Een paar honderd jaar geleden, toen de mensen nog lang niet zo verstandig en geslepen waren als tegenwoordig, heeft er in een kleine stad een merkwaardig voorval plaats gevonden. Bij toeval was één van die grote uilen die men oehoe's noemt uit 't naburig bos 's nachts in de schuur van een burger terecht gekomen, en omdat het juist dag werd, waagde hij zich niet meer uit zijn schuilhoek naar buiten uit vrees voor de andere vogels; want die beginnen altijd vreselijk te krijsen, als ze hem zien. Toen nu de huisknecht 's morgens in de schuur kwam, om stro te halen, schrok hij bij 't gezicht van de uil - die in 'n hoek zat - zo erg, dat hij hard wegliep en aan z'n meester aankondigde dat er een ondier, zoals hij van z'n levensdagen nog niet gezien had, in de schuur zat, z'n ogen in z'n hoofd zat te draaien en hem zo maar kon verslinden. "Jawel," zei z'n meester, "ik ken je al: een lijster nazetten, dat kun je heel dapper, maar als je een dode kip ziet liggen, dan ga je eerst een stok halen, voordat dichterbij komt. Ik zal zelf wel eens gaan kijken, wat dat voor een ondier wezen zal." vervolgde de baas, en zelf ging hij heel dapper de schuur in en keek rond.
Maar toen hij het verwonderlijke en zeldzame beest met eigen ogen aanschouwde, werd hij niet minder bang dan de knecht. In een paar sprongen was hij buiten, liep maar de buren en smeekte hun, hem tegen een onbekend, vervaarlijk dier te beschermen; anders liep de hele stad gevaar, als hij uit de schuur waar hij nu in zat, losbrak. Groot lawaai en geschreeuw in alle straten: de burgerij kwam eraan met spiesen, hooivorken, zeisen en bijlen gewapend, alsof ze een vijandelijk leger tegemoet trokken; tenslotte kwamen alle raadsheren en de burgemeester voorop.
Toen ze zich op het marktplein hadden opgesteld, trokken ze naar de schuur en omsingelden die. Toen trad één van de dappersten naar voren en ging er met gevelde lans op af, maar meteen kwam hij er onder een vervaarlijke schreeuw weer uit, doodsbleek, en hij kon verder geen woord meer uitbrengen. Nog twee anderen waagden zich naar binnen, maar het verging hun niet anders.
Eindelijk trad er iemand naar voren en dat was een grote, sterke kerel, beroemd om z'n krijgsdaden en hij sprak: "Met aankijken alleen zullen jullie het ondier niet verjagen, hier moet een heldendaad gedaan worden, maar ik zie dat jullie hier allemaal vrouwmensen geworden zijn en dat niemand het vosje bijten wil." Hij liet zich een harnas, zwaard en lans brengen, en trok de wapenrusting aan. Allen prezen zijn moed, al waren er velen bezorgd voor zijn leven. Beide schuurdeuren werden geopend, en daar zag men de uil. Die was intussen midden op de grote dwarsbalk gaan zitten. Hij liet een ladder brengen en toen hij die plaatste en zijn voet op de eerste sport wou zetten, riepen ze allemaal, dat hij flink moest zijn, en riepen in een gebed Sint Jorisaan, die de draak gedood had of hij hem wilde helpen.
En toen deze dappere man haast boven was en de uil zag dat het op hem was gemunt, terwijl hij ook verward was door het geschreeuw van al die mensen, wist hij niet waar hij heen moest, hij draaide met zijn ogen, zette z'n veren op, sloeg de vleugels wijd uit, hapte met z'n snavel en stiet met rauwe stem z'n 'oehoe! oehoe!' uit. "Stoten! Stoten!" riepen de mensen buiten naar de held. "Als iemand stond, waar ik nu sta," antwoordde hij, "dan zou hij niet 'stoten' roepen." Wel zette hij z'n voet nog één sport hoger, maar toen begon hij te bibberen en half in onmacht trok hij zich omzichtig terug.
Nu was er niemand meer bereid, zich in het gevaar te begeven. "Het ondier heeft," zeiden ze, "de sterkste uit ons midden alleen al door zijn happen en blazen vergiftigd en bijna dodelijk gewond, moeten wij anderen dan ook ons leven in de waagschaal stellen?" Ze beraadslaagden, wat er te doen was, wilde de hele stad niet vergaan. Lang scheen alles vergeefs, tot eindelijk de burgemeester een uitweg had gevonden. "Het is mijn mening," sprak hij, "dat wij uit de gemeentekas deze schuur en alles wat erin ligt, de zakken koren, het stro, en het hooi, aan de eigenaar vergoeden en hem schadeloos stellen; en dat we dan het hele gebouw en het ondier daarbij, verbranden, dan hoeft niemand zijn leven meer te wagen. Hier mag geen middel verzuimd worden, en gierigheid zou onheil kunnen betekenen." Allen waren het daarmee eens. Zo werd de schuur aan alle vier de hoeken aangestoken en daarbij kwam de uil jammerlijk om. Wie het niet gelooft, moet er zelf maar naartoe gaan en navraag doen.
两三百年前，人们还远没有今天这般聪明狡猾时，在一个小镇里发生了一件希奇的事。 有一只猫头鹰，人们叫它"叔胡"的，黑夜中不幸误入了林间的一户人家的谷仓里。 天亮时，因为害怕别的鸟儿瞧见，会发出可怕的叫声，它不敢冒险出来。 早上，家中的一个仆人到谷仓来取干草，看见了坐在墙角的猫头鹰，他大吃一惊，撒腿就跑，并报告主人说他看见了一个平生从未见过的怪物正坐在谷仓里，眼睛溜溜直转，毫不费力就能吞下一个活人。 "我可知道你这种人，"主人说，"你敢满地里追赶一只山鸟，却不敢靠近一只躺在地上的死鸡。我倒要亲自去看看它是何方怪物。"主人说着，大胆地走进了谷仓，四下寻望。 当他一眼瞧见了这古怪可怕的动物时，吓得决不亚于那仆人，"嗖"地一下就跳出了谷仓，跑到邻居家，求他们帮忙对付这不认识的危险野兽，说一旦它冲出来，全城人都会有危险。 大街小巷一下沸腾起来了，只见人们拿着镰刀、斧头、草叉和矛，如大敌将至一般。 最后，连以市长为首的议会都出动了。 在广场上整队集合后，他们便浩浩荡荡地向谷仓进发，把它围得水泄不通。 这时其中最勇敢的一人走上前，漫不经心地拿着矛进去了。 接着只听一声尖叫，他没命地跑了出来，变得面无血色，语无伦次。 另两个人又冒险进去了，但也好不到哪里去。 最后有一个人站了出来，他可是一位骁勇善战的壮汉。 "只看看它是赶不走怪物的，我们必须坚决果断，但我看你们都成了娘儿们，没有一个敢面对这畜生。"他命人拿过盔甲、剑和矛，全身披挂。 人人都称赞他勇敢，不过很多人也为他的生命担心。 谷仓的两扇大门大开了，他看见了正蹲在一根大梁中部的那只猫头鹰。 勇士命人拿来梯子，当他立起梯子准备爬上去时，人们都对他大叫，要他更勇敢些，并把那个曾杀死蛟龙的圣乔治介绍给他。 他到达了顶部，猫头鹰看出他要去打它，加之这人群和喧叫，又不知如何逃生，不由眼珠乱转，羽毛竖立，双翅乱拍，张开嘴巴，粗着嗓子大叫起来："嘟咿！嘟呜！""戳呀！戳呀！"外面的人群冲着这勇士高声喊叫。 "任何一个处在我这位置的人都不会叫'戳呀'。的"他答道。 他虽然又往上爬高了一级，可双腿不由自主地发起抖来，几乎吓得要晕过去了，最后终于败下阵来。
这下再也没有人敢去冒这个险了。 人们说："那个怪物只要一张口发声和呼气，连我们最勇敢的人都中了毒，几乎要掉了他们的命，难到我们其余的人还要拿自己的生命去冒险吗？"为了保住城市使它不至于毁灭，他们开始商量该怎么办。 商量来商量去，始终想不出个万全之策，最后市长找到了一个权宜之策。 他说："我的看法是，我们应当掏腰包，赔偿仓库及其中的一切给主人，然后放火烧掉整个仓库，连同这可怕的野兽一起烧死，这样大家再也不会有生命危险了。现在已没有过多的时间考虑了，我们也决不能吝啬。"大家一致同意了这个办法，于是，他们在四角点上火，那只猫头鹰连同谷仓一起在火中化成了灰烬。 要是有人不相信，就请他自己去问问吧！
这下再也没有人敢去冒这个险了。 人们说："那个怪物只要一张口发声和呼气，连我们最勇敢的人都中了毒，几乎要掉了他们的命，难到我们其余的人还要拿自己的生命去冒险吗？"为了保住城市使它不至于毁灭，他们开始商量该怎么办。 商量来商量去，始终想不出个万全之策，最后市长找到了一个权宜之策。 他说："我的看法是，我们应当掏腰包，赔偿仓库及其中的一切给主人，然后放火烧掉整个仓库，连同这可怕的野兽一起烧死，这样大家再也不会有生命危险了。现在已没有过多的时间考虑了，我们也决不能吝啬。"大家一致同意了这个办法，于是，他们在四角点上火，那只猫头鹰连同谷仓一起在火中化成了灰烬。 要是有人不相信，就请他自己去问问吧！