从前有一位母亲，她有一个人见人爱、英俊漂亮的儿子。 那年他七岁了，她视她的小宝贝为自己的生命，比世上任何东西都珍贵。 但是天有不测风云，他忽然病了，而且病入膏肓，上帝将他召唤了去。 母亲悲痛欲绝，日夜哭泣。 时过不久，孩子下葬了，可是夜里他又会出现在生前玩耍的地方，陪着母亲一同哭泣，到了早晨则又消失了。 母亲非常悲伤，每时每刻都在不停地哭。 一天夜里他身着一件入葬就穿着的白色小寿衣，头上戴着一顶花环来到床前，站在母亲的脚旁说："噢，母亲，请别哭啦，否则我在墓中无法入睡，因为您的泪水把我的寿衣都打湿啦。"母亲听到后担起心来，不再流泪了。 第二天晚上孩子又来了，手里举着一盏小灯，说："母亲，您看看我的寿衣快干啦，我可以在墓中休息了。"从此，母亲把悲痛交给了上帝，自己默默地承受了心中的创伤。
Er was eens een moeder en zij had een jongetje van zeven jaar; dat was mooi en lief, niemand kon naar hem kijken of hij hield van hem, en zij hield meer van hem dan van iets ter wereld. Nu werd het kind plotseling ziek, en God nam hem weer tot zich; de moeder kon zich niet staande houden en huilde nacht en dag. Maar kort nadat het kind begraven was, vertoonde het zich 's nachts, overal waar het vroeger toen het nog leefde, gespeeld en gezeten had, huilde zijn moeder, dan huilde hij ook, maar 's morgens was hij weer weg. Maar de moeder hield maar niet op met huilen, en op een nacht kwam hij weer met zijn witte doodshemd, waarmee hij in de kist was gelegd, en, de krans nog op 't hoofd, ging hij aan 't voeteneind van 't bed zitten en zei: "Ach moederlief, houd toch op met huilen, ik kan anders in de kist niet inslapen, want mijn doodskleed wordt niet droog van uw tranen die erop vallen." De moeder schrok, toen ze dat hoorde en huilde niet meer. De volgende nacht kwam het kind terug, hield een lichtje in de hand en zei: "Ziet u wel, nu is het doodskleed bijna droog, en ik heb rust in mijn graf." Toen gaf de moeder haar verdriet over aan God, en droeg het stil en geduldig, en het kind kwam niet meer terug, maar sliep in zijn onderaardse rustplaats.