，要是嫁给画眉嘴国王就好啦。"
随后，他们俩来到一片绿草地，公主又问："这片美丽的绿草地是谁的？"
"是那位心地善良的画眉嘴国王的呀，
要是你当初嫁给他，现在不就是你的吗？ "
于是，公主又唉声叹气地说：
"我这个可怜的女孩子啊，当初有点儿翘尾巴，要是嫁给画眉嘴国王就好啦。"
接着，他们俩来到一座大城市，公主又问："这座美丽的城市是谁的？"
"是那位心地善良的画眉嘴国王的呀，
要是你当初嫁给他，现在不就是你的吗？ "
公主听了说：
"我这个可怜的女孩子啊，当初有点儿翘尾巴，要是嫁给画眉嘴国王该多好啦。"
"你老是渴望嫁给另一个男人，"卖唱的说，"我听了真气愤。难道我配不上你吗？"
最后，他们俩来到一所很小的房子前，她大声地问：
"这么小的房子我还没见过，
天哪，它会是什么人的窝？
卖唱的回答说："这是我的房子，也是你的家，我们就共同生活在这里。"
房门又矮又小，公主进去时，不得不弯下腰来，不然就会碰了头。
"佣人在哪儿呢？"公主问道。
"哪来的佣人呀。"叫花子回答说，"干什么事你都得自己动手。喏，你得快点儿把火生起来，把水烧开，然后给我煮饭。我已经累得不行了。"
可是，公主哪里会生火煮饭呀，叫花子只得自己动手，不然就得挨饿。 他们的晚饭很简单，晚饭后，就休息了。 谁知第二天一大早，他就把她赶下床，逼着她做家务事。
他们就这样过了几天，吃完了所有的存粮，丈夫于是说："老婆，你看，咱们这样光吃饭，不挣钱，可怎么活下去呀，你来编筐子吧。"
说罢，他就出去砍了些柳枝，扛回家来。 公主开始编筐子，可柳枝又粗又硬，把她娇嫩的双手全弄伤了。
"我觉得，"丈夫说，"这样不行啊，别编筐子啦，你还是纺线吧，也许你会在行些。"
于是，她开始坐下来试着纺线，可是纱线很粗糙，把她柔软的手指勒得鲜血直流。
"你看看，"丈夫又说道，"这算怎么一回事嘛。你什么也干不了，娶了你当老婆，我算倒霉透啦。现在我得做一做陶器生意，卖锅碗瓢盆什么的。你呢，得到市场上去叫卖。"
"天哪，"她心想，"要是我父亲王国里的人来赶集，看到我在那儿叫卖锅碗瓢盆，他们一定会嘲笑我的！"
可是，又有什么别的出路呢？ 不然就得活活饿死。 一开始，她的生意还不错。 人们见她长得漂亮，都来买她的东西，而且连价也不还。 的确，有几个人付了钱，却又把锅子作为礼物送给她。
夫妻俩靠她卖来的钱生活了一段时间，然后丈夫又进了一批陶器。 她坐在市场的一个角落里，把锅碗瓢盆什么的摆放在自己的周围，叫卖起来。 谁知一个喝得醉熏熏的骑兵突然打这儿急驰而过，那匹马冲进她的货摊，把所有的陶器踩得粉碎。 公主放声大哭，束手无策。 "我的天呀，我该怎么办哪？"她呜咽着说，"我丈夫会怎么骂我呀。"于是，她跑回家里，跟丈夫说了自己的遭遇。
"你是一个卖陶器的小贩子，哭管什么用，"她丈夫说，"你什么活儿也干不了。我只得跑到咱们国王的宫殿里，打听了一下你能不能在那儿当个帮厨女佣。人家答应先试用一段时间，还有，你在那里可以白吃饭。"
这样一来，公主就变成了帮厨女佣。 她给大师傅打下手，干各种最脏的活儿。 她在衣服里缝了一个口袋，在口袋里放了一只带盖的罐子，每天把残羹剩饭盛在里面，带回家中糊口。
为了庆祝国王的长子满十八岁，国王举行了盛大的舞会。 在那个不同寻常的夜晚，可怜的年轻女佣躲在上面大厅的门后，偷偷地观望。 她目睹着蜡烛一根根点燃，宾客们一个个步入大厅，全都衣着华丽，光彩照人。 面对眼前富丽堂皇、令人眼花缭乱的景象，她不无哀伤地想起自己悲惨的命运，站在那里几乎泣不成声。 自己一向傲慢无理，目中无人，才落到今天这般贫穷凄惨的境地，她感到痛悔不已。 美味佳肴端进端出，香味扑鼻，她馋得口水直流，仆人们不时扔给她一些残渣剩菜，她便装进罐子里，准备带回家去。
国王的长子身着天鹅绒和绸缎衣服，衣服上镶嵌着钻石，脖子上挂着金项链，正朝大厅走去，发现这个可怜的女子站在门后，正偷偷地观望着舞会的情景，王子一把抓住她的手，要和她跳舞，她却不肯。 她认出这位王子正是曾经向她求过婚，被她嘲弄侮辱过的那个画眉嘴国王，不禁吓得浑身发抖。 可是，不管她怎样挣扎，王子还是硬将她拉进了舞厅。 不料，她用来系口袋的线绳，就在这时断了，罐子一下子滚了出来，汤汤水水流了一地，残渣剩菜撒得到处都是。 人们一见哄堂大笑，她成了众人的笑柄，羞愧得恨不得有个地缝钻进去。 她朝门口冲了过去，想要逃走，可在台阶上被一个男子拦住了去路，又给拉了回来。 她定睛一看，这个男子又是画眉嘴国王，国王用亲切和蔼的语气对她说：
"别怕，我和那个跟你生活在破破烂烂的小房子里的叫花子，原本是一个人哪。我很爱你，才乔装打扮成叫花子；那个喝得醉熏熏的、冲进你的货摊，把陶器踩得粉碎的骑兵，也是我呀。我做这些，全是为了克服你的傲慢无礼，惩罚你对新郎的嘲弄。"
公主听罢，痛哭流涕，抽泣着对国王说："我真是太不应该了，不配做您的妻子。"
画眉嘴国王却安慰她说："过去的已经过去了。现在我们就举行婚礼吧。"
话音刚落，宫女们随即走了过来，给她打扮得花枝招展。 她父亲和宫里的人也来了，祝贺她和画眉嘴国王新婚幸福。
Er was eens een koning, en hij had een dochter. Zij was zeldzaam mooi, maar ook zo trots en overmoedig, dat er geen vrijer goed genoeg was. De één na de ander wees ze af, en bovendien bespotte ze hen nog. Eens liet de koning een groot feest aanrichten, en nodigde daartoe van nabij en van verre de jonge mannen uit, die nu wilden trouwen. Ze werden allen op een rij geplaatst, naar rang en stand. Eerst de koningen, dan de hertogen, de vorsten, graven en baronnen, tenslotte de edellieden. Nu werd de prinses langs de rijen geleid; maar er was niemand op wie ze niet wat aan te merken had. De één was te dik: "een Wijnvat!" zei ze. De ander te lang! "Slank en lang heeft geen gang," zei ze. De derde was te kort: "Dik en kort, moet maar vort," zei ze. De vierde te bleek: "De bleke dood!" zei ze. De vijfde te rood: "Kalkoen!" zei ze. De zesde was niet recht genoeg: "groen hout dat achter de oven gedroogd is!" En zo had ze op ieder wat aan te merken, maar vooral koos ze als mikpunt een goede koning, die een enigszins spitse kin had. "Kijk," riep ze lachend, "die heeft een kin als de snavel van een merel, en sedertdien heette de koning Merelbaard. Maar toen de oude koning zag, dat zijn dochter niets anders deed dan de mensen uitlachen, werd hij boos. En hij zwoer een dure eed, dat ze de eerste de beste bedelaar tot man zou krijgen, die aan de deur kwam.
Een paar dagen later was er een muzikant die op 't slotplein begon te zingen, om een kleine aalmoes te krijgen. Toen de koning dat hoorde, zei hij: "Laat hem maar boven komen." Daar trad de speelman binnen, met zijn vieze lompen aan, om een milde gave. Toen zei de koning: "Uw zingen beviel mij heel goed, ja, zo goed, dat ik u mijn dochter tot vrouw zal geven." De prinses schrok. Maar de koning zei: "Ik heb een eed gezworen je te geven aan de eerste de beste bedelaar, en die eed zal ik houden." Daar hielp geen praten tegen; ze haalden de dominee, en ze moest meteen met de muzikant trouwen. Toen dat alles gebeurd was, zei de koning: "Het past nu niet, dat je nog als een bedelvrouw hier in 't paleis blijft; trek nu maar weg met je man."
De bedelaar leidde haar aan de hand naar buiten, en ze moest te voet met hem gaan. Ze kwamen bij een groot bos; toen vroeg ze:
"Ach, aan wie behoort dat mooie bos?"
"Dat is van koning Merelbaard,
Had hem gehuwd, het was van u!"
"Ik arme jonkvrouw fijnbesnaard
Was ik gehuwd met Merelbaard!"
Toen kwamen ze bij een weiland. En ze vroeg weer:
"Ach, aan wie behoort die groene wei?"
"Die is van koning Merelbaard:
Had hem gehuwd, zij was van u!"
"Ik arme jonkvrouw fijnbesnaard
Was ik gehuwd met Merelbaard!"
Daarna trokken ze door een grote stad. Toen vroeg ze weer:
"Aan wie behoort die grote, mooie stad?"
"Die is van koning Merelbaard:
Had hem gehuwd, zij was van u!"
"Ik arme jonkvrouw fijnbesnaard,
Was ik gehuwd met Merelbaard!"
"Dat vind ik vervelend," zei de bedelaar, "datje aldoor iemand anders tot man wilt hebben: ben ik soms niet goed genoeg?" Ten slotte bereikten ze een heel klein huisje. Toen zei ze:
"Wat is dat voor een hutje klein,
Van wie kan dit armzalig huisje zijn?"
De bedelaar antwoordde: "Dit is mijn huis en ook jouw huis, het huisje van ons beiden waarin we samen wonen." Ze moest bukken om door het lage deurtje te gaan. "Waar zijn de bedienden?" vroeg de prinses. "Wat bedienden!" antwoordde de bedelaar, "je moet zelf maar doen, wat je gedaan wilt hebben! Maak meteen vuur aan en zet water op, zodat je gauw wat eten kookt, want ik ben flink moe." Maar de prinses kon geen vuur aanmaken en geen eten koken, en de bedelaar moest zelf helpen, als er nog wat van terecht moest komen. Toen ze 't magere maal hadden gegeten, gingen ze naar bed, maar vroeg in de morgen haalde hij er haar uit, want ze moest 't huis in orde maken. Een paar dagen leefden ze zo op deze manier zo goed en zo kwaad als het ging en aten hun hele voorraad op. Toen zei de man: "Vrouw, dat gaat zo niet, alleen maar opeten en niets verdienen; jij moet maar manden gaan vlechten." Hij ging uit en sneed wilgentenen en bracht haar die thuis; ze trachtte te vlechten; maar de harde staken maakten haar tere handen vol wonden. "Ik zie wel dat dat niet gaat," zei de man, "probeer dan maar te spinnen, misschien gaat dat beter." Ze ging zitten en poogde te spinnen, maar de harde draad sneed haar zo in haar tere huid, dat 't bloed erlangs drupte. "Zie je," zei de man, "voor geen enkele arbeid deug je, ik ben slecht uit met jou. Wat ik nu wil proberen is, een handeltje in potten en pannen op te zetten, ga dan naar de markt en verkoop ze." - "Ach," dacht ze, "als dan op de markt mensen komen uit 't land van vader, en ze zouden me daar zien zitten en potten en pannen verkopen, wat zullen ze me dan voor de gek houden!" Maar er hielp niets aan, ze moest zich wel schikken, wilde ze niet van honger omkomen. De eerste keer ging het heel goed, want de mensen kochten graag van zo'n knappe vrouw, en ze betaalden haar wat ze vroeg, ja sommigen gaven haar geld en lieten haar de waren houden. Van die verdiensten leefden ze zo lang het duurde, en de man kocht weer een grote hoeveelheid nieuwe potten in. Daar ging ze mee op de hoek van de markt zitten, stalde het rond zich uit en bood ze te koop aan. Opeens kwam er een dronken huzaar over de markt jagen, hij reed juist door haar potten en alles sprong in duizend scherven. Ze begon te schreien en wist van angst niet, wat ze moest beginnen. "O, wat zal er nu gebeuren!" riep ze, "en wat zal mijn man zeggen!" Ze liep naar huis en vertelde hem het ongeluk. "Wie gaat er nu ook op de hoek van de markt zitten met breekbare waar!" zei de man. "Huil nu maar niet, ik zie wel datje voor geen enkel werk geschikt bent. Nu ben ik in 't slot van onze koning geweest en ik heb gevraagd of ze geen keukenmeisje konden gebruiken, en ze hebben beloofd dat ze je nemen zouden: vrije kost." Nu werd de prinses keukenmeid, moest doen wat de kok zei en het vuilste werk doen. In allebei haar zakken stopte ze een potje, waar ze alles in deed wat ze aan restjes kon verzamelen; en dat was hun voedsel. Toen gebeurde het, dat de bruiloft van de oudste prins gevierd zou worden; het arme mens liep naar boven om van achter de zaaldeur een kijkje te nemen. Toen de lichten waren ontstoken en de gasten, de één nog fraaier uitgedost dan de ander, binnenkwamen, en alles vol pracht en heerlijkheid was, dacht zij bedroefd aan haar lot en verwenste haar trots en haar overmoed, die haar ten val hadden gebracht en oorzaak waren van haar bittere armoe. Van de heerlijke gerechten die in- en uitgedragen werden, wierpen de lakeien haar soms resten toe, ze deed de brokken in de voorraadpotjes in haar schort en wilde dat stil naar huis meenemen. Opeens was daar de zoon van de koning, hij was gekleed in zijde en fluweel en had een gouden keten om de hals. Toen hij de schone vrouw aan de deur zag staan, greep hij haar hand en vroeg haar ten dans, en ze schrok, want ze zag opeens dat het koning Merelbaard was, die naar haar hand gedongen had en die zij met een spotnaam had afgescheept. Zij weigerde, maar haar tegenstreven gaf niets, hij trok haar in de zaal, daar scheurde de band, waarmee ze de potjes bevestigd had en ze rolden de zaal in en de soep en de brokken bemorsten de vloer. Toen dé mensen dat zagen ontstond er een algemeen gelach en gehoon; en ze was zo beschaamd, dat ze zich liever duizend mijl onder de grond had gewenst. Ze vloog naar de deur en wilde ontsnappen, maar nog op de trap haalde iemand haar in en hij bracht haar weer naar de zaal, en toen ze hem aankeek, was het weer koning Merelbaard. Hij zei vriendelijk tegen haar: "Wees niet bang; ik en de bedelaar die met u in 't armoedig hutje gewoond heeft, zijn één en dezelfde persoon, ter wille van jou heb ik me zo verkleed en de huzaar die je potjes en pannetjes in gruzelementen reed, dat was ik ook. Dat alles is gebeurd om je hoogmoed te breken, waarmee je mij bespot had." Toen begon ze bitter te schreien en zei: "Groot onrecht heb ik tegen je gedaan en ik ben 't niet waard, je vrouw te zijn." Maar hij zei: "Troost je, de boze dagen zijn nu voorbij; nu gaan we onze bruiloft vieren." Daar kwamen de kamerjuffers aan en kleedden haar in de prachtigste gewaden, en haar vader kwam, en het hele hof en ze wensten haar geluk met haar huwelijk, en met koning Merelbaard, en dat begon nu pas. Ik wou dat jij en ik er ook bij geweest waren.
"Dat is van koning Merelbaard,
Had hem gehuwd, het was van u!"
"Ik arme jonkvrouw fijnbesnaard
Was ik gehuwd met Merelbaard!"
Toen kwamen ze bij een weiland. En ze vroeg weer:
"Ach, aan wie behoort die groene wei?"
"Die is van koning Merelbaard:
Had hem gehuwd, zij was van u!"
"Ik arme jonkvrouw fijnbesnaard
Was ik gehuwd met Merelbaard!"
Daarna trokken ze door een grote stad. Toen vroeg ze weer:
"Aan wie behoort die grote, mooie stad?"
"Die is van koning Merelbaard:
Had hem gehuwd, zij was van u!"
"Ik arme jonkvrouw fijnbesnaard,
Was ik gehuwd met Merelbaard!"
"Dat vind ik vervelend," zei de bedelaar, "datje aldoor iemand anders tot man wilt hebben: ben ik soms niet goed genoeg?" Ten slotte bereikten ze een heel klein huisje. Toen zei ze:
"Wat is dat voor een hutje klein,
Van wie kan dit armzalig huisje zijn?"
De bedelaar antwoordde: "Dit is mijn huis en ook jouw huis, het huisje van ons beiden waarin we samen wonen." Ze moest bukken om door het lage deurtje te gaan. "Waar zijn de bedienden?" vroeg de prinses. "Wat bedienden!" antwoordde de bedelaar, "je moet zelf maar doen, wat je gedaan wilt hebben! Maak meteen vuur aan en zet water op, zodat je gauw wat eten kookt, want ik ben flink moe." Maar de prinses kon geen vuur aanmaken en geen eten koken, en de bedelaar moest zelf helpen, als er nog wat van terecht moest komen. Toen ze 't magere maal hadden gegeten, gingen ze naar bed, maar vroeg in de morgen haalde hij er haar uit, want ze moest 't huis in orde maken. Een paar dagen leefden ze zo op deze manier zo goed en zo kwaad als het ging en aten hun hele voorraad op. Toen zei de man: "Vrouw, dat gaat zo niet, alleen maar opeten en niets verdienen; jij moet maar manden gaan vlechten." Hij ging uit en sneed wilgentenen en bracht haar die thuis; ze trachtte te vlechten; maar de harde staken maakten haar tere handen vol wonden. "Ik zie wel dat dat niet gaat," zei de man, "probeer dan maar te spinnen, misschien gaat dat beter." Ze ging zitten en poogde te spinnen, maar de harde draad sneed haar zo in haar tere huid, dat 't bloed erlangs drupte. "Zie je," zei de man, "voor geen enkele arbeid deug je, ik ben slecht uit met jou. Wat ik nu wil proberen is, een handeltje in potten en pannen op te zetten, ga dan naar de markt en verkoop ze." - "Ach," dacht ze, "als dan op de markt mensen komen uit 't land van vader, en ze zouden me daar zien zitten en potten en pannen verkopen, wat zullen ze me dan voor de gek houden!" Maar er hielp niets aan, ze moest zich wel schikken, wilde ze niet van honger omkomen. De eerste keer ging het heel goed, want de mensen kochten graag van zo'n knappe vrouw, en ze betaalden haar wat ze vroeg, ja sommigen gaven haar geld en lieten haar de waren houden. Van die verdiensten leefden ze zo lang het duurde, en de man kocht weer een grote hoeveelheid nieuwe potten in. Daar ging ze mee op de hoek van de markt zitten, stalde het rond zich uit en bood ze te koop aan. Opeens kwam er een dronken huzaar over de markt jagen, hij reed juist door haar potten en alles sprong in duizend scherven. Ze begon te schreien en wist van angst niet, wat ze moest beginnen. "O, wat zal er nu gebeuren!" riep ze, "en wat zal mijn man zeggen!" Ze liep naar huis en vertelde hem het ongeluk. "Wie gaat er nu ook op de hoek van de markt zitten met breekbare waar!" zei de man. "Huil nu maar niet, ik zie wel datje voor geen enkel werk geschikt bent. Nu ben ik in 't slot van onze koning geweest en ik heb gevraagd of ze geen keukenmeisje konden gebruiken, en ze hebben beloofd dat ze je nemen zouden: vrije kost." Nu werd de prinses keukenmeid, moest doen wat de kok zei en het vuilste werk doen. In allebei haar zakken stopte ze een potje, waar ze alles in deed wat ze aan restjes kon verzamelen; en dat was hun voedsel. Toen gebeurde het, dat de bruiloft van de oudste prins gevierd zou worden; het arme mens liep naar boven om van achter de zaaldeur een kijkje te nemen. Toen de lichten waren ontstoken en de gasten, de één nog fraaier uitgedost dan de ander, binnenkwamen, en alles vol pracht en heerlijkheid was, dacht zij bedroefd aan haar lot en verwenste haar trots en haar overmoed, die haar ten val hadden gebracht en oorzaak waren van haar bittere armoe. Van de heerlijke gerechten die in- en uitgedragen werden, wierpen de lakeien haar soms resten toe, ze deed de brokken in de voorraadpotjes in haar schort en wilde dat stil naar huis meenemen. Opeens was daar de zoon van de koning, hij was gekleed in zijde en fluweel en had een gouden keten om de hals. Toen hij de schone vrouw aan de deur zag staan, greep hij haar hand en vroeg haar ten dans, en ze schrok, want ze zag opeens dat het koning Merelbaard was, die naar haar hand gedongen had en die zij met een spotnaam had afgescheept. Zij weigerde, maar haar tegenstreven gaf niets, hij trok haar in de zaal, daar scheurde de band, waarmee ze de potjes bevestigd had en ze rolden de zaal in en de soep en de brokken bemorsten de vloer. Toen dé mensen dat zagen ontstond er een algemeen gelach en gehoon; en ze was zo beschaamd, dat ze zich liever duizend mijl onder de grond had gewenst. Ze vloog naar de deur en wilde ontsnappen, maar nog op de trap haalde iemand haar in en hij bracht haar weer naar de zaal, en toen ze hem aankeek, was het weer koning Merelbaard. Hij zei vriendelijk tegen haar: "Wees niet bang; ik en de bedelaar die met u in 't armoedig hutje gewoond heeft, zijn één en dezelfde persoon, ter wille van jou heb ik me zo verkleed en de huzaar die je potjes en pannetjes in gruzelementen reed, dat was ik ook. Dat alles is gebeurd om je hoogmoed te breken, waarmee je mij bespot had." Toen begon ze bitter te schreien en zei: "Groot onrecht heb ik tegen je gedaan en ik ben 't niet waard, je vrouw te zijn." Maar hij zei: "Troost je, de boze dagen zijn nu voorbij; nu gaan we onze bruiloft vieren." Daar kwamen de kamerjuffers aan en kleedden haar in de prachtigste gewaden, en haar vader kwam, en het hele hof en ze wensten haar geluk met haar huwelijk, en met koning Merelbaard, en dat begon nu pas. Ik wou dat jij en ik er ook bij geweest waren.