There was once on a time a soldier who for many years had served the King faithfully, but when the war came to an end could serve no longer because of the many wounds which he had received. The King said to him, "Thou mayst return to thy home, I need thee no longer, and thou wilt not receive any more money, for he only receives wages who renders me service for them." Then the soldier did not know how to earn a living, went away greatly troubled, and walked the whole day, until in the evening he entered a forest. When darkness came on, he saw a light, which he went up to, and came to a house wherein lived a witch. "Do give me one night's lodging, and a little to eat and drink," said he to her, "or I shall starve." - "Oho!" she answered, "who gives anything to a run-away soldier? Yet will I be compassionate, and take you in, if you will do what I wish." - "What do you wish?" said the soldier. "That you should dig all round my garden for me, tomorrow." The soldier consented, and next day labored with all his strength, but could not finish it by the evening. "I see well enough," said the witch, "that you can do no more to-day, but I will keep you yet another night, in payment for which you must to-morrow chop me a load of wood, and make it small." The soldier spent the whole day in doing it, and in the evening the witch proposed that he should stay one night more. "To-morrow, you shall only do me a very trifling piece of work. Behind my house, there is an old dry well, into which my light has fallen, it burns blue, and never goes out, and you shall bring it up again for me." Next day the old woman took him to the well, and let him down in a basket. He found the blue light, and made her a signal to draw him up again. She did draw him up, but when he came near the edge, she stretched down her hand and wanted to take the blue light away from him. "No," said he, perceiving her evil intention, "I will not give thee the light until I am standing with both feet upon the ground." The witch fell into a passion, let him down again into the well, and went away.
The poor soldier fell without injury on the moist ground, and the blue light went on burning, but of what use was that to him? He saw very well that he could not escape death. He sat for a while very sorrowfully, then suddenly he felt in his pocket and found his tobacco pipe, which was still half full. "This shall be my last pleasure," thought he, pulled it out, lit it at the blue light and began to smoke. When the smoke had circled about the cavern, suddenly a little black dwarf stood before him, and said, "Lord, what are thy commands?" - "What commands have I to give thee?" replied the soldier, quite astonished. "I must do everything thou biddest me," said the little man. "Good," said the soldier; "then in the first place help me out of this well." The little man took him by the hand, and led him through an underground passage, but he did not forget to take the blue light with him. On the way the dwarf showed him the treasures which the witch had collected and hidden there, and the soldier took as much gold as he could carry. When he was above, he said to the little man, "Now go and bind the old witch, and carry her before the judge." In a short time she, with frightful cries, came riding by, as swift as the wind on a wild tom-cat, nor was it long after that before the little man re-appeared. "It is all done," said he, "and the witch is already hanging on the gallows. What further commands has my lord?" inquired the dwarf. "At this moment, none," answered the soldier; "Thou canst return home, only be at hand immediately, if I summon thee." - "Nothing more is needed than that thou shouldst light thy pipe at the blue light, and I will appear before thee at once." Thereupon he vanished from his sight.
The poor soldier fell without injury on the moist ground, and the blue light went on burning, but of what use was that to him? He saw very well that he could not escape death. He sat for a while very sorrowfully, then suddenly he felt in his pocket and found his tobacco pipe, which was still half full. "This shall be my last pleasure," thought he, pulled it out, lit it at the blue light and began to smoke. When the smoke had circled about the cavern, suddenly a little black dwarf stood before him, and said, "Lord, what are thy commands?" - "What commands have I to give thee?" replied the soldier, quite astonished. "I must do everything thou biddest me," said the little man. "Good," said the soldier; "then in the first place help me out of this well." The little man took him by the hand, and led him through an underground passage, but he did not forget to take the blue light with him. On the way the dwarf showed him the treasures which the witch had collected and hidden there, and the soldier took as much gold as he could carry. When he was above, he said to the little man, "Now go and bind the old witch, and carry her before the judge." In a short time she, with frightful cries, came riding by, as swift as the wind on a wild tom-cat, nor was it long after that before the little man re-appeared. "It is all done," said he, "and the witch is already hanging on the gallows. What further commands has my lord?" inquired the dwarf. "At this moment, none," answered the soldier; "Thou canst return home, only be at hand immediately, if I summon thee." - "Nothing more is needed than that thou shouldst light thy pipe at the blue light, and I will appear before thee at once." Thereupon he vanished from his sight.
The soldier returned to the town from which he had come. He went to the best inn, ordered himself handsome clothes, and then bade the landlord furnish him a room as handsomely as possible. When it was ready and the soldier had taken possession of it, he summoned the little black mannikin and said, "I have served the King faithfully, but he has dismissed me, and left me to hunger, and now I want to take my revenge." - "What am I to do?" asked the little man. "Late at night, when the King's daughter is in bed, bring her here in her sleep, she shall do servant's work for me." The mannikin said, "That is an easy thing for me to do, but a very dangerous thing for you, for if it is discovered, you will fare ill." When twelve o'clock had struck, the door sprang open, and the mannikin carried in the princess. "Aha! art thou there?" cried the soldier, "get to thy work at once! Fetch the broom and sweep the chamber." When she had done this, he ordered her to come to his chair, and then he stretched out his feet and said, "Pull off my boots for me," and then he threw them in her face, and made her pick them up again, and clean and brighten them. She, however, did everything he bade her, without opposition, silently and with half-shut eyes. When the first cock crowed, the mannikin carried her back to the royal palace, and laid her in her bed.
Next morning when the princess arose, she went to her father, and told him that she had had a very strange dream. "I was carried through the streets with the rapidity of lightning," said she, "and taken into a soldier's room, and I had to wait upon him like a servant, sweep his room, clean his boots, and do all kinds of menial work. It was only a dream, and yet I am just as tired as if I really had done everything." - "The dream may have been true," said the King, "I will give thee a piece of advice. Fill thy pocket full of peas, and make a small hole in it, and then if thou art carried away again, they will fall out and leave a track in the streets." But unseen by the King, the mannikin was standing beside him when he said that, and heard all. At night when the sleeping princess was again carried through the streets, some peas certainly did fall out of her pocket, but they made no track, for the crafty mannikin had just before scattered peas in every street there was. And again the princess was compelled to do servant's work until cock-crow.
Next morning the King sent his people out to seek the track, but it was all in vain, for in every street poor children were sitting, picking up peas, and saying, "It must have rained peas, last night." - "We must think of something else," said the King; "keep thy shoes on when thou goest to bed, and before thou comest back from the place where thou art taken, hide one of them there, I will soon contrive to find it." The black mannikin heard this plot, and at night when the soldier again ordered him to bring the princess, revealed it to him, and told him that he knew of no expedient to counteract this stratagem, and that if the shoe were found in the soldier's house it would go badly with him. "Do what I bid thee," replied the soldier, and again this third night the princess was obliged to work like a servant, but before she went away, she hid her shoe under the bed.
Next morning the King had the entire town searched for his daughter's shoe. It was found at the soldier's, and the soldier himself, who at the entreaty of the dwarf had gone outside the gate, was soon brought back, and thrown into prison. In his flight he had forgotten the most valuable things he had, the blue light and the gold, and had only one ducat in his pocket. And now loaded with chains, he was standing at the window of his dungeon, when he chanced to see one of his comrades passing by. The soldier tapped at the pane of glass, and when this man came up, said to him, "Be so kind as to fetch me the small bundle I have left lying in the inn, and I will give you a ducat for doing it." His comrade ran thither and brought him what he wanted. As soon as the soldier was alone again, he lighted his pipe and summoned the black mannikin. "Have no fear," said the latter to his master. "Go wheresoever they take you, and let them do what they will, only take the blue light with you." Next day the soldier was tried, and though he had done nothing wicked, the judge condemned him to death. When he was led forth to die, he begged a last favor of the King. "What is it?" asked the King. "That I may smoke one more pipe on my way." - "Thou mayst smoke three," answered the King, "but do not imagine that I will spare thy life." Then the soldier pulled out his pipe and lighted it at the blue light, and as soon as a few wreaths of smoke had ascended, the mannikin was there with a small cudgel in his hand, and said, "What does my lord command?" - "Strike down to earth that false judge there, and his constable, and spare not the King who has treated me so ill." Then the mannikin fell on them like lightning, darting this way and that way, and whosoever was so much as touched by his cudgel fell to earth, and did not venture to stir again. The King was terrified; he threw himself on the soldier's mercy, and merely to be allowed to live at all, gave him his kingdom for his own, and the princess to wife.
Bir zamanlar uzun yıllar kralın hizmetinde bulunmuş bir asker vardı. Ancak savaş sona erdiğinde aldığı yaralar yüzünden görev yapamaz oldu. Kral da ona, "Evine dön, sana ihtiyacım yok artık. Para falan da bekleme. Parayı ancak bana hizmet eden alır!" dedi. Asker nasıl geçineceğini bilemiyordu. Böyle üzüntü içinde bütün gün dolaşıp dururken akşama doğru bir ormana daldı. Gece olunca bir ışık gördü; ona doğru yaklaşınca karşısına bir ev çıktı. Bu evde büyücü bir kadın oturmaktaydı. Asker ona, "Bana yatacak bir yer göster; yiyip içecek bir şeyler ver. Yoksa susuzluktan öleceğim" dedi. "Ohoo! Yolunu şaşıran askere kim ne verir ki! Ama istediğimi yaparsan ben de merhametli davranırım" dedi kadın. Asker "Ne istiyorsun?" diye sordu. "Yarın bahçemi kazmanı!" Asker razı geldi ve ertesi gün tüm gücüyle çalıştı, ancak akşama kadar işini bitiremedi. Büyücü kadın, "Bugün daha fazla çalışamayacağın anlaşıldı. Burada bir gece daha kalabilirsin, ama karşılığında yarın bir araba odun kesip onları kıyacaksın!" dedi. Asker bu iş için de bütün gün çalıştı.
Akşam olunca kadın bir gece daha kalmasını önerdi ve "Yarın daha az iş göreceksin! Evin arka tarafında kör bir kuyu var, benim büyülü ışığım onun içine düştü. Hep mavi yanan, hiç sönmeyen bir ışıktır. Benim için çıkart onu" dedi. Ertesi sabah büyücü kadın askeri kuyuya götürdü ve bir sepetle aşağı sarkıttı. Asker mavi ışığı buldu ve kendisini yukarı çekmesi için kadına işaret verdi. Kadın onu yukarı çekti, ama tam kuyunun ağzına gelmişken elini uzatarak mavi ışığı almak istedi. Onun kötü niyetini tahmin eden asker, "Olmaz! İki ayağım toprağa basmadan sana bu büyülü ışığı vermem!" dedi. Büyücü kadın fena halde kızarak onu birden kuyunun dibine sarkıtıp oradan uzaklaştı.
Zavallı asker yara almaksızın kuyunun ıslak zeminine düştü. Mavi ışık hâlâ yanıyordu. Ama bunun ona ne yararı olacaktı ki? Ölümden kurtulamayacağını anladı. Bir süre üzgün üzgün düşündü. Sonra elini cebine attı, piposunu buldu; yarısına kadar tütün doluydu. "Bu son keyfim olsun!" diyerek onu mavi ışıkla yaktı ve bir nefes çekip içmeye başladı. Dumanı kuyuya yayılırken birden karşısına simsiyah bir cüce çıktı ve "Ne emredersiniz efendim?" diye sordu. "Ne emredeyim ki?" diye karşılık verdi asker. "Siz ne emrederseniz onu yaparım!" dedi cüce. "Peki, önce beni kuyudan çıkar o zaman!" dedi asker. Cüce onu elinden tuttu ve gizli bir tünelden yürüttü. Mavi ışığı yanma almayı da unutmadı. Bu ışık ona büyücü kadının sakladığı hâzinenin yerini gösterdi. Asker taşıyabildiği kadar çok altın aldı yanına. Yukarıya vardığında cüceye, "Şimdi git, büyücünün ellerini bağla ve onu mahkemeye çıkart" dedi.
Büyücü kadın müthiş bir çığlık atarak, bir yabankedisine binmiş olarak rüzgâr gibi önlerinden geçti. Sonra cüce çıkageldi ve "Hepsi oldu. Büyücü darağacını boyladı! Başka bir emriniz var mı efendim?" diye sordu. "Şu anda yok. Gidebilirsin, ama şimdilik! Yani fazla uzaklaşma!" diye cevap verdi asker. "Önemli değil, piponu mavi ışıkla yaktığın anda senin yanındayım!" diyen cüce gözden kayboldu. Asker geldiği şehre geri döndü. En iyi hanlara gitti; en güzel giysileri ısmarladı. Hancıya görkemli bir oda hazırlamasını emretti. Giyinip odasına çıkınca cüceyi çağırdı. "Ben krala bunca yıl sadakatle hizmet ettim, ama o beni kovup aç bıraktı. Bu yüzden öç almak istiyorum" dedi. "Ne yapayım peki?" diye sordu cüce. "Bu gece kralın kızı uyuyunca onu uyandırmadan bana getir. Bundan böyle bana hizmetçilik yapsın!" - "Bu benim için kolay bir iş, ama senin için tehlikeli; duyulacak olursa başın belaya girer" dedi cüce. Saat on ikiyi vurduğunda kapı açıldı ve cüce kucağında kralın kızıyla içeri girdi. "Geldin demek?" diye seslendi asker ve sonra kıza dönerek, "Hadi hemen çalış! Al eline süpürgeyi ve odayı temizle" dedi. Kız işini bitirince asker onu yanma çağırdı. Ayaklarını uzatarak "Çizmelerimi çıkart!" dedi. Ve onları kızın suratına fırlattı; o da onları boyayıp parlattı. Yani adam ne emrettiyse kız hiç sesini çıkarmadan, gözleri yarı kapalı yaptı.
Sabah karanlığında ilk horoz sesi duyulurken cüce kızı yine saraya taşıdı. Kralın kızı ertesi sabah kalktığında babasının yanına giderek acayip bir rüya gördüğünü anlattı. "Beni sokaklar arasında çarçabuk taşıdılar ve bir askerin odasına getirdiler. Ona hizmetçilik yaparak en ağır işleri yaptım; odasını temizledim, çizmelerini çıkarıp cilaladım. Bu bir rüyaydı, ama sanki bunları gerçekten yapmış gibi çok yorgunum" dedi. Kral şöyle karşılık verdi: "Bu bir rüya değil gerçek olabilir. Sana bir öneride bulunmak istiyorum: nohut dolduracağın cebine ufak bir delik aç. Seni tekrar alıp taşırlarsa, onları birer birer yere düşürürsün. Böylece sokakta izin kalmış olur." Ama kral bunları söylerken görünmez şekilde odada bulunan cüce her şeyi duydu. O gece taşırlarken uyuyan kızın cebinden birkaç nohut düştü, ama kurnaz cüce daha önceden tüm sokaklara nohut serpmişti.
Böylece kralın kızı sabaha kadar hizmetçilik yapmak zorunda kaldı. Kral ertesi gün iz aratmak üzere adamlarını gönderdi, ama bunun bir yararı olmadı. Çünkü fakir çocuklar tüm sokaklarda nohut toplamaktaydı. "Bu gece gökten nohut yağdı!" diyorlardı. Kral "Başka bir şey düşünmeliyiz" dedi ve ekledi: "Yatağa yattığın zaman pabuçlarını ayağından çıkarma; kaçırıldığın yerden geri dönerken bir tekini odada bir yere sakla, ben onu bulurum." Cüce bunu duydu. O akşam asker ondan kızı getirmesini isteyince karşı çıktı, çünkü bu kurnazlığa karşı yapacağı bir şey yoktu. Ve de pabucu buldukları takdirde efendisinin başı belaya girebilirdi. Ama asker ona, "Sen dediğimi yap!" dedi. Sonuçta kız üçüncü gece de hizmetçi gibi çalıştı, ama geri götürülmeden önce pabucu yatağın altına sakladı.
Ertesi sabah kral tüm şehirde kızının pabucunu arattı ve pabuç askerin evinde bulundu. Asker kralın adamları tarafından tutuklanarak hapse atıldı. Bu arada iki kıymetli şeyini unutmuştu: mavi ışık ve altın paralarını. Cebinde sadece bir düka kalmıştı. Hapishanenin penceresine zincirlenmişken arkadaşlarından birinin hapishanenin önünden geçtiğini gördü. Pencereye vurdu. Adam yaklaşınca, "Ne olur, hana git de orada unuttuğum çıkını getir bana! Karşılığında sana bir düka veririm" dedi. Arkadaşı hemen hana koşarak istenileni alıp getirdi. Asker yalnız kalır kalmaz piposunu yakarak cüceyi çağırdı. Cüce ona, "Korkma sakın. Seni götürecekleri yere git! Bırak ne yaparlarsa yapsınlar. Sadece mavi ışığı yanma al!" dedi. Ertesi gün asker mahkemeye çıkarıldı ve kötü bir şey yapmadığı halde ölüme mahkûm edildi. Darağacına götürülürken son bir isteği olduğunu söyledi krala. "Neymiş o?" diye sordu kral. "Darağacına giderken bir pipo içsem!" - "İstersen üç tane iç!" dedi kral. "Ama hayatını bağışlayacağımı sanma sakın!" O zaman asker cebinden piposunu çıkararak mavi ışıkla yaktı; halkalar şeklindeki dumanını havaya birkaç kez üfleyince cüce çıkageldi. Elinde bir sopa vardı. "Efendim ne emrediyor?" diye sordu. "Şu sahte yargıçla mübaşirlerini döverek cezalandır, kralı da unutma! Çünkü bana kötü davrandı" dedi asker. Cüce şimşek gibi bir oraya bir buraya sıçrayarak mübaşirlere öyle bir sopa çekti ki, kime dokunduysa yere düştü ve bir daha kıpırdamadı. Kral korktu, hayatta kalabilmek için yalvardı. Hayatı karşılığında askere tüm krallığını verdi ve kızıyla evlenmesine razı oldu.