A merchant had done good business at the fair; he had sold his wares, and lined his money-bags with gold and silver. Then he wanted to travel homewards, and be in his own house before nightfall. So he packed his trunk with the money on his horse, and rode away.
At noon he rested in a town, and when he wanted to go farther the stable-boy brought out his horse and said, "A nail is wanting, sir, in the shoe of its left hind foot." - "Let it be wanting," answered the merchant; "the shoe will certainly stay on for the six miles I have still to go. I am in a hurry."
At noon he rested in a town, and when he wanted to go farther the stable-boy brought out his horse and said, "A nail is wanting, sir, in the shoe of its left hind foot." - "Let it be wanting," answered the merchant; "the shoe will certainly stay on for the six miles I have still to go. I am in a hurry."
In the afternoon, when he once more alighted and had his horse fed, the stable-boy went into the room to him and said, "Sir, a shoe is missing from your horse's left hind foot. Shall I take him to the blacksmith?" - "Let it still be wanting," answered the man; "the horse can very well hold out for the couple of miles which remain. I am in haste."
He rode forth, but before long the horse began to limp. It had not limped long before it began to stumble, and it had not stumbled long before it fell down and broke its leg. The merchant was forced to leave the horse where it was, and unbuckle the trunk, take it on his back, and go home on foot. And there he did not arrive until quite late at night. "And that unlucky nail," said he to himself, "has caused all this disaster."
Hasten slowly.
Er was eens een koopman. Hij was op de jaarmarkt geweest en had daar goede zaken gedaan, alle waren verkocht en z'n geldkas gespekt met goud en met zilver.
Hij wilde nu naar huis, en hij wilde vóór het aanbreken van de nacht weer thuis zijn. Dus zette hij zijn tas met geld op het paard, en reed weg.
Hij wilde nu naar huis, en hij wilde vóór het aanbreken van de nacht weer thuis zijn. Dus zette hij zijn tas met geld op het paard, en reed weg.
's Middags pauzeerde hij in een grote stad, en toen hij verder wilde, bracht de huisknecht het paard, maar zei: "Mijnheer! aan 't linker achterbeen is een nagel uit 't hoefijzer." - "Laat maar," antwoordde de koopman, "die zes uur die ik nog te rijden heb, zal dat ijzer wel houden. Ik heb haast."
In de namiddag stopte hij nog eens, was afgestegen en liet het paard brood geven. De knecht kwam de gelagkamer binnen en zei: "Mijnheer, er mist een hoefijzer aan 't linkerachterbeen van uw paard. Zal ik het naar de hoefsmid brengen?" - "Laat maar," zei de heer, "die paar uur die ik nog rijden moet, zal 't paard nog wel uithouden. Ik heb haast." En hij reed weg.
Het duurde niet lang, of het paard begon te hinken. Hij hinkte niet lang, of hij ging kreupel, en hij was niet lang kreupel geweest, of hij viel en brak een been.
De koopman moest het paard achterlaten, de tas afgespen, op z'n schouder nemen en te voet naar huis gaan, waar hij pas diep in de nacht aankwam.
De koopman moest het paard achterlaten, de tas afgespen, op z'n schouder nemen en te voet naar huis gaan, waar hij pas diep in de nacht aankwam.
"Van al mijn ongeluk," zei hij tegen zich zelf, "is die verwenste hoefnagel de schuld." Haast u langzaam!