Yaşlı Annecik


늙은 엄마


Bir zamanlar büyük bir şehirde yaşlı bir anne yaşıyordu. Akşamları tek başına odasında oturup önce kocasını, sonra iki küçük çocuğunu, tüm akrabalarını ve son olarak arkadaşını nasıl kaybettiğini, nasıl yapayalnız kaldığını düşünüyordu. Hele hele iki oğlunu kaybedişi ona çok dokunmuştu. Öylece düşüncelere dalmışken sabah ayinine çağıran çan seslerini işitti. Bütün geceyi hep üzüntüyle geçirdiği için uyanık kalmıştı.
큰 마을에, 자기 방에서 저녁에 혼자 앉아 어떻게 자신이 남편을 잃고, 그 후에 그의 아이들 둘 다, 그리고 그녀의 모든 친척을 한 명씩 한 명씩, 마침내 그녀의 마지막 친구까지 잃어서 지금처럼 혼자이고 쓸쓸한지 생각하는 늙은 여자가 있었습니다. 그녀는 너무 슬펐고 그녀에게 가장 힘든 것은 아들을 잃었다는 것이었습니다. 너무 고통스러워서 그녀는 신을 원망했습니다.

Derken mumları yaktı ve sonra kiliseye gitti. Oraya vardığında etraf aydınlıktı, ama bu her zaman olduğu gibi mumlardan değil de soluk bir ışıktan kaynaklanıyordu. Kilise insan kaynıyordu, bütün yerler doluydu ve yaşlı anne her zamanki yerine oturmak istediğinde oranın da dolu olduğunu gördü. Bütün sıra tıklım tıklım doluydu. Cemaate baktı; hepsi ölmüş akrabalarıydı. Hepsi eski giysilerini giymişti ve yüzleri solgundu. Konuşmuyorlar ve ilahi söylemiyorlardı, ama kiliseyi hafif bir uğultu ve yakınma doldurmuştu. Derken yaşlı bir kadın yaşlı anneciğe yaklaşarak ona şöyle dedi: "Şu sunağa bak, orada çocuklarını göreceksin!" Yaşlı annecik oraya bakınca iki çocuğunu gördü: biri ipe asılmıştı, diğeri bir tekerleğe çivilenmişti. "Gördün mü, hayatta kakaydılar sonları böyle olacaktı ve Tanrı onları masum çocuklar olarak yanına alamayacaktı" dedi yaşlı kadın. Yaşlı anne titreye titreye eve döndü ve diz çökerek bu sıkıntıları kendine göstermediği için Tanrı'ya dua etti. Uç gün sonra da yatağında öldü.
그래서 그곳에 가만히 앉아 생각에 몰두하고 있었습니다. 갑자기 그녀가 일찍 기도하는 사람을 위한 종이 울리는 것을 들었을 때, 그녀는 아직도 생각에 몰두하고 있었습니다. 그녀는 놀라서 슬픔에 잠겨 그날 밤 내내 지켜보았고, 등불을 밝혀 성당으로 갔습니다. 그녀가 도착했을 때 성당은 이미 불이 켜져 있었지만, 평소처럼 양초가 아니라 희미한 불빛으로 불이 켜져 있었습니다. 성당은 또한 이미 사람들로 가득 차 있었고, 모든 좌석이 채워졌습니다. 그리고 그 여자가 평소 앉던 자리에 갔을 때, 그 자리는 비어있지 않았고 그 긴 의자 전체가 완전히 차있었습니다. 그녀가 사람들을 보았을 때, 그들은 모두 예전의 옷을 입고 창백한 얼굴로 앉아있는 그녀가 잃은 사람들이었습니다. 그들은 말하지도 않고 노래도 부르지 않았지만, 흥얼거림과 속삭임은 성당 전체에서 들렸습니다. 그러자 그녀의 숙모가 일어나 앞으로 나가서 그 여자에게 말했습니다. "저기 제단 옆을 봐. 넌 너의 아들을 볼 수 있을 거야." 그 여자는 그곳을 보았고 하나는 교수대에 매달아져 있고, 다른 한 명은 바퀴에 묶여있는 아들을 보았습니다. 숙모가 말했습니다. "봐라, 아들이 살아있고 아들들이 죄가 없어서 신이 그들을 데려가지 않았다면 저런 모습이었을 거야." 그 여자는 떨면서 집에 갔고, 그녀는 그녀가 이해할 수 있는 것보다 더 친절하게 대해줘서 신에게 무릎을 꿇고 감사해 했습니다. 그리고 3일 후에, 그는 누워서 죽었습니다.