祖父和孙子


Stary Dziadek i jego Wnuk


从前有个很老很老的老人,眼睛花,耳朵也背,双膝还不住地发抖。 每当他坐在餐桌前吃饭时,汤匙也握不稳,常常把菜汤撒在桌布上,汤还会从嘴边流出来。 儿子和媳妇都嫌弃他,老人只好躲到灶后的角落里吃饭。 他们给他一只瓦盆,把饭菜盛到里面给他吃,而且每顿饭都不给老人吃饱。 老人很伤心,常常眼泪汪汪地看着桌子。
有一天,老人的手颤抖得连那只瓦盆都端不稳了,瓦盆掉到地上打碎了。 儿媳妇没完没了地训斥他,老人一声不吭,只是不住地叹气。 他们于是花了几分钱买来一只木碗给老人吃饭用。
后来有一天,老人的儿子和媳妇正坐在那儿吃饭,四岁的小孙子在把地上的碎木片拾掇到一起。
"你这是干什么呢?"父亲问。
"我要做一只木碗,等我长大了,让爸爸妈妈用它吃饭。"
听到这话,儿子和媳妇对视了一会儿,最后哭了起来。 他们立刻将老人请到桌边,让他从此和他们一起吃饭,即使老人泼了点什么,他们也不再说什么了。
Ongiś żył sobie człek stary jak świat. Jego oczy były mętne, uszy głuche, a kolana mu drżały. Kiedy siedział przy stole i jadł, ledwo trzymał łyżkę, wylewał zupę na stół a i z ust ciekło mu czasami. Jego syn i owego żona brzydzili się tego. Dlatego stary dziadek musiał siedzieć w kącie za piecem, dawali mu jeść w glinianej miseczce, a do tego jeszcze zbyt mało by się najadł. Ze smutkiem patrzył na stół, a oczy jego robiły się wilgotne. Pewnego razu drżące ręce jego nie utrzymały miseczki, upadła na ziemię i potłukła się. Młoda kobieta złajała go, lecz on nic nie powiedział, westchnął jeno. Kupiła mu tedy drewnianą miseczkę za parę halerzy i musiał odtąd z niej jeść. Gdy tak siedzieli, wnuczek od czterech lat na tej ziemi, naznosił deseczek. "Co robisz?," zapytał ojciec. "Robię korytko," odpowiedziało dziecko, "Matka i ojciec będą z niego jedli, kiedy będę duży." Mąż i żona patrzeli na siebie przez chwilę. W końcu zaczęli płakać, starego dziadka przyprowadzili do stołu i jadał odtąd z nimi, a nie mówili nic, gdy czasem coś wylał.


Tłumaczył Jacek Fijołek, © Jacek Fijołek