从前有个可爱的小姑娘，谁见了都喜欢，但最喜欢她的是她的奶奶，简直是她要什么就给她什么。 一次，奶奶送给小姑娘一顶用丝绒做的小红帽，戴在她的头上正好合适。 从此，姑娘再也不愿意戴任何别的帽子，于是大家便叫她"小红帽"。
一天，妈妈对小红帽说："来，小红帽，这里有一块蛋糕和一瓶葡萄酒，快给奶奶送去，奶奶生病了，身子很虚弱，吃了这些就会好一些的。趁着现在天还没有热，赶紧动身吧。在路上要好好走，不要跑，也不要离开大路，否则你会摔跤的，那样奶奶就什么也吃不上了。到奶奶家的时候，别忘了说'早上好'，也不要一进屋就东瞧西瞅。"
"我会小心的。"小红帽对妈妈说，并且还和妈妈拉手作保证。
奶奶住在村子外面的森林里，离小红帽家有很长一段路。 小红帽刚走进森林就碰到了一条狼。 小红帽不知道狼是坏家伙，所以一点也不怕它。
"你好，小红帽，"狼说。
"谢谢你，狼先生。"
"小红帽，这么早要到哪里去呀？"
"我要到奶奶家去。"
"你那围裙下面有什么呀？"
"蛋糕和葡萄酒。昨天我们家烤了一些蛋糕，可怜的奶奶生了病，要吃一些好东西才能恢复过来。"
"你奶奶住在哪里呀，小红帽？"
"进了林子还有一段路呢。她的房子就在三棵大橡树下，低处围着核桃树篱笆。你一定知道的。"小红帽说。
狼在心中盘算着："这小东西细皮嫩肉的，味道肯定比那老太婆要好。我要讲究一下策略，让她俩都逃不出我的手心。"于是它陪着小红帽走了一会儿，然后说："小红帽，你看周围这些花多么美丽啊！干吗不回头看一看呢？还有这些小鸟，它们唱得多么动听啊！你大概根本没有听到吧？林子里的一切多么美好啊，而你却只管往前走，就像是去上学一样。"
小红帽抬起头来，看到阳光在树木间来回跳荡，美丽的鲜花在四周开放，便想："也许我该摘一把鲜花给奶奶，让她高兴高兴。现在天色还早，我不会去迟的。"她于是离开大路，走进林子去采花。 她每采下一朵花，总觉得前面还有更美丽的花朵，便又向前走去，结果一直走到了林子深处。
就在此时，狼却直接跑到奶奶家，敲了敲门。
"是谁呀？"
"是小红帽。"狼回答，"我给你送蛋糕和葡萄酒来了。快开门哪。"
"你拉一下门栓就行了，"奶奶大声说，"我身上没有力气，起不来。"
狼刚拉起门栓，那门就开了。 狼二话没说就冲到奶奶的床前，把奶奶吞进了肚子。 然后她穿上奶奶的衣服，戴上她的帽子，躺在床上，还拉上了帘子。
可这时小红帽还在跑来跑去地采花。 直到采了许多许多，她都拿不了啦，她才想起奶奶，重新上路去奶奶家。
看到奶奶家的屋门敞开着，她感到很奇怪。 她一走进屋子就有一种异样的感觉，心中便想："天哪！平常我那么喜欢来奶奶家，今天怎么这样害怕？"她大声叫道："早上好！"，可是没有听到回答。 她走到床前拉开帘子，只见奶奶躺在床上，帽子拉得低低的，把脸都遮住了，样子非常奇怪。
"哎，奶奶，"她说，"你的耳朵怎么这样大呀？"
"为了更好地听你说话呀，乖乖。"
"可是奶奶，你的眼睛怎么这样大呀？"小红帽又问。
"为了更清楚地看你呀，乖乖。"
"奶奶，你的手怎么这样大呀？"
"可以更好地抱着你呀。"
"奶奶，你的嘴巴怎么大得很吓人呀？"
"可以一口把你吃掉呀！"
狼刚把话说完，就从床上跳起来，把小红帽吞进了肚子，狼满足了食欲之后便重新躺到床上睡觉，而且鼾声震天。 一位猎人碰巧从屋前走过，心想："这老太太鼾打得好响啊！我要进去看看她是不是出什么事了。"猎人进了屋，来到床前时却发现躺在那里的竟是狼。 "你这老坏蛋，我找了你这么久，真没想到在这里找到你！"他说。 他正准备向狼开枪，突然又想到，这狼很可能把奶奶吞进了肚子，奶奶也许还活着。 猎人就没有开枪，而是操起一把剪刀，动手把呼呼大睡的狼的肚子剪了开来。 他刚剪了两下，就看到了红色的小帽子。 他又剪了两下，小姑娘便跳了出来，叫道："真把我吓坏了！狼肚子里黑漆漆的。"接着，奶奶也活着出来了，只是有点喘不过气来。 小红帽赶紧跑去搬来几块大石头，塞进狼的肚子。 狼醒来之后想逃走，可是那些石头太重了，它刚站起来就跌到在地，摔死了。
三个人高兴极了。 猎人剥下狼皮，回家去了；奶奶吃了小红帽带来的蛋糕和葡萄酒，精神好多了；而小红帽却在想："要是妈妈不允许，我一辈子也不独自离开大路，跑进森林了。"
人们还说，小红帽后来又有一次把蛋糕送给奶奶，而且在路上又有一只狼跟她搭话，想骗她离开大路。 可小红帽这次提高了警惕，头也不回地向前走。 她告诉奶奶她碰到了狼，那家伙嘴上虽然对她说"你好"，眼睛里却露着凶光，要不是在大路上，它准把她给吃了。 "那么，"奶奶说，"我们把门关紧，不让它进来。"不一会儿，狼真的一面敲着门一面叫道："奶奶，快开门呀。我是小红帽，给你送蛋糕来了。"但是她们既不说话，也不开门。 这长着灰毛的家伙围着房子转了两三圈，最后跳上屋顶，打算等小红帽在傍晚回家时偷偷跟在她的后面，趁天黑把她吃掉。 可奶奶看穿了这家伙的坏心思。 她想起屋子前有一个大石头槽子，便对小姑娘说："小红帽，把桶拿来。我昨天做了一些香肠，提些煮香肠的水去倒进石头槽里。"小红帽提了很多很多水，把那个大石头槽子装得满满的。 香肠的气味飘进了狼的鼻孔，它使劲地用鼻子闻呀闻，并且朝下张望着，到最后把脖子伸得太长了，身子开始往下滑。 它从屋顶上滑了下来，正好落在大石槽中，淹死了。 小红帽高高兴兴地回了家，从此再也没有谁伤害过她。
一天，妈妈对小红帽说："来，小红帽，这里有一块蛋糕和一瓶葡萄酒，快给奶奶送去，奶奶生病了，身子很虚弱，吃了这些就会好一些的。趁着现在天还没有热，赶紧动身吧。在路上要好好走，不要跑，也不要离开大路，否则你会摔跤的，那样奶奶就什么也吃不上了。到奶奶家的时候，别忘了说'早上好'，也不要一进屋就东瞧西瞅。"
"我会小心的。"小红帽对妈妈说，并且还和妈妈拉手作保证。
奶奶住在村子外面的森林里，离小红帽家有很长一段路。 小红帽刚走进森林就碰到了一条狼。 小红帽不知道狼是坏家伙，所以一点也不怕它。
"你好，小红帽，"狼说。
"谢谢你，狼先生。"
"小红帽，这么早要到哪里去呀？"
"我要到奶奶家去。"
"你那围裙下面有什么呀？"
"蛋糕和葡萄酒。昨天我们家烤了一些蛋糕，可怜的奶奶生了病，要吃一些好东西才能恢复过来。"
"你奶奶住在哪里呀，小红帽？"
"进了林子还有一段路呢。她的房子就在三棵大橡树下，低处围着核桃树篱笆。你一定知道的。"小红帽说。
狼在心中盘算着："这小东西细皮嫩肉的，味道肯定比那老太婆要好。我要讲究一下策略，让她俩都逃不出我的手心。"于是它陪着小红帽走了一会儿，然后说："小红帽，你看周围这些花多么美丽啊！干吗不回头看一看呢？还有这些小鸟，它们唱得多么动听啊！你大概根本没有听到吧？林子里的一切多么美好啊，而你却只管往前走，就像是去上学一样。"
小红帽抬起头来，看到阳光在树木间来回跳荡，美丽的鲜花在四周开放，便想："也许我该摘一把鲜花给奶奶，让她高兴高兴。现在天色还早，我不会去迟的。"她于是离开大路，走进林子去采花。 她每采下一朵花，总觉得前面还有更美丽的花朵，便又向前走去，结果一直走到了林子深处。
就在此时，狼却直接跑到奶奶家，敲了敲门。
"是谁呀？"
"是小红帽。"狼回答，"我给你送蛋糕和葡萄酒来了。快开门哪。"
"你拉一下门栓就行了，"奶奶大声说，"我身上没有力气，起不来。"
狼刚拉起门栓，那门就开了。 狼二话没说就冲到奶奶的床前，把奶奶吞进了肚子。 然后她穿上奶奶的衣服，戴上她的帽子，躺在床上，还拉上了帘子。
可这时小红帽还在跑来跑去地采花。 直到采了许多许多，她都拿不了啦，她才想起奶奶，重新上路去奶奶家。
看到奶奶家的屋门敞开着，她感到很奇怪。 她一走进屋子就有一种异样的感觉，心中便想："天哪！平常我那么喜欢来奶奶家，今天怎么这样害怕？"她大声叫道："早上好！"，可是没有听到回答。 她走到床前拉开帘子，只见奶奶躺在床上，帽子拉得低低的，把脸都遮住了，样子非常奇怪。
"哎，奶奶，"她说，"你的耳朵怎么这样大呀？"
"为了更好地听你说话呀，乖乖。"
"可是奶奶，你的眼睛怎么这样大呀？"小红帽又问。
"为了更清楚地看你呀，乖乖。"
"奶奶，你的手怎么这样大呀？"
"可以更好地抱着你呀。"
"奶奶，你的嘴巴怎么大得很吓人呀？"
"可以一口把你吃掉呀！"
狼刚把话说完，就从床上跳起来，把小红帽吞进了肚子，狼满足了食欲之后便重新躺到床上睡觉，而且鼾声震天。 一位猎人碰巧从屋前走过，心想："这老太太鼾打得好响啊！我要进去看看她是不是出什么事了。"猎人进了屋，来到床前时却发现躺在那里的竟是狼。 "你这老坏蛋，我找了你这么久，真没想到在这里找到你！"他说。 他正准备向狼开枪，突然又想到，这狼很可能把奶奶吞进了肚子，奶奶也许还活着。 猎人就没有开枪，而是操起一把剪刀，动手把呼呼大睡的狼的肚子剪了开来。 他刚剪了两下，就看到了红色的小帽子。 他又剪了两下，小姑娘便跳了出来，叫道："真把我吓坏了！狼肚子里黑漆漆的。"接着，奶奶也活着出来了，只是有点喘不过气来。 小红帽赶紧跑去搬来几块大石头，塞进狼的肚子。 狼醒来之后想逃走，可是那些石头太重了，它刚站起来就跌到在地，摔死了。
三个人高兴极了。 猎人剥下狼皮，回家去了；奶奶吃了小红帽带来的蛋糕和葡萄酒，精神好多了；而小红帽却在想："要是妈妈不允许，我一辈子也不独自离开大路，跑进森林了。"
人们还说，小红帽后来又有一次把蛋糕送给奶奶，而且在路上又有一只狼跟她搭话，想骗她离开大路。 可小红帽这次提高了警惕，头也不回地向前走。 她告诉奶奶她碰到了狼，那家伙嘴上虽然对她说"你好"，眼睛里却露着凶光，要不是在大路上，它准把她给吃了。 "那么，"奶奶说，"我们把门关紧，不让它进来。"不一会儿，狼真的一面敲着门一面叫道："奶奶，快开门呀。我是小红帽，给你送蛋糕来了。"但是她们既不说话，也不开门。 这长着灰毛的家伙围着房子转了两三圈，最后跳上屋顶，打算等小红帽在傍晚回家时偷偷跟在她的后面，趁天黑把她吃掉。 可奶奶看穿了这家伙的坏心思。 她想起屋子前有一个大石头槽子，便对小姑娘说："小红帽，把桶拿来。我昨天做了一些香肠，提些煮香肠的水去倒进石头槽里。"小红帽提了很多很多水，把那个大石头槽子装得满满的。 香肠的气味飘进了狼的鼻孔，它使劲地用鼻子闻呀闻，并且朝下张望着，到最后把脖子伸得太长了，身子开始往下滑。 它从屋顶上滑了下来，正好落在大石槽中，淹死了。 小红帽高高兴兴地回了家，从此再也没有谁伤害过她。
Była sobie raz mała słodka dzieweczka, którą każdy pokochał, kto ją tylko zobaczył, a najbardziej kochała ją babcia, która nie wiedziała wprost, co jeszcze jej dać. Pewnego razu podarowała jej kapturek z czerwonego aksamitu, a ponieważ bardzo ładnie jej leżał, nie chciała nosić niczego innego. Odtąd nazywano ją więc Czerwonym Kapturkiem. Pewnego dnia matka rzekła do dziewczynki. "Chodź, Czerwony Kapturku, masz tu kawałek placka i butelkę wina. Zanieś to babci, bo słaba jest i niedomaga. Babcia bardzo się ucieszy. Ruszaj w drogę nim nastanie upał, a idź ładnie i nie zbaczaj z drogi, bo inaczej sobie kark utrącisz i babcia niczego nie dostanie. A gdy wejdziesz do izby, nie zapomnij powiedzieć Dzień Dobry i nie rozglądaj się po wszystkich kątach."
"Wszystko będzie dobrze," powiedział Czerwony Kapturek z ręką na sercu. Babcia mieszkała w lesie, jakieś pół godzinki od wioski. Gdy dziewczynka szła przez las, spotkała wilka, a ponieważ nie wiedziała, że to takie złe zwierze, wcale się go nie bała. "Dobrego Dnia, Czerwony Kapturku," powiedział. "Piękne dzięki," odrzekł Czerwony Kapturek. – "A gdzież to tak wcześnie, Czerwony Kapturku?" – "Do babci." – "A co niesiesz pod fartuchem?" – "Placek i wino. Wczoraj go piekłyśmy i na pewno chorej babci dobrze zrobi, a wino ją wzmocni." – "Czerwony Kapturku, a gdzie mieszka twoja babcia?" – "Mieszka w lesie, pod trzema wielkimi dębami, w domku otoczonym leszczynowym żywopłotem, jakiś kwadrans stąd, na pewno wiesz gdzie.," powiedział Czerwony Kapturek, a wilk pomyślał sobie: "To młode delikatne stworzenie, ten tłuściutki kąsek będzie jeszcze lepiej smakował niż starucha. Musisz je sprytnie podejść, żeby obie zjeść." Wilk szedł przez chwilę z Czerwonym Kapturkiem, poczym powiedział: "Popatrz, jakie piękne kwiaty rosną wokół nas... Czemu się nie rozejrzysz... Widzę, że nie słyszysz, jak ptaszki słodko śpiewają. Idziesz tak, jakbyś szła do szkoły, a przecież w lesie jest tak wesoło."
Czerwony Kapturek otworzył oczy i zobaczył, jak promienie słońca tańczą poprzez liście drzew i że wszystko pełne jest pięknych kwiatów. Pomyślał wtedy: "Babci będzie miło, jak jej przyniosę świeży bukiet. Jest jeszcze tak wcześnie, że na pewno przyjdę na czas," i wtedy zboczył z drogi, ruszył w las i szukał kwiatków. A gdy zerwał jednego, pomyślał zaraz sobie, że troszkę dalej rośnie jeszcze piękniejszy i biegł w jego kierunku zapuszczając się coraz to głębiej w las. A wilk szedł prosto do domu babci. Zapukał do drzwi. "Kto tam?" – "Czerwony kapturek z plackiem i winem. Otwórz." - "Naciśnij tylko na klamkę," zawołała babcia, "Jestem tak słaba, że nie mogę wstać." Wilk nacisnął na klamkę, a drzwi stanęły otworem. Nie mówiąc słowa podszedł prosto do łóżka babci i połknął ją. Potem włożył jej ubrania, włożył czepek, położył się do jej łóżka i zasunął zasłony.
A Czerwony Kapturek biegał za kwiatkami. Gdy zaś już miał ich tyle, że więcej nie mógłby unieść, przypomniała mu się babcia. Ruszył więc w drogę do niej. Zdziwił się, że drzwi były otwarte, a gdy wszedł do izby, zrobiło mu się jakoś dziwnie i pomyślał: "O mój Boże, jakoś mi tu dziś strasznie, a zawsze tak chętnie chodzę do babci." – po czym zawołał: "Dzień Dobry," lecz nie usłyszał odpowiedzi. Podszedł więc do łóżka i odsunął zasłony. Leżała tam babcia z czepkiem głęboko nasuniętym na twarz i wyglądała jakoś dziwnie. "Och, babciu, dlaczego masz takie wielkie oczy?" – "Abym cię lepiej mogła widzieć." – "Och, babciu, dlaczego masz takie wielkie ręce?" – "Abym cię lepiej mogła trzymać" – "Ale dlaczego masz tak strasznie wielki pysk?" – "Abym cię lepiej mogła zjeść!" – Ledwo to powiedział, wyskoczył z łóżka i połknął biednego Czerwonego Kapturka.
Gdy wilk zaspokoił już swoje łaknienie, z powrotem położył się do łóżka, zasnął i zaczął strasznie głośno chrapać. Koło domu przechodził właśnie myśliwy i pomyślał sobie: "Ależ ta stara kobieta chrapie. Muszę zobaczyć, czy coś jej nie dolega." Wszedł więc do izby, a kiedy stanął przed łóżkiem, zobaczył w nim wilka. "Tu cię mam, stary grzeszniku.," powiedział, "Długo cię szukałem.," i już chciał chwycić za swoją flintą, gdy przyszło mu do głowy, że przecież wilk mógł pożreć babcię i może dałoby się ją jeszcze uratować. Dlatego nie strzelił, lecz wziął nożyce i zaczął rozcinać śpiącemu wilkowi brzuch. Kiedy zrobił już parę cięć, zobaczył jak wyziera z niego czerwony kapturek. Jeszcze parę cięć i wyskoczyła dzieweczka wołając: "Ach, jak się bałam. Tak ciemno było w brzuchu wilka!," a potem wyszła babcia , żywa, choć nie mogła jeszcze złapać oddechu. Czerwony Kapturek szybko przyniósł kamienie i wypełnili nimi brzuch wilka. Kiedy się obudził, chciał wyskoczyć z domu, lecz kamienie były tak ciężkie, że zaraz martwy padł na ziemię.
I wszyscy byli zadowoleni. Myśliwy ściągnął z wilka skórę i poszedł z nią do domu, babcia zjadła placek i wypiła wino, które je Czerwony Kapturek przyniósł, i wyzdrowiała, a Czerwony Kapturek pomyślał sobie: "Do końca życia nie zboczysz sama z drogi i nie pobiegniesz w las, gdy ci mama zabroni.
Powiadają też, że kiedyś, gdy Czerwony Kapturek znowu niósł babci wypieki, zagadnął go inny wilk i próbował go sprowadzić z drogi. Czerwony Kapturek miał się jednak na baczności, poszedł prosto do babci i powiedział jej, że spotkał wilka, co to mu dobrego dnia życzył, ale mu źle z oczu patrzyło: "Gdyby to nie było na środku drogi, to by mnie pożarł." – "Chodź,", powiedziała babcia, "Zamkniemy drzwi, żeby nie mógł wejść." Wkrótce potem zapukał wilk i zawołał: "Otwórz, babciu, to ja, Czerwony Kapturek, przynoszę ci ciasto." Lecz one były cicho i nie otwierały drzwi. Wtedy wilk obszedł cichaczem parę razy dom, by w końcu wskoczyć na dach. Chciał tam czekać do wieczora, gdy Czerwony Kapturek będzie wracał do domu, skradać się za nim i ciemności go pożreć. Ale babcia odgadła jego plany. Przed domem stało wielkie kamienne koryto. Babcia powiedziała do dziecka: "Weź wiadro, Czerwony Kapturku. Wczoraj gotowałam kiełbasę w tej wodzie, Zanieś ją do koryta." Czerwony Kapturek nosił wodę tak długo, aż koryto było pełne. Wtedy zapach kiełbasy zaczął unosić się do góry wilkowi przed nosem. Zaczął węszyć i łypać oczami w dół, wreszcie tak wyciągnął szyją,, że dach zaczął usuwać mu się spod nóg, spadł z dachu, dokładnie do wielkiego koryta z wodą i utopił się. Czerwony Kapturek zaś wesoło poszedł do domu, nikt więcej nie czynił mu nic złego.
Tłumaczył Jacek Fijołek, © Jacek Fijołek