Er was eens een boer, en die had een trouwe hond, en die heette Sultan. Hij was oud geworden en al z'n tanden was hij kwijt, zodat hij niets meer vast kon pakken. Eens op een keer stond de boer met z'n vrouw voor de huisdeur. Hij zei: "Die ouwe Sultan zal ik morgen maar doodschieten; die kan toch niets meer." Maar de vrouw, die medelijden had met het arme dier, antwoordde: "Hij heeft ons zo veel jaren trouw gediend, nu kan er toch wel genadebrood op overschieten." - "Och kom," zei de man, "je bent niet goed wijs, geen tand heeft hij meer in z'n bek, geen dief zal voor hem bang zijn; z'n tijd is om. Hij heeft ons trouw gediend, daar heeft hij ook alles voor gehad, en ook goed ook."
Niet ver daarvandaan lag Sultan in de zon, helemaal uitgestrekt. Het arme dier had alles gehoord en hij werd verslagen, dat het morgen zijn laatste dag zou zijn. Nu had hij een grote vriend: dat was de wolf. 's Avonds sloop hij naar het bos, en klaagde bij de wolf over het lot, dat hem beschoren was. "Hoor es, neef," zei de wolf, "houd er de moed maar in. Ik zal je wel helpen. Ik heb al wat bedacht. Morgenvroeg gaat de baas met de vrouw hooien: dan nemen ze 't kleine kind mee, omdat er niemand in huis blijft. Onder 't hooien leggen ze 't kind altijd achter een hek in de schaduw. Daar moetje naast gaan liggen, net of je de wacht wilt houden. Dan zal ik uit 't bos komen en 't kind meenemen; jij springt me na in volle vaart, of je 't me weer wil afpakken. Dan laat ik 't vallen, en jij brengt 't weer terug naar de ouders: die geloven dat jij 't hebt gered, en zijn veel te dankbaar om je ooit iets te doen; integendeel, je komt helemaal in de gratie, en je zult vertroeteld worden en verwend, tot aan 't eind van je dagen."
Dat voorstel beviel de hond, en zoals 't bedacht was, zo werd 't gedaan. De vader schreeuwde luid, toen hij de wolf met 't kind over 't land zag lopen, maar toen de ouwe Sultan 't weer terug bracht, streelde hij hem en zei: "Jou zullen we niets doen, we zullen goed voor je zijn, zolang je leeft." En tegen zijn vrouw zei hij: "Ga nu meteen naar huis en kook een lekkere pap voor Sultan, daar hoeft hij niet op te bijten, en geef hem mijn hoofdkussen, dat geef ik hem om op te liggen." Van toen af had de oude Sultan het goed, zo goed als hij 't maar wensen kon. Kort daarop kreeg hij bezoek van de wolf, die blij was dat alles zo goed was geslaagd. "Maar neef," zei de wolf, "nou moetje ook een oogje dicht doen, als ik bij gelegenheid de baas eens een vet schaap afhandig maak. De tijden zijn tegenwoordig zo moeilijk." - "Reken daar niet op," zei de hond, "de baas blijft bij mij nummer één, daar stap ik niet van af." De wolf dacht niet dat het zo ernstig gemeend was, 's nachts kwam hij aangeslepen en hij wilde dat vette schaap komen halen. Maar de boer, die door de hond gewaarschuwd was, stond hem op te wachten en kamde hem flink z'n haar met de hooivork. De wolf moest de aftocht blazen, maar hij riep de hond toe: "Wacht maar, lelijkerd, daar zal je voor boeten." De volgende morgen kwam er uit naam van de wolf een varken om de hond in 't bos te dagen, om de zaak uit te vechten. Ouwe Sultan kon geen andere secondant vinden dan een poes, die maar drie poten had, en toen ze er samen op af gingen, hompelde de arme poes met moeite voort en stak van pijn z'n staart in de hoogte. De wolf en z'n secondant waren al op de afgesproken plaats, maar toen ze de tegenstanders aan zagen komen, dacht de wolf dat er één met opgestoken zwaard liep, want daar zag hij de kattestaart voor aan. En toen 't arme dier op z'n drie poten voortstrompelde, dachten ze niets meer of minder, dan dat hij telkens een steen opraapte om daarmee te kunnen gooien. Toen werden ze allebei bang, het varken kroop in de bladeren, en de wolf sprong in een boom. Toen de poes en de hond aankwamen, verbaasden ze zich dat zich niemand vertoonde. Het varken had zich niet helemaal kunnen verbergen in de bladeren: z'n twee oren staken nog omhoog. Terwijl de kat speurend rondkeek, trilde 't oor van 't varken even; poes, die dacht dat 't een muis was, vloog erop af en beet stevig vast. Daar sprong het varken wild schreeuwend op, en riep: "Daar in de boom, daar zit de dief!" De hond en de kat keken om hoog; daar zagen ze de wolf zitten. Hij schaamde zich dat hij zo bang was geweest en hij nam graag aan, dat ze voortaan weer in vrede en vriendschap zouden leven.
一个牧羊人有一条很忠诚的狗，叫做苏丹。 苏丹现在已经老了，连牙齿也掉完了。 有一天，牧羊人和他的妻子站在房屋前，牧羊人说："我准备明天上午把老苏丹杀掉，因为它已经没有用了。"妻子却说道："请把这条可怜的狗留下吧，它为我们忠心耿耿地服务了许多年，我们应该在它有生之年里继续供养它。"牧羊人反驳她说："可我们留着它又能为我们做什么事呢？它嘴里没有一颗牙齿，小偷根本不会在乎他。你说得不错，它的确为我们做过不少事，但那是它谋生的方式，我们也不曾亏待它呀！它现在这样子，明天杀了它更好。"
可怜的苏丹就躺在他们身旁不远处，它把牧羊人和他妻子的这番对话都听了去，想到明天就是它的末日，它非常害怕。 傍晚，它去了住在森林里的好朋友狼那儿，把自己的事都告诉了它，说他的主人准备明天要将它杀死。 狼听了说道："你先别慌，我给你出一个好主意。你的主人每天清晨都会带着他们的小孩去地里干活，这你是知道的。他们干活时，就会把小孩放在篱笆下的阴凉处。明天清晨你蹲在小孩附近，做出照看小孩的样子，我从森林里跑出来把小孩叼走，你必须装做拼命追赶我的样子，我也装做惊慌的样子扔下小孩逃走。然后你就可以把小孩带回去了。经过这一闹，你的主人一定会很感激你救回了他们的孩子，他们就会留下你，继续供养你了。"狗非常赞赏这个办法。
第二天清晨，它们按计划进行，狼刚把小孩叼走跑不多远，牧羊人和他妻子就惊慌地叫喊起来。 这时候，老苏丹跳起来奋力向狼追去，很快就追上了狼，并帮它的男主人和女主人救回了那可怜的小家伙。 看见小孩安然无恙，牧羊人拍了拍苏丹的头，说道："老苏丹，你从狼口里救回了我们的孩子，我不会再杀你了，还要好好地养活你，给你好多吃的东西。"说完又转头对妻子说："走！回家去吧，给老苏丹做一顿好吃的，把我的旧靠垫做窝给它睡，让它过得好一点。"从这以后，苏丹终于如愿以偿，过上了倍受主人家青睐的生活。
不久，狼来向苏丹祝贺，同时对它说："我的好朋友，现在你也该帮我个忙了，我很久没吃过一顿饱餐了 ，就请你在我抓吃你主人的肥羊时，把头调过去，只当没看见。 "苏丹说："那不行，我得忠于我的主人。 "狼听了之后，以为它不过是说说笑话，不会认真对待此事的。晚上，它跑来准备抓只羊美餐一顿，但苏丹把狼的企图告诉了主人。主人躲在羊圈的门后面，等候着狼的到来。狼来了以后，主人等它正忙着物色肥羊时，一记闷棍狠狠地打在了它的背上，连背上的毛都掉下了好大一撮，狼仓皇逃走了。
挨了这一棍，狼非常气愤，它叫苏丹是"一个老杂种"，发誓要对它进行报复。 第二天早晨，狼派野猪来挑战，要苏丹到森林里去，以决斗的方式来解决它们之间的事。 此刻，苏丹除了主人家的一只三条腿的瘸脚猫外，再也找不到第二个帮手，它只好叫上这只猫和它一道前往。 这可怜的猫跛着腿走起路来极不方便，所以就把尾巴举起来平衡身子。
狼和野猪先在路上等着苏丹，当它们发现对方时，远远看见猫竖在空中那长长的尾巴，以为那是猫为帮助苏丹决斗而带来的一把刀。 猫走起来一跛一跛的，它们以为猫每跛一次，就拾起了一块石头，是准备用来向它们投掷的。 看到这情况，它们俩心里害怕起来，打起了退堂鼓，说最好取消决斗为好。 说完，野猪急急忙忙地藏进了灌木丛里，狼跳到一棵大树上。 苏丹和猫不久就走了过来，四下一瞧，很奇怪它们怎么还没来。 然而，野猪这时还没有把自己完全藏好，它的耳朵还露在灌木丛外面，就在它的耳朵轻轻晃动之际，那只猫觉察到有东西在灌木丛中晃动，以为是一只老鼠，跳起来扑了上去，又是撕咬又是抓挠。 野猪受不了了，它又是跳又是叫，一边逃跑，一边大声叫道："快看树上，那上面坐的才是你们要找的对头。"苏丹和猫一齐向树上望去，后见狼正坐在树枝上，它们叫它是一个胆小鬼，不准它下来。 狼十分羞愧，就答应和苏凡讲和，这样它和老苏丹又成了好朋友。
可怜的苏丹就躺在他们身旁不远处，它把牧羊人和他妻子的这番对话都听了去，想到明天就是它的末日，它非常害怕。 傍晚，它去了住在森林里的好朋友狼那儿，把自己的事都告诉了它，说他的主人准备明天要将它杀死。 狼听了说道："你先别慌，我给你出一个好主意。你的主人每天清晨都会带着他们的小孩去地里干活，这你是知道的。他们干活时，就会把小孩放在篱笆下的阴凉处。明天清晨你蹲在小孩附近，做出照看小孩的样子，我从森林里跑出来把小孩叼走，你必须装做拼命追赶我的样子，我也装做惊慌的样子扔下小孩逃走。然后你就可以把小孩带回去了。经过这一闹，你的主人一定会很感激你救回了他们的孩子，他们就会留下你，继续供养你了。"狗非常赞赏这个办法。
第二天清晨，它们按计划进行，狼刚把小孩叼走跑不多远，牧羊人和他妻子就惊慌地叫喊起来。 这时候，老苏丹跳起来奋力向狼追去，很快就追上了狼，并帮它的男主人和女主人救回了那可怜的小家伙。 看见小孩安然无恙，牧羊人拍了拍苏丹的头，说道："老苏丹，你从狼口里救回了我们的孩子，我不会再杀你了，还要好好地养活你，给你好多吃的东西。"说完又转头对妻子说："走！回家去吧，给老苏丹做一顿好吃的，把我的旧靠垫做窝给它睡，让它过得好一点。"从这以后，苏丹终于如愿以偿，过上了倍受主人家青睐的生活。
不久，狼来向苏丹祝贺，同时对它说："我的好朋友，现在你也该帮我个忙了，我很久没吃过一顿饱餐了 ，就请你在我抓吃你主人的肥羊时，把头调过去，只当没看见。 "苏丹说："那不行，我得忠于我的主人。 "狼听了之后，以为它不过是说说笑话，不会认真对待此事的。晚上，它跑来准备抓只羊美餐一顿，但苏丹把狼的企图告诉了主人。主人躲在羊圈的门后面，等候着狼的到来。狼来了以后，主人等它正忙着物色肥羊时，一记闷棍狠狠地打在了它的背上，连背上的毛都掉下了好大一撮，狼仓皇逃走了。
挨了这一棍，狼非常气愤，它叫苏丹是"一个老杂种"，发誓要对它进行报复。 第二天早晨，狼派野猪来挑战，要苏丹到森林里去，以决斗的方式来解决它们之间的事。 此刻，苏丹除了主人家的一只三条腿的瘸脚猫外，再也找不到第二个帮手，它只好叫上这只猫和它一道前往。 这可怜的猫跛着腿走起路来极不方便，所以就把尾巴举起来平衡身子。
狼和野猪先在路上等着苏丹，当它们发现对方时，远远看见猫竖在空中那长长的尾巴，以为那是猫为帮助苏丹决斗而带来的一把刀。 猫走起来一跛一跛的，它们以为猫每跛一次，就拾起了一块石头，是准备用来向它们投掷的。 看到这情况，它们俩心里害怕起来，打起了退堂鼓，说最好取消决斗为好。 说完，野猪急急忙忙地藏进了灌木丛里，狼跳到一棵大树上。 苏丹和猫不久就走了过来，四下一瞧，很奇怪它们怎么还没来。 然而，野猪这时还没有把自己完全藏好，它的耳朵还露在灌木丛外面，就在它的耳朵轻轻晃动之际，那只猫觉察到有东西在灌木丛中晃动，以为是一只老鼠，跳起来扑了上去，又是撕咬又是抓挠。 野猪受不了了，它又是跳又是叫，一边逃跑，一边大声叫道："快看树上，那上面坐的才是你们要找的对头。"苏丹和猫一齐向树上望去，后见狼正坐在树枝上，它们叫它是一个胆小鬼，不准它下来。 狼十分羞愧，就答应和苏凡讲和，这样它和老苏丹又成了好朋友。