Bir zamanlar iki erkek kardeş vardı; biri zengindi, öbürü fakirdi. Zengin olanı kuyumcuydu ve kötü kalpliydi. Fakir olanıysa süpürge yaparak geçimini sağlıyordu; iyi kalpli ve dürüst bir insandı.
Fakir olanın iki tane oğlan çocuğu vardı. Bunlar ikizdi; hık demiş birbirlerinin burnundan düşmüştü. Bu iki oğlan ara sıra zengin amcalarının evine gidiyor ve orada çöp tenekesinde ne bulurlarsa onu alıp yiyordu.
Bir gün fakir adam çalıçırpı toplamak üzere ormana gitti. Orada o zamana kadar hiç rastlamadığı güzellikte bir altın kuş gördü. Hemen yerden bir taş alarak fırlattı, kuşa isabet ettirdiyse de yere sadece altın bir kanat düştü. Ve kuş uçup gitti.
Adam kanadı alarak erkek kardeşine getirdi. Kardeşi, "Bu saf altın" diyerek karşılığında kardeşine çok para verdi.
Ertesi gün adam bir kayın ağacına tırmandı; birkaç dal kesecekti. Ama aynı kuş oradan uçup kaçtı. Adam onun yuvasını arayıp buldu; yuvada tek bir altın yumurta vardı. Onu alarak kardeşine götürdü. Kardeşi, "Bu saf altın" diyerek ederi neyse onu para olarak verdi.
Derken kuyumcu, "Bana kuşu getir, ben onu istiyorum" dedi.
Fakir adam üçüncü kez ormana gitti ve yine ağaca tünemiş olan o kuşu gördü. Bir taş savurarak vurup yere düşürdü; sonra onu kardeşine götürdü. Kuyumcu ona yığınla para ödedi.
"Bu beni yeterince geçindirir" diyen adam, evine döndü.
Kuyumcu akıllı ve kurnazdı; bunun nasıl bir kuş olduğunu bilmek istedi. Karısını çağırarak şöyle dedi: "Şu altın kuşu kızart bakalım, ama hiçbir şeyini atma. Onu sadece ben yemek istiyorum."
Ancak bu sıradan bir kuş değildi. Kim yüreğinden ve karaciğerinden yerse her sabah yastığının altında altın buluyordu.
Kadın kuşu temizledi, şişe geçirip kızartmaya başladı. Kendisi başka bir iş yapmak üzere mutfaktan çıkarken onu ateşte bıraktı. Tesadüf bu ya, aynı anda süpürgecinin iki oğlu şişe geçirilmiş kuşun yanına vardı. Onu birkaç kere ateşte çevirdiler. Bu sırada kuştan ufak bir parça tavaya düştü. Oğlanlardan biri: "Karnım çok acıktı. Şundan bir parçacık yesek kimse farkına varmaz" dedi.
İkisi de ufak birer parça yedi, ama kadın geri dönüp de onların yediğini görünce: "Ne yediniz?" diye sordu.
"Birkaç parça et düşmüştü, onu yedik. Yüreğiyle karaciğeri" diye cevap verdiler.
Kadın dehşet içinde kaldı, kocası farkına varıp da kızmasın diye hemen bir tavuk keserek onun yüreğiyle karaciğerini altın kuşun yanına koydu. Kızarttıktan sonra da kuşu kuyumcuya verdi. Adam onları tek başına güzelce yedi, geriye hiçbir şey bırakmadı.
Ertesi sabah altın bulacağı umuduyla yastığının altına el atınca, her zamankinden çok daha az altın buldu.
İki çocuksa başlarına nasıl bir talih kuşu konduğundan habersizdiler. Ertesi sabah yataktan kalktıklarında yere bir şey düştü. Alıp baktılar, iki tane altın parçasıydı bu! Onları babalarına götürdüler. Adam, "Bu nasıl oldu acaba?" diye sordu.
Ertesi sabah yine iki altın buldular ve ileriki günlerde de aynı şey oldu.
Fakir adam kardeşinin yanına vararak bu acayip olayı anlattı. Kuyumcu bunun nasıl olduğunu hemen anladı; altını bulanlar kuşun yüreğiyle karaciğerini yemiş olmalıydı! Çok kıskanç ve acımasız bir adam olduğu için intikam almaya karar verdi ve süpürgeciye:
"Senin çocuklarının içine İblis düşmüş. Sakın o altınları alma; çocuklarını da daha fazla evinde tutma! İblis onlara hükmediyor hep, sonunda sen de zarara uğrarsın ha!" dedi.
Adam İblis'ten o kadar korktu ki, içi yansa da ikiz çocuklarını ormana götürüp orada bıraktı. Çocuklar ormanda dolaşmaya başladılar, evlerine dönüş yolunu aradılarsa da bulamayıp yollarını kaybettiler.
Derken bir avcıyla karşılaştılar. Adam, "Siz kimsiniz, çocuklar?" diye sordu.
"Biz süpürge saran fakir çocuklarız" diye cevap verdiler ve kendi yastıklarının altında hep altınbuldukları için babaları tarafından ormana atıldıklarını anlattılar.
"Haklıysanız ve de numara yapmıyorsanız mesele yok" dedi avcı. Aslında iyi bir adamdı, kendi çocukları yoktu ve bu çocuklardan hoşlanmıştı.
"Sizin babanız ben olayım; ben sizi büyütürüm" dedi.
Çocuklar onun yanında avcılığı öğrendiler ve her sabah yastık altında buldukları altınları gelecekte işe yarar düşüncesiyle sakladılar.
Olgun çağa geldiklerinde bir gün avcı onları ormana götürdükten sonra şöyle dedi: "Bugün prova atışı yapacaksınız; başarırsanız avcı olmuş olacaksınız ve ben de sizi özgür bırakacağım."
Oğlanlar söz dinleyerek onunla beraber ormana gidip yerlerini aldılar. Uzun zaman bekledikleri halde hiçbir vahşi hayvan çıkmadı karşılarına.
Avcı şöyle bir havaya baktı ve üçgen şeklinde uçan bir kaz sürüsü gördü. Oğlanlardan birine: "Ateş et, her köşeden bir kaz yere düşsün" dedi. Oğlan ateş etti ve üç kaz yere düştü.
Derken yine bir kuş sürüsü göründü; hepsi iki rakamı gibi uçuyordu. Avcı öbür oğlandan sürünün her ucundan bir kuş vurmasını istedi. O da bu işi başardı.
Bunun üzerine adam, "Sizi artık özgür bırakıyorum, ikiniz de usta avcı oldunuz" dedi.
İki kardeş oradan uzaklaşıp ormana daldılar ve ne yapmak gerektiği konusunda kafa kafaya verip bir karara vardılar.
O akşam yemeğe oturduklarında babalıklarına, "Bir ricamızı yerine getirmezsen şu yemeğe dokunmayacağız, tek bir lokma ağzımıza almayacağız" dediler.
"Neymiş o ricanız?" diye sordu adam.
"Avcılığı öğrendik, izin ver de artık buradan gidip kendi başımızın çaresine bakalım" dediler.
Adam buna sevindi. "Tam erkek gibi konuştunuz. Böyle olmasını ben de isterim. Buradan gidebilirsiniz, yolunuz açık olsun" dedikten sonra hep birlikte neşe içinde yiyip içtiler.
Vedalaşma günü geldiğinde avcı her birine bir tüfek ve bir köpek vererek kendi biriktirdiği altınlardan istedikleri kadar almalarına izin verdi. Sonra bir süre onlarla birlikte yürüdü.
Vedalaşma anı geldiğinde onlara parlak bir bıçak vererek şöyle dedi: "Yollarınızın ayrılacağı yerde bu bıçağı bir ağaca saplayın, geri döndüğünüzde o bıçağı çekip alın ve bakın bakalım. Hangi yüzü paslanmışsa o yöne gideniniz ölmüş demektir. içinizden biri ölmediği sürece bıçağın her iki yüzü parlak kalacaktır."
Ve iki kardeş yola çıktı. Derken bir ormana vardılar; orman o kadar büyüktü ki, bir günde içinden çıkamadılar. Böylece geceyi orada geçirdiler; çantalarındaki yemeği yediler. Ertesi gün ne kadar yürüdülerse de ormandan bir türlü çıkamadılar. Yemekleri de bitince biri, "Bir hayvan vuralım, yoksa aç kalacağız" dedi. Tüfeğini doldurdu, önünden yaşlı bir tavşan geçerken ateş etmek istedi, ama hayvan ona şöyle seslendi:
Aman avcı, beni vurmazsan eğer,
İki yavru veririm, buna değer!
İki yavru veririm, buna değer!
Hemen çalılığa sıçrayarak oradan iki yavru alıp getirdi. Yavrular öyle uslu uslu oynadılar ki, avcılar onları öldürmeye kıyamayıp yanlarına aldılar. Zaten tavşan yavruları da onların peşinden gitti.
Çok geçmeden bir tilkiye rastladılar, tam onu vuracaklardı ki, hayvan şöyle seslendi:
Aman avcı, beni vurmazsan eğer,
İki yavru veririm, buna değer!
İki yavru veririm, buna değer!
Ve gidip iki yavru tilki getirdi. Avcılar onları da öldürmek istemedi, beraber oynasınlar diye tavşanların yanma kattılar!
Az sonra karşılarına fundalıklar arasından bir kurt çıktı. Avcılar silahlarını omuzladılar, ama hayvan şöyle seslendi:
Aman avcı, beni vurmazsan eğer,
İki yavru veririm, buna değer!
İki yavru veririm, buna değer!
İki kurt yavrusu diğerlerine katıldı. Derken bir ayıyla karşılaştılar; o da çok yaşamak niyetindeydi.
Aman avcı, beni vurmazsan eğer,
İki yavru veririm, buna değer!
İki yavru veririm, buna değer!
diye seslendi. O iki yavru da diğerlerine katılınca sayıları sekize çıktı. Sonunda karşılarına çıka çıka kim çıktı? Bir aslan! Yelesini silkerek onlara yaklaştı, ama oğlanlar korkmadı, silahlarını omuzladılar. Bunun üzerine aslan da
Aman avcı, beni vurmazsan eğer,
İki yavru veririm, buna değer!
İki yavru veririm, buna değer!
diye seslendi. Ve iki tane yavru aslan getirdi. Böylece oğlanların kendilerine hizmet verecek iki aslanı, iki ayısı, iki kurdu, iki tilkisi ve iki tavşanı oldu. Ancak bu arada açlıklarını yenememişlerdi. Tilkilere şöyle dediler: "Dinleyin bakalım, üçkâğıtçılar! Bize biraz yemek ayarlayın; sizler hep kurnazsınızdır."
Onlar şöyle cevap verdi: "Yakınlarda bir köy var, biz arada sırada oradan tavuk aşırırız; oraya giden yolu gösterelim size."
Ve o köye gittiler, biraz yiyecek satın aldılar, hayvanlara da yemlerini verdiler ve tekrar yola koyuldular.
Tilkiler o civardaki tavuk kümeslerinin bulunduğu yerleri iyi bildikleri için hepsinin yolunu avcılara gösterdiler.
iki kardeş böylece uzun süre yol aldılar, ama nereye git- tiyseler iş bulamadılar. "Bu böyle yürümeyecek; ayrılalım" dediler. Ve hayvanları paylaştılar; her biri bir aslan, bir ayı, bir kurt, bir tilki ve bir tavşan aldı. Sonra vedalaştılar ve ölünceye kadar birbirlerini seveceklerine dair söz vererek babalıklarının verdiği bıçağı bir ağaca saplayarak yollarını ayırdılar; biri doğuya gitti, öbürü batıya.
Küçük kardeş hayvanlarıyla birlikte bir şehre geldi; bu şehir tamamen kara çiçeklerle örtülüydü. Bir hana giderek hancıya, hayvanlarını barındıracak bir yeri olup olmadığını sordu. Hancı onlara bir ahır verdi; bu ahırın duvarında bir delik vardı. Tavşan hemen o delikten dışarı çıkarak kendine bir baş lahana ayarladı; tilki bir tavuk çalarak mideye indirdi, bununla yetinmeyip bir de horoz yedi. Ama kurt, ayı ve aslan vücutça çok iri olduklarından o delikten geçemediler. Hancı onları dışarıda otlamakta olan bir ineğin yanma bıraktı; hepsi o hayvanı yiyerek karın doyurdu.
Avcı hayvanlarını besledikten sonra hancıya şehrin neden böyle kara çiçeklerle kaplı olduğunu sordu.
Hancı, "Çünkü yarın kralımızın kızı ölecek" dedi.
Avcı sordu: "Ölümcül hastalığa mı yakalandı?"
"Hayır" diye cevap verdi hancı. "Kendisi sapasağlam ve sağlıklı, ama buna rağmen ölecek."
"Niye ki?" diye sordu avcı.
"Şehir dışında büyük bir dağ var; orada bir canavar kalıyor. İşte o canavara her yıl bir bakire kız kurban ediliyor, bu yapılmazsa tüm ülkeyi kesip kavuracak çünkü. Bugüne kadar ülkenin tüm bakireleri kurban edildi, geriye sadece kralın kızı kaldı. Ama işte başka çare yok! Onun da kurban edilmesi gerekiyor; yarın bu iş gerçekleşecek."
"Niye canavarı öldürmüyorlar?" diye sordu avcı.
"Şimdiye kadar pek çok şövalye bunu denedi, ama hepsi canlarından oldu. Kral canavarı öldürecek olana kızını verecek ve ölümünden sonra da o kişi kral olacak" diye cevap verdi hancı.
Avcı bir şey demedi. Ama ertesi sabah hayvanlarını yanına alarak Canavardağı'na çıktı. Orada ufak bir kilise vardı. Kilisenin sunağında üç tane bardak duruyordu, yanı sıra da şöyle bir yazı: "Kim bu bardaklardaki suyu içerse dünyanın en güçlü adamı olacak; kapı eşiğinde gömülü kılıcı da kullanabilecek."
Avcı bardaklara el sürmedi; doğru kapı eşiğinin önündeki toprağın altına kılıcı aradı oma onu yerinden kıpırdatamadı. Sonra geri dönüp bardaklardaki içkiyi içti, içer içmez kendini güçlü hissetti ve kılıcı kolaylıkla yerinden aldı.
Genç kızın canavara kurban edileceği saat gelince ona kral, saray nazırı ve saray erkanı eşlik etti. Kız ta uzakta, Canavardağı'nda avcıyı görünce canavarın kendisini beklediğini sandı. Önce oraya gitmek istemedi, ama o takdirde tüm şehrin mahvolacağım düşünerek ağır adımlarla ilerledi.
Kralla saray erkanı büyük bir üzüntü içinde geri döndüler, ama saray nazırı orada kalıp uzaktan her şeyi görmek istedi.
Kralın kızı dağa vardığında orada canavar değil, genç avcı beklemekteydi. Oğlan kıza korkmamasını, kendisini kurtaracağını söyleyerek onu kiliseye götürüp kapıyı dışardan kilitledi.
Çok geçmeden büyük bir gürültüyle yedi başlı canavar çıkageldi; avcıyı görünce şaşırdı: "Senin burada işin ne?" diye sordu.
Avcı şöyle cevap verdi: "Seninle dövüşmek istiyorum."
Canavar, "Burada çok şövalye can verdi; senin de işini bitireceğim" dedi yedi boğazından ateşler saçarak. Bu ateş, yaş otları tutuşturdu ve onlardan yükselen ısı ve duman nedeniyle avcı neredeyse boğulup ölecekti. Ancak aynı anda hayvanlar koşarak geldi ve ayaklarıyla basa basa ateşi söndürdüler. Bunun üzerine canavar avcıya saldırdı; oğlan kılıcını havada döndürdükten sonra onun üç başını kesip yere düşürdü.
Canavar çok kızdı, yerinde doğruldu ve tüm gücüyle ağzından alevler püskürterek oğlanın üzerine yürüdü. Ama delikanlı kılıcıyla onun üç başını daha kesiverdi. Yaratık bitkin bir halde yere çöktü, sonra yine ayağa kalkarak avcıya saldırmak istedi. Ama avcı bir kılıç darbesiyle onun kuyruğunu kesti; daha fazla dövüşmek istemediği için hayvanlarını çağırdı, onlar da canavarı paramparça ederek yediler.
Mücadele sona erdiğinde avcı, kiliseye giderek kapıyı açtı. Kızı yerde yatar buldu, korkudan ve çarpışmanın dehşetinden yerinden kalkamamıştı. Onu dışarı taşıdı.
Kız gözlerini açar açmaz oğlan ona paramparça olmuş canavarı göstererek kurtulduğunu söyledi.
Kız sevindi ve "Demek benim kocam sen olacaksın, çünkü babam beni canavardan kurtaracak kişiyi damat yapacağına söz verdi" diyerek mercandan yapılma gerdanlığını boynundan çıkararak hayvanlara paylaştırdı; aslanın payına altın kopça düştü. Üzerinde ismi işlenmiş olan mendilini de avcıya verdi.
Oğlan da gidip yedi başlı canavarın dillerini keserek bir beze sardı ve iyice sakladı. Tüm bunlar olduktan sonra alevlerin ve çarpışmanın etkisinde yorgun düşen avcı, kıza "İkimiz de çok yorulduk, biraz uyusak iyi olur" dedi. Kız razı oldu, yere uzandılar. Oğlan aslana, "Sen nöbet tut, biz uyurken kimse saldırmasın" diye tembih etti.
Oğlan ile kız uyudu. Aslan da nöbet tutmak üzere yanlarına uzandı. Ama o da dövüşmekten yorulmuştu. Ayıyı çağırarak, "Sen yanımda kal, ben biraz kestireyim. Biri gelirse beni uyandır" dedi.
Ayı onun yanına uzandı, ama o da yorgundu. Kurdu çağırarak, "Gel yanımda yat, ben biraz uyuyacağım. Biri gelirse beni uyandır" dedi.
Ama kurt da yorgundu. Tilkiyi çağırarak, "Gel yanıma yat, benim biraz uyumam lazım. Biri gelirse uyandır" dedi.
Tilki de kurdun yanına yattı, ama o da yorgundu. Tavşanı çağırarak, "Ben çok yoruldum, biraz uyuyacağım. Biri gelirse beni uyandır" dedi.
Tavşan da onun yanına uzandı, ama o zavallı da yorgundu. Nöbet tutacak birini de bulamadı ve o da yere uzandı.
Yani kralın kızı, avcı, aslan, ayı, kurt, tilki ve tavşan, hepsi derin bir uykuya daldı.
Ama olanlara uzaktan bakan kralın nazırı canavarı kızla birlikte göremeyince cesareti ele alarak sakin gibi görünen dağa tırmandı. Yerde paramparça olmuş canavarı gördü; az ilersinde de kralın kızı, avcı ve hayvanları... hepsi yere uzanmış uyumaktaydı.
Nazır doğuştan kötü kalpliydi zaten; bu manzara karşısında kılıcı eline alarak avcının kafasını kesti ve kızı elinden tutarak dağdan aşağı indirdi. O sırada kız uyandı ve dehşet içinde kaldı.
Ama nazır, "Artık benim elimdesin, canavarı benim öldürdüğümü söyleyeceksin" dedi.
"Bunu yapamam" dedi kız, "Çünkü bu işi bir avcı yaptı."
Bunun üzerine adam kılıcını çekerek onu tehdit etti ve sözünü dinlemezse onu öldüreceğini söyledi. Daha sonra onu kralın huzuruna çıkardı.
Kral sevgili kızını karşısında görünce, canavardan da kurtulduğu için sevincinden ne yapacağını bilemedi.
Nazır, "Canavarı ben öldürdüm, prensesi ve tüm ülkeyi ben kurtardım. Onun için şimdi damat olmayı talep ediyorum. Öyle söz verilmişti ya" dedi.
Kral kızına sordu: "Söylediği doğru mu?"
"Öyle olması lazım, ama fazla bir şey söylemeyeceğim; yalnız düğün gününü ve yılını ben tayin edeceğim" diye cevap veren kız o zamana kadar sevdiği avcıdan bir haber alacağını umuyordu.
Canavar dağındaki hayvanlar ölmüş efendilerinin yanında hâlâ uyumaktaydılar.
Derken koskoca bir yabanarısı, uçarak tavşanın burnuna kondu, ama tavşan patisiyle onu kovarak uyumaya devam etti.
Yabanarısı bir daha geldi, tavşan onu yine patisiyle kovdu ve uyumayı sürdürdü.
Arı üçüncü kez geldi, bu defa tavşanın burnunu soktu ve onu uyandırdı. Tavşan uyanınca tilkiyi uyandırdı; tilki kurdu, kurt ayıyı, ayı da aslanı uyandırdı.
Aslan uyanıp da kızın ortadan kaybolduğunu görünce ve efendisini de ölü bulunca kükremeye başlayarak şöyle seslendi:
"Kim yaptı bunu? Ayı, sen beni niye uyandırmadın?"
Ayı kurda sordu. "Sen beni niye uyandırmadın?"
Kurt tilkiye sordu: "Sen beni niye uyandırmadın?"
Tilki tavşana sordu: "Sen niye beni uyandırmadın?"
Zavallı tavşan soracak kimsesi kalmadığı için suçu üstlenmek zorunda kaldı.
Hepsi birden tavşanın üzerine geldiler, ama o şöyle yalvardı: "Beni öldürmeyin, ben efendimizi canlandırmak istiyorum. Bir dağ biliyorum, orada bir ağaç kökü var, onu çiğneyen her türlü hastalıktan kurtulur, tüm yaraları iyileşir. Ama o ağaç buradan iki yüz saat uzakta."
Aslan, "Sana onu buraya getirmen için yirmi dört saat mühlet veriyorum" dedi.
Tavşan yerinden fırladı ve tam yirmi dört saat sonra ağaç köküyle geri döndü.
Aslan yine avcının başına geçti ve tavşan ağaç kökünü oğlanın ağzına sokar sokmaz kalp atışları ve hayata dönüşü başladı.
Oğlan uyandı ve kızı yanında göremeyince çok korktu ve "Benden kurtulmak için ben uyurken kaçıp gitti herhalde" diye düşündü.
Aslan aceleden efendisinin başını ters yerleştirmişti, ama efendisi bunu fark etmedi; aklı fikri hep kızdaydı ve bu yüzden de çok üzgündü. Öğlen olup da yemek yemek isteyince, başının sırtına dönük olduğunu görünce şaşırdı ve uyurken başına neler geldiğini sordu hayvanlara.
Aslan yorgunluktan hep birlikte uyuya kaldıklarını ve uyandıklarında onu kafası kesilmiş durumda ölü bulduklarını, tavşanın ağaç kökünü bulup getirdiğini, kendisinin de aceleyle kafasını ters yerleştirdiğini anlatarak bu hatayı düzeltmek istediğini söyledi. Sonra avcının kafasını kopararak onu bu kez doğru yerleştirdi; tavşan da ağaç köküyle bu yarayı iyileştirdi.
Ama avcı üzgündü; bütün dünyayı dolaştı, hayvanlarını seyirciler önünde dans ettirdi. Bir yıl geçtikten sonra yolu, prensesi canavardan kurtardığı şehre düştü. Bu kez şehir kızıla boyanmıştı.
Hancıya sordu: "Bu ne demek oluyor? Bir yıl önce şehir kapkaraydı, şimdi kıpkırmızı; neden?"
Hancı cevap verdi: "Bir yıl önce kralın kızı canavara kurban edilecekti. Ama nazır onunla çarpıştı ve onu öldürdü. Yarın düğün olacak; geçen yıl matem tutulacağı için şehir karalara bürünmüştü, bu kez herkes sevindiği için kızıla boyandı."
Ertesi gün, yani düğün günü, öğlene doğru avcı hancıya şöyle dedi: "Var mısın iddiaya? Bugün kralın yediği ekmeği ben burada yiyeceğim!"
"Olur" dedi hancı, "Yüz altına iddiaya girerim, bunu başaramazsın!"
Avcı iddiayı kabul etti ve o da bir kese içinde yüz altını ortaya koydu. Sonra tavşanı çağırdı:
"Git bana kralın yediği ekmeği al, getir" dedi.
Tavşan bu işi başkasına yükleyemediği için kendisi üstlendi. Ama şimdi sokağa çıkarsam kasabın köpekleri peşime takılacak diye düşündü.
Nitekim öyle oldu, köpekler peşine takıldı, derisini yüzmek istiyorlardı.
Tavşan nöbetçi kulübesine sığındı, asker farkına bile varmadı. Derken köpekler geldi ve içeri girmek istedi. Ama asker şakadan anlamıyordu. Silahının namlusuyla köpekleri dövmeye başladı; hayvanlar uluyarak kaçtı.
Tavşan tehlikenin geçtiğini görünce doğru saraya gitti, kızın bulunduğu odaya dalarak iskemlesinin altına girdi ve onun ayağını kaşıdı.
Kız, "Kaç bakayım ordan" diye seslendi. Onu kendi köpeği sandı.
Tavşan onun ayağını bir daha kaşıdı. Kız yine, "Kaç bakayım ordan" dedi.
Ama tavşan yılmadı, üçüncü kez kaşıyınca kız aşağı baktı, boynundaki mercan gerdanlıktan tavşanı tanıdı. Onu kucağına alarak odasına taşıdı ve "Söyle bakalım tavşan, ne istiyorsun?" diye sordu.
Tavşan cevap verdi, "Canavarı öldüren efendim burada, beni o gönderdi; kralın yediği ekmeği rica edeymişim!"
Kız çok sevindi, hemen fırıncıyı çağırttı ve ona kralın yediği ekmekten getirmesini emretti.
Tavşan, "Ama ekmeği fırıncı taşısın ki, kasabın köpekleri bana saldırmasın" dedi.
Fırıncı ekmeği hanın kapısına kadar taşıdı. Tavşan arka ayakları üzerinde yükseldi, ön ayaklarıyla tuttuğu ekmeği efendisine götürdü.
Avcı, "Gördün mü, hancı efendi! İddiayı kazandım, altınlar benim" dedi.
Hancı çok şaşırdı, ama avcı devam etti: "Ee, hancı, ekmeği aldım. Şimdi canım kralın pirzolasını çekti!"
"Göreceğiz bakalım" diyen hancı bu kez iddiaya girmedi.
Avcı tilkiye seslendi. "Hadi bakalım, git bana kralın yediği pirzoladan getir tilkiciğim!"
Kırmızı tilki gizlenmesini biliyordu, hiç köpeklere görünmeden, kenardan köşeden süzülerek prensesin sandalyesinin altına gelmeyi başardı ve onun ayağını kaşıdı.
Kız aşağı baktı ve boynundaki gerdanlığı görünce onu tanıdı, odasına aldı ve "Söyle bakalım tilkiciğim, ne istiyorsun?" diye sordu.
Tilki, "Canavarı öldüren efendim burada. Beni o gönderdi, kralın yediği pirzoladan rica edeymişim" dedi.
Kız aşçıyı çağırarak ona kralın yediği pirzolanın aynısını hazırlattı, onu kapıya kadar taşıttırdı. Tilki tabağı aldıktan sonra ete konmuş sinekleri kuyruğuyla kovdu ve sonra onu efendisine götürdü.
"Bak bakalım, hancı efendi" dedi avcı. "Ekmekle et geldi, ama şimdi de canım, kralın yediği sebzeden istedi."
Ve kurdu çağırarak, "Git bana kralın yediği sebzeden getir kurdum" dedi.
Kurt hiç kimseden korkmadığı için dosdoğru saraya gitti ve prensesin odasına girince onun eteğini çekiştirdi; kız etrafına bakındı. Boynundaki gerdanlığı görünce onu tanıdı ve odasına aldı. "Ne istiyorsun kurtçuğum?" diye sordu.
"Canavarı öldüren efendim burada. Beni o gönderdi, kralın yediği sebzeyi rica edeymişim" diye cevap verdi kurt.
Kız aşçıyı çağırarak kralın yediği sebzeden hazırlatarak onu kapıya kadar taşıttırdı. Kurt tabağı aldığı gibi efendisine götürdü.
"Bak gördün mü, hancı efendi?" dedi avcı. "Ekmek, et ve sebze yedim, şimdi canım tatlı istiyor." Ve ayıyı çağırarak şöyle dedi: "Ayıcığım, sen tatlı seversin. Git kralın yediği tatlıdan bana da getir!"
Ayı saraya yollandı, karşısına her çıkan ondan ürkerek kaçtı. Ama nöbetçi asker silahını doğrultarak onu içeri almak istemedi. Ama ayı adamı tuttuğu gibi havaya kaldırdı, sonra sağlı sollu iki tokat patlattıktan sonra tüm nöbetçileri ezdi geçti ve prensesin yanma vardı, onun arkasına geçerek homurdandı.
Kız dönüp baktı, ayıyı tanıdı ve onu odasına alarak, "Ne istiyorsun sevgili ayı?" diye sordu.
"Canavarı öldüren efendim burada. Kralın yediği tatlıdan rica edeymişim" diye cevap verdi ayı.
Bunun üzerine prenses tatlıcısını çağırtarak ona kralın yediği tatlıdan yapmasını ve kapıya kadar taşımasını emretti. Ayı getirilen tatlının tadına baktıktan sonra tabağı alıp efendisine götürdü.
Avcı, "Gördün mü, hancı efendi? Ekmek, pirzola, sebze ve tatlı yedim, canım şimdi şarap içmek istiyor" diyerek aslanı yanına çağırdı: "Aslanım, sen kafayı çekmekten hoşlanırsın. Şimdi git bana kralın içtiği şaraptan getir" dedi.
Aslan ana yoldan ağır adımlarla yürüdü, herkes bir yana kaçıştı. Kapıya geldiğinde nöbetçi onu engellemek istedi, ama aslan bir kükreyince ortada adam kalmadı.
Aslan prensesin odasının kapısına kuyruğuyla vurdu. Prenses odadan çıktı, karşısında aslanı görünce bayağı ürktü, ama boynundaki kolyenin altın kopçasından onu tanıdı, odasına alarak, "Ne istiyorsun, aslanım?" diye sordu.
"Canavarı öldüren efendim burada. Kralın içtiği şaraptan rica edeymişim" dedi aslan.
Bunun üzerine kız şarapçıyı çağırtarak ona, kralın içtiği şaraptan aslana vermesini emretti.
Aslan, "Ben de onunla gideyim, yanlış şarap vermesin bana" dedi.
Birlikte mahzene indiler, adam ona sıradan bir şarap doldurdu fıçıdan. Bu hizmetçilerin içtiği bir şaraptı.
Ama aslan, "Dur" dedi, "Şu şarabın tadına bir bakayım." Ve yarım litre doldurarak bir dikişte içti.
"Hayır" dedi, "Bu o şarap değil!"
Şarapçı ona ters ters baktı, bu kez başka bir fıçının önüne geldi; ama bu şarabı hep nazır içerdi.
Aslan, "Dur" dedi. "Önce şunun tadına bakayım!" Ve yine yarım litre içti. "Bu biraz daha iyi, ama o şarap değil" dedi.
Şarapçı bozuldu. "Senin gibi aptal bir hayvan şaraptan ne anlar" dedi.
Aslan onun kulak tozuna bir tokat patlattı, adam yere kapaklandı. Kendine gelince hiç ses çıkarmadan onu özel bir hücreye götürdü. Kralın şarabı burada duruyordu ve kimse onu içemezdi.
Aslan yarım litre akıtarak onu bir dikişte içti, "Bu tamam" dedi ve şarapçıya altı şişe doldurttu.
Ve mahzenden dışarı çıktılar, ama aslan biraz kafayı bulmuştu. Şarapçı şişeleri hanın kapısına kadar taşıdı; aslan da sepeti onun elinden alarak efendisine götürdü.
Avcı, "Gördün mü, hancı efendi? İşte kralın yediği ekmek, pirzola, sebze, tatlı ve içtiği şarap! Şimdi bunları hayvanlarımla birlikte yiyeceğiz" dedi.
Sofraya oturdu, yedi, içti; tavşana, tilkiye, kurda, ayıya ve aslana yediklerinden verdi ve prensesin kendisini hâlâ sevdiğini anladı.
Sofradan kalktıktan sonra hancıya, "Hancı efendi, kralın yediği gibi yedim, içtim. Şimdi saraya gidip prensesle evleneceğim" dedi.
Hancı, "Bu nasıl olacak? Onun bir nişanlısı var, bugün onunla evlenecek" diye karşılık verdi.
Avcı Canavardağı'ndayken prensesin vermiş olduğu mendili cebinden çıkardı, içinde canavarın yedi dili vardı!
Hancı bunu görünce, "Her şeye inanırım, ama buna inanmam! İddiaya girelim. Ben tüm eşyalarıyla birlikte hanımı ortaya sürüyorum" dedi.
Avcı da içi altın dolu çıkınını masanın üzerine atarak, "Karşılığında ben de bunları koyuyorum" dedi.
Neyse; daha sonra kral sofradayken kızına şöyle sordu: "Saraya girip çıkan o vahşi hayvanlar senden ne istiyordu?"
Kız şöyle cevap verdi: "Bunu söyleyemem, ama birini gönder, bu hayvanların sahibini çağırt. Bunu yaparsın herhalde?"
Kral yabancı adamı davet etmek üzere hana birini gönderdi. Adam tam avcının hancıyla iddiaya tutuştuğu sırada geldi.
Avcı, "Bak, hancı efendi! Bak kral bir adam göndermiş, beni çağırıyor! Ama ben daha gitmiyorum" dedi ve haberciye dönerek: "Kraldan rica edeceğim, bana bir uşakla altı atın çektiği bir fayton ve de krallara yakışan bir giysi göndersin" diye ekledi.
Kral bu cevabı duyuna kızına dönerek, "Ne yapayım?" diye sordu.
Kız, "Onun istediğini yap, aldırt onu buraya" dedi.
Kral altı beygirin çektiği bir faytonla krallara yakışan bir giysi ve bir de uşak gönderdi.
Avcı arabanın geldiğini görünce hancıya dönerek, "Gördün mü hancı efendi. Tam istediğim gibi götürecekler beni saraya" dedi. Sonra gönderilen giysileri giyip içinde canavarın dillerin bulunduğu mendili de yanına alarak arabayla saraya vardı.
Kral onun geldiğini görünce kızma, "Onu nasıl karşılayayım?" diye sordu.
"Ona doğru yürü, bunu yaparsın herhalde" dedi kız.
Kral onu kapıda karşıladı ve hayvanlarıyla birlikte içeri buyur etti. Bir yanına kızıyla onu, öbür yanına damat olacak olan nazırı oturttu. Ama nazır avcıyı tanımadı. Derken canavarın yedi başı sergilendi.
Kral, "Canavarın yedi başını nazırım kesmiş, bu yüzden kızımı ona veriyorum" dedi.
Bunun üzerine avcı yerinden kalkarak yedi başın ağzını ardına kadar açarak: "Hani bunların dilleri nerede?" diye sordu.
Nazır dehşet içinde kaldı, yüzü soldu, ne cevap vereceğini bilemedi. Sonunda ürkek bir tavırla, "Onların dili yoktu" dedi.
Avcı, "Yalancıların dili olmaz. Canavar dediğin yedi diliyle anılır hep" dedikten sonra cebinden çıkardığı bezin içindeki dilleri her bir canavarın boğazına yerleştirdi; hepsi tıpı tıpına uydu. Sonra üzerinde prensesin isminin işlendiği mendili çıkarıp, prensese bunu kime verdiğini sordu.
"Canavarı öldürene vermiştim" dedi kız.
Avcı beraberinde getirdiği hayvanların boynundaki gerdanlıkları ve aslanın boynundaki kolyenin altın kopçasını alıp göstererek bunların kime ait olduğunu sordu.
Kız, "Gerdanlıkla altın kopça benimdi; onları canavarın öldürülmesinde yardımcı olan hayvanlar arasında paylaştırdım" dedi.
Bunun üzerine avcı, "Ben mücadeleden yorgun çıkıp da dinlenmek üzere uykuya yattığımda, nazır gelip benim kellemi uçurdu. Sonra prensesi yanına alarak size geldi ve canavarı kendisinin öldürdüğünü söyledi. Onun yalan söylediğini şu dillerle, mendille ve gerdanlıkla ispat etmiş bulunuyorum" dedikten sonra hayvanların mucizevi bir ağaç köküyle kendisini nasıl canlandırdıklarını ve bir yıl boyunca onlarla birlikte nasıl dolaştıklarını ve sonra hancının anlattıklarından yola çıkarak nazırın herkesi aldattığını nasıl öğrendiğini açıkladı.
Kral kızma, "Canavarı bu adamın öldürdüğü doğru mu?" diye sordu.
"Evet, bu doğru" diye cevap verdi kız. "Şimdi artık nazırın işlediği kepazeliği açıklayabilirim; bu işte benim bir katkım olmadı. Kendisi düğün gününe kadar ağzımı açmayacağıma dair zorla benden söz aldı. Bu yüzden düğün gününü bir yıl sonraya erteledim."
Bunun üzerine kral danışmanlarını çağırarak nazır hakkında hüküm verdirdi. Buna göre adam dört öküz tarafından parçalanacaktı! Sonunda nazır bu şekilde öldü.
Kral kızını avcıya verdi ve oğlanı genel vali yaptı.
Düğün büyük şenliklerle kutlandı. Genç kral öz babasıyla babalığını çağırtarak onları servete boğdu. Hancıyı da unutmadı, yanına çağırarak: "Gördün mü, hancı efendi. Kralın kızıyla evlendim, krallık benim oldu" dedi.
Hancı, "Tamam" dedi, "İddiayı kazandınız. Hak haktır."
Ama kral şöyle konuştu: "Affetmesini de bilmek lazım. Han, eşyalarıyla birlikte yine hancıda kalsın. Ayrıca ona bin altın verin, hediyem olsun!"
Genç kral ve kraliçe birbirleriyle çok iyi anlaşarak mutlu bir hayat sürdüler.
Kral sık sık ava çıktı ve her seferinde sadık hayvanları, ona refakat ettiler. Ama o civarda bir orman vardı ki, pek tekin olmadığı söyleniyordu. Biri oraya girdi mi bir daha çıkamıyordu.
Ama genç kral orada avlanmaya çok hevesliydi ve bu yüzden babasına hiç rahat vermedi; adam sonunda razı oldu.
Neyse, yanına bütün adamlarını alarak ormana vardı. Orada kar beyazlığında bir dişi geyik gördü ve yanındakilere dönerek: "Ben dönünceye kadar siz burada bekleyin, şu güzel hayvanı avlamak istiyorum" dedi. Adamlar akşama kadar beklediler, ama genç kral geri dönmedi.
Saraya dönerek durumu genç kraliçeye anlattılar. "Genç kral ormanda beyaz bir dişi geyik gördü, avlamak için onun peşine düştü, ama bir daha dönmedi" dediler.
Genç kraliçe çok meraklandı. Oysa genç kral hep o güzel hayvanın peşine takılsa da ona bir türlü yetişemiyor. Yaklaştığını ve ateş hattına girdiğini sandığı anda hayvan uzaklaşıveriyordu. Sonunda geyik tamamen gözden kayboldu. Bu kez ormanın çok derinliklerine varmış olduğunu anlayınca borusunu öttürdü, ama cevap alamadı, çünkü adamları onu işitmemişti.
Karanlık bastırınca, ormandan o gün çıkamayacağını anladı. Atından indi, bir ağacın altında ateş yaktı ve geceyi orada geçirmek istedi.
Ateşin başına geçip hayvanlarını da yanına alınca bir insan sesi duyar gibi oldu. Etrafına bakındı, ama hiçbir şey göremedi.
Az sonra bir sızlanma işitti; bu ses yukarıdan geliyordu. Yukarıya bakınca ağaçta oturan bir kocakarı gördü. Kadın, "Uff, uff, dondum!" diyordu hep.
"O kadar üşüyorsan in aşağı, gel burda ısın!" dedi genç kral.
Ama o, "Hayır. Senin hayvanların beni ısırır sonra" dedi.
"Sana bir şey yapmazlar, anacığım, gel aşağı" diye cevap verdi genç kral.
Aslında bu kadın bir büyücüydü. "Sana buradan bir değnek atacağım. Onunla hayvanların sırtına dokunursan bana bir şey yapmazlar o zaman" deyip aşağıya bir değnek fırlattı.
Kral o değnekle hayvanların sırtına dokunur dokunmaz hepsi taş kesildi. Cadı karı kendini güvende hissettikten sonra ağaçtan indi ve sopasıyla genç krala dokunarak onu da taşlaştırdı. Sonra bir kahkaha atarak hem kralı hem de hayvanları sürükleyip taşları önceden dikili bir mezara gömdü.
Genç kral bir türlü dönmeyince genç kraliçe iyice meraklandı. Tam bu sırada, doğuya doğru giden öbür kardeşin yolu bu ülkeye düştü. Her yerde bir iş aradıysa da bulamadı; orada burada dolaşırken hayvanlarını da oynamaya bıraktı. Derken, kardeşiyle ayrılmadan önce ağaca sapladıkları bıçak geldi hatırına ve başına bir şey gelmiş olabilir mi düşüncesiyle gidip bıçağa baktı. Kardeşine ait olan yüzünün yarısı parlak, yarısı paslıydı. Bunu görünce dehşet içinde kaldı ve "Kardeşimin başına büyük bir felaket gelmiş olmalı! Ama belki onu kurtarabilirim. Ne de olsa bıçağın yüzünün yarısı henüz parlak" diye düşündü.
Ve hayvanlarını yanına alarak batıya doğru ilerledi. Şehrin kapısına vardığında nöbetçi ona, geldiğini eşine haber versinler mi diye sordu. Genç kraliçenin birkaç günden beri kocası için çok endişelendiğini, onun başına büyülü ormanda kötü bir şey gelmesinden korktuğunu da belirtti. Nöbetçi gelenin kral olduğundan hiç şüphe etmemişti, çünkü aradaki benzerlik o kadar fazlaydı ki! Ayrıca hayvanları da onun peşinden gelmekteydi. Kardeşinden bahsedildiğini anlayınca oğlan da, "En iyisi, ben onun yerine geçeyim, böylelikle ona daha fazla yardımcı olurum" diye düşündü.
Neyse, nöbetçiyle birlikte saraya girerken hep sevinçle karşılandı. Genç kraliçe de onu kocası sanarak neden böyle geç kaldığını sordu.
"Orada yolumu şaşırdım, bir türlü bulamadım" diye cevap verdi oğlan.
Akşam olunca yatağa yattılar, ama oğlan aralarına iki tarafı keskin bir kılıç koydu. Genç kraliçe bunun ne anlama geldiğini bilemedi, ama sormaya da cesaret edemedi.
Oğlan birkaç gün orada kaldı ve büyülü orman hakkında gerekli bilgiyi topladıktan sonra, "Ben bir daha oraya, avlanmaya gideceğim" dedi.
Yaşlı kral ile genç kraliçe onu vazgeçirmeye çalıştılarsa da oğlan tüm yardımcılarını alarak yola çıktı. Ormana vardığında kardeşinin başına gelenler onun da başına geldi.
Beyaz bir geyik görünce yardımcılarına, "Siz burda kalın, ben dönünceye kadar bekleyin! Şu güzel hayvanı avlamak istiyorum" dedi.
Ama geyiğe bir türlü yetişemediği gibi ormanın derinliklerine dalarak akşam olunca geceyi orada geçirmek zorunda kaldı. Ve ateş yaktığında yukarıdan bir ses işitti: "Uff, uff, dondum!"
Oğlan başını yukarı kaldırıp baktı. Aynı kocakarı ağaçtaydı.
"O kadar üşüyorsan in aşağı, gel de burada ısın anacığım" dedi.
Kocakarı, "Olmaz, sonra senin hayvanların beni yer" diye cevap verdi.
Oğlan, "Bir şey yapmazlar" dediyse de kocakarı, "Sana bir değnek atayım, onunla hayvanları döversen bana bir şey yapmazlar o zaman" diye karşılık verdi. Ama oğlan bunu duyunca ona güvenmedi ve "Ben hayvanlarımı dövmem, sen gel aşağı yoksa ben gelip alırım" dedi.
"Öyle mi dersin? Bana hiçbir şey yapamazsın" diye cevap verdi kocakarı.
"Gelmezsen ateş ederim!"
"Et bakalım, senin kurşunun bana işlemez."
Oğlan tüfeğini omuzlayıp ateş etti, ama cadı karıya hiçbir kurşun işlemiyordu.
"Hâlâ vuramadın" diye seslendi kocakarı.
Avcı ne yapacağını biliyordu. Ceketindeki üç tane gümüş düğmeyi çıkarıp silahına doldurdu; buna karşı kocakarının büyüsü bir işe yaramadı. Oğlan ateş etti, cadı karı haykırarak yere düştü.
Oğlan ayağını onun göğsüne basarak, "Cadı karı, kardeşimin nerede olduğunu söylemezsen seni tuttuğum gibi ateşe atarım" diye tehdit etti.
Kocakarı çok korktu ve af dileyerek, "Hayvanlarıyla birlikte taşlaşmış olarak bir mezarda yatıyor" dedi.
Oğlan onu iteleyerek kendisini oraya götürmesini söyledi. "Bana bak cadı karı, şimdi kardeşimi ve hayvanlarını hemen canlandır, yoksa seni ateşe atarım" dedi.
Kadın yola düzüldü; sonra değneğiyle mezar taşına vurunca taşlaşmış oğlan ve hayvanları canlanıverdi. Yalnız onlar değil, daha başkaları da, onca esnaf, tüccar, çoban... hepsi ayağa kalkarak, kurtuldukları için teşekkür ettikten sonra evlerinin yolunu tuttular.
İkiz kardeşler sarmaş dolaş olup öpüştüler ve canı gönülden sevindiler. Daha sonra cadı karıyı bağlayıp ateşe attılar. Külleri havaya savrulur savrulmaz orman aydınlandı ve üç saatlik yoldaki sarayı artık oradan görmek mümkün oldu.
İki kardeş eve dönerken başlarına gelenleri anlattılar. Biri bir krallığı devraldığını söylerken öbürü, "Ben bunu fark ettim" dedi. "Şehre geldiğimde beni sen zannettiler ve krallar gibi karşıladılar; kraliçe bile beni sen sandı. Onunla yedim içtim, sonra senin yatağını paylaştım" dedi.
Kardeşi bunu duyunca öyle kıskandı ki, kılıcını çektiği gibi onun başını uçurdu. Ama sonra onu öyle kanlar içinde görünce büyük bir pişmanlık duydu.
"Kardeşim beni kurtardı, bense onu öldürdüm" diye haykırdı.
Tam o sırada tavşanı çıkageldi ve şifalı ağaç kökünü getirmek için izin istedi. Ve bu izni alır almaz yerinden sıçradı, hemen gidip tam zamanında o kökü getirdi. Ölü tekrar canlandı ve yarasını fark bile etmedi.
Sonra iki kardeş yine yola koyuldular. Genç olanı, "Sen bana çok benziyorsun. Giysilerin kral giysisi, hayvanlar benim olduğu gibi senin de peşinden geliyor hep. Şimdi şehrin iki kapısından girelim ve yaşlı kralın huzuruna birlikte çıkalım" dedi.
Birbirlerinden ayrıldılar. Her iki kapının nöbetçileri yaşlı kralın yanına aynı anda vararak genç kralın hayvanlarıyla birlikte geldiğini haber verdiler.
Kral, "Bu imkânsız" dedi. "İki kapı arasında bir saatlik fark var."
Ne var ki, iki kardeş iki ayrı kapıdan girip atlarından inerek sarayın avlusuna vardıktan sonra kralın huzuruna çıktılar.
Kral kızına dönerek, "Söyle bakayım, hangisi senin kocan?" diye sordu. "İkisi de birbirine benziyor, ben bilemedim."
Kız çok korktu ve söyleyemedi. Derken, hayvanlara verdiği gerdanlık geldi aklına. Aradı ve aslanlardan birinin boynunda altın kopçayı buldu; neşeyle şöyle dedi: "Bu aslan hangisinin peşinden giderse o benim kocam" dedi.
O zaman genç kral gülerek, "Bu iyi bir çözüm" diye yorum yaptı.
Sonra hep birlikte sofraya oturdular, yediler, içtiler ve eğlendiler.
Akşam olup da genç kral yatağına gidince karısı ona, "Niye dün gece aramıza iki tarafı keskin kılıç koydun? Ben kafamı uçuracaksın sandım?" dedi. İşte o zaman kocası kardeşinin ne kadar sadık olduğunu anladı.
There were once upon a time two brothers, one rich and the other poor. The rich one was a goldsmith and evil-hearted. The poor one supported himself by making brooms, and was good and honourable. The poor one had two children, who were twin brothers and as like each other as two drops of water. The two boys went backwards and forwards to the rich house, and often got some of the scraps to eat. It happened once when the poor man was going into the forest to fetch brush-wood, that he saw a bird which was quite golden and more beautiful than any he had ever chanced to meet with. He picked up a small stone, threw it at him, and was lucky enough to hit him, but one golden feather only fell down, and the bird flew away. The man took the feather and carried it to his brother, who looked at it and said, "It is pure gold!" and gave him a great deal of money for it. Next day the man climbed into a birch-tree, and was about to cut off a couple of branches when the same bird flew out, and when the man searched he found a nest, and an egg lay inside it, which was of gold. He took the egg home with him, and carried it to his brother, who again said, "It is pure gold," and gave him what it was worth. At last the goldsmith said, "I should indeed like to have the bird itself." The poor man went into the forest for the third time, and again saw the golden bird sitting on the tree, so he took a stone and brought it down and carried it to his brother, who gave him a great heap of gold for it. "Now I can get on," thought he, and went contentedly home.
The goldsmith was crafty and cunning, and knew very well what kind of a bird it was. He called his wife and said, "Roast me the gold bird, and take care that none of it is lost. I have a fancy to eat it all myself." The bird, however, was no common one, but of so wondrous a kind that whosoever ate its heart and liver found every morning a piece of gold beneath his pillow. The woman made the bird ready, put it on the spit, and let it roast. Now it happened that while it was at the fire, and the woman was forced to go out of the kitchen on account of some other work, the two children of the poor broom-maker ran in, stood by the spit and turned it round once or twice. And as at that very moment two little bits of the bird fell down into the dripping-tin, one of the boys said, "We will eat these two little bits; I am so hungry, and no one will ever miss them." Then the two ate the pieces, but the woman came into the kitchen and saw that they were eating something and said, "What have ye been eating?" - "Two little morsels which fell out of the bird," answered they. "That must have been the heart and the liver," said the woman, quite frightened, and in order that her husband might not miss them and be angry, she quickly killed a young cock, took out his heart and liver, and put them beside the golden bird. When it was ready, she carried it to the goldsmith, who consumed it all alone, and left none of it. Next morning, however, when he felt beneath his pillow, and expected to bring out the piece of gold, no more gold pieces were there than there had always been.
The two children did not know what a piece of good-fortune had fallen to their lot. Next morning when they arose, something fell rattling to the ground, and when they picked it up there were two gold pieces! They took them to their father, who was astonished and said, "How can that have happened?" When next morning they again found two, and so on daily, he went to his brother and told him the strange story. The goldsmith at once knew how it had come to pass, and that the children had eaten the heart and liver of the golden bird, and in order to revenge himself, and because he was envious and hard-hearted, he said to the father, "Thy children are in league with the Evil One, do not take the gold, and do not suffer them to stay any longer in thy house, for he has them in his power, and may ruin thee likewise." The father feared the Evil One, and painful as it was to him, he nevertheless led the twins forth into the forest, and with a sad heart left them there.
And now the two children ran about the forest, and sought the way home again, but could not find it, and only lost themselves more and more. At length they met with a huntsman, who asked, "To whom do you children belong?" - "We are the poor broom-maker's boys," they replied, and they told him that their father would not keep them any longer in the house because a piece of gold lay every morning under their pillows. "Come," said the huntsman, "that is nothing so very bad, if at the same time you keep honest, and are not idle." As the good man liked the children, and had none of his own, he took them home with him and said, "I will be your father, and bring you up till you are big." They learnt huntsmanship from him, and the piece of gold which each of them found when he awoke, was kept for them by him in case they should need it in the future.
When they were grown up, their foster-father one day took them into the forest with him, and said, "To-day shall you make your trial shot, so that I may release you from your apprenticeship, and make you huntsmen." They went with him to lie in wait and stayed there a long time, but no game appeared. The huntsman, however, looked above him and saw a covey of wild geese flying in the form of a triangle, and said to one of them, "Shoot me down one from each corner." He did it, and thus accomplished his trial shot. Soon after another covey came flying by in the form of the figure two, and the huntsman bade the other also bring down one from each corner, and his trial shot was likewise successful. "Now," said the foster-father, "I pronounce you out of your apprenticeship; you are skilled huntsmen." Thereupon the two brothers went forth together into the forest, and took counsel with each other and planned something. And in the evening when they had sat down to supper, they said to their foster-father, "We will not touch food, or take one mouthful, until you have granted us a request." Said he, "What, then, is your request?" They replied, "We have now finished learning, and we must prove ourselves in the world, so allow us to go away and travel." Then spake the old man joyfully, "You talk like brave huntsmen, that which you desire has been my wish; go forth, all will go well with you." Thereupon they ate and drank joyously together.
When the appointed day came, their foster-father presented each of them with a good gun and a dog, and let each of them take as many of his saved-up gold pieces as he chose. Then he accompanied them a part of the way, and when taking leave, he gave them a bright knife, and said, "If ever you separate, stick this knife into a tree at the place where you part, and when one of you goes back, he will will be able to see how his absent brother is faring, for the side of the knife which is turned in the direction by which he went, will rust if he dies, but will remain bright as long as he is alive." The two brothers went still farther onwards, and came to a forest which was so large that it was impossible for them to get out of it in one day. So they passed the night in it, and ate what they had put in their hunting-pouches, but they walked all the second day likewise, and still did not get out. As they had nothing to eat, one of them said, "We must shoot something for ourselves or we shall suffer from hunger," and loaded his gun, and looked about him. And when an old hare came running up towards them, he laid his gun on his shoulder, but the hare cried,
"Dear huntsman, do but let me live,
Two little ones to thee I'll give,"
Two little ones to thee I'll give,"
and sprang instantly into the thicket, and brought two young ones. But the little creatures played so merrily, and were so pretty, that the huntsmen could not find it in their hearts to kill them. They therefore kept them with them, and the little hares followed on foot. Soon after this, a fox crept past; they were just going to shoot it, but the fox cried,
"Dear hunstman, do but let me live,
Two little ones I'll also give."
Two little ones I'll also give."
He, too, brought two little foxes, and the huntsmen did not like to kill them either, but gave them to the hares for company, and they followed behind. It was not long before a wolf strode out of the thicket; the huntsmen made ready to shoot him, but the wolf cried,
"Dear huntsman, do but let me live,
Two little ones I'll likewise give."
Two little ones I'll likewise give."
The huntsmen put the two wolves beside the other animals, and they followed behind them. Then a bear came who wanted to trot about a little longer, and cried:
"Dear huntsman, do but let me live,
Two little ones I, too, will give."
Two little ones I, too, will give."
The two young bears were added to the others, and there were already eight of them. At length who came? A lion came, and tossed his mane. But the huntsmen did not let themselves be frightened and aimed at him likewise, but the lion also said,
"Dear huntsman, do but let me live,
Two little ones I, too, will give."
Two little ones I, too, will give."
And he brought his little ones to them, and now the huntsmen had two lions, two bears, two wolves, two foxes, and two hares, who followed them and served them. In the meantime their hunger was not appeased by this, and they said to the foxes, "Hark ye, cunning fellows, provide us with something to eat. You are crafty and deep." They replied, "Not far from here lies a village, from which we have already brought many a fowl; we will show you the way there." So they went into the village, bought themselves something to eat, had some food given to their beasts, and then travelled onwards. The foxes, however, knew their way very well about the district and where the poultry-yards were, and were able to guide the huntsmen.
Now they travelled about for a while, but could find no situations where they could remain together, so they said, "There is nothing else for it, we must part." They divided the animals, so that each of them had a lion, a bear, a wolf, a fox, and a hare, then they took leave of each other, promised to love each other like brothers till their death, and stuck the knife which their foster-father had given them, into a tree, after which one went east, and the other went west.
The younger, however, arrived with his beasts in a town which was all hung with black crape. He went into an inn, and asked the host if he could accommodate his animals. The innkeeper gave him a stable, where there was a hole in the wall, and the hare crept out and fetched himself the head of a cabbage, and the fox fetched himself a hen, and when he had devoured that got the cock as well, but the wolf, the bear, and the lion could not get out because they were too big. Then the innkeeper let them be taken to a place where a cow was just then lying on the grass, that they might eat till they were satisfied. And when the huntsman had taken care of his animals, he asked the innkeeper why the town was thus hung with black crape? Said the host, "Because our King's only daughter is to die to-morrow." The huntsman inquired if she was "sick unto death?" - "No," answered the host, "she is vigorous and healthy, nevertheless she must die!" - "How is that?" asked the huntsman. "There is a high hill without the town, whereon dwells a dragon who every year must have a pure virgin, or he lays the whole country waste, and now all the maidens have already been given to him, and there is no longer anyone left but the King's daughter, yet there is no mercy for her; she must be given up to him, and that is to be done to-morrow." Said the huntsman, "Why is the dragon not killed?" - "Ah," replied the host, "so many knights have tried it, but it has cost all of them their lives. The King has promised that he who conquers the dragon shall have his daughter to wife, and shall likewise govern the kingdom after his own death."
The huntsman said nothing more to this, but next morning took his animals, and with them ascended the dragon's hill. A little church stood at the top of it, and on the altar three full cups were standing, with the inscription, "Whosoever empties the cups will become the strongest man on earth, and will be able to wield the sword which is buried before the threshold of the door." The huntsman did not drink, but went out and sought for the sword in the ground, but was unable to move it from its place. Then he went in and emptied the cups, and now he was strong enough to take up the sword, and his hand could quite easily wield it. When the hour came when the maiden was to be delivered over to the dragon, the King, the marshal, and courtiers accompanied her. From afar she saw the huntsman on the dragon's hill, and thought it was the dragon standing there waiting for her, and did not want to go up to him, but at last, because otherwise the whole town would have been destroyed, she was forced to go the miserable journey. The King and courtiers returned home full of grief; the King's marshal, however, was to stand still, and see all from a distance.
When the King's daughter got to the top of the hill, it was not the dragon which stood there, but the young huntsman, who comforted her, and said he would save her, led her into the church, and locked her in. It was not long before the seven-headed dragon came thither with loud roaring. When he perceived the huntsman, he was astonished and said, "What business hast thou here on the hill?" The huntsman answered, "I want to fight with thee." Said the dragon, "Many knights have left their lives here, I shall soon have made an end of thee too," and he breathed fire out of seven jaws. The fire was to have lighted the dry grass, and the huntsman was to have been suffocated in the heat and smoke, but the animals came running up and trampled out the fire. Then the dragon rushed upon the huntsman, but he swung his sword until it sang through the air, and struck off three of his heads. Then the dragon grew right furious, and rose up in the air, and spat out flames of fire over the huntsman, and was about to plunge down on him, but the huntsman once more drew out his sword, and again cut off three of his heads. The monster became faint and sank down, nevertheless it was just able to rush upon the huntsman, but he with his last strength smote its tail off, and as he could fight no longer, called up his animals who tore it in pieces. When the struggle was ended, the huntsman unlocked the church, and found the King's daughter lying on the floor, as she had lost her senses with anguish and terror during the contest. He carried her out, and when she came to herself once more, and opened her eyes, he showed her the dragon all cut to pieces, and told her that she was now delivered. She rejoiced and said, "Now thou wilt be my dearest husband, for my father has promised me to him who kills the dragon." Thereupon she took off her necklace of coral, and divided it amongst the animals in order to reward them, and the lion received the golden clasp. Her pocket-handkerchief, however, on which was her name, she gave to the huntsman, who went and cut the tongues out of the dragon's seven heads, wrapped them in the handkerchief, and preserved them carefully.
That done, as he was so faint and weary with the fire and the battle, he said to the maiden, "We are both faint and weary, we will sleep awhile." Then she said, "yes," and they lay down on the ground, and the huntsman said to the lion, "Thou shalt keep watch, that no one surprises us in our sleep," and both fell asleep. The lion lay down beside them to watch, but he also was so weary with the fight, that he called to the bear and said, "Lie down near me, I must sleep a little: if anything comes, waken me." Then the bear lay down beside him, but he also was tired, and called the wolf and said, "Lie down by me, I must sleep a little, but if anything comes, waken me." Then the wolf lay down by him, but he was tired likewise, and called the fox and said, "Lie down by me, I must sleep a little; if anything comes, waken me." Then the fox lay down beside him, but he too was weary, and called the hare and said, "Lie down near me, I must sleep a little, and if anything should come, waken me." Then the hare sat down by him, but the poor hare was tired too, and had no one whom he could call there to keep watch, and fell asleep. And now the King's daughter, the huntsman, the lion, the bear, the wolf, the fox, and the hare, were all sleeping a sound sleep. The marshal, however, who was to look on from a distance, took courage when he did not see the dragon flying away with the maiden, and finding that all the hill had become quiet, ascended it. There lay the dragon hacked and hewn to pieces on the ground, and not far from it were the King's daughter and a huntsman with his animals, and all of them were sunk in a sound sleep. And as he was wicked and godless he took his sword, cut off the huntsman's head, and seized the maiden in his arms, and carried her down the hill. Then she awoke and was terrified, but the marshal said, "Thou art in my hands, thou shalt say that it was I who killed the dragon." - "I cannot do that," she replied, "for it was a huntsman with his animals who did it." Then he drew his sword, and threatened to kill her if she did not obey him, and so compelled her that she promised it. Then he took her to the King, who did not know how to contain himself for joy when he once more looked on his dear child in life, whom he had believed to have been torn to pieces by the monster. The marshal said to him, "I have killed the dragon, and delivered the maiden and the whole kingdom as well, therefore I demand her as my wife, as was promised." The King said to the maiden, "Is what he says true?" - "Ah, yes," she answered, "it must indeed be true, but I will not consent to have the wedding celebrated until after a year and a day," for she thought in that time she should hear something of her dear huntsman.
The animals, however, were still lying sleeping beside their dead master on the dragon's hill, and there came a great humble-bee and lighted on the hare's nose, but the hare wiped it off with his paw, and went on sleeping. The humble-bee came a second time, but the hare again rubbed it off and slept on. Then it came for the third time, and stung his nose so that he awoke. As soon as the hare was awake, he roused the fox, and the fox, the wolf, and the wolf the bear, and the bear the lion. And when the lion awoke and saw that the maiden was gone, and his master was dead, he began to roar frightfully and cried, "Who has done that? Bear, why didst thou not waken me?" The bear asked the wolf, "Why didst thou not waken me?" and the wolf the fox, "Why didst thou not waken me?" and the fox the hare, "Why didst thou not waken me?" The poor hare alone did not know what answer to make, and the blame rested with him. Then they were just going to fall upon him, but he entreated them and said, "Kill me not, I will bring our master to life again. I know a mountain on which a root grows which, when placed in the mouth of any one, cures him of all illness and every wound. But the mountain lies two hundred hours journey from here." The lion said, "In four-and-twenty hours must thou have run thither and have come back, and have brought the root with thee." Then the hare sprang away, and in four-and-twenty hours he was back, and brought the root with him. The lion put the huntsman's head on again, and the hare placed the root in his mouth, and immediately everything united together again, and his heart beat, and life came back. Then the huntsman awoke, and was alarmed when he did not see the maiden, and thought, "She must have gone away whilst I was sleeping, in order to get rid of me." The lion in his great haste had put his master's head on the wrong way round, but the huntsman did not observe it because of his melancholy thoughts about the King's daughter. But at noon, when he was going to eat something, he saw that his head was turned backwards and could not understand it, and asked the animals what had happened to him in his sleep. Then the lion told him that they, too, had all fallen asleep from weariness, and on awaking, had found him dead with his head cut off, that the hare had brought the life-giving root, and that he, in his haste, had laid hold of the head the wrong way, but that he would repair his mistake. Then he tore the huntsman's head off again, turned it round, and the hare healed it with the root.
The huntsman, however, was sad at heart, and travelled about the world, and made his animals dance before people. It came to pass that precisely at the end of one year he came back to the same town where he had delivered the King's daughter from the dragon, and this time the town was gaily hung with red cloth. Then he said to the host, "What does this mean? Last year the town was all hung with black crape, what means the red cloth to-day?" The host answered, "Last year our King's daughter was to have been delivered over to the dragon, but the marshal fought with it and killed it, and so to-morrow their wedding is to be solemnized, and that is why the town was then hung with black crape for mourning, and is to-day covered with red cloth for joy?"
Next day when the wedding was to take place, the huntsman said at mid-day to the inn-keeper, "Do you believe, sir host, that I while with you here to-day shall eat bread from the King's own table?" - "Nay," said the host, "I would bet a hundred pieces of gold that that will not come true." The huntsman accepted the wager, and set against it a purse with just the same number of gold pieces. Then he called the hare and said, "Go, my dear runner, and fetch me some of the bread which the King is eating." Now the little hare was the lowest of the animals, and could not transfer this order to any the others, but had to get on his legs himself. "Alas!" thought he, "if I bound through the streets thus alone, the butchers' dogs will all be after me." It happened as he expected, and the dogs came after him and wanted to make holes in his good skin. But he sprang away, have you have never seen one running? and sheltered himself in a sentry-box without the soldier being aware of it. Then the dogs came and wanted to have him out, but the soldier did not understand a jest, and struck them with the butt-end of his gun, till they ran away yelling and howling. As soon as the hare saw that the way was clear, he ran into the palace and straight to the King's daughter, sat down under her chair, and scratched at her foot. Then she said, "Wilt thou get away?" and thought it was her dog. The hare scratched her foot for the second time, and she again said, "Wilt thou get away?" and thought it was her dog. But the hare did not let itself be turned from its purpose, and scratched her for the third time. Then she peeped down, and knew the hare by its collar. She took him on her lap, carried him into her chamber, and said, "Dear Hare, what dost thou want?" He answered, "My master, who killed the dragon, is here, and has sent me to ask for a loaf of bread like that which the King eats." Then she was full of joy and had the baker summoned, and ordered him to bring a loaf such as was eaten by the King. The little hare said, "But the baker must likewise carry it thither for me, that the butchers' dogs may do no harm to me." The baker carried if for him as far as the door of the inn, and then the hare got on his hind legs, took the loaf in his front paws, and carried it to his master. Then said the huntsman, "Behold, sir host, the hundred pieces of gold are mine." The host was astonished, but the huntsman went on to say, "Yes, sir host, I have the bread, but now I will likewise have some of the King's roast meat."
The host said, "I should indeed like to see that," but he would make no more wagers. The huntsman called the fox and said, "My little fox, go and fetch me some roast meat, such as the King eats." The red fox knew the bye-ways better, and went by holes and corners without any dog seeing him, seated himself under the chair of the King's daughter, and scratched her foot. Then she looked down and recognized the fox by its collar, took him into her chamber with her and said, "Dear fox, what dost thou want?" He answered, "My master, who killed the dragon, is here, and has sent me. I am to ask for some roast meat such as the King is eating." Then she made the cook come, who was obliged to prepare a roast joint, the same as was eaten by the King, and to carry it for the fox as far as the door. Then the fox took the dish, waved away with his tail the flies which had settled on the meat, and then carried it to his master. "Behold, sir host," said the huntsman, "bread and meat are here but now I will also have proper vegetables with it, such as are eaten by the King." Then he called the wolf, and said, "Dear Wolf, go thither and fetch me vegetables such as the King eats." Then the wolf went straight to the palace, as he feared no one, and when he got to the King's daughter's chamber, he twitched at the back of her dress, so that she was forced to look round. She recognized him by his collar, and took him into her chamber with her, and said, "Dear Wolf, what dost thou want?" He answered, "My master, who killed the dragon, is here, I am to ask for some vegetables, such as the King eats." Then she made the cook come, and he had to make ready a dish of vegetables, such as the King ate, and had to carry it for the wolf as far as the door, and then the wolf took the dish from him, and carried it to his master. "Behold, sir host," said the huntsman, "now I have bread and meat and vegetables, but I will also have some pastry to eat like that which the King eats." He called the bear, and said, "Dear Bear, thou art fond of licking anything sweet; go and bring me some confectionery, such as the King eats." Then the bear trotted to the palace, and every one got out of his way, but when he went to the guard, they presented their muskets, and would not let him go into the royal palace. But he got up on his hind legs, and gave them a few boxes on the ears, right and left, with his paws, so that the whole watch broke up, and then he went straight to the King's daughter, placed himself behind her, and growled a little. Then she looked behind her, knew the bear, and bade him go into her room with her, and said, "Dear Bear, what dost thou want?" He answered, "My master, who killed the dragon, is here, and I am to ask for some confectionery, such as the King eats." Then she summoned her confectioner, who had to bake confectionery such as the King ate, and carry it to the door for the bear; then the bear first licked up the comfits which had rolled down, and then he stood upright, took the dish, and carried it to his master. "Behold, sir host," said the huntsman, "now I have bread, meat, vegetables and confectionery, but I will drink wine also, and such as the King drinks." He called his lion to him and said, "Dear Lion, thou thyself likest to drink till thou art intoxicated, go and fetch me some wine, such as is drunk by the King." Then the lion strode through the streets, and the people fled from him, and when he came to the watch, they wanted to bar the way against him, but he did but roar once, and they all ran away. Then the lion went to the royal apartment, and knocked at the door with his tail. Then the King's daughter came forth, and was almost afraid of the lion, but she knew him by the golden clasp of her necklace, and bade him go with her into her chamber, and said, "Dear Lion, what wilt thou have?" He answered, "My master, who killed the dragon, is here, and I am to ask for some wine such as is drunk by the King." Then she bade the cup-bearer be called, who was to give the lion some wine like that which was drunk by the King. The lion said, "I will go with him, and see that I get the right wine." Then he went down with the cup-bearer, and when they were below, the cup-bearer wanted to draw him some of the common wine that was drunk by the King's servants, but the lion said, "Stop, I will taste the wine first," and he drew half a measure, and swallowed it down at one draught. "No," said he, "that is not right." The cup-bearer looked at him askance, but went on, and was about to give him some out of another barrel which was for the King's marshal. The lion said, "Stop, let me taste the wine first," and drew half a measure and drank it. "That is better, but still not right," said he. Then the cup-bearer grew angry and said, "How can a stupid animal like you understand wine?" But the lion gave him a blow behind the ears, which made him fall down by no means gently, and when he had got up again, he conducted the lion quite silently into a little cellar apart, where the King's wine lay, from which no one ever drank. The lion first drew half a measure and tried the wine, and then he said, That may possibly be the right sort, and bade the cup-bearer fill six bottles of it. And now they went upstairs again, but when the lion came out of the cellar into the open air, he reeled here and there, and was rather drunk, and the cup-bearer was forced to carry the wine as far as the door for him, and then the lion took the handle of the basket in his mouth, and took it to his master. The huntsman said, "Behold, sir host, here have I bread, meat, vegetables, confectionery and wine such as the King has, and now I will dine with my animals," and he sat down and ate and drank, and gave the hare, the fox, the wolf, the bear, and the lion also to eat and to drink, and was joyful, for he saw that the King's daughter still loved him. And when he had finished his dinner, he said, "Sir host, now have I eaten and drunk, as the King eats and drinks, and now I will go to the King's court and marry the King's daughter." Said the host, "How can that be, when she already has a betrothed husband, and when the wedding is to be solemnized to-day?" Then the huntsman drew forth the handkerchief which the King's daughter had given him on the dragon's hill, and in which were folded the monster's seven tongues, and said, "That which I hold in my hand shall help me to do it." Then the innkeeper looked at the handkerchief, and said, "Whatever I believe, I do not believe that, and I am willing to stake my house and courtyard on it." The huntsman, however, took a bag with a thousand gold pieces, put it on the table, and said, "I stake that on it."
Now the King said to his daughter, at the royal table, "What did all the wild animals want, which have been coming to thee, and going in and out of my palace?" She replied, "I may not tell you, but send and have the master of these animals brought, and you will do well." The King sent a servant to the inn, and invited the stranger, and the servant came just as the huntsman had laid his wager with the innkeeper. Then said he, "Behold, sir host, now the King sends his servant and invites me, but I do not go in this way." And he said to the servant, "I request the Lord King to send me royal clothing, and a carriage with six horses, and servants to attend me." When the King heard the answer, he said to his daughter, "What shall I do?" She said, "Cause him to be fetched as he desires to be, and you will do well." Then the King sent royal apparel, a carriage with six horses, and servants to wait on him. When the huntsman saw them coming, he said, "Behold, sir host, now I am fetched as I desired to be," and he put on the royal garments, took the handkerchief with the dragon's tongues with him, and drove off to the King. When the King saw him coming, he said to his daughter, "How shall I receive him?" She answered, "Go to meet him and you will do well." Then the King went to meet him and led him in, and his animals followed. The King gave him a seat near himself and his daughter, and the marshal, as bridegroom, sat on the other side, but no longer knew the huntsman. And now at this very moment, the seven heads of the dragon were brought in as a spectacle, and the King said, "The seven heads were cut off the dragon by the marshal, wherefore to-day I give him my daughter to wife." The huntsman stood up, opened the seven mouths, and said, "Where are the seven tongues of the dragon?" Then was the marshal terrified, and grew pale and knew not what answer he should make, and at length in his anguish he said, "Dragons have no tongues." The huntsman said, "Liars ought to have none, but the dragon's tongues are the tokens of the victor," and he unfolded the handkerchief, and there lay all seven inside it. And he put each tongue in the mouth to which it belonged, and it fitted exactly. Then he took the handkerchief on which the name of the princess was embroidered, and showed it to the maiden, and asked to whom she had given it, and she replied, "To him who killed the dragon." And then he called his animals, and took the collar off each of them and the golden clasp from the lion, and showed them to the maiden and asked to whom they belonged. She answered, "The necklace and golden clasp were mine, but I divided them among the animals who helped to conquer the dragon." Then spake the huntsman, "When I, tired with the fight, was resting and sleeping, the marshal came and cut off my head. Then he carried away the King's daughter, and gave out that it was he who had killed the dragon, but that he lied I prove with the tongues, the handkerchief, and the necklace." And then he related how his animals had healed him by means of a wonderful root, and how he had travelled about with them for one year, and had at length again come there and had learnt the treachery of the marshal by the inn-keeper's story. Then the King asked his daughter, "Is it true that this man killed the dragon?" And she answered, "Yes, it is true. Now can I reveal the wicked deed of the marshal, as it has come to light without my connivance, for he wrung from me a promise to be silent. For this reason, however, did I make the condition that the marriage should not be solemnized for a year and a day." Then the King bade twelve councillors be summoned who were to pronounce judgment on the marshal, and they sentenced him to be torn to pieces by four bulls. The marshal was therefore executed, but the King gave his daughter to the huntsman, and named him his viceroy over the whole kingdom. The wedding was celebrated with great joy, and the young King caused his father and his foster-father to be brought, and loaded them with treasures. Neither did he forget the inn-keeper, but sent for him and said, "Behold, sir host, I have married the King's daughter, and your house and yard are mine." The host said, "Yes, according to justice it is so." But the young King said, "It shall be done according to mercy," and told him that he should keep his house and yard, and gave him the thousand pieces of gold as well.
And now the young King and Queen were thoroughly happy, and lived in gladness together. He often went out hunting because it was a delight to him, and the faithful animals had to accompany him. In the neighborhood, however, there was a forest of which it was reported that it was haunted, and that whosoever did but enter it did not easily get out again. The young King, however, had a great inclination to hunt in it, and let the old King have no peace until he allowed him to do so. So he rode forth with a great following, and when he came to the forest, he saw a snow-white hart and said to his people, "Wait here until I return, I want to chase that beautiful creature," and he rode into the forest after it, followed only by his animals. The attendants halted and waited until evening, but he did not return, so they rode home, and told the young Queen that the young King had followed a white hart into the enchanted forest, and had not come back again. Then she was in the greatest concern about him. He, however, had still continued to ride on and on after the beautiful wild animal, and had never been able to overtake it; when he thought he was near enough to aim, he instantly saw it bound away into the far distance, and at length it vanished altogether. And now he perceived that he had penetrated deep into the forest, and blew his horn but he received no answer, for his attendants could not hear it. And as night, too, was falling, he saw that he could not get home that day, so he dismounted from his horse, lighted himself a fire near a tree, and resolved to spend the night by it. While he was sitting by the fire, and his animals also were lying down beside him, it seemed to him that he heard a human voice. He looked round, but could perceived nothing. Soon afterwards, he again heard a groan as if from above, and then he looked up, and saw an old woman sitting in the tree, who wailed unceasingly, "Oh, oh, oh, how cold I am!" Said he, "Come down, and warm thyself if thou art cold." But she said, "No, thy animals will bite me." He answered, "They will do thee no harm, old mother, do come down." She, however, was a witch, and said, "I will throw down a wand from the tree, and if thou strikest them on the back with it, they will do me no harm." Then she threw him a small wand, and he struck them with it, and instantly they lay still and were turned into stone. And when the witch was safe from the animals, she leapt down and touched him also with a wand, and changed him to stone. Thereupon she laughed, and dragged him and the animals into a vault, where many more such stones already lay.
As, however, the young King did not come back at all, the Queen's anguish and care grew constantly greater. And it so happened that at this very time the other brother who had turned to the east when they separated, came into the kingdom. He had sought a situation, and had found none, and had then travelled about here and there, and had made his animals dance. Then it came into his mind that he would just go and look at the knife that they had thrust in the trunk of a tree at their parting, that he might learn how his brother was. When he got there his brother's side of the knife was half rusted, and half bright. Then he was alarmed and thought, "A great misfortune must have befallen my brother, but perhaps I can still save him, for half the knife is still bright." He and his animals travelled towards the west, and when he entered the gate of the town, the guard came to meet him, and asked if he was to announce him to his consort the young Queen, who had for a couple of days been in the greatest sorrow about his staying away, and was afraid he had been killed in the enchanted forest? The sentries, indeed, thought no otherwise than that he was the young King himself, for he looked so like him, and had wild animals running behind him. Then he saw that they were speaking of his brother, and thought, "It will be better if I pass myself off for him, and then I can rescue him more easily." So he allowed himself to be escorted into the castle by the guard, and was received with the greatest joy. The young Queen indeed thought that he was her husband, and asked him why he had stayed away so long. He answered, "I had lost myself in a forest, and could not find my way out again any sooner." At night he was taken to the royal bed, but he laid a two-edged sword between him and the young Queen; she did not know what that could mean, but did not venture to ask.
He remained in the palace a couple of days, and in the meantime inquired into everything which related to the enchanted forest, and at last he said, "I must hunt there once more." The King and the young Queen wanted to persuade him not to do it, but he stood out against them, and went forth with a larger following. When he had got into the forest, it fared with him as with his brother; he saw a white hart and said to his people, "Stay here, and wait until I return, I want to chase the lovely wild beast," and then he rode into the forest and his animals ran after him. But he could not overtake the hart, and got so deep into the forest that he was forced to pass the night there. And when he had lighted a fire, he heard some one wailing above him, "Oh, oh, oh, how cold I am!" Then he looked up, and the self-same witch was sitting in the tree. Said he, "If thou art cold, come down, little old mother, and warm thyself." She answered, "No, thy animals will bite me." But he said, "They will not hurt thee." Then she cried, "I will throw down a wand to thee, and if thou smitest them with it they will do me no harm." When the huntsman heard that, he had no confidence in the old woman, and said, "I will not strike my animals. Come down, or I will fetch thee." Then she cried, "What dost thou want? Thou shalt not touch me." But he replied, "If thou dost not come, I will shoot thee." Said she, "Shoot away, I do not fear thy bullets!" Then he aimed, and fired at her, but the witch was proof against all leaden bullets, and laughed, and yelled and cried, "Thou shalt not hit me." The huntsman knew what to do, tore three silver buttons off his coat, and loaded his gun with them, for against them her arts were useless, and when he fired she fell down at once with a scream. Then he set his foot on her and said, Old witch, if thou dost not instantly confess where my brother is, I will seize thee with both my hands and throw thee into the fire. She was in a great fright, begged for mercy and said, He and his animals lie in a vault, turned to stone. Then he compelled her to go thither with him, threatened her, and said, Old sea-cat, now shalt thou make my brother and all the human beings lying here, alive again, or thou shalt go into the fire! She took a wand and touched the stones, and then his brother with his animals came to life again, and many others, merchants, artizans, and shepherds, arose, thanked him for their deliverance, and went to their homes. But when the twin brothers saw each other again, they kissed each other and rejoiced with all their hearts. Then they seized the witch, bound her and laid her on the fire, and when she was burnt the forest opened of its own accord, and was light and clear, and the King's palace could be seen at about the distance of a three hours walk.
Thereupon the two brothers went home together, and on the way told each other their histories. And when the youngest said that he was ruler of the whole country in the King's stead, the other observed, "That I remarked very well, for when I came to the town, and was taken for thee, all royal honours were paid me; the young Queen looked on me as her husband, and I had to eat at her side, and sleep in thy bed." When the other heard that, he became so jealous and angry that he drew his sword, and struck off his brother's head. But when he saw him lying there dead, and saw his red blood flowing, he repented most violently: "My brother delivered me," cried he, "and I have killed him for it," and he bewailed him aloud. Then his hare came and offered to go and bring some of the root of life, and bounded away and brought it while yet there was time, and the dead man was brought to life again, and knew nothing about the wound.
Thereupon the two brothers went home together, and on the way told each other their histories. And when the youngest said that he was ruler of the whole country in the King's stead, the other observed, "That I remarked very well, for when I came to the town, and was taken for thee, all royal honours were paid me; the young Queen looked on me as her husband, and I had to eat at her side, and sleep in thy bed." When the other heard that, he became so jealous and angry that he drew his sword, and struck off his brother's head. But when he saw him lying there dead, and saw his red blood flowing, he repented most violently: "My brother delivered me," cried he, "and I have killed him for it," and he bewailed him aloud. Then his hare came and offered to go and bring some of the root of life, and bounded away and brought it while yet there was time, and the dead man was brought to life again, and knew nothing about the wound.
After this they journeyed onwards, and the youngest said, "Thou lookest like me, hast royal apparel on as I have, and the animals follow thee as they do me; we will go in by opposite gates, and arrive at the same time from the two sides in the aged King's presence." So they separated, and at the same time came the watchmen from the one door and from the other, and announced that the young King and the animals had returned from the chase. The King said, "It is not possible, the gates lie quite a mile apart." In the meantime, however, the two brothers entered the courtyard of the palace from opposite sides, and both mounted the steps. Then the King said to the daughter, "Say which is thy husband. Each of them looks exactly like the other, I cannot tell." Then she was in great distress, and could not tell; but at last she remembered the necklace which she had given to the animals, and she sought for and found her little golden clasp on the lion, and she cried in her delight, "He who is followed by this lion is my true husband." Then the young King laughed and said, "Yes, he is the right one," and they sat down together to table, and ate and drank, and were merry. At night when the young King went to bed, his wife said, "Why hast thou for these last nights always laid a two-edged sword in our bed? I thought thou hadst a wish to kill me." Then he knew how true his brother had been.