Kefen Bezi


寿衣


Bir annenin yedi yaşında bir oğlu vardı. Çocuk o kadar güzeldi ki, ona bakanın gözü kalıyordu. Annesinin de dünyada ondan fazla sevdiği biri yoktu. Derken bir gün çocuk hastalanıverdi ve Tanrı onu yanına aldı. Anneyi kimse yatıştıramadı; kadıncağız gece gündüz ağladı.
Çocuk gömüldükten sonra da hayattayken oturup oyun oynadığı yerlerde görünmeye başlandı. Annesi ağladı, o da ağladı. Ertesi sabah çocuk görünmez oldu.
Ama annesi ağlamayı kesmeyince çocuk bir gece tabutun içindeki kefene sarılı olarak göründü; başında bir çelenk vardı. Yatağın ayak ucuna oturarak, "Anneciğim, bırak artık ağlamayı, yoksa tabutumda rahat edemiyorum, çünkü senin gözyaşların kefenimi ıslatıyor hep" dedi.
Bunu duyan annesi dehşet içinde kaldı ve bir daha ağlamadı.
Bir gece sonra çocuk yine çıkageldi, elinde bir mum tutuyordu. "Bak gördün mü, gömleğim neredeyse kurudu; artık mezarımda rahatım" dedi.
Annesi Tanrı'ya şükretti, yasını sakin sakin ve sabırla tuttu.
Çocuk bir daha görünmedi, çünkü öbür dünyadaki yatağında mışıl mışıl uyuyordu.
从前有一位母亲,她有一个人见人爱、英俊漂亮的儿子。 那年他七岁了,她视她的小宝贝为自己的生命,比世上任何东西都珍贵。 但是天有不测风云,他忽然病了,而且病入膏肓,上帝将他召唤了去。 母亲悲痛欲绝,日夜哭泣。 时过不久,孩子下葬了,可是夜里他又会出现在生前玩耍的地方,陪着母亲一同哭泣,到了早晨则又消失了。 母亲非常悲伤,每时每刻都在不停地哭。 一天夜里他身着一件入葬就穿着的白色小寿衣,头上戴着一顶花环来到床前,站在母亲的脚旁说:"噢,母亲,请别哭啦,否则我在墓中无法入睡,因为您的泪水把我的寿衣都打湿啦。"母亲听到后担起心来,不再流泪了。 第二天晚上孩子又来了,手里举着一盏小灯,说:"母亲,您看看我的寿衣快干啦,我可以在墓中休息了。"从此,母亲把悲痛交给了上帝,自己默默地承受了心中的创伤。