Był sobie ongiś pewien młody chłopak, który wyuczył się ślusarstwa i rzekł był do swego ojca, że chce iść w świat, by się spróbować. "Tak," rzekł ojciec, "cieszy mnie to," i dał mu pieniądze na podróż. Wyruszył więc i szukał pracy. Po pewnym czasie ślusarstwo jakoś nie chciało podążyć za nim, a i on nie bardzo miał w nim upodobanie, nabrała za to ochoty na myślistwo. W wędrówce spotkał myśliwego w zielonym ubraniu, który zapytał, skąd pochodzi i dokąd zmierza. Chłopak powiedział, że jest czeladnikiem ślusarstwa, ale to rzemiosło już mu się nie podoba i miałby ochotę na myślistwo, zapytał, czy przyjąłby go na ucznia. "O tak, jeśli zechcesz iść ze mną." Młody chłopak poszedł więc z nim, służył parę lat u niego i uczył się łowiectwa. Potem chciał się dalej próbować. Myśliwy nie dał mu nic prócz wiatrówki, a miała ona taką właściwość, że kiedy się nią strzelało, trafiała zawsze. Odszedł więc i dotarł do wielkiego lasu, którego końca przez cały dzień nie mógł znaleźć. Gdy był wieczór, usiadł na wysokim drzewem, by ustrzec się od dzikich zwierząt. Koło północy wydało mu się, że z dala jarzy się małe światełko, poprzez gałęzie spojrzał w tamto miejsce i zapamiętał je sobie. Najpierw jednak zdjął swój kapelusz i zrzucił go w stronę światła, bo chciał za nim iść jak za znakiem, gdy zejdzie na dół. Zszedł więc, ruszył w stronę kapelusza, założył go i ruszył do przodu. Im dalej szedł, tym większe było światło, a gdy był już blisko, zobaczył, że to wielkie ognisko, a siedziało przy nim trzech olbrzymów z wołem na ruszcie, którego piekli. Wtem rzekł jeden: "Muszę spróbować, czy to mięso da się już jeść," oderwał kawałek i chciał włożyć do ust, ale myśliwy zestrzelił mu go z ręki." No tak," rzekł olbrzym, "wiatr zwiał mi kawałek z ręki," i wziął następny kawałek. Gdy już miał ugryźć, myśliwy znowu strzelił. Wtedy olbrzym strzelił w pyski temu, który siedział obok, i gniewnie zawołał: "Co wyrywasz mi mój kawałek?" - "Ja nic nie wyrwałem," rzekł drugi, "pewnikiem to jakiś strzelec ci go odstrzelił." Olbrzym wziął trzeci kawałek, nie mógł go jednak zachować w dłoni, bo myśliwy ów kawałek zestrzelił. Wtedy rzekli olbrzymi: "Tu musi być dobry strzelec, który potrafi zestrzelić kąsek sprzed pyska, taki by się nam przydał," i zawołali głośno "Wyłaź, strzelcze, usiądź z nami przy ogniu i najedz się do syta, nic ci nie zrobimy, ale jeśli nie przyjdziesz, weźmiemy cię siłą i po tobie." Chłopak wyszedł więc i rzekł, że jest myśliwym po fachu, a w co strzela, w to i pewnikiem trafia. Wtedy oni rzekli, że jeśli chce, będzie mu dobrze i opowiedzieli mu, że przed lasem jest wielka woda, za nią stoi wieża, a w wieży siedzi piękna królewna, chcemy ją porwać. "Tak," rzekł, "dostanę ją." A oni mówili dalej, "Ale to jeszcze nie wszystko, leży tam mały piesek, od razu zaczyna szczekać, kiedy ktoś się zbliża, a jak tylko zaszczeka, wszystko się budzi na królewskim dworze i dlatego nie możemy tam wejść, zabijesz pieska?" – "Tak," rzekł, to dla mnie igraszka" Wsiadł potem do łodzi i popłynął przez wodę, a gdy był już na lądzie, przybiegł piesek i chciał zaszczekać, lecz on chwycił za swoją wiatrówkę i go zastrzelił. Gdy olbrzymi to ujrzeli, ucieszyli się myśląc, że królewna już jest ich, ale myśliwy chciał najpierw zobaczyć, jak się ma cała ta sprawa, i rzekł, żeby jeszcze nie ruszali się z miejsca, póki ich nie zawoła. Poszedł do zamku, a było tam cichuteńko i wszystko spało. Gdy otworzył pierwszy pokój, wisiała tam szabla na ścianie, a była z czystego srebra, i była tam też złota gwiazda i imię Króla, obok na stole leżał opieczętowany list, który otworzył, a było w nim napisane, że kto ma szablę, może zabić wszystko, co stanie mu na drodze. Zdjął więc ze ściany szablę, zawiesił sobie i poszedł dalej. Doszedł do pokoju, gdzie leżała królewna i spała, a była tak piękna, że stał cicho i patrzył na nią wstrzymując oddech. Myślał sobie: "Jak mogę oddać niewinną dziewicę w posiadanie dzikich olbrzymów, w głowach mają tylko zło." Rozejrzał się jeszcze, pod łóżkiem stała para pantofli, na prawym było imię jej ojca z gwiazdą na lewym jej własne imię z gwiazdą. Wokół szyi miała też wielką chustę z jedwabiu, przetykaną złotem, z prawej strony imię jej ojca, z lewej jej własne, wszystko złotymi literami. Myśliwy wziął nożyce, odciął prawy koniuszek i włożył go do tornistra, potem wziął jeszcze prawy pantofel z imieniem króla i włożył go do środka. Dziewica wciąż jeszcze leżała i spała, a zaszyta była cała w swojej koszuli, odciął więc jej kawałek i wsadził razem z resztą, lecz robił to wszystko tak, by jej nie tknął. Potem odszedł i pozwolił jej spać w spokoju, a gdy doszedł do bramy, olbrzymy wciąż tam stały, czekały i myślały sobie, że przyprowadzi królewnę. On jednak zawołał do nich, żeby przyszli, że dziewica jest już w jego mocy, ale nie może otworzyć im drzwi, jest tam jednak dziura przez którą mogą się przeczołgać. I tak bliżej podszedł pierwszy, myśliwy owinął włosy olbrzyma wokół dłoni, wciągnął głowę i uciął szalą jednym zamachem, a potem wciągnął go do końca. Zawołał wreszcie drugiego i też odrąbał mu łeb, w końcu i trzeciego, i rad był, że uwolnił piękną dziewicę od jej nieprzyjaciół, odciął im języki i wsadził do swego tornistra. Pomyślał sobie: "Pójdę do mego ojca i pokażę mu wszystko, co zrobiłem, potem ruszę w świat, a szczęście, jakiego wzbrania mi Bóg, jeszcze będzie moje.
There was once a young fellow who had learnt the trade of locksmith, and told his father he would now go out into the world and seek his fortune. "Very well," said the father, "I am quite content with that," and gave him some money for his journey. So he travelled about and looked for work. After a time he resolved not to follow the trade of locksmith any more, for he no longer liked it, but he took a fancy for hunting. Then there met him in his rambles a huntsman dressed in green, who asked whence he came and whither he was going? The youth said he was a locksmith's apprentice, but that the trade no longer pleased him, and he had a liking for huntsmanship, would he teach it to him? "Oh, yes," said the huntsman, "if thou wilt go with me." Then the young fellow went with him, bound himself to him for some years, and learnt the art of hunting. After this he wished to try his luck elsewhere, and the huntsman gave him nothing in the way of payment but an air-gun, which had, however, this property, that it hit its mark without fail whenever he shot with it. Then he set out and found himself in a very large forest, which he could not get to the end of in one day. When evening came he seated himself in a high tree in order to escape from the wild beasts. Towards midnight, it seemed to him as if a tiny little light glimmered in the distance. Then he looked down through the branches towards it, and kept well in his mind where it was. But in the first place he took off his hat and threw it down in the direction of the light, so that he might go to the hat as a mark when he had descended. Then he got down and went to his hat, put it on again and went straight forwards. The farther he went, the larger the light grew, and when he got close to it he saw that it was an enormous fire, and that three giants were sitting by it, who had an ox on the spit, and were roasting it. Presently one of them said, "I must just taste if the meat will soon be fit to eat," and pulled a piece off, and was about to put it in his mouth when the huntsman shot it out of his hand. "Well, really," said the giant, "if the wind has not blown the bit out of my hand!" and helped himself to another. But when he was just about to bite into it, the huntsman again shot it away from him. On this the giant gave the one who was sitting next him a box on the ear, and cried angrily, Why art thou snatching my piece away from me?" - "I have not snatched it away," said the other, "a sharpshooter must have shot it away from thee." The giant took another piece, but could not, however, keep it in his hand, for the huntsman shot it out. Then the giant said, "That must be a good shot to shoot the bit out of one's very mouth, such an one would be useful to us." And he cried aloud, "Come here, thou sharpshooter, seat thyself at the fire beside us and eat thy fill, we will not hurt thee; but if thou wilt not come, and we have to bring thee by force, thou art a lost man!" On this the youth went up to them and told them he was a skilled huntsman, and that whatever he aimed at with his gun, he was certain to hit. Then they said if he would go with them he should be well treated, and they told him that outside the forest there was a great lake, behind which stood a tower, and in the tower was imprisoned a lovely princess, whom they wished very much to carry off. "Yes," said he, "I will soon get her for you." Then they added, "But there is still something else, there is a tiny little dog, which begins to bark directly any one goes near, and as soon as it barks every one in the royal palace wakens up, and for this reason we cannot get there; canst thou undertake to shoot it dead?" - "Yes," said he, "that will be a little bit of fun for me." After this he got into a boat and rowed over the lake, and as soon as he landed, the little dog came running out, and was about to bark, but the huntsman took his air-gun and shot it dead. When the giants saw that, they rejoiced, and thought they already had the King's daughter safe, but the huntsman wished first to see how matters stood, and told them that they must stay outside until he called them. Then he went into the castle, and all was perfectly quiet within, and every one was asleep. When he opened the door of the first room, a sword was hanging on the wall which was made of pure silver, and there was a golden star on it, and the name of the King, and on a table near it lay a sealed letter which he broke open, and inside it was written that whosoever had the sword could kill everything which opposed him. So he took the sword from the wall, hung it at his side and went onwards: then he entered the room where the King's daughter was lying sleeping, and she was so beautiful that he stood still and, holding his breath, looked at her. He thought to himself, "How can I give an innocent maiden into the power of the wild giants, who have evil in their minds?" He looked about further, and under the bed stood a pair of slippers, on the right one was her father's name with a star, and on the left her own name with a star. She wore also a great neck-kerchief of silk embroidered with gold, and on the right side was her father's name, and on the left her own, all in golden letters. Then the huntsman took a pair of scissors and cut the right corner off, and put it in his knapsack, and then he also took the right slipper with the King's name, and thrust that in. Now the maiden still lay sleeping, and she was quite sewn into her night-dress, and he cut a morsel from this also, and thrust it in with the rest, but he did all without touching her. Then he went forth and left her lying asleep undisturbed, and when he came to the gate again, the giants were still standing outside waiting for him, and expecting that he was bringing the princess. But he cried to them that they were to come in, for the maiden was already in their power, that he could not open the gate to them, but there was a hole through which they must creep. Then the first approached, and the huntsman wound the giant's hair round his hand, pulled the head in, and cut it off at one stroke with his sword, and then drew the rest of him in. He called to the second and cut his head off likewise, and then he killed the third also, and he was well pleased that he had freed the beautiful maiden from her enemies, and he cut out their tongues and put them in his knapsack. Then thought he, "I will go home to my father and let him see what I have already done, and afterwards I will travel about the world; the luck which God is pleased to grant me will easily find me."
Jednak król w zamku, gdy się obudził, ujrzał trzech olbrzymów, którzy leżeli bez życia. Poszedł do sypialni swojej córki, obudził ją i zapytał, któż to był, kto olbrzymów pozbawił życia. A ona rzekła "Drogi ojcze, nie wiem, spałam." Kiedy zaś wstała i chciała ubrać swoje pantofle, prawego nie było, a gdy obejrzała chustę na szyi, była pocięta i brakowało prawego koniuszka, gdy obejrzała swoją koszulę, kawałek był wycięty. Król zwołał cały dwór, żołnierzy i kogo tylko się dało, i zapytał, kto uwolnił jego córkę a olbrzymów pozbawił żywota. I wtedy pewien kapitan, który miał tylko jedno oko i był paskudnym człowiekiem, rzekł, iż to on uczynił. A stary król powiedział, że skoro tego dokonał, niechaj zaślubi jego córkę. Dziewica jednak rzekła: "drogi ojcze, miast tego bym miała za niego wyjść, wolę ruszyć w świat, jak daleko mnie doki poniosą." Król rzekł tedy, że jeśli nie chce go poślubić, niech zdejmie królewskie szaty założy chłopskie i odejdzie, a niechaj pójdzie do garncarza i pocznie handel glinianymi naczyniami. Zdjęła więc królewskie szaty i poszła do garncarza, pożyczyła glinianych wyrobów i obiecała, że kiedy wieczorem sprzeda wszystkie, za nie zapłaci. Król zaś rzekł, że ma usiąść gdzieś kątem i je sprzedawać. Potem rozkazał, my przejechały się po tym chłopskie wozy, aby wszystko poszło w kawałki. Gdy królewna rozstawiła na ulicy cały swój kram, przybyły wozy i rozbiły wszystko na kawałki. Zaczęła płakać i rzekła "O Boże, muszę teraz zapłacić garncarzowi." Król zaś chciał w tenże sposób zmusić ją do poślubienia garncarza, zamiast tego poszła jednak znowu do garncarza i zapytała go, czy nie dałby jej jeszcze raz pożyczki. Powiedział "nie," że najpierw musi zapłacić za poprzednie. Poszła więc do swego ojca, krzyczała, biadała i rzekła, że pójdzie w świat. A on odparł: "Każę ci zbudować domek w lesie, będziesz w nim siedzieć do końca życia i wszystkim gotować, nie wolno ci jednak za to brać pieniędzy." Gdy domek był gotowy, przed drzwiami wywieszono szyld, a było na nim napisane: "Dzisiaj za darmo, jutro za pieniądze." I siedziała w nim długi czas, po świecie rozniosło się, że siedzi w nim dziewica i gotuje za darmo, a głosi o tym szyld przed drzwiami. Usłyszał o tym także myśliwy i pomyślał sobie: "To by było coś dla ciebie, jesteś biedny i nie masz pieniędzy." Wziął więc swoją wiatrówkę, poszedł do lasu i znalazł domek z szyldem "dzisiaj za darmo, jutro za pieniądze." Przytroczył sobie szablę, którą trzem olbrzymom łby odrąbał, wszedł do domku i kazał sobie dać jeść. Ucieszył się piękną dziewczyną, była śliczna jak z obrazka. Zapytał skąd przybywa i dokąd idzie, a o rzekł "podróżuję sobie po świecie." A ona spytała, skąd ma tę szablę, a było na niej imię jej ojca. On zaś zapytał, czy jest córką króla. "Tak" odpowiedziała. Wtedy on rzekł. "Tą szablą, odrąbałem trzem olbrzymom głowy," i na znak wyjął z tornistra ich języki, potem pokazał jej jeszcze pantofel, koniuszek chusty i kawałek koszuli. A ona była pełna radości i rzekła, że on jest tym, który ją wybawił. Poszli potem razem do starego króla i wezwali go. Ona poprowadziła go do komnaty i rzekła mu, że ten jest tym prawdziwym, który wybawił ją od olbrzymów. Gdy stary król ujrzał dowody, nie mógł dłużej wątpić i rzekł, że cieszy się, wiedząc, jak to wszystko się stało, i wobec tego niechaj królewna zostanie jego żoną, zaiste dziewica cieszyła się z tego całym sercem. Potem ubrali go, jakby był cudzoziemskim panem, a król rozkazał wyprawić ucztę. Gdy przyszli do stołu, kapitan usiadł po lewej stronie królewny, myśliwy zaś po prawej, a kapitan myślał, że to jakiś pan z dalekich krajów z wizytą. Gdy już pojedli i popili, rzekł stary król do kapitana, że ma dla niego zagadkę: Gdyby ktoś powiedział, że trzech olbrzymów pozbawił życia, i zapytano by go, gdzie są olbrzymów języki, których jednak w ich głowach nie było. Jakże to wszystko mogłoby się zdarzyć? A kapitan odrzekł "Pewnikiem wcale języków nie mięli." - "Och nie," rzekł król, "każde zwierzę ma język," i zapytał go jeszcze, ile wart jest ten, któremu się to przydarzyło. Kapitan odpowiedział: "Wart jest tyle, by go rozerwano na kawałki." A król odparł, że sam na siebie wyrok wydał. Kapitan został uwięziony, potem rozerwany na cztery kawałki, królewna zaś poślubiła myśliwego. Potem sprowadził ojca swego i matkę swoją i żyli w radości u swojego syna, a po śmierci starego króla, jemu przypadło królestwo.
But when the King in the castle awoke, he saw the three giants lying there dead. So he went into the sleeping-room of his daughter, awoke her, and asked who could have killed the giants? Then said she, "Dear father, I know not, I have been asleep." But when she arose and would have put on her slippers, the right one was gone, and when she looked at her neck-kerchief it was cut, and the right corner was missing, and when she looked at her night-dress a piece was cut out of it. The King summoned his whole court together, soldiers and every one else who was there, and asked who had set his daughter at liberty, and killed the giants? Now it happened that he had a captain, who was one-eyed and a hideous man, and he said that he had done it. Then the old King said that as he had accomplished this, he should marry his daughter. But the maiden said, "Rather than marry him, dear father, I will go away into the world as far as my legs can carry me." But the King said that if she would not marry him she should take off her royal garments and wear peasant's clothing, and go forth, and that she should go to a potter, and begin a trade in earthen vessels. So she put off her royal apparel, and went to a potter and borrowed crockery enough for a stall, and she promised him also that if she had sold it by the evening, she would pay for it. Then the King said she was to seat herself in a corner with it and sell it, and he arranged with some peasants to drive over it with their carts, so that everything should be broken into a thousand pieces. When therefore the King's daughter had placed her stall in the street, by came the carts, and broke all she had into tiny fragments. She began to weep and said, "Alas, how shall I ever pay for the pots now?" The King had, however, wished by this to force her to marry the captain; but instead of that, she again went to the potter, and asked him if he would lend to her once more. He said, "No," she must first pay for the things she had already had. Then she went to her father and cried and lamented, and said she would go forth into the world. Then said he, "I will have a little hut built for thee in the forest outside, and in it thou shalt stay all thy life long and cook for every one, but thou shalt take no money for it." When the hut was ready, a sign was hung on the door whereon was written, "To-day given, to-morrow sold." There she remained a long time, and it was rumored about the world that a maiden was there who cooked without asking for payment, and that this was set forth on a sign outside her door. The huntsman heard it likewise, and thought to himself, "That would suit thee. Thou art poor, and hast no money." So he took his air-gun and his knapsack, wherein all the things which he had formerly carried away with him from the castle as tokens of his truthfulness were still lying, and went into the forest, and found the hut with the sign, "To-day given, to-morrow sold." He had put on the sword with which he had cut off the heads of the three giants, and thus entered the hut, and ordered something to eat to be given to him. He was charmed with the beautiful maiden, who was indeed as lovely as any picture. She asked him whence he came and whither he was going, and he said, "I am roaming about the world." Then she asked him where he had got the sword, for that truly her father's name was on it. He asked her if she were the King's daughter. "Yes," answered she. "With this sword," said he, "did I cut off the heads of three giants." And he took their tongues out of his knapsack in proof. Then he also showed her the slipper, and the corner of the neck-kerchief, and the bit of the night-dress. Hereupon she was overjoyed, and said that he was the one who had delivered her. On this they went together tothe old King, and fetched him to the hut, and she led him into her room, and told him that the huntsman was the man who had really set her free from the giants. And when the aged King saw all the proofs of this, he could no longer doubt, and said that he was very glad he knew how everything had happened, and that the huntsman should have her to wife, on which the maiden was glad at heart. Then she dressed the huntsman as if he were a foreign lord, and the King ordered a feast to be prepared. When they went to table, the captain sat on the left side of the King's daughter, but the huntsman was on the right, and the captain thought he was a foreign lord who had come on a visit. When they had eaten and drunk, the old King said to the captain that he would set before him something which he must guess. "Supposing any one said that he had killed the three giants and he were asked where the giants' tongues were, and he were forced to go and look, and there were none in their heads, how could that happen?" The captain said, "Then they cannot have had any." - "Not so," said the King. "Every animal has a tongue," and then he likewise asked what any one would deserve who made such an answer? The captain replied, "He ought to be torn in pieces." Then the King said he had pronounced his own sentence, and the captain was put in prison and then torn in four pieces; but the King's daughter was married to the huntsman. After this he brought his father and mother, and they lived with their son in happiness, and after the death of the old King he received the kingdom.
Tłumaczył Jacek Fijołek, © Jacek Fijołek