Był sobie kiedyś biedny drwal. Pracował od rana do późnej nocy, a gdy w końcu już uzbierał trochę pieniędzy, rzekł do swojego chłopaka: "Jesteś moim jedynym dzieckiem. Chcę przeznaczyć pieniądze zarobione w pocie czoła na twoje nauki. Naucz się czegoś porządnego, a będziesz mnie mógł nakarmić, gdy moje członki staną się sztywne i będę musiał siedzieć w domu." Poszedł tedy chłopiec do wielkich szkół i uczył się pilnie, a nauczyciele go chwalili i został tam przez pewien czas. Gdy skończył już parę szkół, lecz nie był jeszcze doskonały we wszystkim, czego się uczył, nędzne pieniądze, jakie dostał od ojca, skończyły się i musiał wracać do domu. "Ach," rzekł ojciec w smutku, "Nie mogę dać ci nic więcej. Ciężkie są czasy i ciężko zdobyć choćby halerza na coś więcej niż chleb nasz powszedni."- "Drogi ojcze," odpowiedział syn, "Nie martwcie się tym, jeśli wola Boża jest taka, spróbujmy obrócić to na dobą monetę, jakoś się z tym pogodzę." Gdy ociec miał już iść do lasu, by zarobić grosza na drewnie, rzekł doń syn: "Pójdę z wami i wam pomogę." – "Tak, mój synu," będzie ci ciężko, bo nie jesteś przyzwyczajony do pracy w znoju, nie wytrzymasz. Mam tylko jedną siekierę i ani grosza by drugą dokupić." – "Idźcie do sąsiada," odpowiedział syn, "pożyczy wam swoją siekierę, aż sam na nią zarobię."
Pożyczył więc ojciec siekierę od sąsiada, a następnego poranka, przy wschodzie słońca, wyszli razem do lasu. Syn pomagał ojcu, a był rześki i świeży. Gdy słońce stanęło nad nimi, rzekł ojciec: "Odpocznijmy i pojedzmy, potem czeka nas przynajmniej drugie tyle." Syn wziął do ręki swój chleb i rzekł: "Odpocznijcie sobie, ojcze, ja nie jestem zmęczony, ja pójdę w las i pozaglądam trochę do ptasich gniazd." – "Och ty fircyku," powiedział ojciec, "Będziesz biegał, a potem będziesz tak zmęczony, że ręki nie podniesiesz. Zostańtu i usiądź ze mną."
Lecz syn poszedł w las, jadł swój chleb, był wesoły i zaglądał między zielone gałęzie, czy gniazda jakiego nie kryją. Chodził tu i tam, aż doszedł do wielkiego groźnie wyglądającego dębu. Miał chyba parę setek lat, a i pięciu ludzi by go nie objęło. Zatrzymał się, spojrzał na niego i pomyślał "Tu na pewno parę ptaszków gniazdko zbudowało." I zdało mu się, jakby głos usłyszał. Nadstawił uszu i usłyszał, jak ktoś woła głuchym tonem: "Wypuść mnie, wypuść mnie!" Obejrzał się dookoła, lecz niczego nie dojrzał., a zdawało mu się, jakby głos spod ziemi wychodził. Zawołał więc: "Kim jesteś?" Głos odpowiedział: "Tkwię tu między korzeniami dębu. Wypuść mnie." Uczeń zaczął odgarniać ziemię pod drzewem i szukał wśród korzeni dębu, aż wreszcie w małym wgłębieniu odkrył butelkę. Podniósł ją do góry, ułożył pod światło i zobaczył rzecz, co wyglądała jak żaba. Skakało to coś w środku do góry i w dół. "Wypuść mnie, wypuść mnie," wołało od nowa. A uczeń niepomny istnienia zła, zdjął korek z butelki. Wnet wyleciał z niej duch i zaczął rosnąć, a rósł tak szybko, że w jednej chwili zrobił się z niego ohydny jegomość, wielki na pół drzewa, przed którym stał uczeń. "Wiesz," zawołał strasznym głosem, "Co jest nagrodą za to, że mnie uwolniłeś?"- "Nie," odpowiedział uczeń bez trwogi. "Skąd mam to wiedzieć?" – " Zaraz ci powiem," zawołał duch, "Muszę ci za to kark przetrącić." –"Mogłeś to wcześniej powiedzieć," odpowiedział uczeń, "nie wyciągałbym cię wtedy z tej butelki, a moja głowa ostałaby się przed tobą." – "Zasłużoną nagrodę musisz dostać. Myślisz, że z wielkiej łaski mnie tu zamknięto? Nie, to była kara! Jestem potężnym Merkurinem, kto mnie wypuści, temu kark muszę przetrącić." - "Powoli, " odpowiedział uczeń," Nie tak szybko, najpierw muszę się przekonać, że naprawdę siedziałeś w tej butelce i że jesteś prawdziwym duchem. Jeśli potrafisz tam wejść, to ci uwierzę i będziesz ze mną mógł zrobić, co zechcesz." Duch odparł pełen buty: "To dla mnie żadna sztuka," skurczył się, zrobił się taki chudy i mały, jak był na początku, tak że wszedł przez ten sam otwór do butelki. Ledwo znalazł się w środku, uczeń zatkał ją korkiem i rzucił pod korzenie dębu na stare miejsce i tak przechytrzył ducha.
Uczeń chciał wrócić do ojca, lecz duch zawołał żałośnie: "Ach, wypuść mnie, wypuść mnie!" – "Nie," odparł uczeń," Nie wypuszczę drugi raz, kto moje życie dybał., gdy już raz go złapałem." – "Jeśli mnie uwolnisz," zawołał duch, "dam ci tyle, że starczy ci po kres żywota." – "Nie," odpowiedział uczeń, "oszukasz mnie jak za pierwszym razem." – "Kpisz ze swego szczęścia," rzekł duch, "Nic ci nie zrobię, jeno suto cię wynagrodzę." Uczeń pomyślał zaś, " Spróbuję, może dotrzyma słowa i nic mi nie zrobi." Zdjął tedy korek i duch wyszedł jak przedtem, rozdymał się i zrobił się wielki jak olbrzym. "Teraz dostaniesz nagrodę," rzekł, podał uczniowi małą szmatkę, a wyglądała jak plaster i dodał: "Jeżeli potrzesz jednym końcem ranę, zagoi się, gdy drugim końcem potrzesz stał lub żelazo, zamieni się w srebro." - "Muszę spróbować," powiedział uczeń, podszedł do drzewa, odwalił kawek kory swą siekierą i potarł końcem plastra. Kora natychmiast przyrosła do drzewa i była zdrowa. "Widzisz, że wszystko jest, jak rzekłem," powiedział duch, teraz możemy się rozstać." Duch podziękował za wybawienie, a uczeń podziękował duchowi za jego prezent i wrócił do ojca.
" Gdzie to chodziłeś?" zapytał ojciec, "Zapomniałeś o pracy? Od razu mówiłem, że nie dasz rady " – "Spokojnie, ojcze, zaraz wszystko nadrobię. – "Nadrobisz," rzekł ojciec gniewnie, " Nie ma na to sposobu." - "Uważajcie, ojcze" zaraz powalę do drzewo, że padnie z hukiem." Wziął swój plaster, potarł siekierę i uderzył co sił, lecz żelazo zmienił się w srebro, ostrze siekiery się odwróciło. "Ach, ojcze, popatrzcie, złą siekierę mi daliście, całkiem się pokrzywiła." Wystraszył się tedy ojciec i rzekł: "ach, co zrobiłeś! Teraz muszę zapłacić za siekierę, a nie wiem czym. Oto pożytek z twojej roboty." – "Nie złośćcie się." Odpowiedział syn, "Ja zapłacę za siekierę." – "O, głuptasie," zawołał ojciec, "Czym chcesz zapłacić? Nic nie masz, prócz tego co ja ci daję, studenckie figle masz w głowie, a od rąbania rozum ci się pomieszał."
Uczeń mówił potem przez chwilę: "Ojcze, nie mogę dłużej pracować, kończymy już." – "Co ty?" odpowiedział, "myślisz, że założę ręce na brzuch jak ty? Muszę się zabrać do roboty, a ty zbieraj się do domu."- "Ojcze, jestem pierwszy raz w lesie i nie znam drogi. Chodźcie ze mną." Ponieważ gniew ucichł, ojciec dał się w końcu przekonać i poszedł z nim do domu. Rzekł jeszcze do syna: Idź i sprzedaj popsutą siekierą, a patrz, ile za nią dostaniesz. Resztę muszę zarobić by spłacić sąsiada." Syn wziął siekierę i zaniósł ją do złotnika w mieście. Ten obejrzał ją, położył na wadze i rzekł: "Jest warta czterysta talarów, nie mam tyle w gotówce." Uczeń zaś rzekł: "Dajcie mi, ile macie, a resztę wam pożyczę." Złotnik dał mu trzysta talarów, a sto był mu dłużny. Uczeń poszedł potem do domu i rzekł: "Ojcze, mam pieniądze. Idźcie i zapytajcie, ile sąsiad za siekierę żąda" – "Już wiem," odpowiedział stary, "Jednego talara i sześć groszy. – "Dajcie mu zatem dwa talary i dwanaście groszy, to jest dwa razy więcej i wystarczy. Widzicie, mam pieniędzy w bród," i dał ojcu sto talarów i rzekł: "Niczego wam nie zabraknie, żyjcie więc podług waszej wygody."- "Mój Boże," rzekł stary, "Skąd masz takie bogactwa?" Opowiedział mu tedy, co wszystko się stało, jak zaufał losowi, jaką zdobycz dostał w swe ręce. Z resztą pieniędzy wyruszył do wielkich szkół i uczył się dalej, a ponieważ umiał leczyć swoim plastrem rany, stał się wnet najsłynniejszym doktorem na całym świecie.
Tłumaczył Jacek Fijołek, © Jacek Fijołek
从前，有个穷樵夫，天天起早贪黑地劳作，并节衣缩食，终于积攒了一点儿钱，便对他儿子说道："我就你这么一个孩子，我要用我拿血汗辛辛苦苦挣来的钱，供你念书去。你要好好学点儿本领，等我老了、手脚不那么灵便了、只得坐在家里烤火的时候，你才有能力养活我。"
于是，儿子便上学了，而且学习非常勤奋，受到老师们异口同声的称赞。 中学毕业后，他上了大学，可是在学业完成前，父亲给他的那点儿钱就用光了，他只得辍学。 回到家里后，父亲不无忧伤地对他说："我再也无法供你继续学业了，眼下我只能挣口饭吃。"
"亲爱的爸爸，"儿子回答说，"别犯愁啦。既然这是上帝的安排，一定会苦去甘来的。"第二天，父亲要出去砍柴，儿子也想一块儿去。
"那好吧，孩子，"父亲说，"就一块儿去吧。不过，你会吃不消的 ，你还不习惯于重体力活儿。 还有呢，我只有一把斧子，没钱再买一把呀。 "
"别担心，"儿子回答说，"咱们找邻居借一把好啦。他们肯定愿意借我用一段时间，我挣到钱买一把新的还给他们嘛。"
于是，父亲找邻居借了一把斧子。 第二天破晓，父子俩就一块儿进了森林。 儿子兴高采烈地帮父亲砍柴。
中午时分，父亲说："咱们歇息一下，吃午饭吧。现在刚好是时候。"
儿子拿起自己的那份面包，然后说："爸爸，你歇着吧，我一点儿也不累。我到林子里去转一转，找几个鸟窝。""你个小傻瓜，"父亲大声说，"你现在要是到处跑来跑去，待会儿就会累得连胳膊都抬不起来了。还是坐在我身边，好好歇息吧。"
儿子没有听父亲的劝告，一边吃着面包一边在林子里转悠。 这天他心情格外愉快，兴致勃勃地仰望着青翠的枝条，寻找着鸟窝。 他在林中走来走去，看见了一棵枝繁叶茂的老橡树，那树树干粗大，足有几百年的树龄，他站在老橡树下，心想："肯定有许多鸟在上边筑巢。"
忽然，他觉得听见了一点儿动静。 小伙子屏息静听，果然听见一个低沉的声音在说："放我出去！放我出去！"他四处搜寻，却什么也没有发现，似乎那声音是从地底下钻出来的。 他于是大声喊叫道："你在哪儿啊？"
那声音回答说："我在这儿，埋在老橡树的树根下面。放我出去！放我出去！"
小伙子开始在树根周围挖了起来，终于在一处小土坑里找到了一只玻璃瓶。 他抢起玻璃瓶，对着阳光看了看，只见有一个青蛙模样的小东西，在瓶中疯狂地上窜下跳。 "放我出去！放我出去！"那个小东西又喊了起来，而小伙子呢，想也没想就拔掉了瓶塞。 说时迟，那时快，那个精灵一下子就从玻璃瓶里窜了出来，立刻开始不停地变大，转瞬之间，变成了一个十分可怕的巨人，个头儿有小伙子跟前的那棵老橡树的一半那么高。
"你知道吗，"这个大妖怪声音粗哑，语气吓人，问小伙子，"你把我放出来，会得到什么回报呀？"
"不知道，"小伙子毫无惧色地回答说，"我怎么会知道呢？"
"我为此一定得拧断你的脖子。"妖怪回答说。
"你要是早点儿告诉我就好啦，我就不会放你出来了。我的脑袋嘛，你可碰不得，你必须先去和其他的人商量商量才是。"
"什么这个那个的，反正你一定得接受你应该得到的回报。难道你以为，我是被无缘无故地关押在那儿的吗？不是的，这是对我的惩罚。我是威力无比的墨丘利尤斯呀，不管谁放我出来，我一定得拧断他的脖子。"
"好吧，"小伙子冷静地回答说，"不过，这可急不得。首先呢，你得向我证明一下，刚才坐在那个小瓶子里的人确确实实就是你这么个庞然大物。你要是能再钻进去，我就服气了，然后，我就任你处置好啦。"
妖怪趾高气扬地回答道："小菜一碟。"说着就开始把身子缩小，越缩越小，最后小到能够从瓶口钻进去了。 妖怪刚钻进瓶子里，小伙子立刻麻利地把瓶塞用力塞紧，随手把瓶子扔回到树根旁的老地方。 妖怪就这样被挫败了。
此时，小伙子打算回到父亲身边去。 谁知那个妖怪却尖着嗓子凄凄惨惨地嚎叫起来："喂，放我出去吧！放我出去吧！"小伙子斩钉截铁地回答说"不！"，他绝不再做那种蠢事了。 可妖怪硬叫他听听条件……--保证不拧断他的脖子，还给他一大笔财富，他一辈子也花不完，用不尽。
"大概，"小伙子回答道，"你想用刚才的办法再骗我一次。"
"你要是不答应，就错过了自己荣华富贵的机会啦，"妖怪庄严地说，"我发誓，绝不碰你一根毫毛。"
小伙子就想："不妨再冒它一次险，兴许他言而有信呢。"于是，小伙子又拔掉了瓶塞，妖怪钻出来后越变越大，又变成了一个巨人。
"现在你该得到你的回报了。"巨人说着递给小伙子一块橡皮膏模样的东西，告诉他说，"用它的一头在伤口上轻轻碰一下，伤口就会愈合；用另一头在钢铁上敲打一下，钢铁就会变成银子。"
"我得先试一试，"小伙子说罢走到一棵大树跟前，用斧子把树皮砍掉一小块儿，然后用那玩意儿在树皮的伤损处轻轻地碰了一下，树皮果真长拢了。 "确实不错，"他对巨人说，"现在我们该分手了。"
妖怪感谢小伙子搭救了他，小伙子也感谢妖怪送给他这件礼物，然后他们动身各走各的了。
小伙子回到了父亲身旁，父亲嘟嘟囔囔地对他发起牢骚来，问他这么半天不干活儿，到底是来干什么的。 "我早就说过，这活儿你干不了。"他对儿子说。
"爸爸，您千万别生气，我会赶上来的。"
"赶上来！"父亲一听火冒三丈，"我倒要看看你怎么个赶法？"
"爸爸，您看好啦，我一斧下去就能砍倒那棵树。"
说完，取出那玩意儿来，在斧子上擦拭了一番，然后猛地一斧砍了下去。 斧头上的铁已经变成了银子，所以斧刃卷了口。 "我说，爸爸，你瞧瞧，你借来的是什么破烂斧子呀，完全变形啦。"
父亲一看，目瞪口呆，说道："都是你干的好事！这下你得赔人家斧子了，看你拿什么来赔！你的确帮了大忙啦。"
"别生气嘛，"儿子说，"我赔斧子就是喽。""唉，你这个傻瓜，"父亲吼叫道："你拿什么赔？你身无分文。你的脑袋也许不错，可对砍柴你一窍不通。"过了一会儿，小伙子对父亲说："爸爸，我再也砍不动了，咱们歇半天吧。"
"啊！什么？"父亲回答道，"你看我闲得起吗？我不得不干呐。你在这儿反正帮不上什么忙，你最好回家去吧。""爸爸，我可是头一回到森林里来，我一个人找不到路呀。咱们一快儿回家吧。"他对父亲说着，父亲的怒气已平息了几分，就答应一块儿回家去。
到家后，父亲对儿子说："去把这坏斧子卖了吧，看能卖多少钱，不够的只好由我来挣，好赔邻居一把新斧子。"
儿子拿着斧子来到城里的一家金店，金匠验了斧头的成色，放在秤上称了称，说道："这把斧头值四百个银币，可我手里没有这么多的现金。"
小伙子却说："那好，您手头上有多少就给多少吧，余下的就算是我借给您的。"
于是，金匠给了他三百个银币，还欠他一百。
随后，小伙子回到家里，对父亲说："爸爸，我有钱啦。
去问一问邻居，他那把斧子值多少钱。 "
"我不用问也知道，"父亲回答说，"一个银币六格罗申。"
"那好，咱们给他两个银币十二格罗申，加倍偿还。"儿子说道，"您瞧，我有的是钱。"说罢，小伙子给了父亲一百个银币，告诉父亲从此以后再也不会缺钱花了，好好享清福吧。
"我的天老爷呀！"父亲惊呼道，"这么多的钱是从哪儿弄来的呀？"
于是，儿子讲述了事情的经过。 小伙子用余下的钱，返回大学继续他的学业。 后来，由于妖怪给他的那玩意儿可以治疗各种各样的伤口，他成了闻名于世的医生。
于是，儿子便上学了，而且学习非常勤奋，受到老师们异口同声的称赞。 中学毕业后，他上了大学，可是在学业完成前，父亲给他的那点儿钱就用光了，他只得辍学。 回到家里后，父亲不无忧伤地对他说："我再也无法供你继续学业了，眼下我只能挣口饭吃。"
"亲爱的爸爸，"儿子回答说，"别犯愁啦。既然这是上帝的安排，一定会苦去甘来的。"第二天，父亲要出去砍柴，儿子也想一块儿去。
"那好吧，孩子，"父亲说，"就一块儿去吧。不过，你会吃不消的 ，你还不习惯于重体力活儿。 还有呢，我只有一把斧子，没钱再买一把呀。 "
"别担心，"儿子回答说，"咱们找邻居借一把好啦。他们肯定愿意借我用一段时间，我挣到钱买一把新的还给他们嘛。"
于是，父亲找邻居借了一把斧子。 第二天破晓，父子俩就一块儿进了森林。 儿子兴高采烈地帮父亲砍柴。
中午时分，父亲说："咱们歇息一下，吃午饭吧。现在刚好是时候。"
儿子拿起自己的那份面包，然后说："爸爸，你歇着吧，我一点儿也不累。我到林子里去转一转，找几个鸟窝。""你个小傻瓜，"父亲大声说，"你现在要是到处跑来跑去，待会儿就会累得连胳膊都抬不起来了。还是坐在我身边，好好歇息吧。"
儿子没有听父亲的劝告，一边吃着面包一边在林子里转悠。 这天他心情格外愉快，兴致勃勃地仰望着青翠的枝条，寻找着鸟窝。 他在林中走来走去，看见了一棵枝繁叶茂的老橡树，那树树干粗大，足有几百年的树龄，他站在老橡树下，心想："肯定有许多鸟在上边筑巢。"
忽然，他觉得听见了一点儿动静。 小伙子屏息静听，果然听见一个低沉的声音在说："放我出去！放我出去！"他四处搜寻，却什么也没有发现，似乎那声音是从地底下钻出来的。 他于是大声喊叫道："你在哪儿啊？"
那声音回答说："我在这儿，埋在老橡树的树根下面。放我出去！放我出去！"
小伙子开始在树根周围挖了起来，终于在一处小土坑里找到了一只玻璃瓶。 他抢起玻璃瓶，对着阳光看了看，只见有一个青蛙模样的小东西，在瓶中疯狂地上窜下跳。 "放我出去！放我出去！"那个小东西又喊了起来，而小伙子呢，想也没想就拔掉了瓶塞。 说时迟，那时快，那个精灵一下子就从玻璃瓶里窜了出来，立刻开始不停地变大，转瞬之间，变成了一个十分可怕的巨人，个头儿有小伙子跟前的那棵老橡树的一半那么高。
"你知道吗，"这个大妖怪声音粗哑，语气吓人，问小伙子，"你把我放出来，会得到什么回报呀？"
"不知道，"小伙子毫无惧色地回答说，"我怎么会知道呢？"
"我为此一定得拧断你的脖子。"妖怪回答说。
"你要是早点儿告诉我就好啦，我就不会放你出来了。我的脑袋嘛，你可碰不得，你必须先去和其他的人商量商量才是。"
"什么这个那个的，反正你一定得接受你应该得到的回报。难道你以为，我是被无缘无故地关押在那儿的吗？不是的，这是对我的惩罚。我是威力无比的墨丘利尤斯呀，不管谁放我出来，我一定得拧断他的脖子。"
"好吧，"小伙子冷静地回答说，"不过，这可急不得。首先呢，你得向我证明一下，刚才坐在那个小瓶子里的人确确实实就是你这么个庞然大物。你要是能再钻进去，我就服气了，然后，我就任你处置好啦。"
妖怪趾高气扬地回答道："小菜一碟。"说着就开始把身子缩小，越缩越小，最后小到能够从瓶口钻进去了。 妖怪刚钻进瓶子里，小伙子立刻麻利地把瓶塞用力塞紧，随手把瓶子扔回到树根旁的老地方。 妖怪就这样被挫败了。
此时，小伙子打算回到父亲身边去。 谁知那个妖怪却尖着嗓子凄凄惨惨地嚎叫起来："喂，放我出去吧！放我出去吧！"小伙子斩钉截铁地回答说"不！"，他绝不再做那种蠢事了。 可妖怪硬叫他听听条件……--保证不拧断他的脖子，还给他一大笔财富，他一辈子也花不完，用不尽。
"大概，"小伙子回答道，"你想用刚才的办法再骗我一次。"
"你要是不答应，就错过了自己荣华富贵的机会啦，"妖怪庄严地说，"我发誓，绝不碰你一根毫毛。"
小伙子就想："不妨再冒它一次险，兴许他言而有信呢。"于是，小伙子又拔掉了瓶塞，妖怪钻出来后越变越大，又变成了一个巨人。
"现在你该得到你的回报了。"巨人说着递给小伙子一块橡皮膏模样的东西，告诉他说，"用它的一头在伤口上轻轻碰一下，伤口就会愈合；用另一头在钢铁上敲打一下，钢铁就会变成银子。"
"我得先试一试，"小伙子说罢走到一棵大树跟前，用斧子把树皮砍掉一小块儿，然后用那玩意儿在树皮的伤损处轻轻地碰了一下，树皮果真长拢了。 "确实不错，"他对巨人说，"现在我们该分手了。"
妖怪感谢小伙子搭救了他，小伙子也感谢妖怪送给他这件礼物，然后他们动身各走各的了。
小伙子回到了父亲身旁，父亲嘟嘟囔囔地对他发起牢骚来，问他这么半天不干活儿，到底是来干什么的。 "我早就说过，这活儿你干不了。"他对儿子说。
"爸爸，您千万别生气，我会赶上来的。"
"赶上来！"父亲一听火冒三丈，"我倒要看看你怎么个赶法？"
"爸爸，您看好啦，我一斧下去就能砍倒那棵树。"
说完，取出那玩意儿来，在斧子上擦拭了一番，然后猛地一斧砍了下去。 斧头上的铁已经变成了银子，所以斧刃卷了口。 "我说，爸爸，你瞧瞧，你借来的是什么破烂斧子呀，完全变形啦。"
父亲一看，目瞪口呆，说道："都是你干的好事！这下你得赔人家斧子了，看你拿什么来赔！你的确帮了大忙啦。"
"别生气嘛，"儿子说，"我赔斧子就是喽。""唉，你这个傻瓜，"父亲吼叫道："你拿什么赔？你身无分文。你的脑袋也许不错，可对砍柴你一窍不通。"过了一会儿，小伙子对父亲说："爸爸，我再也砍不动了，咱们歇半天吧。"
"啊！什么？"父亲回答道，"你看我闲得起吗？我不得不干呐。你在这儿反正帮不上什么忙，你最好回家去吧。""爸爸，我可是头一回到森林里来，我一个人找不到路呀。咱们一快儿回家吧。"他对父亲说着，父亲的怒气已平息了几分，就答应一块儿回家去。
到家后，父亲对儿子说："去把这坏斧子卖了吧，看能卖多少钱，不够的只好由我来挣，好赔邻居一把新斧子。"
儿子拿着斧子来到城里的一家金店，金匠验了斧头的成色，放在秤上称了称，说道："这把斧头值四百个银币，可我手里没有这么多的现金。"
小伙子却说："那好，您手头上有多少就给多少吧，余下的就算是我借给您的。"
于是，金匠给了他三百个银币，还欠他一百。
随后，小伙子回到家里，对父亲说："爸爸，我有钱啦。
去问一问邻居，他那把斧子值多少钱。 "
"我不用问也知道，"父亲回答说，"一个银币六格罗申。"
"那好，咱们给他两个银币十二格罗申，加倍偿还。"儿子说道，"您瞧，我有的是钱。"说罢，小伙子给了父亲一百个银币，告诉父亲从此以后再也不会缺钱花了，好好享清福吧。
"我的天老爷呀！"父亲惊呼道，"这么多的钱是从哪儿弄来的呀？"
于是，儿子讲述了事情的经过。 小伙子用余下的钱，返回大学继续他的学业。 后来，由于妖怪给他的那玩意儿可以治疗各种各样的伤口，他成了闻名于世的医生。