Ngày xửa ngày xưa, có một cô bé bướng bỉnh và hiếu động. Cô không nghe lời cha mẹ: Các bạn có biết cô bé như thế nào không? Mời các bạn nghe câu chuyện sau.
Một ngày kia cô nói với bố mẹ:
- Con nghe kể nhiều về bà Trude, con muốn đến chỗ bà ấy, mọi người kể rằng, ở nhà bà mọi thứ đều lạ kỳ, bí ẩn. Con rất muốn được xem tận mắt.
Bố mẹ cấm cô rất nghiêm ngặt và còn dặn:
- Bà Trude rất độc ác, toàn làm những điều ma quỷ. Con không được tới đó, nếu con đi thì con không phải là con của cha mẹ nữa.
Cô bé vẫn không nghe lời cha mẹ, tự ý đi đến chỗ bà Tơruđơ.
Thấy cô bé tới, bà Trude hỏi:
- Sao con lại xanh xám cả mặt mày thế?
Cô bé run rẩy đáp:
- Trời ơi, những vật mà con nhìn thấy làm con sợ hết hồn.
- Thế con nhìn thấy cái gì?
- Ở bậc cửa nhà, con nhìn thấy một người đàn ông đen như than.
- Đó chính là người chuyên đốt củi lấy than.
- Rồi con lại nhìn thấy một người đàn ông xanh như màu lá.
- Đó là một người thợ săn.
- Sau đó con lại nhìn thấy một người đàn ông màu đỏ chói.
- Đó là ông mổ bò.
- Trời, sao nhìn qua cửa sổ con không thấy bà, con chỉ thấy hình một con quỷ có cái đầu đỏ như lửa đang cháy.
Bà Trude nói:
- Ái chà chà, thế thì con nhìn thấy dung nhan thật của mụ phù thủy rồi. Ta đợi con đã từ lâu và mong con đến. Nay ta đã rõ con là người thế nào.
Bà biến cô bé thành một khúc gỗ và ném vào lửa. Khi khúc gỗ bùng cháy, bà ngồi bên cạnh lửa để sưởi ấm và nói:
- Giờ thì ta đã rõ mọi việc!
Một ngày kia cô nói với bố mẹ:
- Con nghe kể nhiều về bà Trude, con muốn đến chỗ bà ấy, mọi người kể rằng, ở nhà bà mọi thứ đều lạ kỳ, bí ẩn. Con rất muốn được xem tận mắt.
Bố mẹ cấm cô rất nghiêm ngặt và còn dặn:
- Bà Trude rất độc ác, toàn làm những điều ma quỷ. Con không được tới đó, nếu con đi thì con không phải là con của cha mẹ nữa.
Cô bé vẫn không nghe lời cha mẹ, tự ý đi đến chỗ bà Tơruđơ.
Thấy cô bé tới, bà Trude hỏi:
- Sao con lại xanh xám cả mặt mày thế?
Cô bé run rẩy đáp:
- Trời ơi, những vật mà con nhìn thấy làm con sợ hết hồn.
- Thế con nhìn thấy cái gì?
- Ở bậc cửa nhà, con nhìn thấy một người đàn ông đen như than.
- Đó chính là người chuyên đốt củi lấy than.
- Rồi con lại nhìn thấy một người đàn ông xanh như màu lá.
- Đó là một người thợ săn.
- Sau đó con lại nhìn thấy một người đàn ông màu đỏ chói.
- Đó là ông mổ bò.
- Trời, sao nhìn qua cửa sổ con không thấy bà, con chỉ thấy hình một con quỷ có cái đầu đỏ như lửa đang cháy.
Bà Trude nói:
- Ái chà chà, thế thì con nhìn thấy dung nhan thật của mụ phù thủy rồi. Ta đợi con đã từ lâu và mong con đến. Nay ta đã rõ con là người thế nào.
Bà biến cô bé thành một khúc gỗ và ném vào lửa. Khi khúc gỗ bùng cháy, bà ngồi bên cạnh lửa để sưởi ấm và nói:
- Giờ thì ta đã rõ mọi việc!
Dịch: Lương Văn Hồng, © Lương Văn Hồng
Vivió hace mucho tiempo, en un país muy lejano, una linda muchachita curiosa, indiscreta y desobediente. Sus padres no conseguían sacar partido de ella, tan rebelde como era, y les preocupaba que siguiera creciendo sin poder domar su testarudez. Un día se dirigió a ellos con estas palabras: - Mamá, papá, he decidido ir a conocer a la famosa Dama Duende.
- ¡No vayas hija mía!, - Le advirtieron ellos - Pues su fama proviene de su maldad. Es una mujer siniestra que no guarda nada bueno y no será una visita provechosa para ti. - Sin embargo, - contestó la muchacha - yo he oído que es capaz de hacer prodigios y que dispone de poderes mágicos que le permiten realizar las mayores maravillas. ¡Iré a conocerla!
De nada sirvieron las advertencias, súplicas y consejos de sus progenitores, y a la mañana siguiente la chiquilla partió en busca de la misteriosa Dama Duende. Caminando por la vereda que conducía a lo más recóndito del bosque, al fín halló la cabaña donde habitaba la extraña mujer: - Entra y cálmate, estás temblando como un ratoncillo asustado - Observó la enigmática Dama al verla.
- Señora, viniendo hacia aquí he encontrado a un hombre verde que me ha dado un susto de muerte - Explicó la muchacha. - No había razón para tanto miedo, seguramente sería un cazador. - Alegó la dama dulcemente. - También me topé con un hombre negro que me hizo temblar. - Sería un carbonero, no había motivo para temerle. - Razonó la mujer acercándose a la niña.
- Dama Duende, debo deciros que mientras venía hacia aquí para conoceros hubo otro incidente que me provocó mucho miedo: se cruzó en mi camino un hombre rojo. - A buen seguro era un carnicero: no había motivo para tu miedo. - Respondía la Dama Duende con paciencia. En su cara, una enigmática mueca comenzaba a perfilarse y su voz se tornaba más zalamera con cada palabra pronunciada.
- También me ocurrió, Señora, que antes de llamar a vuestra puerta atisbé por la ventana y ví al demonio en persona, echando fuego por la boca, con afiladas garras y lanzando estertóreos aullidos. - ¡Ja, ja, ja! - La dama no pudo evitar una sardónica carcajada, al tiempo que cambiaba su agradable y dulce aspecto por el de una horrible bruja, encorvada y fea.
- Lo único que viste - continuó hablando la mujer a la niña cada vez más espantada -, fue a la Dama Duende ataviada con sus mejores galas y luciendo su verdadero aspecto. Pero no te preocupes, porque llevo mucho tiempo esperándote y tu misión a mi lado va a comenzar en breve. ¡Acércate a mi lado, que me alumbrarás! "Sin duda requiere mi ayuda," - pensó la incauta niña.
Pero cuando se acercó a la bruja, ésta la convirtió en un tronco de leña que echó a la lumbre de la chimenea, y cuando ya había prendido con el fuego, la horripilante bruja se sentó cerca y dijo en voz alta: - ¡Esta si que da luz! ¡Otra alma inocente en mi hoguera aumentará aún más mi poder! Y nunca más se supo de la curiosa niña y nunca se apagó la llama de aquel tenebroso hogar.
- ¡No vayas hija mía!, - Le advirtieron ellos - Pues su fama proviene de su maldad. Es una mujer siniestra que no guarda nada bueno y no será una visita provechosa para ti. - Sin embargo, - contestó la muchacha - yo he oído que es capaz de hacer prodigios y que dispone de poderes mágicos que le permiten realizar las mayores maravillas. ¡Iré a conocerla!
De nada sirvieron las advertencias, súplicas y consejos de sus progenitores, y a la mañana siguiente la chiquilla partió en busca de la misteriosa Dama Duende. Caminando por la vereda que conducía a lo más recóndito del bosque, al fín halló la cabaña donde habitaba la extraña mujer: - Entra y cálmate, estás temblando como un ratoncillo asustado - Observó la enigmática Dama al verla.
- Señora, viniendo hacia aquí he encontrado a un hombre verde que me ha dado un susto de muerte - Explicó la muchacha. - No había razón para tanto miedo, seguramente sería un cazador. - Alegó la dama dulcemente. - También me topé con un hombre negro que me hizo temblar. - Sería un carbonero, no había motivo para temerle. - Razonó la mujer acercándose a la niña.
- Dama Duende, debo deciros que mientras venía hacia aquí para conoceros hubo otro incidente que me provocó mucho miedo: se cruzó en mi camino un hombre rojo. - A buen seguro era un carnicero: no había motivo para tu miedo. - Respondía la Dama Duende con paciencia. En su cara, una enigmática mueca comenzaba a perfilarse y su voz se tornaba más zalamera con cada palabra pronunciada.
- También me ocurrió, Señora, que antes de llamar a vuestra puerta atisbé por la ventana y ví al demonio en persona, echando fuego por la boca, con afiladas garras y lanzando estertóreos aullidos. - ¡Ja, ja, ja! - La dama no pudo evitar una sardónica carcajada, al tiempo que cambiaba su agradable y dulce aspecto por el de una horrible bruja, encorvada y fea.
- Lo único que viste - continuó hablando la mujer a la niña cada vez más espantada -, fue a la Dama Duende ataviada con sus mejores galas y luciendo su verdadero aspecto. Pero no te preocupes, porque llevo mucho tiempo esperándote y tu misión a mi lado va a comenzar en breve. ¡Acércate a mi lado, que me alumbrarás! "Sin duda requiere mi ayuda," - pensó la incauta niña.
Pero cuando se acercó a la bruja, ésta la convirtió en un tronco de leña que echó a la lumbre de la chimenea, y cuando ya había prendido con el fuego, la horripilante bruja se sentó cerca y dijo en voz alta: - ¡Esta si que da luz! ¡Otra alma inocente en mi hoguera aumentará aún más mi poder! Y nunca más se supo de la curiosa niña y nunca se apagó la llama de aquel tenebroso hogar.