一天，富农站在院子里察看他的田地和园子。 麦子长得正旺，果树也压弯了腰。 去年的粮食还囤积在楼上呢，屋梁都快压塌了。 随后富农又走进了马厩，这里喂着的公牛和奶牛膘肥体壮，还有一匹浑身上下刷得干干净净的骏马。 最后富农回到了厅里，眼光又落向了装满金子的铁钱箱。
他这样站在那里，估量着自己的财产，突然离他不远的地方传来了敲门声，敲的不是房间的门，而是他心灵的大门。 门开了，他听到有个声音对他说："你可曾给家人做过好事？你考虑过穷人的困苦吗？你把自己的饭分给过饥饿的人们吗？你觉得满足了吗？或者你还想要更多些？"他的心不甘示弱，马上了作出反应："我向来是铁石心肠、冷酷无情，我从不给家人好脸色看，如有乞丐上门，我可不正眼瞧他一眼；我也不信上帝，想的只是如何得到更多财富。即使天底下的一切都是我的，我也不嫌多。"
富翁听到这话，着实吃了一惊，他的双腿开始颤抖了，他只得坐下来。
那时又传来了敲门声，不过这次却是敲在房间的门上。 门外站着他的邻居，一个穷人，他膝下儿女成堆，连糊口也成问题。 "我也知道我的邻居很富有 ，而且同样也无情；我不信他会接济我，可我的孩子们正哭着要东西吃，我只有豁出去了，来求他帮点忙。 "可怜的农夫心里这样嘀咕着说，"你是不会轻易把东西施舍给人的，可是你看我站在这儿，像大水已淹过了头顶的人，我的孩子们正饿得慌，看在他们的份上，就借我四升谷吧！ "富翁久久地盯着他，心中露出了些许怜悯之光，那贪婪之冰开始融化了一点点。"我不会借给你四升谷的，"富翁笑道，"可我愿意送你八升谷，但你必须答应我一个条件。 ""要我做什么？ "农夫急切地问。"我要是死了，你得在我墓前为我守三天灵。 "农夫听到这要求，心一下就乱了，但因急需接济，就是任何事情他也会答应，于是他答应了对方的请求，背着谷子回家了。
富翁似乎预感到会有什么事要发生，三天过后，他突然倒在地上死了。 没人知道究竟是怎么回事，但也无人为他的死感到悲痛和伤心。 富翁下葬时，农夫想起了自己许过的诺言，这下他可以从中摆脱出来了，他觉得高兴，可他心想："毕竟他还待我好过，我也曾用他给的谷子养活过我的孩子。即使不是这样，一旦许下诺言，就得履行。"夜幕降临时，农夫走进了墓地，在富翁的墓前坐了下来。 外边是那样的万籁俱寂，只有月光轻泄在坟头上，不时也有一只猫头鹰飞过，发出悲哀的叫声。 太阳升起后，穷人平安无恙地回到了家。 第二天晚上，一切都如昨天一般。 可到了第三天晚上，农夫感到特别不自在，总觉得有什么事要发生，他于是走到了墓地的院墙外，看到一个自己从未见过的人。 他年纪已不小，脸上有疤，他的眼睛急切地四处扫射，锐利无比；他身上披着件旧罩衫，只露出两只大马靴。 "你在找什么？"农夫问道："难道你在这寂寞的坟地不害怕吗？""我啥也不怕！"那人答道，"我啥都不怕！我就同那位外出学发抖的年轻人一样，一切只是徒劳，不过他最后还是娶了公主为妻，还得到了大量的财宝，而我却老是受穷。我是个退役兵，今晚我打算就在这儿过，何况我也找不到其它地方可去。""如果你不害怕的话，就陪陪我，帮我一起守那坟吧！"农夫答道。
"站岗是当兵的事，"他答道，"不管今晚我们在这儿遇到什么好歹，我们都得共同承担。"农夫很赞同他，就和他一起在坟头坐下。
前半夜，一切都平安无事。 到了后半夜，空中突然传来了一阵尖锐的呼啸声，两个守卫者竟发现魔鬼就站在他们面前。 "滚开，你们这两个坏蛋！"魔王对他们大喊："躺在这墓里的人是我的 ，我要带他走。 如果你们不赶紧滚蛋的话，我就拧断你们的脖子！ ""红发老魔，"士兵说，"你又不是我的上司，我可没有必要听你的指挥，况且我也没学会什么是害怕。 快滚吧！ 我们要坐在这儿。 "
魔鬼心想："我最好用钱来让这两个流浪汉离开。"于是他就换上了柔和的语调，十分和善地问他们是否乐意接受一袋金币，带着回家。 "这听起来还可以，"士兵答道，"但一袋金币还不够，如果你能够给我们些金币，用我一只靴子能装满，我们就立即把这块地方让给你。"
"我身上可没带那么多金币，"魔鬼说，"但我会去取的。就在附近城里住着我的一位好朋友，他是个钱商，他会乐意帮我垫足这个数的。"说完魔鬼就消失了，士兵脱下他左脚的靴子说："我们很快会让他碰一鼻子灰的。伙计，快把你的刀子给我用一下。"他拿刀把靴底割掉，把靴子放在一个小洞里，草丛正好遮掉了一半，然后说："这会有用的，不久那黑鬼就会来。"
于是他们坐在那里等着。 没过多久，魔鬼就回来了，手提着一袋金子。 "就倒在这里吧！"士兵说着，把靴子稍稍提起了一点，"但这还不够。"
魔鬼把口袋抖了抖，金币全落进了靴子里，可是靴子仍不见满。 "混蛋，你这没用的！我刚才没说过吗？回去再拿些来。"士兵大声骂着。 魔鬼摇了摇头，无可奈何地走了。 不到一个小时的工夫魔鬼就回来了，这次他拎来个更大的口袋。 "只管倒吧！"士兵对魔鬼喊道，"但我怀疑靴子还是装不满。"金币叮噹噹地掉进靴子，但靴子一点也不见满。 只见魔鬼怒火中烧，满眼通红，竭力想使自己相信眼前的一切。 "你的小腿比大腿都粗，真难看！"他歪着个脸喊道。 "你以为我也和你一样生着个蹄脚吗？你是什么时候变得这样小气的？去多拿些金子来，否则我们这笔生意就拉倒。"魔鬼只得再打转，这次他也去得久些。 当他最后出现时，他已被肩上的一袋金币累得气喘嘘嘘。 他再次把金币倒进靴子里，可是靴子还是和刚才一样。 这下魔鬼可大发雷霆了，他伸手就要从士兵手上抢过靴子，把它撕成碎片。 可就在这时，早上第一道霞光穿过云层，照在了魔鬼身上，只见魔鬼狂呼大叫着逃跑了，墓中的那个可怜的灵魂也幸免于难。
农夫要平分金币，士兵却说："把我的一份分给穷人吧！我要搬到你的小屋去，我们就用剩下的东西过安静平和的日子，直到最后上帝召唤我们。"
他这样站在那里，估量着自己的财产，突然离他不远的地方传来了敲门声，敲的不是房间的门，而是他心灵的大门。 门开了，他听到有个声音对他说："你可曾给家人做过好事？你考虑过穷人的困苦吗？你把自己的饭分给过饥饿的人们吗？你觉得满足了吗？或者你还想要更多些？"他的心不甘示弱，马上了作出反应："我向来是铁石心肠、冷酷无情，我从不给家人好脸色看，如有乞丐上门，我可不正眼瞧他一眼；我也不信上帝，想的只是如何得到更多财富。即使天底下的一切都是我的，我也不嫌多。"
富翁听到这话，着实吃了一惊，他的双腿开始颤抖了，他只得坐下来。
那时又传来了敲门声，不过这次却是敲在房间的门上。 门外站着他的邻居，一个穷人，他膝下儿女成堆，连糊口也成问题。 "我也知道我的邻居很富有 ，而且同样也无情；我不信他会接济我，可我的孩子们正哭着要东西吃，我只有豁出去了，来求他帮点忙。 "可怜的农夫心里这样嘀咕着说，"你是不会轻易把东西施舍给人的，可是你看我站在这儿，像大水已淹过了头顶的人，我的孩子们正饿得慌，看在他们的份上，就借我四升谷吧！ "富翁久久地盯着他，心中露出了些许怜悯之光，那贪婪之冰开始融化了一点点。"我不会借给你四升谷的，"富翁笑道，"可我愿意送你八升谷，但你必须答应我一个条件。 ""要我做什么？ "农夫急切地问。"我要是死了，你得在我墓前为我守三天灵。 "农夫听到这要求，心一下就乱了，但因急需接济，就是任何事情他也会答应，于是他答应了对方的请求，背着谷子回家了。
富翁似乎预感到会有什么事要发生，三天过后，他突然倒在地上死了。 没人知道究竟是怎么回事，但也无人为他的死感到悲痛和伤心。 富翁下葬时，农夫想起了自己许过的诺言，这下他可以从中摆脱出来了，他觉得高兴，可他心想："毕竟他还待我好过，我也曾用他给的谷子养活过我的孩子。即使不是这样，一旦许下诺言，就得履行。"夜幕降临时，农夫走进了墓地，在富翁的墓前坐了下来。 外边是那样的万籁俱寂，只有月光轻泄在坟头上，不时也有一只猫头鹰飞过，发出悲哀的叫声。 太阳升起后，穷人平安无恙地回到了家。 第二天晚上，一切都如昨天一般。 可到了第三天晚上，农夫感到特别不自在，总觉得有什么事要发生，他于是走到了墓地的院墙外，看到一个自己从未见过的人。 他年纪已不小，脸上有疤，他的眼睛急切地四处扫射，锐利无比；他身上披着件旧罩衫，只露出两只大马靴。 "你在找什么？"农夫问道："难道你在这寂寞的坟地不害怕吗？""我啥也不怕！"那人答道，"我啥都不怕！我就同那位外出学发抖的年轻人一样，一切只是徒劳，不过他最后还是娶了公主为妻，还得到了大量的财宝，而我却老是受穷。我是个退役兵，今晚我打算就在这儿过，何况我也找不到其它地方可去。""如果你不害怕的话，就陪陪我，帮我一起守那坟吧！"农夫答道。
"站岗是当兵的事，"他答道，"不管今晚我们在这儿遇到什么好歹，我们都得共同承担。"农夫很赞同他，就和他一起在坟头坐下。
前半夜，一切都平安无事。 到了后半夜，空中突然传来了一阵尖锐的呼啸声，两个守卫者竟发现魔鬼就站在他们面前。 "滚开，你们这两个坏蛋！"魔王对他们大喊："躺在这墓里的人是我的 ，我要带他走。 如果你们不赶紧滚蛋的话，我就拧断你们的脖子！ ""红发老魔，"士兵说，"你又不是我的上司，我可没有必要听你的指挥，况且我也没学会什么是害怕。 快滚吧！ 我们要坐在这儿。 "
魔鬼心想："我最好用钱来让这两个流浪汉离开。"于是他就换上了柔和的语调，十分和善地问他们是否乐意接受一袋金币，带着回家。 "这听起来还可以，"士兵答道，"但一袋金币还不够，如果你能够给我们些金币，用我一只靴子能装满，我们就立即把这块地方让给你。"
"我身上可没带那么多金币，"魔鬼说，"但我会去取的。就在附近城里住着我的一位好朋友，他是个钱商，他会乐意帮我垫足这个数的。"说完魔鬼就消失了，士兵脱下他左脚的靴子说："我们很快会让他碰一鼻子灰的。伙计，快把你的刀子给我用一下。"他拿刀把靴底割掉，把靴子放在一个小洞里，草丛正好遮掉了一半，然后说："这会有用的，不久那黑鬼就会来。"
于是他们坐在那里等着。 没过多久，魔鬼就回来了，手提着一袋金子。 "就倒在这里吧！"士兵说着，把靴子稍稍提起了一点，"但这还不够。"
魔鬼把口袋抖了抖，金币全落进了靴子里，可是靴子仍不见满。 "混蛋，你这没用的！我刚才没说过吗？回去再拿些来。"士兵大声骂着。 魔鬼摇了摇头，无可奈何地走了。 不到一个小时的工夫魔鬼就回来了，这次他拎来个更大的口袋。 "只管倒吧！"士兵对魔鬼喊道，"但我怀疑靴子还是装不满。"金币叮噹噹地掉进靴子，但靴子一点也不见满。 只见魔鬼怒火中烧，满眼通红，竭力想使自己相信眼前的一切。 "你的小腿比大腿都粗，真难看！"他歪着个脸喊道。 "你以为我也和你一样生着个蹄脚吗？你是什么时候变得这样小气的？去多拿些金子来，否则我们这笔生意就拉倒。"魔鬼只得再打转，这次他也去得久些。 当他最后出现时，他已被肩上的一袋金币累得气喘嘘嘘。 他再次把金币倒进靴子里，可是靴子还是和刚才一样。 这下魔鬼可大发雷霆了，他伸手就要从士兵手上抢过靴子，把它撕成碎片。 可就在这时，早上第一道霞光穿过云层，照在了魔鬼身上，只见魔鬼狂呼大叫着逃跑了，墓中的那个可怜的灵魂也幸免于难。
农夫要平分金币，士兵却说："把我的一份分给穷人吧！我要搬到你的小屋去，我们就用剩下的东西过安静平和的日子，直到最后上帝召唤我们。"
Een rijke boer stond eens op zijn land en keek over zijn akker en velden; het koren schoot flink op, de vruchtbomen hingen vol. Het koren van 't vorig jaar lag nog in zulke grote hopen op de graanzolder, dat de balken het nauwelijks konden dragen. Daarna ging hij naar de stallen: daar stonden de vetgemeste ossen, de zware koeien en de glanzende paarden. Tenslotte ging hij naar zijn huis terug en liet zijn ogen gaan over de ijzeren kast, waar zijn geld lag. Toen hij daar zo stond en zijn rijkdom overzag, werd er opeens heftig geklopt. Het was geen klop op de kamerdeur, maar een klop op de deur van zijn hart. Het ging open, en hij hoorde een stem spreken: "Hebt u uw familie daarmee goed gedaan? Hebt u de nood van de armen gezien? Hebt u met hongerigen uw brood gedeeld? Was het genoeg wat u bezat, of verlangde u steeds meer?" En het hart wist het antwoord dadelijk: "Hard en onverbiddelijk ben ik geweest, en ik heb mijn familie nooit iets goeds gegeven. Kwam er een arme, dan wendde ik mijn ogen af. Om God heb ik mij niet bekommerd; ik heb alleen gedacht aan de vermeerdering van mijn rijkdom. Als alles van mij was geweest wat de hemel overdekt, dan had ik nog niet genoeg gehad." Toen hij dit antwoord hoorde, schrok hij hevig; zijn knieën knikten, en hij moest gaan zitten. Nogmaals klonk er een klop op de deur, maar nu was het de kamerdeur. Het was zijn buurman, een arme man, die een heel stelletje kinderen had, die hij niet meer te eten kon geven. "Ik weet wel," had de arme man gedacht, "buurman is rijk: maar hard is hij ook; het zal wel niet helpen, maar mijn kinderen huilen van honger, en ik zal het wagen." En hij zei tegen de rijke buur: "Ik weet dat u niet makkelijk iets weggeeft, maar ik sta hier als een man wie het water tot de mond komt; mijn kinderen hebben honger: leen me vier vaatjes graan." De rijke keek hem lang aan, daar begon de eerste zonnestraal van zachtheid een druppel van het ijs van de hebzucht af te smelten. "Vier vaatjes zal ik je niet lenen," antwoordde hij, "maar ik zal ze geven, maar onder één voorwaarde." - "Wat moet ik doen?" zei de arme. "Als ik gestorven ben, waak dan drie nachten op mijn graf." De boer vond het een onplezierige opdracht; maar in zijn nood stemde hij overal in toe; dus beloofde hij het en nam het koren mee naar huis.
Het was of de rijke geweten had wat er gebeuren zou; na drie dagen viel hij opeens dood neer. Men wist niet precies hoe het gebeurd was, maar er was niemand die om hem treurde. Toen hij begraven was, schoot de arme buurman te binnen wat hij had beloofd; hij was er graag van ontslagen geweest, maar hij dacht: "Hij is toch mild tegen je geweest, je hebt door zijn koren je hongerige kinderen te eten kunnen geven, en ook al zou dat niet zo zijn, je hebt het nu eenmaal beloofd, nu moet je het ook doen." Bij 't vallen van de avond ging hij naar het kerkhof, en ging op de grafheuvel zitten. Alles was stil, en de maan scheen boven de grafheuvel, en dikwijls vloog er een uil voorbij en liet een klagelijk geschreeuw horen. Toen de zon opging, ging de arme man ongedeerd naar huis terug en de tweede nacht ging ook rustig voorbij. De avond van de derde dag werd hij bijzonder angstig, het leek hem of er nog iets gebeuren ging. Toen hij naar buiten kwam, zag hij bij de muur om het kerkhof een man staan, die hij nog nooit had gezien. Hij was niet jong meer, had een gegroefd gezicht, en z'n ogen keken scherp en vurig. Hij was helemaal in een oude mantel gehuld, en verder zag je alleen grote rijlaarzen. "Wat zoek je hier?" zo sprak de boer hem aan, "griezel je niet op dat eenzame kerkhof?"
"Ik zoek niets," antwoordde hij, "maar ik ben ook nergens bang voor. Ik ben net als die jongen die wegging om het griezelen te leren, en daar vergeefs naar verlangde, maar die trouwde met een prinses en nog rijk werd bovendien, maar ik ben altijd arm gebleven. Ik ben alleen maar een afgedankte soldaat, en ik wil hier de nacht doorbrengen, want verder heb ik geen onderdak." - "Als je niet bang bent," zei de boer, "blijf dan bij me, en help me, die grafheuvel te bewaken." - "De wacht houden is echt werk voor soldaten!" antwoordde hij, "wat ons hier overkomt, of het nou goed of slecht is, dat zullen we samen dragen." De boer nam zijn aanbod aan, en ze gingen samen op de grafheuvel zitten.
Alles bleef stil tot middernacht. Toen klonk er ineens een snerpend gefluit door de lucht, en de twee wachters zagen de Boze, die in levenden lijve voor hen stond. "Weg, jullie schavuiten!" riep hij, "die daar in 't graf ligt is voor mij; ik kom hem halen, en als jullie niet weggaan, dan draai ik jullie je nek om!" - "Mooie meneer met de rode pluim," zei de soldaat, "je bent mijn kapitein niet, ik hoefje niet te gehoorzamen, en bang zijn heb ik niet geleerd. Ga maar verder; wij blijven intussen hier zitten." De duivel dacht: "Met goud kun je die twee schavuiten het beste vangen," en hij zong een toontje lager en vroeg heel vertrouwelijk, of ze geen zak met goud wilden hebben en daarmee naar huis gaan. "Daar valt over te praten," zei de soldaat. "Maar met één zak vol goud zijn we niet gediend; als je zoveel goud wilt geven als er in één van mijn kaplaarzen gaat, dan zullen we het veld ruimen en wegtrekken." - "Zoveel heb ik niet bij me," zei de duivel, "maar in de dichtstbijzijnde stad woont een wisselaar; dat is een goeie vrind van me, die schiet me zeker wel voor." Toen de duivel verdwenen was, trok de soldaat zijn linkerschoen uit en sprak: "Die kolenbrander zullen we eens een poets bakken: geef me je mes eens, vader." Hij sneed van de laars de zool af, en zette hem naast de grafheuvel in het hoge gras aan de rand van een begroeide kloof. "Nu is het best," zei hij, "nu kan die schoorsteenveger komen."
Nu gingen ze allebei zitten wachten, en het duurde niet lang, of de duivel kwam, een zakje goud in zijn hand. "Schud het er maar in leeg," zei de soldaat en hief de laars een eindje omhoog: "maar het zal niet genoeg zijn." De zwarte leegde het zakje, het goud viel er door heen en de laars bleef leeg. "Domme duivel!" riep de soldaat, "zo gaat het immers niet: heb ik dat niet dadelijk gezegd! Ga maar weer terug en haal meer." De duivel schudde het hoofd, hij ging weg en kwam na een uurtje met een veel grotere zak onder z'n arm. "Gooi het er maar in!" riep de soldaat, "maar of de laars vol wordt, dat betwijfel ik." Het goud rinkelde toen het viel, maar de schoen bleef leeg. De duivel keek er met zijn gloeiende ogen zelf in en overtuigde zich dat het waar was. "Je hebt schandelijk zware dijen," riep hij en trok z'n mond in. "Dacht je dan," voegde de soldaat hem toe, "dat ik een paardepoot had? Zoals jij? Sinds wanneer kijken ze bij jou op een dukaat? Maak dat je meer goud brengt, want anders gebeurt er niets van de hele afspraak." Weer trok de Boze weg. Maar nu bleef hij langer weg, en toen hij eindelijk weer verscheen, steunde hij onder de last van een zware zak, die op z'n schouder lag. Die schudde hij leeg in de laars, maar hij werd niet voller dan eerst. Nu werd hij woedend; hij wou de soldaat de laars uit de hand rukken, maar op dat ogenblik scheen de eerste straal van de opkomende zon aan de hemel, de boze geest vluchtte met een hevige schreeuw. De arme ziel was gered. Nu wilde de boer het goud verdelen, maar de soldaat sprak: "Geef mijn deel maar aan de armen. Dan kom ik bij jou wonen, en met de rest zullen wij samen wel in rust en vrede leven, zolang het God behaagt."