Było sobie nigdyś uparte dziecko, a nie robiło nic, czego chciałaby matka. Dlatego nie miał w nim Bóg upodobania, zesłał nań chorobę i żaden lekarz nie umiał mu pomóc. Wnet leżało na łożu śmierci. Gdy opuszczono je do grobu i przykryto ziemią, nagle wyłoniła się z niej rączka i sięgała w górę, a przysypywanie jej świeżą ziemią nic nie dawało. Rączka ciągle wychodziła na wierzch. Matka musiała tedy podejść do grobu i chłostać rączkę rózgą, a gdy to uczyniła, rączka schowała się i dziecko odnalazło swój pokój pod ziemią.
昔、頑固で母親が望んだことをどうしてもやらない子供がいました。そのため神様はその子供を好まなくて病気にさせました。医者はだれもどうしようもなくまもなく子供は死の床につきました。子供が墓に下ろされ、土がかぶせられたとき、突然子供の腕が出てきて上に伸び、中にいれてまた新しい土をかけました。それはまったく無駄で、必ず腕はまた出てきました。それで母親自身が墓に行くしかなくなって、その腕を棒で打ちました。すると、腕は中へ引き込まれて、やっと子供は地面の下で安らかになりました。
Tłumaczył Jacek Fijołek, © Jacek Fijołek