Çoook önceleri, Tanrı'nın yeryüzünde dolaştığı günlerde toprak şimdikinden çok daha verimliydi. Başaklar şimdikinin elli altmış değil de dört beş yüz katı fazlaydı. Sapından tepesine kadar hep buğday doluydu. Ama insanoğluna yaranılmaz işte! Tanrı'nın verdiği bu bereketin kadrini ve kıymetini bilemeden onları bol bol harcadılar.
Bir gün bir kadın buğday tarlasına daldı; yanındaki ufak çocuğu oraya buraya sıçrarken bir su birikintisine düşerek elbisesini kirletti.
Annesi o güzel başaklardan bir avuç kopararak çocuğun elbisesini temizledi.
O sırada oradan geçmekte olan Tanrı bunu görünce öfkelendi ve "Bundan böyle başak artık buğday taşımasın! İnsanoğlu kendisine sunulan bereketin kıymetini bilmiyor" dedi.
Orada bulunup da bu sözleri duyanlar dehşet içinde kaldılar; hemen diz çökerek az da olsa başakta biraz buğday kalması için yalvarmaya başladılar. Kendileri hak etmemiş olsalar bile, hiç değilse suçsuz tavuklar aç kalmasınlar diye!
Bu sefaleti gören Tanrı onlara acıdı ve ricalarını kabul etti.
Sonuçta insanlara buğday bugünkü haliyle kaldı.
Nei tempi in cui Dio camminava ancora su questa terra suolo era molto più fertile di oggi: allora le spighe davano non cinquanta o sessanta chicchi, ma quattrocento o cinquecento, perché tutto lo stelo era una spiga e i chicchi crescevano dalla sua sommità fino al suolo. Ma così sono gli uomini: nell'abbondanza dimenticano che questa benedizione viene loro da Dio e diventano indifferenti e privi di coscienza. Un giorno una donna passava davanti a un campo di grano quando suo figlio, che era con lei, cadde in una pozzanghera e si sporcò il vestito. Allora la madre colse una manciata di spighe e le usò per pulirlo. Nostro Signore, che anche passava di lì, vedendo questo si adirò e disse: "D'ora in poi lo stelo del grano sarà senza spiga, poiché gli uomini non meritano i doni del cielo." Le persone che si trovavano lì intorno, al sentire queste parole caddero in ginocchio e lo supplicarono che lasciasse un po' di chicchi sullo stelo perché, se anche gli uomini non li meritavano, almeno i polli, che erano innocenti, non sarebbero morti di fame. Il Signore, prevedendo la miseria cui li avrebbe condannati, si impietosì e accolse la loro supplica: così la spiga crebbe solo sulla parte superiore dello stelo, come la vediamo oggi.
Traduzione Gian Carlo Macchi, © Gian Carlo Macchi