从前有一个贫穷的农民。 他没有农田可耕，但是他有一所小房子和一个女儿。 一天，女儿说："我们应当求国王给咱们一块荒地。"当国王得知他们的贫穷状况后，他就给了他们一块土地。 然后，她和她父亲就进行翻耕，想在地里种些粮食什么的。 当他们快翻完整块地的时候，在土里发现了一个纯金的臼。 "听我说，"父亲对女儿讲："咱们的国王很仁慈，送给了我们这块土地。作为回报，我们该把这个金臼献给他。"然而，女儿却不同意，回答说："爸爸，咱有臼却没有杵，必须找到杵才行。所以您还是别吭声。"但父亲不听她的，拿着臼就去见国王，说他在翻地时发现了这个臼，并希望国王接受这个礼物。 国王拿过金臼问，是不是没拣到别的什么呢？ "没有。"农民回答说。 于是，国王说，他现在应该把杵也去找来。 农民回答说，他们没有发现杵呀。 但他的话只被国王当了耳旁风，结果农民被关进监狱，国王说一直要到他找来杵才会被释放。 狱卒们每天给他送来牢饭，那只不过是清水和面包而已，他们总是听到他大声哭嚎："唉，要是我听了女儿的话就好了！唉，要是我听了女儿的话就好了！"于是，狱卒们去报告国王："农民总是大叫：'唉，要是我听了女儿的话就好了！'并且既不吃也不喝。"国王就命狱卒去把农民带来。 农民被带来后，国王问为什么他总是叫喊："唉，要是我听了女儿的话就好了！"并问他女儿究竟说了什么。 "她说我不该把那金臼送来，因为您一定会要我再去找到杵。""要是你的女儿这么聪明，让她到我这儿来一趟。"
农民的女儿奉命去见国王。 国王说如果她真是这么聪明，他要给她出个谜语，如果她能猜到，国王就会娶她。 农民女儿马上说行，她愿意猜谜。 然后，国王说："你上我这儿来，既不穿衣，也不光身子，既不骑马，也不走路，既不走在路上，也不走在路外。要是你能办到，我就娶你为妻。"于是农民的女儿就回去了。 她脱光了衣服，这样她就没穿衣服啦；然后她拿来一张大鱼网，钻进鱼网，并一圈一圈地用网裹满全身，这样她就不是光着身子啦；然后她租来一头驴，并把鱼网拴在驴尾上，这样驴就得拖着她走，所以她既不骑马也不走路啦；而且，驴只能沿着车辙拖她，使她只能用大脚趾头点地，这样就既不在路上，也不在路外啦。 当她这样来到国王面前时，国王说猜中了，并满足了所有条件。 国王命令释放了她的父亲，让她做了自己的妻子，并把王室的全部财产交给她掌管。
几年过去了。 国王要去检阅军队，这时出现了一件事：一些农民卖完木材后把车停在了皇宫前面，其中一些车由牛拉着，一些车是马拉着。 有个农民的车是三匹马拉的，其中一匹马产了只小马驹，小马驹下地后跑了，并卧在了另一辆车的两头牛中间。 这些农民为争马驹聚到一起争吵起来，而且打闹在一起，一片混乱。 赶牛车的农民想把小马驹留下，说是他的牛生下了这小东西，而赶马车的农民说是他的马生下了小马驹，所以小马驹是他的。 争吵被报到了国王面前，国王判决说：现在小东西在哪里就该留在哪里。 这样赶牛车的农民就得到了不属于他的小马驹。 另一个农民只好哭着离开，为失去他的小马驹而感到冤枉。 后来他听说王后非常仁慈，因为她也出身贫苦，就来求她，希望能帮他要回小马驹。 王后说："好的，如果你能保证不讲出是我的主意，我就会告诉你怎么做。明天一早，国王去检阅卫兵时，你站在他必须经过的路中间，拿一张大网装作打鱼的样子，一边拉网一边还要往外倒，好像网里真的装满了鱼。"然后她告诉农民如果国王问他，他该说些什么。 第二天，农民果然站在那里，在大路上打鱼。 国王经过时看见了，就派他的传令兵去问这傻子在干什么。 农民回答说："打鱼呗。"传令兵问："水都没有，怎么打鱼？"农民回答："好打，就像牛能生小马驹一样，我在干地上也能打鱼。"传令兵跑回去向国王报告了傻子的回答。 国王命令把农民带到他跟前，并对农民说，这样的主意他肯定想不出来，国王想知道是谁的主意，并要他马上坦白。 可是农民不肯照办，只是讲：上帝保佑，就是他自己想出来的。 他们把他推倒在一捆麦草上，长时间地拷打，威逼，最后农民承认了，这是王后的主意。
国王回到家中，就问他的妻子："为什么你对我虚伪？我不再要你做我的妻子了。你的好日子已经到头，回到你原来的地方--你的小农屋去吧。"不过他容许王后带走一样她认为最心爱、最珍贵的东西。 她说："好吧，亲爱的丈夫，如果你这样命令 ，我照办就是了。 "说着她扑进了国王的怀里，吻了他，向他告别。然后她叫人送来烈性的安眠水，当作告别酒。国王喝了一大口，而她却只喝了一点点。国王一会儿就睡得死死的了，她让侍从拿来一块白净漂亮的麻布，把国王包在里面。然后，侍从们奉命把国王抬到停在门前的车上，她驾着马车把他运回了自己的小屋。接着，她让国王躺在她的床上。国王一觉睡了一天一夜，他醒来时，环顾四周说："上帝呀，我在哪里呀？ "他喊他的侍从，可一个也不在。终于，他妻子走到床前说："亲爱的国王，您告诉我可以从宫中拿走一样我认为是最心爱和最珍贵的东西，我觉得没有任何东西比您更可亲，更珍贵了，所以我把您带了回来。 "国王感动得满脸是泪，说："亲爱的妻子，你应该属于我，我也应该属于你。 "然后，国王就把她带回王宫，并与她重新成为夫妻。也许至今，他们还活着呢。
农民的女儿奉命去见国王。 国王说如果她真是这么聪明，他要给她出个谜语，如果她能猜到，国王就会娶她。 农民女儿马上说行，她愿意猜谜。 然后，国王说："你上我这儿来，既不穿衣，也不光身子，既不骑马，也不走路，既不走在路上，也不走在路外。要是你能办到，我就娶你为妻。"于是农民的女儿就回去了。 她脱光了衣服，这样她就没穿衣服啦；然后她拿来一张大鱼网，钻进鱼网，并一圈一圈地用网裹满全身，这样她就不是光着身子啦；然后她租来一头驴，并把鱼网拴在驴尾上，这样驴就得拖着她走，所以她既不骑马也不走路啦；而且，驴只能沿着车辙拖她，使她只能用大脚趾头点地，这样就既不在路上，也不在路外啦。 当她这样来到国王面前时，国王说猜中了，并满足了所有条件。 国王命令释放了她的父亲，让她做了自己的妻子，并把王室的全部财产交给她掌管。
几年过去了。 国王要去检阅军队，这时出现了一件事：一些农民卖完木材后把车停在了皇宫前面，其中一些车由牛拉着，一些车是马拉着。 有个农民的车是三匹马拉的，其中一匹马产了只小马驹，小马驹下地后跑了，并卧在了另一辆车的两头牛中间。 这些农民为争马驹聚到一起争吵起来，而且打闹在一起，一片混乱。 赶牛车的农民想把小马驹留下，说是他的牛生下了这小东西，而赶马车的农民说是他的马生下了小马驹，所以小马驹是他的。 争吵被报到了国王面前，国王判决说：现在小东西在哪里就该留在哪里。 这样赶牛车的农民就得到了不属于他的小马驹。 另一个农民只好哭着离开，为失去他的小马驹而感到冤枉。 后来他听说王后非常仁慈，因为她也出身贫苦，就来求她，希望能帮他要回小马驹。 王后说："好的，如果你能保证不讲出是我的主意，我就会告诉你怎么做。明天一早，国王去检阅卫兵时，你站在他必须经过的路中间，拿一张大网装作打鱼的样子，一边拉网一边还要往外倒，好像网里真的装满了鱼。"然后她告诉农民如果国王问他，他该说些什么。 第二天，农民果然站在那里，在大路上打鱼。 国王经过时看见了，就派他的传令兵去问这傻子在干什么。 农民回答说："打鱼呗。"传令兵问："水都没有，怎么打鱼？"农民回答："好打，就像牛能生小马驹一样，我在干地上也能打鱼。"传令兵跑回去向国王报告了傻子的回答。 国王命令把农民带到他跟前，并对农民说，这样的主意他肯定想不出来，国王想知道是谁的主意，并要他马上坦白。 可是农民不肯照办，只是讲：上帝保佑，就是他自己想出来的。 他们把他推倒在一捆麦草上，长时间地拷打，威逼，最后农民承认了，这是王后的主意。
国王回到家中，就问他的妻子："为什么你对我虚伪？我不再要你做我的妻子了。你的好日子已经到头，回到你原来的地方--你的小农屋去吧。"不过他容许王后带走一样她认为最心爱、最珍贵的东西。 她说："好吧，亲爱的丈夫，如果你这样命令 ，我照办就是了。 "说着她扑进了国王的怀里，吻了他，向他告别。然后她叫人送来烈性的安眠水，当作告别酒。国王喝了一大口，而她却只喝了一点点。国王一会儿就睡得死死的了，她让侍从拿来一块白净漂亮的麻布，把国王包在里面。然后，侍从们奉命把国王抬到停在门前的车上，她驾着马车把他运回了自己的小屋。接着，她让国王躺在她的床上。国王一觉睡了一天一夜，他醒来时，环顾四周说："上帝呀，我在哪里呀？ "他喊他的侍从，可一个也不在。终于，他妻子走到床前说："亲爱的国王，您告诉我可以从宫中拿走一样我认为是最心爱和最珍贵的东西，我觉得没有任何东西比您更可亲，更珍贵了，所以我把您带了回来。 "国王感动得满脸是泪，说："亲爱的妻子，你应该属于我，我也应该属于你。 "然后，国王就把她带回王宫，并与她重新成为夫妻。也许至今，他们还活着呢。
Er was eens een arme boer. Hij had geen land, alleen maar een klein hutje, en een enige dochter, en toen zei die dochter: "We moesten de koning om een stukje bouwland vragen." De koning die van hun armoe had gehoord, gaf er hun een stukje wei bij, en dat spitten zij en haar vader om en daar wilden ze een beetje koren en wat veldvruchten zaaien. Toen ze de akker bijna hadden omgespit vonden ze in de aarde een sleutel van zuiver goud. "Kijk," zei de vader tegen het meisje: "omdat onze koning zo genadig voor ons geweest is en ons die akker heeft gegeven, moesten we hem daarvoor die sleutel geven." Maar daar wilde de dochter niet op ingaan en ze zei: "Vader, als we de sleutel hebben en niet het slot dat erbij hoort, dan moeten we dat slot liever eerst opzoeken en anders onze mond houden." Maar hij wou dat niet toegeven, en hij nam de sleutel, bracht hem naar de koning en vertelde, hoe hij die in de akker gevonden had, en of hij het als een teken van dankbaarheid van hem wou aannemen. De koning nam de sleutel en vroeg of hij niets méér gevonden had. "Nee," zei de boer. Maar de koning zei, nu moest hij ook het slot meebrengen. De boer zei: nee, dat hadden ze niet gevonden; maar dat baatte hem evenveel, alsof hij 't tegen de wind had gezegd: hij werd in de kerker gezet, en moest zo lang zitten, tot hij het slot erbij geven zou. De knechts moesten hem elke dag water en brood brengen, zoals je dat in de gevangenis krijgt; en toen hoorden ze dat de man aldoor maar riep: "Och, had ik maar naar mijn dochter geluisterd! Och, och, och, had ik toch maar naar mijn dochter geluisterd!" En de knechts kwamen bij de koning en vertelden, hoe die gevangene steeds maar riep, och, och, had ik toch maar naar mijn dochter geluisterd! en dat hij niet eten of drinken wou. Hij beval de knechts de gevangene bij hem te brengen, en nu vroeg de koning hem, waarom hij aan een stuk doorriep, had ik maar naar mijn dochter geluisterd! "Wat heeft je dochter dan gezegd?" - "Ja, die heeft gezegd, ik moest die sleutel niet brengen, want dan moest ik ook het slot hebben!" - "Heb je dan zo'n slimme dochter, laat ze dan eens hier komen!" En zo moest zij bij de koning komen, en die vroeg of ze dan zo slim was, en hij zei, hij wou haar een raadsel opgeven, als ze dat raden kon, dan wou hij wel met haar trouwen. Ze zei dadelijk: "Ja," dat zou ze wel raden. Toen zei de koning: "Dan moet je bij me komen: gekleed en toch niet gekleed, niet op het paard en niet op de wagen, niet op 't pad en niet buiten 't pad, en als je dat kunt, zal ik je trouwen." En ze ging weg en ze kleedde zich poedelnaakt uit, dus dan was ze niet gekleed en ze deed een groot visnet om en dan was ze gekleed, en ze huurde een ezel en ze bond de ezel het visnet aan zijn staart, zodat hij haar voort moest slepen, dat was niet op het paard en op de wagen, en de ezel moest haar over 't karrespoor slepen, zodat ze alleen met haar grote teen de grond raakte, dus dat was niet op het pad en niet buiten het pad. En toen ze zo aan kwam rijden, zei de koning, ze had het raadsel opgelost, en alle voorwaarden waren vervuld. Hij liet haar vader vrij, hij nam haar bij zich als zijn vrouw, en hij liet zijn hele koninklijke bezittingen aan haar goede zorgen over.
Nu waren er al weer enige jaren voorbij, toen de koning eens naar een parade ging, en toen gebeurde het, dat boeren met hun karren voor het slot stilhielden, want ze hadden hout verkocht, sommigen hadden ossen voor de kar en anderen paarden. Nu was er een boer en die had drie paarden en daarvan kreeg er één een veulentje, en dat veulentje liep weg en ging precies tussen twee ossen liggen, die voor een kar stonden. De boeren liepen te hoop en begonnen te twisten, te smijten en te gooien, en de osseboer wou het veulentje houden en zei dat het van de ossen was, en de andere zei: nee, het was van een paard van hem, dus 't veulen was ook van hem. De ruzie kwam voor de koning, en die deed deze uitspraak: waar het veulentje gelegen had, moest het blijven, en zo kreeg de osseboer het, van wie het natuurlijk niet was. En de boer ging weg, huilend en jammerend over dat veulentje. Maar nu had hij horen zeggen dat de koningin zo aardig en genadig was, omdat ze toch ook maar van arme boerenafkomst was, en hij ging naar haar toe en vroeg haar, of zij hem niet helpen kon, zodat hij z'n veulentje weer terug kreeg. Ze zei: "ja, als je belooft, dat je me niet verraden zult, dan zal ik 't je zeggen. Morgenvroeg gaat de koning naar de wachtparade. Stel je dan midden op straat op, waar hij langs komt, neem een groot visnet mee en doe alsof je vist, en vis dan steeds door en schud het net nu en dan uit, alsof het vol was," en ze gaf hem ook 't antwoord op, dat hij zeggen moest als de koning hem wat vroeg. Zo stond de boer de volgende dag op straat en viste op het droge. De koning kwam erlangs, zag het en stuurde er z'n loper heen om te vragen wat die dwaas van plan was. Toen antwoordde hij: "Ik ben aan 't vissen." De loper vroeg hoe hij vissen kon, er was immers geen water. De boer zei: "Zo goed als twee ossen een veulentje kunnen krijgen, zo goed kan ik op 't droge vissen." De loper bracht de boodschap aan de koning over, en die liet de boer bij zich komen en zei hem: dat heb je ook niet van jezelf, en van wie hij dat had: hij moest het maar meteen bekennen. Dat wou de boer niet doen en hij zei maar: genadige hemel, hij had 't helemaal van zichzelf. Maar toen legden ze hem op een bundel stro en sloegen en knuppelden hem zo lang, tot hij bekende dat de koningin hem geholpen had. De koning kwam thuis en zei tegen zijn vrouw: "Waarom doe je zo vals: ik wil je niet meer tot vrouw hebben, je tijd is om, ga maar weer terug vandaar je gekomen bent: een boerderijtje." Maar één ding stond hij haar toch toe: ze mocht het beste en liefste meenemen wat ze wist, en dat zou haar afscheid zijn. Ze zei: "ja lieve man, als je het zo beveelt, dan wil ik het ook doen" en ze viel hem om de hals en kuste hem en zei, van hem wilde ze afscheid nemen. Ze liet dan een sterke slaapdrank komen om hem een afscheidsdronk toe te drinken: de koning nam een flinke teug, maar zij nipte maar even. Toen viel hij spoedig in een diepe slaap, en toen ze dat zag, riep ze een lakei. Ze nam een mooi wit linnen laken en wikkelde hem daarin, en de lakeien moesten hem in een wagen voor de deur dragen, en ze reed met hem naar haar vaders huisje. Daar legde ze hem in haar bedstee en hij sliep een dag en een nacht door. Hij werd wakker en keek om zich heen en zei: "Ach, God, waar ben ik," en hij riep zijn knecht, maar er was niemand. Tenslotte kwam zijn vrouw aan het bed en zei: "Lieve man en koning, u hebt mij bevolen dat ik het liefste en het beste uit het slot mee moest nemen, en nu heb ik niets, dat beter en liever is, dan uzelf, en daarom nam ik u mee." De koning sprongen de tranen in de ogen en hij zei: "Lieve vrouw, u bent de mijne en ik ben de uwe" en hij nam haar weer met zich mee naar 't paleis en liet zich opnieuw met haar in de echt verbinden, en ze zullen wel tot heden ten dage nog in leven zijn.
Nu waren er al weer enige jaren voorbij, toen de koning eens naar een parade ging, en toen gebeurde het, dat boeren met hun karren voor het slot stilhielden, want ze hadden hout verkocht, sommigen hadden ossen voor de kar en anderen paarden. Nu was er een boer en die had drie paarden en daarvan kreeg er één een veulentje, en dat veulentje liep weg en ging precies tussen twee ossen liggen, die voor een kar stonden. De boeren liepen te hoop en begonnen te twisten, te smijten en te gooien, en de osseboer wou het veulentje houden en zei dat het van de ossen was, en de andere zei: nee, het was van een paard van hem, dus 't veulen was ook van hem. De ruzie kwam voor de koning, en die deed deze uitspraak: waar het veulentje gelegen had, moest het blijven, en zo kreeg de osseboer het, van wie het natuurlijk niet was. En de boer ging weg, huilend en jammerend over dat veulentje. Maar nu had hij horen zeggen dat de koningin zo aardig en genadig was, omdat ze toch ook maar van arme boerenafkomst was, en hij ging naar haar toe en vroeg haar, of zij hem niet helpen kon, zodat hij z'n veulentje weer terug kreeg. Ze zei: "ja, als je belooft, dat je me niet verraden zult, dan zal ik 't je zeggen. Morgenvroeg gaat de koning naar de wachtparade. Stel je dan midden op straat op, waar hij langs komt, neem een groot visnet mee en doe alsof je vist, en vis dan steeds door en schud het net nu en dan uit, alsof het vol was," en ze gaf hem ook 't antwoord op, dat hij zeggen moest als de koning hem wat vroeg. Zo stond de boer de volgende dag op straat en viste op het droge. De koning kwam erlangs, zag het en stuurde er z'n loper heen om te vragen wat die dwaas van plan was. Toen antwoordde hij: "Ik ben aan 't vissen." De loper vroeg hoe hij vissen kon, er was immers geen water. De boer zei: "Zo goed als twee ossen een veulentje kunnen krijgen, zo goed kan ik op 't droge vissen." De loper bracht de boodschap aan de koning over, en die liet de boer bij zich komen en zei hem: dat heb je ook niet van jezelf, en van wie hij dat had: hij moest het maar meteen bekennen. Dat wou de boer niet doen en hij zei maar: genadige hemel, hij had 't helemaal van zichzelf. Maar toen legden ze hem op een bundel stro en sloegen en knuppelden hem zo lang, tot hij bekende dat de koningin hem geholpen had. De koning kwam thuis en zei tegen zijn vrouw: "Waarom doe je zo vals: ik wil je niet meer tot vrouw hebben, je tijd is om, ga maar weer terug vandaar je gekomen bent: een boerderijtje." Maar één ding stond hij haar toch toe: ze mocht het beste en liefste meenemen wat ze wist, en dat zou haar afscheid zijn. Ze zei: "ja lieve man, als je het zo beveelt, dan wil ik het ook doen" en ze viel hem om de hals en kuste hem en zei, van hem wilde ze afscheid nemen. Ze liet dan een sterke slaapdrank komen om hem een afscheidsdronk toe te drinken: de koning nam een flinke teug, maar zij nipte maar even. Toen viel hij spoedig in een diepe slaap, en toen ze dat zag, riep ze een lakei. Ze nam een mooi wit linnen laken en wikkelde hem daarin, en de lakeien moesten hem in een wagen voor de deur dragen, en ze reed met hem naar haar vaders huisje. Daar legde ze hem in haar bedstee en hij sliep een dag en een nacht door. Hij werd wakker en keek om zich heen en zei: "Ach, God, waar ben ik," en hij riep zijn knecht, maar er was niemand. Tenslotte kwam zijn vrouw aan het bed en zei: "Lieve man en koning, u hebt mij bevolen dat ik het liefste en het beste uit het slot mee moest nemen, en nu heb ik niets, dat beter en liever is, dan uzelf, en daarom nam ik u mee." De koning sprongen de tranen in de ogen en hij zei: "Lieve vrouw, u bent de mijne en ik ben de uwe" en hij nam haar weer met zich mee naar 't paleis en liet zich opnieuw met haar in de echt verbinden, en ze zullen wel tot heden ten dage nog in leven zijn.