In een molen leefde eens een oude molenaar, en die had geen vrouw en geen kinderen, en er waren drie molenaarsknechts die hem bedienden. Toen ze ettelijke jaren bij hem waren geweest, zei hij op een dag tegen hen: "Ik ben nu oud geworden en ik wil alleen nog maar rustig achter de kachel zitten: trekken jullie erop uit, en wie van jullie mij het beste paard hier thuis brengt, die zal ik de molen geven, en in ruil daarvoor moet hij me tot mijn dood verzorgen."
De derde van de molenaarsknechts was het jongetje, de anderen vonden hem nog niet droog achter z'n oren, en de molen gunden ze hem zeker niet, en hij wilde hem niet eens hebben. Ze trokken alle drie samen weg, en toen ze bij het dorp kwamen, zeiden de twee anderen tegen de domme Hans: "Blijf jij nu maar hier, jij vindt van je leven geen paard." Maar Hans ging toch mee, en toen het nacht werd, kwamen ze bij een hol, en daarin gingen ze slapen. De twee verstandigen wachtten tot Hans in slaap was, dan stonden ze op, gingen weg en lieten Hansje maar liggen en ze dachten slim geweest te zijn; ja, maar dat zal jullie toch niet zo glad zitten!
Toen de zon weer opkwam en Hans wakker werd, lag hij in een zeer diep hol, hij keek overal rond en riep: "O God, waar ben ik?" Toen stond hij op en kroop de grot uit, ging het bos in en dacht: "Ik ben hier helemaal alleen en verlaten: hoe moet ik nu aan een paard komen." Terwijl hij zo in gedachten voortwandelde, kwam hij een klein bont katje tegen, en dat zei heel vriendelijk: "Hans waar wil je naartoe?" - "Och, jij kunt me toch niet helpen." - "Ik weet wel wat je hebben wilt," zei het katje, "je wou een mooi paard hebben. Kom eens mee, en als je zeven jaar lang mij trouw wilt dienen, dan zal ik je er één geven, mooier dan je ooit in je leven gezien hebt." - "Nu, dat is een vreemd katje," dacht Hans, "maar ik wil toch zien of het waar is, wat ze zegt."
Toen nam ze hem mee in haar betoverd kasteeltje, en ze had daar alleen katten die haar bedienden; ze sprongen gemakkelijk de trappen op en af, waren vrolijk en hadden het goed. Als ze 's avonds aan tafel gingen zitten, moesten er drie muziek maken; de eerste streek de bas, de tweede de viool en de derde zette een trompet aan haar mond en blies haar wangen op zo goed ze kon. Toen ze gegeten hadden, werd de tafel weggedragen, en de kat zei: "Nou, Hans, kom maar, dan dansen we samen." - "Nee," antwoordde hij, "met een muizepoes dans ik niet, dat heb ik nog nooit gedaan." - "Breng hem dan maar naar bed," zei ze tegen de katjes. Eén bracht hem met een kaars naar de slaapkamer, en trok hem z'n schoenen uit, één z'n kousen, en tenslotte blies er één het licht uit.
De volgende morgen kwamen ze weer en hielpen hem het bed uit, ééntje trok hem zijn kousen aan, ééntje bond z'n kousebanden, ééntje haalde schoenen, ééntje waste hem en ééntje droogde hem met haar staart zijn gezicht af. "Lekker zacht," zei Hans. Maar hij moest ook knecht zijn bij de kat en iedere dag hout hakken, daarvoor kreeg hij een zilveren bijl en een blok en zagen van zilver, en de hamer was van koper. Nu, hij maakte de houtjes klein, bleef er, kreeg er goed te eten en te drinken, maar zag nooit iemand dan de lapjeskat en haar huishouding.
Eens zei ze tegen hem: "Ga nu de weide maaien en droog het gras," en ze gaf hem een zilveren zeis en een slijpsteen van goud, maar zei hem alles weer netjes terug te brengen. Hans ging erheen en deed wat hem bevolen was, en na gedane arbeid bracht hij de zeis, de slijpsteen en het hooi naar huis en vroeg of ze hem nog niet zijn loon wou geven. "Nee," zei de poes, "je moet eerst nog een en ander voor me doen. Hier is een zilveren timmerhout, een kamerbijl, een winkelhaak en alles wat nodig is, alles van zilver, bouw voor mij daar nu eerst eens een klein huisje mee." En Hans bouwde een aardig huisje en zei: nu had hij toch alles gedaan en nog altijd had hij geen paard.
Toch waren de zeven jaren voor hem voorbijgegaan, of 't maar een halfjaar was geweest. De kat vroeg toen, of hij haar paarden eens wilde zien? "Ja," zei Hans. Toen deed ze het huisje open en terwijl ze zo de deur open doet, staan daar opeens twaalf paarden, ach, dat waren toch zulke prachtige paarden, glanzend en spiegelend, het deed zijn hart goed. Nu gaf ze hem te eten en te drinken en sprak: "Ga nu naar huis. Ik geef je het paard niet mee, maar over drie dagen kom ik en dan breng ik het je." Dus maakte Hans zich klaar voor de reis en ze wees hem de weg naar de molen. Maar ze had hem niet eens een nieuwe jas gegeven, en hij moest zijn oude haveloze kiel aandoen waarin hij gekomen was en die was hem in die zeven jaar aan alle kanten te klein geworden.
Toen hij thuiskwam, waren de twee andere molenaarsknechts ook weer terug; wel had ieder een paard meegebracht, maar dat van de één was blind en dat van de ander kreupel. Ze vroegen: "Hans, waar heb jij je paard?" - "Over drie dagen komt dat nog." Toen lachten ze en zeiden: "Ja Hans, waar zou jij wel een paard vandaan halen, dat zal mooi gaan!" Hans ging de kamer in, maar de oude molenaar zei, dat hij zo maar maar niet aan tafel moest komen met zijn gescheurde lompen, hij schaamde zich als er iemand binnen zou komen. En ze gaven hem apart een beetje eten, en toen ze 's avonds gingen slapen, wilden de twee anderen hem niet in bed hebben, en tenslotte moest hij bij de ganzen kruipen en op wat hard stro liggen.
Toen hij de volgende dag wakker werd, waren de drie dagen al om, en daar kwam een koets met zes paarden ervoor, en een glans! Het was prachtig, en een lakei voerde nog een zevende paard aan de teugel en dat was voor het arme molenaarsknechtje. En uit de koets daalde een prachtige prinses, ze trad de molen binnen, en die prinses was niemand anders dan de lapjeskat, dat de arme Hans zeven jaren had gediend. Ze vroeg de molenaar, waar de molenaarsjongen, het kleine knechtje was? Toen zei de molenaar: "Die kunnen we hier niet binnen nemen, die ziet er zo gescheurd uit en hij ligt in 't ganzenhok." De prinses zei dat hij dadelijk gehaald moest worden. Dus haalden ze hem, en hij moest de lappen van zijn kiel bijeenpakken om er enigszins behoorlijk uit te zien.
Toen wilde de prinses de paarden zien die de andere knechts hadden meegebracht, het ene blind en het andere kreupel. Dan liet ze de lakei het zevende paard brengen: toen de molenaar dat zag, zei hij dat er zo één nog nooit bij hem op het erf was gekomen, "en dat is voor de derde molenaarsknecht," zei ze. "Dan moet hij de molen hebben," zei de molenaar, maar de prinses zei: daar was het paard en de molen kon hij ook houden, en ze nam haar trouwe Hans en zette hem in de koets en reed met hem weg. Eerst reden ze naar het kleine huisje, dat hij met het zilveren gereedschap had gebouwd; maar nu is het een groot slot, en alles is er van zilver en van goud; en toen zijn ze nog getrouwd en hij was rijk, zo rijk, dat hij zijn hele leven lang genoeg had. Daarom moet niemand zeggen, dat iemand die je dom vindt daarom nog niet wat goeds kan worden!
有一个上了年纪的磨房主，他没有妻子和孩子，只有三个学徒伺候他。 由于他们跟他已有多年了，有一天他便对他们说："我老啦，只想坐在炉子后面取取暖啦。你们都出去吧，谁回来的时候给我带来匹好马，这磨房就归谁啦。可是有个条件，他得伺候我给我送终。"老三最笨，二个师兄觉得他太傻，根本就不配得到磨房，连他自己都没一点信心。 他们三个一块出去到了庄子上，二个师兄对傻汉斯说："你最好等在这里，你一辈子也弄不到一匹马。"可是汉斯还是坚持要跟他们走。 到了晚上他们在一个山洞里过夜，二个聪明的师兄等汉斯睡着后起来离去了，把汉斯一人丢在了洞里。 他们认为这招很聪明，可事后却让他们后悔。 太阳升起来了，汉斯一觉醒来，发现他睡在一个深深的洞里。 他看了看四周，感叹道："噢！老天爷，我这是在哪儿？"他站起来爬出洞，走进了森林。 "现在我被遗弃至此，孤单一人，如何弄到马匹呀？"正当满腹愁思，边走边想的时候，他碰见了一只小花猫。 小花猫客气地问他："汉斯，你去哪儿？""哎，你帮不了我。""可我知道你在想什么，"猫说，"你不就是想要一匹骏马嘛，跟我来，为我当一名忠实的仆人，伺候我七年，我就给你一匹你一辈子也没见过的最好的骏马。""阿哈！这只猫真有意思，"汉斯想，"可我得去看看她说的是否是真的。"她带他到了她那被使了魔法的城堡，里面除了一些小猫--他们都是她的仆人，其它一无所有。 他们轻快地在楼上楼下跳来跳去，一片快乐无忧的景象。 晚上他们坐下吃晚饭，席前有三只小猫在演奏乐曲，一只拉大提琴，一只拉小提琴，第三只吹号，他鼓着腮帮子使劲地吹着。 吃完饭，桌子被撤去，花猫说："现在，汉斯，你陪我跳舞吧。""不，"他说，"我可不跟母猫跳舞，我从来没这么干过。""那么，带他上床吧。"她向其它猫命令。 于是，一只猫点起灯引他去卧室，一只给他脱鞋，一只脱袜子，最后一只吹灭了蜡烛。 第二天早晨他们又来伺候他起床，一只给他穿袜子，一只系袜带，一只穿鞋，一只洗漱，一只用尾巴给他擦干脸，"这感觉好柔和。"汉斯说。 但是他还得去伺候花猫，然后每天去砍柴，砍柴工具是一把银斧头，还有银凿子和银锯子，锤子是铜的，他将柴劈得细细的。 他留在城堡里天天好吃好喝，天天和花猫以及她的仆人们相守，再也见不到其他任何人了。 一天她对他说："去草地割点草，然后把草晒干。"说着给了他一把银镰刀和一块金磨石，但要他小心使用安全归还。 汉斯去草地，把活儿干完了，他拿着镰刀、磨石和干草回到了屋里，问是否该给他工钱了。 "不，"花猫拒绝说，"你必须先为我多做些事。这儿有银木，木匠的斧子、角铁和各种所需要的东西，全都是银子的。用这些东西你给我盖座小房子。"汉斯把小房子盖好了，他说他什么事都干了，可仍然没得到马。 其实七年过得很快，就如同六个月似的。 花猫问他是否愿意去看看她的马，"愿意。"汉斯说。 她于是便打开了小房子的门，里面关有十二匹马，匹匹毛亮体壮。 见到这些骏马，汉斯的心里乐开了花。 后来她请他吃饭，然后说："回家吧，只是我现在不能给你马；三天后我会去找你，把马带去。"于是汉斯出发了，她告诉汉斯回磨房的路。 然而她连一件新衣服都没给他，他只好还穿着那件又脏又破的外套。 这外套是他穿来的，七年过去了，这衣服他穿着哪儿都显小。 他到家后，二个师兄也在那里，而且每人都带了一匹马，但一匹是瞎马，另一匹是瘸马。 他们问汉斯他的马呢，"三天后就会来的。"他们听后笑道："真是的，傻汉斯你到哪儿去找马呀？是匹骏马吧！"汉斯进到厅里，可磨房主说不许他入座，因为他穿得又脏又破，如果别人进来的话他会使他们丢脸的。 所以他们给他一口饭，让他到外边吃。 晚上，大家休息了，可是二个师兄不让他上床，最后他只好钻进了鹅窝，在一堆干草上过了夜。 三天已经过去了，来了一辆六匹马拉的马车，这六匹马相当漂亮，看上一眼简直是无比的享受。 仆人还拉了第七匹马，这就是给那位贫穷的磨房小工的。 有一位高贵的公主从车里出来，走进磨房，这位公主就是那只小花猫，汉斯已经伺候她七年啦。 她问磨房主他的笨徒弟在哪儿？ 磨房主答我们不能让他呆在这磨房里，他太脏啦；他在鹅窝里睡觉呢。 可是国王的女儿让他们立刻把他找来，于是他们把他带了出来。 他使劲扯着那件小外套想掩住自己的身体。 仆人们打开豪华的衣服，替他洗干净，装扮起来。 收拾完毕后，他变成了最英俊的国王啦。 这时姑娘想看看师兄们带来的马，发现一匹是瞎马，另一匹是瘸马。 她命令仆人把第七匹马牵来，磨房主见了这匹马说这样的马从没进过他的院子。 "这是给你的第三个徒弟的。"她说。 "那他就应该拥有这间磨房。"磨房主答道。 可是国王的女儿却说把马留在这儿，磨房还属于他，然后她拉着忠实的汉斯上了车，一同离开了那里。 他们先到了那座小房子，这房子是他用银工具盖的，可现在变成了一座大宫殿，里面的东西全是金和银的。 然后她嫁给了他，他从此很富有，一辈子不愁吃喝，也再没有人说傻瓜不能成为重要人物啦。