Bir zamanlar bir köylü vardı. Akşamları ocak başında oturup ateşi karıştırırken karısı da karşında iplik çekerdi. Bir gün adam, Ne yazık ki çocuğumuz olmadı! Evimiz çok sakin, başka evlerse cıvıl cıvıl dedi. Evet diyen kadın içini çekti. Hiç değilse bir tane olsaydı! Parmak kadar ufak olsa bile sevinirdik ve bağrımıza basardık! Derken günün birinde kadın yedi aylık bir çocuk doğurdu. Bebeğin tüm uzuvları normaldi, ama kendisi başparmak kadar küçücüktü. İsteğimiz gerçekleşti, biz onu çok seveceğiz! dediler ve adını da Başparmak koydular. Yiyeceğini hiç eksik etmedikleri halde çocuk bir türlü büyümedi, doğumunda nasılsa öyle kaldı; ama çok zeki ve becerikli bir çocuk oldu, neye el atsa başarılıydı. Köylü bir gün ormana gitmeye karar verdi; odun kesecekti. Keşke bana arabayı getirecek biri olsaydı! diye söylendi. Ben sana arabayı getiririm baba, hiç merak etme; istediğin zamanda ormanda olacak! dedi Başparmak.