Przed dawnymi czasy wędrował kiedyś szeroką drogą olbrzym, nagle wyskoczył mu na przeciwko nieznany mężczyzna i zawołał 'stój! Ani kroku więcej!' 'Co', powiedział olbrzym, 'ty chłystku, którego mogę zgnieść między palcami, ty chcesz mi zastąpić drogę? Kim jesteś, że ośmielasz się mówić tak zuchwałe? 'Jestem jegomość śmierć,' odpowiedział drugi, ', 'nikt mi nie stawi oporu i ty również musisz usłuchać mojego rozkazu.' Olbrzym odmawiał i zaczął walczyć ze śmiercią. Była to długa, burzliwa walka, wreszcie olbrzym uzyskał przewagę i swą pięścią zwalił śmierć z nóg, tak że jegomość ów upadł obok kamienia. Olbrzym poszedł swoją drogą, a jegomość śmierć leżał pokonany a siły opuściły go tak , że się nie mógł podnieść. 'Co z tego wyniknie, powiedział, jeśli będę tak leżeć kątem? Nikt więcej nie umrze na świecie i będzie on tak zapełniony ludźmi, że nie będzie więcej miejsca, aby stać obok siebie'. Idąc drogą śpiewał piosenkę rześki i zdrowy mężczyzna, patrząc tu i tam. Kiedy zobaczył na wpół przytomnego, podszedł do nigo litościwie, podniósł go orzeźwił wzmacniającym trunkiem, który miał w swej butelce i czekał aż nabierze sił. 'Wiesz, pytał obcy, podnosząc się, kim jestem i komu pomogłeś znowu stanąć na nogi? 'Nie,' odpowiedział młodzieniec, 'nie znam cię. 'Jestem jegomość śmierć, 'odpowiedział, 'nie oszczędzam nikogo i nie mogę zrobić wyjątku również z tobą. Żebyś widział, że jestem ci wdzięczny, obiecuję ci, że nie napadnę cię znienacka, lecz wyślę ci najpierw moich posłańców, zanim przyjdę i cię zabiorę.'. Młodzieniec powiedział zaś śmiało, 'zawsze jakaś korzyść z tego, że wiem, kiedy przyjdziesz i przynajmniej tak długo nie będę się ciebie obawiał. Wtedy wiódł swój żywot dalej, był wesoły i dobrej myśli, żyjąc z dnia na dzień. Samo zdrowie i młodość długo się nie utrzymały, wkrótce przyszły choroby i bóle, które dręczyły go za dnia a w nocy odbierały mu spokój. 'Nie umrę,' powiedział sam do siebie, ' ponieważ śmierć przyśle najpierw swoich posłańców, chciałbym tylko, żeby najpierw minęły złe dni choroby. 'Jak tylko poczuł się zdrowy, zaczął znowu żyć w radości. Pewnego dnia, ktoś go stuknął w plecy, rozejrzał się, a jegomość śmierć stał za nim i powiedział 'chodź za mną', nadeszła godzina twojego pożegnania ze światem. 'Co, ' odpowiedział człowiek, 'chcesz złamać swoje słowo? Czy nie obiecałeś mi, że przyślesz mi najpierw swoich posłańców, zanim sam do mnie przyjdziesz? Nie widziałem żadnego.' 'Milcz,' odpowiedział jegomość śmierć, 'czy nie wysłałem ci jednego posłańca za drugim? Czy nie przyszła gorączka, nie uderzyła cię, nie potrząsnęła tobą i nie rzuciła na ziemię? Czy zawrót nie ogłuszył twojej głowy? Czy nie dotarł artretyzm do wszystkich twoich członków? Czy nie szumiało ci w uszach? Czy nie dręczył cię ból zęba w twoich policzkach? Czy nie robiło ci się ciemno przed oczyma? Czy ponad to wszystko, mój rodzony brat, sen, nie przypominał mnie każdego wieczoru? Czy nie leżałeś w nocy, tak jakbyś już umarł? Człowiek nie wiedział co odpowiedzieć, oddał się losowi i odszedł ze śmiercią.
Tłumaczył Jacek Fijołek, © Jacek Fijołek
古时后，有个巨人漫步在乡间的大道上，突然一个陌生人跳到他跟前说："站住，不许再往前走一步！""什么？"巨人叫道，"你这小东西，我两根指头就能把你捏死，你敢挡我的路？你是什么人，敢口吐狂言？""我是死神，"他回答说，"没有人能反抗我，你也必须服从我的命令。"但巨人拒绝了，和死神打斗起来，这是一场持久而激烈的战斗，最后巨人占了上风，一拳击倒了死神，使他瘫倒在一块石头旁。 巨人凯旋而去，死神倒在那儿屈服了，他太虚弱了，竟爬不起来了。 "现在我该怎么办呢？"他说，"如果就缩在这个角落里，世上就没人会死，那么必定会挤满人而无处容身了。"这时来了位年轻人，朝气蓬勃，一路高歌，并且在举目四顾。 一看见这个半死半活的人，马上关切地走了上来，扶起他，从自己的瓶中倒了口水给他，看着他恢复了几分力气。 那陌生人边爬起边说："你可知道我是谁吗？你知道你帮了谁吗？""不，"年轻人说，"我不认识你。""我是死神，我从不放过任何人，你也不例外。但为了表示我的感激之情，我向你保证我绝不出其不意地降临于你，我会在来取你性命之前派我的报信使者通知你。""好的，"年轻人说，"能知道自己的死期就足够了，至少在这以前我不用提心吊胆的。"然后他愉快地走了，无忧无虑地生活着。 但青春和健康不会长久，很快病痛与悲哀都来了，它们开始一天天地折磨他。 他自言自语道："我不会死的，因为死神还没来，我真希望这病痛缠身的痛苦日子赶快结束。"后来他的病好了，他又过上了开心的日子。 有一天，有人拍了拍他的肩膀，他扭头一看，发现死神就站在他身后。 "跟我来，你和这个世界告别的时刻已经到了。""什么？"这人问道，"你怎能食言？你不是保证说你本人来之前会派信使来吗？""别作声！"死神说，"我不是接二连三地差信使到这里了吗？寒热不是来打你、推你、摔倒你了吗？晕眩不是弄得你头昏脑胀吗？痛风病不是折磨你四肢吗？耳鸣有过吗？牙痛时不曾使面颊发肿吗？而且，我的兄弟'睡神'不是每晚向你提起我吗？夜里，你难道不是像死人那样地躺在那吗？"
这人无话可说，只得听天由命，跟着死神走了。
这人无话可说，只得听天由命，跟着死神走了。