Ongiś żył sobie człek stary jak świat. Jego oczy były mętne, uszy głuche, a kolana mu drżały. Kiedy siedział przy stole i jadł, ledwo trzymał łyżkę, wylewał zupę na stół a i z ust ciekło mu czasami. Jego syn i owego żona brzydzili się tego. Dlatego stary dziadek musiał siedzieć w kącie za piecem, dawali mu jeść w glinianej miseczce, a do tego jeszcze zbyt mało by się najadł. Ze smutkiem patrzył na stół, a oczy jego robiły się wilgotne. Pewnego razu drżące ręce jego nie utrzymały miseczki, upadła na ziemię i potłukła się. Młoda kobieta złajała go, lecz on nic nie powiedział, westchnął jeno. Kupiła mu tedy drewnianą miseczkę za parę halerzy i musiał odtąd z niej jeść. Gdy tak siedzieli, wnuczek od czterech lat na tej ziemi, naznosił deseczek. "Co robisz?," zapytał ojciec. "Robię korytko," odpowiedziało dziecko, "Matka i ojciec będą z niego jedli, kiedy będę duży." Mąż i żona patrzeli na siebie przez chwilę. W końcu zaczęli płakać, starego dziadka przyprowadzili do stołu i jadał odtąd z nimi, a nie mówili nic, gdy czasem coś wylał.
Tłumaczył Jacek Fijołek, © Jacek Fijołek
A fost odata un batran impovarat de ani. Si de batran ce era, privirea i se tulburase, auzul ii slabise si-i tremurau genunchii la orice miscare. Cand sedea la masa sa manance, abia mai putea sa tina lingura in mana: varsa ciorba pe masa, iar uneori ii scapau chiar bucaturile din gura.
Si vazand pana unde ajunsese batranul cu nevolnicia, fiul si nora-sa se umplura de scarba. Nu-i mai asezara sa manance cu ei la masa, ci-l pusera intr-un colt, langa vatra.
Si din ziua aceea ii dadeau mancarea intr-o strachina de lut, si nici macar atat cat sa se sature. Batranul cata cu jind la masa incarcata cu bucate, si ochii lui lacrimau de amaraciune.
Intr-o zi, strachina de lut ii scapa din mainile cuprinse de tremur; cazu pe jos si se facu cioburi. Cand vazu asta, nora apuca sa-l certe de zor, dar batranul se inchisese in amaraciunea lui si nu scotea o vorba. Din cand in cand, numai, scapa cate-un oftat adanc.
"Asta e prea de tot!" isi spusera in sinea lor barbatul si nevasta. si-i cumparara din targ o strachina de lemn, pe cateva paralute. Bietul batran trebui sa manance de aici inainte doar din strachina de lemn.
Si iata ca odata, inspre seara, cum sedeau cu totii in odaie, nepotelul, sa tot fi avut gagalicea de copil vreo patru anisori, incepu a-si face de joaca cu niste scandurele.
- Ce faci tu acolo? il intreba taica-sau.
- Fac si eu o covatica, ii raspunse copilasul, din care sa manance tata si mama, cand n-or mai fi in putere, ca bunicul!
Amandoi catara mult timp unul la altul si de amar si de rusine ii podidi plansul. il poftira de indata pe batran sa se aseze la masa lor si, din ziua aceea, mancara iarasi cu totii impreuna. si din cand in cand se mai intampla ca batranul sa verse din mancare, acum insa nu-l mai lua nimeni la rost.
Si vazand pana unde ajunsese batranul cu nevolnicia, fiul si nora-sa se umplura de scarba. Nu-i mai asezara sa manance cu ei la masa, ci-l pusera intr-un colt, langa vatra.
Si din ziua aceea ii dadeau mancarea intr-o strachina de lut, si nici macar atat cat sa se sature. Batranul cata cu jind la masa incarcata cu bucate, si ochii lui lacrimau de amaraciune.
Intr-o zi, strachina de lut ii scapa din mainile cuprinse de tremur; cazu pe jos si se facu cioburi. Cand vazu asta, nora apuca sa-l certe de zor, dar batranul se inchisese in amaraciunea lui si nu scotea o vorba. Din cand in cand, numai, scapa cate-un oftat adanc.
"Asta e prea de tot!" isi spusera in sinea lor barbatul si nevasta. si-i cumparara din targ o strachina de lemn, pe cateva paralute. Bietul batran trebui sa manance de aici inainte doar din strachina de lemn.
Si iata ca odata, inspre seara, cum sedeau cu totii in odaie, nepotelul, sa tot fi avut gagalicea de copil vreo patru anisori, incepu a-si face de joaca cu niste scandurele.
- Ce faci tu acolo? il intreba taica-sau.
- Fac si eu o covatica, ii raspunse copilasul, din care sa manance tata si mama, cand n-or mai fi in putere, ca bunicul!
Amandoi catara mult timp unul la altul si de amar si de rusine ii podidi plansul. il poftira de indata pe batran sa se aseze la masa lor si, din ziua aceea, mancara iarasi cu totii impreuna. si din cand in cand se mai intampla ca batranul sa verse din mancare, acum insa nu-l mai lua nimeni la rost.