Er was eens een molenaar. Hij was arm maar hij had een mooie dochter. Op een keer kwam hij in gesprek met de koning en om zich een zeker aanzien te geven zei hij tegen hem: "Ik heb een dochter die van stro goud kan spinnen." De koning sprak tot de molenaar: "Dat is een kunst die mij wel bevalt. Als je dochter zo knap is als je zegt. breng haar dan morgen naar mijn paleis, dan zal ik haar op de proef stellen."
Toen nu het meisje bij hem gebracht werd, leidde hij haar een kamer binnen die helemaal vol met stro lag. Hij gaf haar een spinnewiel en een haspel en sprak: "Ga nu maar aan het werk en als je tussen vannacht en morgenochtend dit stro niet tot goud gesponnen hebt, dan moet je sterven." Daarna deed hij zelfde kamer op slot en het meisje bleef alleen achter. Daar zat nu de arme molenaarsdochter en zij was ten einde raad; zij wist te enen male niet hoe je van stro goud moest spinnen en haar angst werd steeds groter, zodat ze tenslotte in tranen uitbarstte.
Toen ging eensklaps de deur open en een klein mannetje stapte naar binnen en sprak: "Goedenavond, molenarinnetje, waarom huil je zo?" - "Ach," antwoordde het meisje, "ik moet van stro goud spinnen en dat kan ik niet." Het mannetje sprak: "Wat geef je mij, als ik het voor je spin?" - "Mijn halsketting," zei het meisje. Het mannetje nam de ketting aan, ging aan het spinnewiel zitten en snorre, snorre, snor, driemaal trekken en de spoel was vol. Daarna zette hij een andere spoel op en snorre, snorre, snor, driemaal trekken en ook de tweede was vol; dat ging zo door tot de ochtend, toen was al het stro opgesponnen en alle spoelen waren vol goud.
De koning kwam al bij zonsopgang en toen hij het goud aanschouwde, was hij erg verbaasd en heel blij; in zijn hart echter dorstte hij naar nog meer goud. Hij liet de molenaarsdochter naar een andere kamer brengen die nog veel groter was en vol met stro lag. Hij beval haar ook dat in één nacht tot goud te spinnen als haar leven haar lief was. Het meisje wist zich geen raad en schreide. Toen ging de deur weer open en het kleine mannetje verscheen en sprak: "Wat geef je mij, als ik dit stro voor je tot goud spin?"
"De ring die ik aan mijn vinger draag," antwoordde het meisje. Het mannetje nam de ring aan, liet het spinnewiel weer snorren en toen de ochtend aanbrak, had hij al het stro tot glanzend goud gesponnen. De koning was uitermate verheugd toen hij het zag, maar hij had nog steeds niet genoeg goud en hij liet de molenaarsdochter naar een nog grotere kamer vol met stro brengen en sprak: "Hiervan moet je deze nacht nog goud spinnen - gelukt je dat, dan zul je mijn gemalin worden." Al is zij ook maar een molenaarsdochter, een rijkere vrouw vind ik in de hele wereld niet, dacht hij. Toen het meisje alleen was, kwam het mannetje voor de derde maal en sprak: "Wat geef je mij als ik deze keer nog voor je spin?" - "Ik heb niets meer dat ik je zou kunnen geven," antwoordde het meisje. "Beloof me dan je eerste kind als je koningin wordt." Wie weet wat er van komt, dacht de molenaarsdochter die geen andere uitweg zag. Zij beloofde het mannetje dan ook wat hij vroeg en in ruil daarvoor spon het mannetje nog eenmaal het stro tot goud. En toen 's morgens de koning kwam en alles vond zoals hij gewenst had, vierde hij bruiloft met haar en de mooie molenaarsdochter werd koningin.
Na een jaar bracht zij een mooi kind ter wereld en zij dacht helemaal niet meer aan het mannetje. Toen kwam het plotseling haar kamer binnen en sprak: "Geef mij nu wat je mij beloofd hebt." De koningin schrok hevig en bood het mannetje alle schatten van het koninkrijk aan, als hij haar het kind wilde laten behouden. Maar het mannetje sprak: "Neen, iets wat leeft is mij liever dan alle schatten van de wereld." Toen begon de koningin zó te jammeren en te schreien dat het mannetje medelijden met haar kreeg. "Drie dagen zal ik je de tijd geven," sprak hij, "als je in die tijd mijn naam te weten komt, mag je je kind houden."
De hele nacht dacht de koningin na over alle namen die zij ooit gehoord had en zij stuurde een bode door het hele land om wijd en zijd na te vragen wat er nog meer voor namen waren. Toen het mannetje de volgende dag kwam begon zij met Kaspar, Melchior en Balthasar en noemde na elkaar alle namen op die zij kende, maar bij iedere naam sprak het mannetje: "Zo heet ik niet." De tweede dag liet zij in de buurt navragen hoe de mensen daar heetten en noemde voor het mannetje de meest ongewone en vreemde namen op: "Heet je misschien Ribbenbeest, of Schapekuit, of Snorrepoot?" Maar hij antwoord steeds: "Zo heet ik niet."
De derde dag kwam de bode weer terug en vertelde: "Geen enkele nieuwe naam heb ik kunnen vinden. Maar toen ik aan het eind van het bos de hoek omsloeg en langs een hoge berg kwam, waar de vos en de haas elkaar goedenacht wensen, zag ik een huisje. En voor dat huisje brandde een vuur en om het vuur sprong een heel belachelijk mannetje. Hij danste op één been en riep:
"Heden bak ik,
morgen brouw ik,
overmorgen haal ik het koningskind.
Wat een geluk dat niemand weet
dat ik Repelsteeltje heet."
morgen brouw ik,
overmorgen haal ik het koningskind.
Wat een geluk dat niemand weet
dat ik Repelsteeltje heet."
Je kunt wel begrijpen hoe blij de koningin was, toen zij die naam hoorde en toen spoedig daarna het mannetje binnenkwam en vroeg: "Nu koningin, hoe heet ik?" vroeg zij eerst: "Heet je Jan?" - "Neen." - "Heet je dan Piet?" - "Neen." - "Heet je soms Repelsteeltje?"
"Dat heeft de duivel je verteld, dat heeft de duivel je verteld!" schreeuwde het mannetje en hij stampte van woede met zijn rechtervoet zó hard op de grond dat hij er tot aan zijn romp inzakte, pakte in zijn woede zijn linkervoet met beide handen beet en scheurde zichzelf zo in tweeën.
从前，有个磨坊主，他的女儿长得美丽无比，而且聪明伶俐，为人精明，因而她父亲总是不厌其烦地吹嘘她，把她吹得天花乱坠。
有一天，磨坊主应召进宫，他对国王吹牛说，他女儿能把稻草纺成金子。
谁知国王是个见钱眼开的人，一听磨坊主的话，马上就吩咐召见姑娘。 姑娘进宫之后，国王把她领到一间装满了稻草的屋子，然后给她一架纺车，吩咐她道："明天天亮之前，你必须把稻草全给我纺成金子，不然的话，就处死你。"
尽管姑娘一再说明她根本没有这种本领，可是国王听也不听，把门一锁，扬长而去，屋子里就剩下了她一个人。
姑娘坐在屋角里，面对自己的厄运，愁肠百结，于是就放声大哭起来。 正在这时，屋门突然打开了，一瘸一拐地走进来一个小矮子，样子滑稽可笑，他对姑娘说："晚上好，姑娘。干嘛哭得这样伤心呢？"
"唉，"姑娘回答说，"我必须把这么多的稻草全都纺成金子，可我哪儿会这个呀！"
"要是我替你纺，"小矬子说，"你拿什么酬谢我呢？"
"把我漂亮的项链送给你。"姑娘回答道。
小矮矮相信姑娘说的话，于是就坐到了纺车前。 纺车不停地转啊转，发出欢快的声音。 不大一会儿，活儿就干完了，满屋稻草全都纺成了金子。
国王进屋一看，真是又惊又喜，可他的心却变得更加贪婪。 他把磨坊主的女儿关进另一间有更多稻草的屋子，吩咐她再把这间屋子里的稻草纺成金子。 可怜的姑娘不知如何是好，坐在那里又哭了起来。 谁知正在这时，小矮子打开屋门问道："要是我帮你纺，你拿什么酬谢我呢？"
"把这枚钻石戒指送给你。"姑娘回答说。
于是，她的这个矮小的朋友接过了戒指，然后走到纺车前，纺了起来。 他不停地纺啊纺，天亮之前，终于把屋里的稻草全都纺成了金子。
国王一见这么多闪闪发光的金子，满心欢喜，可他仍然不满足，就把磨坊主的女儿带到了另一间更大的屋子，并且对她说："要是你今晚把这里的稻草全都纺成金子，我就娶你做王后。"
国王走了，剩下姑娘一个人的时候，小矮子又来了，问姑娘说："要是我第三次还替你纺金子，你拿什么酬谢我呢？"
"我再也没什么可送给你啦。"她回答说。
"那么，你得答应我，"小矮子接着说道，"等你做了王后，把你生的第一个孩子送给我。"
"那可万万不行。"姑娘心里想，可是她现在已走投无路，就答应了他的要求。 小矮子又一次把稻草全都纺成了金子。
次日清晨，国王又来了，发现一切如愿以偿，就娶了磨坊主的女儿做王后。
王后的第一个孩子出生了，她欢天喜地，却把小矮子和她自己的诺言给忘了。 谁知有一天，小矮子突然来到她的房间，提醒她不要忘记了自己许下的诺言。 对这突如其来的不幸，她悲痛欲绝，只得提出将王国所有的金银财宝都给他，作为交换的条件，可是小矮子说什么也不答应。 王后失声痛哭，哭得像个泪人似的，小矮子见了心也就软了下来，对她说道："我宽限你三天时间，要是你在这三天之内能说出我的名字，你就把孩子留下。"
于是，王后派遣很多信使去全国各地，打听没有听说过的名字。
次日，小矮子又来了，她就开始把所有记得起来的名字都说了出来，什么迪姆斯啦，本杰明啦，简罗米啦，等等。 可是小矮子每听一个都说："我不叫这个。"
第二天，她把听到过的滑稽名字都说了出来，什么罗圈腿啦，小罗锅啦，八字脚啦，诸如此类。 可是小矮子每听一个还是说："我不叫这个。"
第三天，有个信使回来说："我正在上山的时候，发现森林中有一个小棚子，棚子前燃着一堆篝火，一个滑稽可笑的小矮子用一只脚围着火堆蹦过来，跳过去，一边蹦跳一边唱着：
有一天，磨坊主应召进宫，他对国王吹牛说，他女儿能把稻草纺成金子。
谁知国王是个见钱眼开的人，一听磨坊主的话，马上就吩咐召见姑娘。 姑娘进宫之后，国王把她领到一间装满了稻草的屋子，然后给她一架纺车，吩咐她道："明天天亮之前，你必须把稻草全给我纺成金子，不然的话，就处死你。"
尽管姑娘一再说明她根本没有这种本领，可是国王听也不听，把门一锁，扬长而去，屋子里就剩下了她一个人。
姑娘坐在屋角里，面对自己的厄运，愁肠百结，于是就放声大哭起来。 正在这时，屋门突然打开了，一瘸一拐地走进来一个小矮子，样子滑稽可笑，他对姑娘说："晚上好，姑娘。干嘛哭得这样伤心呢？"
"唉，"姑娘回答说，"我必须把这么多的稻草全都纺成金子，可我哪儿会这个呀！"
"要是我替你纺，"小矬子说，"你拿什么酬谢我呢？"
"把我漂亮的项链送给你。"姑娘回答道。
小矮矮相信姑娘说的话，于是就坐到了纺车前。 纺车不停地转啊转，发出欢快的声音。 不大一会儿，活儿就干完了，满屋稻草全都纺成了金子。
国王进屋一看，真是又惊又喜，可他的心却变得更加贪婪。 他把磨坊主的女儿关进另一间有更多稻草的屋子，吩咐她再把这间屋子里的稻草纺成金子。 可怜的姑娘不知如何是好，坐在那里又哭了起来。 谁知正在这时，小矮子打开屋门问道："要是我帮你纺，你拿什么酬谢我呢？"
"把这枚钻石戒指送给你。"姑娘回答说。
于是，她的这个矮小的朋友接过了戒指，然后走到纺车前，纺了起来。 他不停地纺啊纺，天亮之前，终于把屋里的稻草全都纺成了金子。
国王一见这么多闪闪发光的金子，满心欢喜，可他仍然不满足，就把磨坊主的女儿带到了另一间更大的屋子，并且对她说："要是你今晚把这里的稻草全都纺成金子，我就娶你做王后。"
国王走了，剩下姑娘一个人的时候，小矮子又来了，问姑娘说："要是我第三次还替你纺金子，你拿什么酬谢我呢？"
"我再也没什么可送给你啦。"她回答说。
"那么，你得答应我，"小矮子接着说道，"等你做了王后，把你生的第一个孩子送给我。"
"那可万万不行。"姑娘心里想，可是她现在已走投无路，就答应了他的要求。 小矮子又一次把稻草全都纺成了金子。
次日清晨，国王又来了，发现一切如愿以偿，就娶了磨坊主的女儿做王后。
王后的第一个孩子出生了，她欢天喜地，却把小矮子和她自己的诺言给忘了。 谁知有一天，小矮子突然来到她的房间，提醒她不要忘记了自己许下的诺言。 对这突如其来的不幸，她悲痛欲绝，只得提出将王国所有的金银财宝都给他，作为交换的条件，可是小矮子说什么也不答应。 王后失声痛哭，哭得像个泪人似的，小矮子见了心也就软了下来，对她说道："我宽限你三天时间，要是你在这三天之内能说出我的名字，你就把孩子留下。"
于是，王后派遣很多信使去全国各地，打听没有听说过的名字。
次日，小矮子又来了，她就开始把所有记得起来的名字都说了出来，什么迪姆斯啦，本杰明啦，简罗米啦，等等。 可是小矮子每听一个都说："我不叫这个。"
第二天，她把听到过的滑稽名字都说了出来，什么罗圈腿啦，小罗锅啦，八字脚啦，诸如此类。 可是小矮子每听一个还是说："我不叫这个。"
第三天，有个信使回来说："我正在上山的时候，发现森林中有一个小棚子，棚子前燃着一堆篝火，一个滑稽可笑的小矮子用一只脚围着火堆蹦过来，跳过去，一边蹦跳一边唱着：
'今天我酿酒，
明天露一手；
又唱又跳多快活，
明天小孩就归我；
王后绞尽脑汁儿却说不准，
本人名叫龙佩尔斯迪尔钦！ '"
明天露一手；
又唱又跳多快活，
明天小孩就归我；
王后绞尽脑汁儿却说不准，
本人名叫龙佩尔斯迪尔钦！ '"
王后听了高兴得跳了起来。 过了一会儿，小矮子又来了，进门便问："王后，我叫什么名字啊？"王后回答说："你是不是叫约翰哪？""不对！""那你是不是叫汤姆呢？""也不对！"
"也许你叫龙佩尔斯迪尔钦吧？"
"肯定是巫婆告诉你的！肯定是巫婆告诉你的！"小矮子喊叫着，气得直跺脚，结果右脚深深地陷进了地里。 他不得不弯下腰去，用双手紧紧抱住小腿，用尽全身力气才拔了出来。 随后，他便急急忙忙溜走了，这场虚惊也就结束了，大伙于是开怀大笑。 王后后来再也没有见到过他。
"也许你叫龙佩尔斯迪尔钦吧？"
"肯定是巫婆告诉你的！肯定是巫婆告诉你的！"小矮子喊叫着，气得直跺脚，结果右脚深深地陷进了地里。 他不得不弯下腰去，用双手紧紧抱住小腿，用尽全身力气才拔了出来。 随后，他便急急忙忙溜走了，这场虚惊也就结束了，大伙于是开怀大笑。 王后后来再也没有见到过他。