Żyła sobie kiedyś pewna niewiasta, która miała córkę, a obie mieszkały w pięknym ogrodzie, gdzie rosła kapusta; przychodził tam zajączek i zimową porą wyjadał całą kapustę. Matka powiada raz do córki:
- Idź do ogrodu i przepędź zajączka!
Dziewczynka krzyczy na zajączka:
- A sio, a sio! Ty niedobry zajączku, zjesz nam całą kapustę!
A zajączek jej na to:
- Chodź, dziewczynko, usiądź na moim ogonku, a zabiorę cię do mojej chatki!
Dziewczynka nie ma ochoty. Następnego dnia zajączek znów przychodzi najeść się kapusty; i znów matka mówi do córki:
- Idź do ogrodu i przepędź zajączka!
Dziewczynka krzyczy na zajączka:
- A sio, a sio! Ty niedobry zajączku, zjesz nam całą kapustę!
A zajączek jej na to:
- Chodź, dziewczynko, usiądź na moim ogonku, a zabiorę cię do mojej chatki.
Dziewczynka nie ma ochoty. Na trzeci dzień zajączek znów przychodzi najeść się kapusty. I znów matka mówi do córki:
- Idź do ogrodu i przepędź zajączka!
- A sio, a sio! Ty niedobry zajączku, zjesz nam całą kapustę!
A zajączek jej na to:
- Chodź, dziewczynko, usiądź na moim ogonku, a zabiorę cię do mojej chatki.
Dziewczynka siada na zajęczym ogonku; zajączek zabiera ją daleko do swojej chatki i powiada:
- Nagotuj kapusty z jaglaną kaszą, a ja sproszę weselnych gości.
I zeszli się wszyscy weselni goście. (A jacy to byli goście? Mogę ci tylko powtórzyć to, co mi inni opowiadali: były to same zające, wrona wystąpiła jako ksiądz, który dawał ślub nowożeńcom, a lis jako zakrystian, ołtarz zaś znajdował się pod tęczą.)
Dziewczynce było smutno, bo czuła się taka samotna. Przybiega zajączek i woła:
- Otwierajże, otwieraj, goście się weselą!
Panna młoda nie odpowiada i płacze. Zajączek odchodzi, po czym wraca i woła:
- Otwierajże, otwieraj, goście są głodni!
Panna młoda znów nie odpowiada, tylko płacze. Zajączek odchodzi, po czym wraca i woła:
- Otwierajże, otwieraj, goście czekają!
Panna młoda nie odpowiada i zajączek odchodzi; ona zaś robi kukłę ze słomy, ubiera ją w swoje suknie, wkłada do ręki chochlę, sadza przy kotle z jaglaną kaszą, a sama wraca do matki. Zajączek przychodzi raz jeszcze i woła:
- Otwierajże, otwieraj - a drzwi się otwierają i przewracają kukłę, aż jej czepek spada z głowy.
Zajączek widzi, że to nie jego żona, i odchodzi bardzo zasmucony.
There was once a woman who lived with her daughter in a beautiful cabbage-garden; and there came a rabbit and ate up all the cabbages. At last said the woman to her daughter, "Go into the garden, and drive out the rabbit." - "Shoo! shoo!" said the maiden; "don't eat up all our cabbages, little rabbit!" - "Come, maiden," said the rabbit, "sit on my tail and go with me to my rabbit-hutch." But the maiden would not. Another day, back came the rabbit, and ate away at the cabbages, until the woman said to her daughter, "Go into the garden, and drive away the rabbit." - "Shoo! shoo!" said the maiden; "don't eat up all our cabbages, little rabbit!" - "Come, maiden," said the rabbit, "sit on my tail and go with me to my rabbit-hutch." But the maiden would not. Again, a third time back came the rabbit, and ate away at the cabbages, until the woman said to her daughter, "Go into the garden, and drive away the rabbit." - "Shoo! shoo!" said the maiden; "don't eat up all our cabbages, little rabbit!" - "Come, maiden," said the rabbit, "sit on my tail and go with me to my rabbit-hutch." And then the girl seated herself on the rabbit's tail, and the rabbit took her to his hutch. "Now," said he, "set to work and cook some bran and cabbage; I am going to bid the wedding guests." And soon they were all collected. Would you like to know who they were? Well, I can only tell you what was told to me; all the hares came, and the crow who was to be the parson to marry them, and the fox for the clerk, and the altar was under the rainbow.
But the maiden was sad, because she was so lonely. "Get up! get up!" said the rabbit, "the wedding folk are all merry." But the bride wept and said nothing, and the rabbit went away, but very soon came back again. "Get up! get up!" said he, "the wedding folk are waiting." But the bride said nothing, and the rabbit went away. Then she made a figure of straw, and dressed it in her own clothes, and gave it a red mouth, and set it to watch the kettle of bran, and then she went home to her mother. Back again came the rabbit, saying, "Get up! get up!" and he went up and hit the straw figure on the head, so that it tumbled down.
And the rabbit thought that he had killed his bride, and he went away and was very sad.