寿衣


Grobowa Koszulina


从前有一位母亲,她有一个人见人爱、英俊漂亮的儿子。 那年他七岁了,她视她的小宝贝为自己的生命,比世上任何东西都珍贵。 但是天有不测风云,他忽然病了,而且病入膏肓,上帝将他召唤了去。 母亲悲痛欲绝,日夜哭泣。 时过不久,孩子下葬了,可是夜里他又会出现在生前玩耍的地方,陪着母亲一同哭泣,到了早晨则又消失了。 母亲非常悲伤,每时每刻都在不停地哭。 一天夜里他身着一件入葬就穿着的白色小寿衣,头上戴着一顶花环来到床前,站在母亲的脚旁说:"噢,母亲,请别哭啦,否则我在墓中无法入睡,因为您的泪水把我的寿衣都打湿啦。"母亲听到后担起心来,不再流泪了。 第二天晚上孩子又来了,手里举着一盏小灯,说:"母亲,您看看我的寿衣快干啦,我可以在墓中休息了。"从此,母亲把悲痛交给了上帝,自己默默地承受了心中的创伤。
Pewna matka miała chłopczyka. Miał siedem lat, a był tak piękny i uroczy, że każdy kto na niego spojrzał, był dla niego dobry i kochał go nade wszystko w świecie. Zdarzyło się jednak, że pewnego dnia nagle zachorował, a dobry bóg wziął go do siebie. Matka nie zaznała odtąd pocieszenia i płakała dzień i noc. Niedługo potem dziecko ukazywało się w nocy w miejscach, gdzie za życia jadło i się bawiło. Gdy matka płakała, płakało i ono, a gdy nadchodził poranek, znikało. Gdy matka nie przestawała płakać, przyszło pewnej nocy w swej białej grobowej koszulinie, w której złożono go do trumny, i wianuszkiem na głowie, usiadło u jej stóp na łóżku i rzekło: "Ach mateczko, przestać płakać, bo nie mogę zasnąć w mej trumnie. Moja koszula nie schnie od Twych łez, które na nią kapią." Matka wystraszyła się tedy, a usłyszawszy to przestała płakać. Następnej nocy dziecko znowu przyszło trzymając w ręku światełko i rzekło: "Widzisz, moja koszulina zaraz wyschnie i będę miał spokój w mym grobie." Matka poleciła tedy Bogu swój ból i znosiła go w ciszy cierpliwie, a dziecko już nie wróciło, lecz spało w swym podziemnym łóżeczku.



Tłumaczył Jacek Fijołek, © Jacek Fijołek