有一天，天气晴朗，仁慈的上帝想到御花园里散散心，于是带着所有使徒和圣人去了，只留下圣彼得留在天堂看家。 上帝临行前吩咐说在他外出期间不得有人进入天堂，于是圣彼得站在天堂门口守着。 可不一会儿就听到有人敲门，彼得问是谁，要干什么？ "我是个可怜的、诚实的裁缝，请求让我进去。"一个平静的声音回答。 "好一个诚实的人！"彼得说，"就像绞架上的小偷那样！你一直小偷小摸，还偷了别人的衣服，你进不了天堂。天父说他外出期间严禁任何人入内。""行行好吧，"裁缝求道，"拣点桌上掉下来的东西算不上偷，根本不值得一提。你看，我是个跛子，为了走到这儿来，我脚上已经打起泡来了，不可能再走回去。我愿意干最脏最累的活，只求你让我进来。我会背孩子，给他们洗衣补衣、把他们玩脏的板凳擦干净。"彼得被他的话打动了，把天堂的门开了一条窄窄的缝，让瘦小的瘸腿裁缝溜了进来。 彼得要他安安静静地坐在门后角落里，以免上帝回来的时候发现了发脾气。 可彼得一出门，他就充满好奇地到处走、到处看，把天堂各处都看了个遍。 最后他来到一个地方，那里摆满了各种珍贵的椅子，其中有一把是纯金的，上面镶满了宝石，而且比其它椅子高多了，前面还有张脚凳。 上帝在家时就是坐在那张椅子上，观察地上所发生的一切的。 裁缝站在那儿，久久盯着那张椅子，根本没心再看别的东西了。 最后他忍不住好奇地爬到那椅子上坐了下来。 这一下，他可看到了地上的每件事情了。 他看到一个又丑又老的妇人在小溪边洗东西时将两条丝巾悄悄抽出来藏到一边，裁缝一看气坏了，一把抓起金脚凳朝那老小偷砸了下去。 他一看没法将那凳子拿回来放回原处了，赶忙悄悄从椅子上溜下来，仍旧回到门后角落里坐着，装作没有动过的样子。
天堂的主人上帝回来时没有发现门后的裁缝。 可是当他坐到椅子上时，发现搁脚的凳子不见了。 他问彼得凳子哪儿去了，彼得说不知道。 上帝又问彼得有没有人来过。 "没人到这儿来过，"彼得回答说，"只有一个跛脚裁缝，这会儿还在门后面坐着呢。"
上帝叫人把裁缝叫来，问他是不是拿了那张凳子，放到哪儿去了？ "殿下，"裁缝高兴地回答说："我看到一个老妇人在洗衣服的时候偷丝巾。我一气之下就把凳子砸下去了。"
"你这个无赖！"上帝说，"假如我也像你那样判是非，你还有今天？假如我也像你那样判是非，这些椅子、凳子甚至连叉子也该早扔没了。你不能再呆在天堂了，必须立刻出去。想上哪儿上哪儿吧 ，这里除了我，谁也没权治别人的罪。 "
彼得只好把裁缝带出天堂。 裁缝的鞋子也破了，脚上全是泡，只好柱着拐杖到那些好士兵寻欢作乐的"等候"处去了。
天堂的主人上帝回来时没有发现门后的裁缝。 可是当他坐到椅子上时，发现搁脚的凳子不见了。 他问彼得凳子哪儿去了，彼得说不知道。 上帝又问彼得有没有人来过。 "没人到这儿来过，"彼得回答说，"只有一个跛脚裁缝，这会儿还在门后面坐着呢。"
上帝叫人把裁缝叫来，问他是不是拿了那张凳子，放到哪儿去了？ "殿下，"裁缝高兴地回答说："我看到一个老妇人在洗衣服的时候偷丝巾。我一气之下就把凳子砸下去了。"
"你这个无赖！"上帝说，"假如我也像你那样判是非，你还有今天？假如我也像你那样判是非，这些椅子、凳子甚至连叉子也该早扔没了。你不能再呆在天堂了，必须立刻出去。想上哪儿上哪儿吧 ，这里除了我，谁也没权治别人的罪。 "
彼得只好把裁缝带出天堂。 裁缝的鞋子也破了，脚上全是泡，只好柱着拐杖到那些好士兵寻欢作乐的"等候"处去了。
Eens gebeurde het, dat, op een mooie dag, onze Lieve Heer een wandeling ging maken in de tuin van de hemel, en Hij nam alle apostelen en alle heiligen mee, zodat er niemand meer in de hemel overbleef dan de heilige Petrus. Onze Lieve Heer had hem bevolen om in die tussentijd niemand binnen te laten, dus stond Petrus bij de hemelpoort en hield wacht.
Het duurde niet lang, of iemand kwam aankloppen. Petrus vroeg, wie het was en wat hij wilde. "Ik ben een arme, eerlijke kleermaker," antwoordde een benepen stemmetje, "die toegang vraagt." - "Eerlijk?!" zei Petrus, "zeker als de dief aan de galg. Je had altijd lange vingers en je hebt heel wat mensen stof afgezet. In de hemel kom je niet, Onze Heer heeft me verboden, om iemand binnen te laten, zolang Hij er niet is." - "Wees toch barmhartig!" riep de kleermaker, "Kleine stukjes afval die vanzelf van de kniptafel vallen, dat is geen diefstal, daar praten we niet eens over. Kijk, ik hink en ik heb van de lange weg blaren aan mijn voeten, ik kan onmogelijk terug. Laat mij maar binnen. Ik zal het vuile werk doen. Ik wil met kinderen sjouwen, luiers spoelen, banken afnemen en drogen, en kapotte kleren maken."
Nu liet Petrus zich vermurwen en opende de hemelpoort net zo ver voor de kreupele kleermaker, dat z'n magere lijf door de kier kon. Hij moest maar in een hoekje achter de deur gaan zitten en daar heel stil en koest zijn, zodat onze Lieve Heer als Hij terugkwam, hem niet zien zou en boos worden. De kleermaker deed het, maar toen Petrus eens de deur uitging, stond hij stil op, en ging nieuwsgierig in alle hoeken van de hemel kijken, en nam alles eens goed op. Eindelijk kwam hij bij een plek, daar stonden veel mooie, kostelijke stoelen in een kring en in het midden stond een gouden zetel, met schitterende edelstenen bezet, die ook veel hoger was dan de andere stoelen, en er stond een gouden voetenbank voor. Maar dat was de troon waarop Onze Lieve Heer zat als hij thuis was en daarvandaan kon men alles zien wat er op aarde gebeurde.
De kleermaker bleef een hele poos bij die troon staan kijken, want dat vond hij nog het mooiste van alles. Eindelijk kon hij zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen, klom erop en ging erop zitten. Toen zag hij alles wat op aarde gebeurde; en hij zag een oude, lelijke vrouw; ze stond bij een beek te wassen en ze legde twee sluiers heimelijk opzij. De kleermaker werd daar zo woedend om, dat hij de gouden voetenbank greep en door de hemel op aarde gooide naar de oude dievegge toe. Maar daar hij de voetenbank niet meer terug kon halen, sloop hij verlegen van de troon weg en kroop stilletjes naar z'n plaatsje achter de deur en deed of er geen vuiltje aan de lucht was.
Toen de Heer en Meester met het hemelse gevolg weer terugkwam, zag hij het kleermakertje achter de deur niet; maar toen Hij op de troon ging zitten, was de voetenbank er niet. Hij vroeg aan Petrus, waar de voetenbank gebleven was, maar Petrus wist er niets van. Toen vroeg Hij verder, of Petrus niemand binnengelaten had. "Ik zou niemand weten," zie Petrus, "dan een manke kleermaker, die nog achter de deur zit te wachten." Toen liet Onze Lieve Heer de kleermaker komen en vroeg hem of hij de voetenbank soms weggenomen had en waar hij hem neergezet had.
"O Heer," zei de kleermaker verheugd, "ik heb hem in woede naar de aarde geworpen, naar een oud mens dat ik bij 't wassen twee sluiers zag stelen." - "O jij schelm," sprak de Heer, "als het recht zo ging als jij het doet, hoe denk je dan dat het met jou gesteld zou zijn? Ik zou al lang geen stoelen, geen banken, ja zelfs geen pook meer hier hebben gehad, maar alles naar de zondaren geworpen hebben. Voortaan kun je niet meer in de hemel blijven, maar je moet weer naar buiten voor de poort; zie dan maar waar je terecht komt. Hier mag niemand straffen dan Ik alleen, de Heer."
Petrus moest de kleermaker weer buiten de poort brengen, en omdat hij kapotte schoenen had en voeten vol blaren, nam hij een stok in de hand en trok naar 'Wacht-een-Wijle' waar de dappere soldaten zitten te drinken!