Vaktiyle iki kız kardeş vardı; biri çok zengindi, ama çocukları yoktu; öbürüyse çok fakirdi, ama beş çocuğu vardı. Yani çocuklarını doyuramayacak kadar fakirdi. Bu yüzden kardeşinin yanma vararak şöyle dedi: "Çocuklarım açlıktan ölüyor. Sen zenginsin, bana bir parça ekmek versene!"
Ama bu çok zengin kadın acımasızdı. "Bende de yok ki, sana vereyim" dedikten sonra küfrederek kardeşini kovdu.
Bir süre sonra zengin kadının kocası eve döndü; ekmek kesmek istediyse de daha İlk dilimde ekmeğin içinden kan fışkırdı. Karısı bunu görünce çok korktu ve kocasına olan bitenleri anlattı.
Adam hemen yerinden fırlayarak baldızına yardım etmek için yola çıktı. Ama zavallı dulun kapısından içeri girince onu dua eder vaziyette gördü. Kadın çocuklarından en küçük ikisini kucağına almıştı, diğer üçü ölmüştü!
Adam ona yiyecek bir şeyler sundu, ama kadın "Tanrının yemeğinden başkasını istemeyiz! Tanrı üçünü doyurdu, bizim duamızı da kabul edecektir herhalde" diye cevap verdi.
Bu sözler ağzından çıkar çıkmaz her iki çocuk son nefesini verdi. Kadının kalbi bunu kaldıramadı, olduğu yere yığılarak öldü.
There were once upon a time two sisters, one of whom had no children and was rich, and the other had five and was a widow, and so poor that she no longer had food enough to satisfy herself and her children. In her need, therefore, she went to her sister, and said, "My children and I are suffering the greatest hunger; thou art rich, give me a mouthful of bread." The very rich sister was as hard as a stone, and said, "I myself have nothing in the house," and drove away the poor creature with harsh words. After some time the husband of the rich sister came home, and was just going to cut himself a piece of bread, but when he made the first cut into the loaf, out flowed red blood. When the woman saw that she was terrified and told him what had occurred. He hurried away to help the widow and her children, but when he entered her room, he found her praying. She had her two youngest children in her arms, and the three eldest were lying dead. He offered her food, but she answered, "For earthly food have we no longer any desire. God has already satisfied the hunger of three of us, and he will hearken to our supplications likewise." Scarcely had she uttered these words than the two little ones drew their last breath, whereupon her heart broke, and she sank down dead.