Er was eens een prins, die zin kreeg om de wereld rond te zwerven, en hij nam niemand mee, behalve zijn trouwe dienaar. Op een dag kwam hij in een groot bos terecht, en toen de avond viel, kon hij geen onderdak vinden en wist niet waar hij de nacht moest doorbrengen. Opeens zag hij een meisje dat naar een klein huisje ging, en toen hij dichterbij kwam, zag hij, dat het meisje jong was en mooi. Hij sprak haar aan en zei: "Lieve kind, kan ik met mijn dienaar voor de nacht onderkomen vinden in dat huisje?" - "Jawel," zei het meisje met treurige stem, "het kan wel, maar aanraden kan ik het niet, ga daar niet binnen." - "Waarom zou ik daar niet binnen gaan?" vroeg de prins. Het meisje antwoordde zuchtend: "Mijn stiefmoeder kent boze kunsten; met vreemden heeft ze 't niet goed voor."
Nu begreep hij wel, dat het 't huis van een heks moest zijn, maar omdat het donker was en hij toch niet verder kon, en hij ook niet bang was, ging hij naar binnen. Het oude mens zat in een leunstoel bij het vuur en keek de vreemde man aan met haar rode ogen. "Goeienavond," krijste ze en ze deed heel vriendelijk: "Ga zitten en rust uit." Ze blies de kolen aan, waarop ze in een klein potje iets aan 't koken was. De dochter waarschuwde hen beiden, voorzichtig te zijn, vooral niets te eten en ook niets te drinken want de oude heks brouwde kwade dranken.
Ze sliepen rustig tot de volgende morgen vroeg. Toen ze zich weer voor hun verdere tocht gereed maakten en de prins al op het paard zat, zei 't oude mens: "Wacht nu even, ik wil u eerst een afscheidsdrankje geven." Terwijl ze dat haalde, reed de prins al weg, en de dienaar die het zadel nog moest aangespen, was er alleen nog, toen de boze heks met een afscheidsdrankje aankwam. "Breng dit naar uw heer," zei ze, maar op datzelfde ogenblik sprong het glas en het gif stortte over 't paard en 't was zo sterk, dat 't dier meteen dood neerviel. De dienaar liep snel zijn heer achterna, en vertelde hem wat er gebeurd was, maar hij wilde het zadel nog gaan halen en liep terug. Maar toen hij bij het aas kwam, zat er al een raaf van te eten. "Wie weet of we vandaag nog wat beters te eten krijgen," zei de knecht, doodde de raaf en nam die mee.
Nu trokken ze de hele dag door het bos, maar ze konden er niet uitkomen. Maar toen de nacht viel, vonden ze een herberg en gingen daar naar binnen. De knecht gaf de vogel aan de waard, om hem voor 't avondmaal klaar te maken. Ze waren in een moordenaarshol gekomen, en in de duisternis kwamen er twaalf moordenaars en die wilden de vreemdeling komen doden en beroven. Maar voor ze aan hun werk gingen, zetten ze zich aan tafel, de waard en de heks gingen erbij zitten, en ze aten allemaal uit een schotel met soep waardoor het ravenvlees gehakt was.
Maar ze hadden pas een paar happen genomen, of ze vielen allen dood neer, want de raaf had van het vergiftigde paardenvlees gegeten. Nu was er niemand meer in huis dan de dochter van de waard, die geen kwaad in de zin had en in al die goddeloosheden geen aandeel had gehad. Ze opende voor de gasten al de deuren en liet hun de opgehoopte schatten zien. Maar de prins zei dat ze alles zelf maar moest houden, hij wilde er niets van hebben en hij klom op zijn paard en reed met zijn dienaar weg.
Nadat ze lang gezworven hadden, kwamen ze in een stad, waar een mooie, maar overmoedige prinses woonde. Ze had bekend laten maken, dat ze trouwen zou met hem die haar een raadsel kon voorleggen dat zij niet kon oplossen, maar als zij het raden kon, moest hij met zijn leven boeten. Ze nam drie dagen tijd om te denken, maar ze was zo slim, dat ze al de raadsels die men haar opgaf, binnen de bepaalde tijd geraden had. Negen man waren al op die manier omgekomen, toen de prins daar kwam en, getroffen door haar grote schoonheid, zijn leven in de waagschaal stelde.
Hij ging voor haar staan en gaf haar zijn raadsel op: "Wat is dat," zei hij, "één sloeg geen en sloeg toch twaalf." Ze wist niet wat dat zijn kon, ze dacht en dacht, maar ze kwam er niet achter, ze sloeg haar raadselboeken op, maar daar stond het niet in, ze was aan 't eind van haar wijsheid gekomen. Daar ze zichzelf er niet uit redden kon, beval ze haar kamenier om naar de slaapkamer van de prins te sluipen, daar moest ze luisteren of hij soms droomde, want ze dacht: "Misschien praat hij in zijn slaap en verraadt het raadsel." Maar de slimme knecht was in het bed van de prins gaan liggen, en toen het meisje naderde, trok hij haar mantel af, waar ze zich in had gestoken, en hij sloeg haar en joeg haar weg.
In de tweede nacht zond de prinses haar hofdame, die moest eens kijken of het luisteren haar beter lukte; maar de knecht pakte ook haar mantel af en joeg haar onder slagen weg. De prins dacht dat hij nu de derde nacht wel veilig zou zijn en bleef in zijn eigen bed. Daar kwam de prinses zelf, ze had een mantel om, zwart als de nacht en ging naast het bed zitten. En toen ze dacht dat hij sliep, en ging dromen, toen ging ze tegen hem spreken en ze hoopte dat hij in de droom antwoord zou geven; zoals zoveel mensen doen.
Maar hij was wakker en verstond alles en hoorde alles best. Zo vroeg ze: "Eén sloeg geen, wat is dat?" Hij antwoordde: "Een raaf, die aan het aas van een dood en vergiftigd paard kwam en daardoor stierf." Toen vroeg ze verder: "En sloeg toch twaalf: wat betekent dat?" - "Dat zijn twaalf moordenaars die de raaf opaten en daaraan stierven."
Toen ze het raadsel dus begreep, wilde ze weggaan, maar hij had haar mantel vast en ze moest die achter laten. De volgende morgen liet de prinses afkondigen, dat ze het raadsel al geraden had, en ze liet twaalf rechters komen en loste het voor hen op. Maar de jonge prins vroeg, gehoord te worden en zei: "Ze is vannacht naar mij toe geslopen en heeft mij uitgevraagd; anders had ze het niet kunnen raden." De rechters zeiden: "Geef ons een bewijs." Toen werden de drie mantels door een knecht van de prins gebracht, en de rechters zagen de mantel, zwart als de nacht, die de prinses 's avonds altijd droeg, en ze zeiden: "Laat de mantel versieren met goud en met zilver, en dat zal uw bruidskleed zijn!"
从前有位王子，一时兴起去周游世界，身边只带了一个忠实的仆人。 一天，他来到了一片大森林，天黑时，没有找到住处，不知道该在哪里过夜。 这时，他看到一个姑娘向一间小屋走去，便跑上前，结果发现这位姑娘既美丽又年轻。 他和她打招呼，说："好姑娘，我和我的仆人可以在这小屋里过一夜吗？""唉，"姑娘哀伤地说，"可以是可以，但我劝你们最好还是别进去。""为什么？"王子问。 姑娘叹了口气说："我的继母会巫术，她对陌生人不怀好意。"王子这才明白自己来到了巫婆的家，可是天已经黑了，他无法再往前走，再加上他胆子很大，便进了屋。 老巫婆坐在炉子旁的一张扶手椅上，红红的眼睛望着进来的陌生人。 "晚上好，"她用嘶哑的声音说，并且竭力装出一副友好的样子，"坐下来歇歇脚吧。"她把炉火扇旺一些，炉子上还有一只小锅子在煮着什么东西。 姑娘警告两位客人千万要小心，什么也不要吃，什么也不要喝，因为老巫婆熬的是魔汤。 他们安安静静地一直睡到天亮，然后便准备动身上路，王子这时已经骑到了马背上了，老巫婆却说："等一等，我还想请你们喝杯饯行的酒呢。"趁她回去拿酒时，王子赶紧骑马走了。 所以当邪恶的老巫婆端着酒回来时，只有王子的仆人还在那里勒马鞍。 "把这杯酒带给你的主人，"她说，可就在这一刹那，杯子破了，毒酒溅在马身上，立刻把马毒死了。 仆人追上王子，把发生的事情告诉了他。 仆人舍不得那马鞍，便跑回去取。 可当他跑到死马那里时，竟见一只乌鸦蹲在马的身上，大口大口地吃着马肉。 "谁知道今天还能不能找到更好的东西呢。"仆人心想，便打死了乌鸦，带着它走了。 他们在森林里继续走了整整一天，可怎么也走不出去。 天黑时，他们看到一家旅店，便走了进去。 仆人把乌鸦给店老板，让他烧好了当晚饭。 可是，他们来到的是家黑店，黑暗中店里来了十二个杀人犯，打算杀死这两位陌生人，抢劫他们的钱财。 不过在动手之前，他们一起坐了下来吃用乌鸦肉炖的汤，店老板和那老巫婆也加了进来。 他们刚喝了几口汤便全倒在地上死了，因为乌鸦把死马身上的毒汁传给了他们。 旅店里现在只剩下了店老板的女儿，这是一个诚实的姑娘，没有参加那些罪恶的勾当。 她为这两位陌生人打开了所有的门，让他们看里面存放的金银财宝。 可是王子说那些东西现在全都属于她了，他自己什么也不要，然后，他就带着仆人继续上路了。
他们又走了很久，来到了一座城市，这座城里住着一位非常美丽但又非常高傲的公主，她遍告天下，谁要是能出一个她猜不出的谜语，她就嫁给谁；可她要是猜出来了，那个人就要被砍掉脑袋。 她有三天的时间思考，可她聪明极了，总能在规定的时间之前猜出来。 在王子到来之前，已经有九个人这样送掉了性命。 但王子被她的美貌迷住了，愿意拿自己的性命做赌注。 他来到公主那里，给她出谜语："什么东西不杀任何人，却杀死了十二个人？"她不知道这是什么东西，想来想去怎么也猜不出。 她查遍了各种谜语书，可里面就是没有，一句话，她的智慧遇到了难题。 她不知道该怎么办才好，便派她的女仆溜进王子的房间，偷听他梦中说些什么，以为他或许在说梦话时会把谜底漏出来。 但是王子那聪明的仆人却睡到了主人的床上，女仆一溜进来他就扯掉了她的斗篷，用鞭子把她赶了出去。 第二天夜里，公主又派她的贴身女仆去碰碰运气，看她是否能打听出来，但王子的仆人也扯下了她的斗篷，用鞭子把她赶了出去。 第三天，王子觉得自己已经有了把握，便睡回到了自己的房间。 这次公主本人来了。 她披了件雾一般的灰色斗篷，坐在王子的身边。 她以为王子已经睡着，便跟他说话，希望他像许多人一样在梦中说出谜底来。 然而王子并没有睡着，心里清楚得很，把她的一举一动全听在了耳朵里。 她问："什么东西不杀任何人？"他回答："一只吃了被毒药毒死、自己又被毒死的乌鸦。"她又问："那什么杀了十二个人呢？"他回答："十二个吃了乌鸦的凶手也死了。"
公主得知了谜底后便想悄悄溜走，可王子紧紧扯住她的斗篷，逼得她只好把它留下。 第二天早晨，公主宣布说自己已经猜出了谜语，并且派人叫来十二个法官，当着他们的面说出了谜底。 然而王子请求大家听他说几句。 他说："她在夜里偷偷溜进我的房间，从我这里问出了答案，否则她是不会知道谜底的。"法官们问："拿出证据来。"王子的仆人拿来了三条斗篷，法官们看到那条雾一般的斗篷正是公主常常披在身上的，便齐声说："给这件斗篷绣上金丝银线，它将成为你们的结婚礼服。"
他们又走了很久，来到了一座城市，这座城里住着一位非常美丽但又非常高傲的公主，她遍告天下，谁要是能出一个她猜不出的谜语，她就嫁给谁；可她要是猜出来了，那个人就要被砍掉脑袋。 她有三天的时间思考，可她聪明极了，总能在规定的时间之前猜出来。 在王子到来之前，已经有九个人这样送掉了性命。 但王子被她的美貌迷住了，愿意拿自己的性命做赌注。 他来到公主那里，给她出谜语："什么东西不杀任何人，却杀死了十二个人？"她不知道这是什么东西，想来想去怎么也猜不出。 她查遍了各种谜语书，可里面就是没有，一句话，她的智慧遇到了难题。 她不知道该怎么办才好，便派她的女仆溜进王子的房间，偷听他梦中说些什么，以为他或许在说梦话时会把谜底漏出来。 但是王子那聪明的仆人却睡到了主人的床上，女仆一溜进来他就扯掉了她的斗篷，用鞭子把她赶了出去。 第二天夜里，公主又派她的贴身女仆去碰碰运气，看她是否能打听出来，但王子的仆人也扯下了她的斗篷，用鞭子把她赶了出去。 第三天，王子觉得自己已经有了把握，便睡回到了自己的房间。 这次公主本人来了。 她披了件雾一般的灰色斗篷，坐在王子的身边。 她以为王子已经睡着，便跟他说话，希望他像许多人一样在梦中说出谜底来。 然而王子并没有睡着，心里清楚得很，把她的一举一动全听在了耳朵里。 她问："什么东西不杀任何人？"他回答："一只吃了被毒药毒死、自己又被毒死的乌鸦。"她又问："那什么杀了十二个人呢？"他回答："十二个吃了乌鸦的凶手也死了。"
公主得知了谜底后便想悄悄溜走，可王子紧紧扯住她的斗篷，逼得她只好把它留下。 第二天早晨，公主宣布说自己已经猜出了谜语，并且派人叫来十二个法官，当着他们的面说出了谜底。 然而王子请求大家听他说几句。 他说："她在夜里偷偷溜进我的房间，从我这里问出了答案，否则她是不会知道谜底的。"法官们问："拿出证据来。"王子的仆人拿来了三条斗篷，法官们看到那条雾一般的斗篷正是公主常常披在身上的，便齐声说："给这件斗篷绣上金丝银线，它将成为你们的结婚礼服。"